196 files changed, 8899 insertions, 0 deletions

diff --git a/.gitattributes b/.gitattributes
new file mode 100644
index 0000000..6833f05
--- /dev/null
+++ b/.gitattributes
@@ -0,0 +1,3 @@
+* text=auto
+*.txt text
+*.md text
diff --git a/27555-8.txt b/27555-8.txt
new file mode 100644
index 0000000..435830c
--- /dev/null
+++ b/27555-8.txt
@@ -0,0 +1,3919 @@
+The Project Gutenberg EBook of Een verlaten post, by Johanna van Woude
+
+This eBook is for the use of anyone anywhere at no cost and with
+almost no restrictions whatsoever.  You may copy it, give it away or
+re-use it under the terms of the Project Gutenberg License included
+with this eBook or online at www.gutenberg.org
+
+
+Title: Een verlaten post
+
+Author: Johanna van Woude
+
+Release Date: December 17, 2008 [EBook #27555]
+
+Language: Dutch
+
+Character set encoding: ISO-8859-1
+
+*** START OF THIS PROJECT GUTENBERG EBOOK EEN VERLATEN POST ***
+
+
+
+
+Produced by Jeroen Hellingman and the Online Distributed
+Proofreading Team at https://www.pgdp.net/
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+                       EEN VERLATEN POST
+
+                              Door
+
+                       JOHANNA VAN WOUDE
+
+
+                                    ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
+                                    Je rends au public ce qu'il
+                                    m'a prêté
+                                                     La Bruyère
+                                    ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
+
+
+
+                          Vijfde druk
+
+                     L. J. Veen--Amsterdam
+
+
+
+
+
+
+           Typ. Zuid-Holl. Boek- en Handelsdrukkerij.
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+Nu was alles voorbij....
+
+Zij zat peinzend in de schemering bij het vuur en dacht aan de
+liefelijke jaren, die nu voor altijd heen waren, de jaren, licht, en
+zonnig voor haar gemaakt door dien éénen, welke nu in de huiskamer
+ontbrak en boven stil lag uitgestrekt, ingeslapen om niet weer te
+ontwaken.
+
+Buiten blies de herfstwind. Als zij het hoofd zijwaarts leunde tegen
+den rug van den grooten, hoogen leunstoel, waarin zij zat, kon zij
+de bladeren zien dalen en neerzweven in de breede grintpaden van den
+tuin, waar zij bleven vastkleven of terstond weer werden opgejaagd
+en voortgedreven.
+
+Hare groote droeve oogen bleven droomerig naar buiten staren. De hooge
+populieren en ranke dennen, haar zoo welbekend, bogen hunne toppen
+voor den stormwind en richtten zich dan ruischend weer op. Daar boven
+gleden de wolken onrustig voort, doorzichtig en ijl, in alle tinten van
+grijs en grauw. Op den straatweg liepen nog enkele voorbijgangers, het
+hoofd gebogen tegen de wilde stormvlagen, die telkens loeiend uit de
+verte naderden en dan voorbijgierden om in de schemering weg te ijlen.
+
+Het was geen aantrekkelijk schouwspel, maar met een weemoedigen,
+liefdevollen blik dwaalde haar oog ver en nabij, tot het bleef rusten
+op den kleinen, schilderachtigen stal, waarvan zij juist een gedeelte
+zien kon;--en zij keek naar de geel-en-bruine kastanjeboomen, die nu
+hunne glanzende vruchten bij dozijnen op het dak van den stal lieten
+neerregenen; naar de paardenkoppen, in den gevel aangebracht, die
+nu zoo treurig voor zich uitstaarden, als wisten zij dat zij spoedig
+weer een nieuwen meester krijgen zouden; en naar Toon den koetsier,
+tevens huisknecht, die in zijne lange, fladderende, zwart linnen
+staljas en op klompen naar buiten kwam. Maar zij zag eigenlijk niets,
+want zij dacht aan de welbeminde viervoeters daarbinnen....ach, ook
+hen zou zij moeten vaarwel zeggen, hen en den armen trouwen Caesar,
+die nu nog aan hare voeten lag uitgestrekt.
+
+Tranen gleden langs hare wangen, vonkelend in den vuurgloed. De
+paarden waren tenminste nog jong, maar de arme Cae, reeds tien jaren
+haar dagelijksche metgezel, wie zou hem voortaan liefhebben als zij!
+
+Zoo graag zou zij hem medegenomen hebben. Maar tante had geantwoord
+dat, "als het kon," moest zij hem liever achterlaten; in een
+stadswoning was zulk een groote hond zoo lastig.
+
+"Als het kon."--Neen, het kon eigenlijk niet, het moest
+alleen.... Tante's liefde mocht zij niet in de waagschaal stellen
+ter wille van eigen wenschen.
+
+En zij bleef zitten peinzen, weer starend in het opvlammende vuur,
+de handen in den schoot gevouwen,--kinderhanden, ietwat te bruin,
+maar welgevormd, met Slanke, spits toeloopende vingers. Kinderlijk was
+hare geheele gestalte, van het fijnbesneden, frissche gezichtje en de
+lange bruine vlecht op haar rug, tot haar slanke heupen en onafgeronde
+vormen; en zooals zij daar zat in hare jeugdige schoonheid en beschenen
+door den vollen gloed van het vuur, vormde zij een vreemd contrast
+met het sombere vertrek met zijne vele schaduwen en duistere hoeken,
+zijne ledige stoelen, als wachtende op gebruik, zijne sprakelooze
+beelden, zijne schilderijen, uit het krijgsmansleven genomen, degens,
+geweren en jachttropeeën aan den wand en andere versieringen, die er
+alle uitzagen als waren zij bezielde wezens, die veel dachten en veel
+zouden kunnen zeggen als zij wilden.
+
+Eindelijk stond zij op en verliet de kamer. Een groote hond volgde
+haar met loggen gang, kop en staart neerhangend. Eerst op de trap
+hoorde zij zijne nagels tikken op het hout, en zij stond stil om hem
+te liefkoozen. Zij zette zich op een der treden neder en drukte zijn
+grooten kop tegen haar gezicht.
+
+"Arme Cae! gauw kun je mij niet meer naloopen.... En wij zijn toch
+zoolang kameraden geweest!.... Weet je nog hoeveel hij van je hield
+en hoe trotsch hij op je was, omdat je van het echte soort waart? Hij
+gaf je niet, hoeveel men ook voor je bood. Weet je 't nog?"
+
+Hij wist het ontwijfelbaar zeer goed, want zij had het hem reeds
+dikwerf met stralende oogen verteld in de dagen, toen zij nog samen
+het veld inrenden of in het grasperk stoeiden en buitelden; maar hij
+antwoordde slechts door een vriendelijk gekwispel.
+
+"Kon jij ten minste maar meegaan! Jij weet overal van. Ik zou over
+alles met je kunnen praten, over pa en over den tuin en over onze
+heerlijke wandelingen; over al de oude kennissen hier en over het
+oude huis. Och, Cae, dat zal wel gauw weer verhuurd zijn. Kan je dat
+gelooven, dat hier andere menschen wonen zullen?.... Ga maar mee,"
+vervolgde zij opstaande. "Neem ook maar afscheid; het is voor het
+laatst."
+
+Op de bovengang zag zij rond en luisterde,--neen, er was niemand. De
+dienstboden waren liever beneden in de gezellige keuken dan in de
+nabijheid eens dooden en de huishoudster zou wel druk bezig zijn
+met inpakken.
+
+Behoedzaam opende zij een der talrijke deuren op de bovengang en sloot
+die ook weer achter zich toe. Het vertrek waarin zij zich nu bevond,
+was een slaapkamer, zooals de meubels aanduidden; maar in het midden
+stond op schragen een lijkkist en daarin lag een doode uitgestrekt.
+
+Het was een man in den herfst van 't leven, vijftig jaren oud
+misschien. Zeker had hij weinig gedacht te zullen sterven, maar zijn
+gelaat droeg nu geen sporen van zorg of bekommering meer. Er lag
+vrede op en goedheid en teederheid, zooals die zijn leven lang er
+zich op hadden afgespiegeld.
+
+En zij dacht weder aan die laatste uren, waarin hij zich zoo onrustig
+en gejaagd getoond had,--om harentwil misschien of omdat hij begon
+te gevoelen, dat hij sterven moest....
+
+Zij weende niet, doch stond maar stil te staren op dat dierbare
+gelaat, terwijl duizend zoete herinneringen haar weder bestormden en
+buiten de wind aan de zonneblinden rukte en de dakgooten rumoerig
+kletterden. Eerst toen zij een langen kus op een der kille handen
+had gedrukt, een kus, die een wereld van liefde en dankbaarheid
+bevatte--en met stijf opeengeklemde lippen de kamer had verlaten,
+barstte zij los in een wild, hartbrekend geween.
+
+"Voor het laatst!" snikte zij, en wierp zich in een ander vertrek in
+hare volle lengte op den grond.
+
+"Och Cae, och Cae!" zeide zij maar steeds, met beide armen den hond
+omklemmend, die zich bij haar hoofd liefkoozend had neergevlijd. "Och
+Cae, och Cae!"
+
+En zij ging maar voort op hartstochtelijken toon zijn naam te zeggen
+en daarmede, naar het scheen, al haar leed uit te storten, want na
+eenigen tijd werd zij rustiger, legde hare kin op hare gevouwen handen
+en bleef stil peinzend voor zich uit zien....
+
+Zij dacht aan het nieuwe leven, dat haar wachtte daarginds in die
+groote stad, onder bijna vreemde menschen, en bereidde er zich angstig
+op voor.... Maar het was immers de laatste wensch van haar stervenden
+vader geweest, dat zijn eenige broeder haar tot zich nemen zou. In den
+tijd van enkele uren was alles beslist geweest; een telegram heen, een
+telegram terug,--en, rustig had de stervende de moede oogen gesloten.
+
+"Vaarwel, mijn lief heiligdom!" zeide zij zacht, terwijl zij het
+vriendelijk vertrekje rondzag. "Als hier andere menschen wonen,
+denk dan nog eens aan de kleine Renée."
+
+Hoe gelukkig was zij hier geweest, hoe zorgeloos hier ingeslapen, hoe
+tevreden ontwaakt! Hier waren hare boeken, hare geliefkoosde gravuren,
+hare reissouvenirs, hare gedroogde bloemen en snuisterijen. Hier was
+zij omringd geworden door duizenden blijken van de liefde eens vaders,
+wiens afgod zij was.
+
+Al deze kleine schatten zouden haar vergezellen; wat oom
+wilde medenemen (doch dat bepaalde zich bijna geheel tot eenige
+familiesouvenirs) zou ook met haar gaan;--maar dat zou dan ook het
+eenige zijn wat haar zou herinneren aan de oude, dierbare woning. Al
+het andere zou gemakshalve verkocht worden.
+
+"Jij blijft ten minste bij Toon," zeide zij met gebroken stem tot den
+hond, en terwijl zij bij hem neerhurkte en zacht snikte, terwijl zij
+sprak, geleek zij meer dan ooit een kind. "En hij heeft mij beloofd dat
+hij goed voor je zorgen zou.... Als ik trouw, Cae,--en ik zal erg mijn
+best doen er als een jonge dame uit te zien, dan trouw ik eerder--ga
+ik in een eigen huis wonen, zie je, en dan schrijf ik dadelijk om je,
+hoor! Dat beloof ik je vast. Kijk altijd maar uit als het tijd is
+dat oude Peter met de brieventasch komt; eenmaal zal mijn brief er
+bij zijn."
+
+Hij kwispelde zacht; blijkbaar was hij zeer gelukkig met haar belofte.
+
+Een andere deur voerde haar in een vertrek, dat blijkbaar tot
+studeerkamer had gediend. Boekenkasten stonden in het rond en in het
+midden tusschen de vensters was een groote schrijftafel geplaatst,
+bedekt met papieren en brochures.
+
+Aan dat kleinere tafeltje ginds was haar plaats altijd geweest. Bijna
+alles wat zij wist, had zij van haar vader geleerd; en zij zag zich
+weer als klein meisje over haar boeken gebogen, nu en dan heimelijk
+uitkijkend naar de zonnige wereld daarbuiten, of glurend naar hare
+witte duiven, die op de vensterbanken te kirren of klapwiekend
+wegvlogen hoog in de lucht, een zilverwitte stip tegen den blauwen
+hemel.
+
+Hier ook had hij haar leeren genieten wat de beste dichters en
+schrijvers de menschheid boden. En als de studie-uren voorbij waren,
+was zij met hem veld of bosch ingegaan, en hij was kind geweest met
+haar. Hij had de eerste lentebloemen met haar gezocht en braambessen
+en beukenoten; of meikevers en vlinders met haar gevangen, al naar
+het jaargetijde medebracht. Hij had haar het schoone leeren zien en
+liefhebben, tehuis zoowel als op reis; hij had haar leeren spelen en
+zingen en rijden.... o, hoe bedrijvig en prettig had hij iederen dag
+van haar leven voor haar gemaakt!
+
+Zij trad aan het venster en zag naar den slingerenden landweg, waar
+zij dien laatsten keer geloopen hadden, nu juist veertien dagen
+geleden.... Ach, die vreeselijke veertien dagen!
+
+Onbewust van eenig naderend onheil was zij aan zijn arm, zoo heerlijk
+veilig en vertrouwelijk, dien weg opgewandeld. Het was een van die
+herfstdagen, wanneer boomen en planten zich nog eens overvloedig
+koesteren in den warmen zonneschijn. Nu en dan daalde langzaam en
+onhoorbaar een goudgeel boomblad neer, kantelend om en om in de
+zoele lucht, als nam het onwillig afscheid van zijn zomerleven;
+en de stammen zelf schenen overtrokken met bronskleurig fluweel,
+zacht glanzend in het zonnelicht. De paarden stonden roerloos in de
+weilanden, zich de vliegen afslaande met hunne staarten, juist alsof
+het nog zomer was, en boven de slooten dansten muggen. O, hoe anders
+dan nu!.... Was dat alles werkelijk pas veertien dagen geleden?
+
+Zij was zoo aan hem gewoon geweest en aan scheiden had zij nog nooit
+gedacht, nooit kunnen denken. Maar nu was hij haar toch van het hart
+gescheurd en dat hart lag als gestorven in hare borst.
+
+Hoe ledig scheen de wereld haar, nu er niemand meer leefde, die haar
+beminde of zelfs maar toebehoorde. Het leven lag als een last op
+hare schouders.
+
+Hoe onzinnig dat die dorpsklok daar nu sloeg en dat alle klokken en
+pendules in huis haar nasloegen! Halfzes.... etenstijd. Waarom moest
+men eten, waarom wilde men den tijd kennen....?
+
+En somber en afgemat ging zij de trappen weer af naar de huiskamer,
+waar nu licht was ontstoken en een gedekte tafel haar wachtte. Maar
+zijn vriendelijk gezicht zou haar nooit meer welkom heeten en aan tafel
+nooden. Nooit zou zij hier meer voor hem zingen (de ouderwetsche,
+militaire liederen, hem dierbaar bovenal) en dan zijn vroolijk
+"bravo!" hooren. Nooit meer in de schemering bij het vuur met hem
+zitten keuvelen, of in de winteravonden--terwijl buiten de sneeuw
+onhoorbaar neerzweefde--luisteren naar zijn heerlijk voorlezen.... Ach,
+het was nu alles, alles voorbij!
+
+
+
+
+II.
+
+
+"Ik begrijp niet waar je die gratie vandaan hebt, kind!" zeide mevrouw
+Gerlings met hare kwijnende stem, terwijl zij nog een gaslicht ontstak
+om Renée beter te kunnen zien. "Zeker van je mama: zij was ook net
+een veertje."
+
+"Ja, tante?" vroeg Renée, hare japon dichtknoopend.
+
+Zij droeg een zilvergrijs kleedje, in den verloopen zomer uit Parijs
+medegebracht en op haar dorpje nog weinig gedragen.
+
+"O, je doet mij telkens aan haar denken," ging mevrouw Gerlings
+voort op de lieftallige, innemende wijze, welke zij zich had eigen
+gemaakt. "Zij werd een vriendin van mij, omdat wij in dezelfde
+stad woonden en met twee broers geëngageerd waren, maar na ons
+trouwen.... och toen liepen onze wegen meer uiteen. Wij waren uit
+zulk verschillend hout gesneden.... Kijk eens, wat een figuurtje
+nu! Zonder corset negentien jaar geworden.... 't Is ongehoord!"
+
+"Papa vond het gezonder," antwoordde het meisje zacht.
+
+Mevrouw Gerlings antwoordde niet; zij was ijverig bezig nog iets te
+veranderen aan Renée's weerspannig bruin haar, dat nu in een bevallige
+wrong op het kleine hoofdje lag.
+
+"Zie zoo, nu ben je al een heel andere Renée dan toen je uit het
+rijtuig sprong met je wit wollen baret en hangende vlecht. Ik zal eer
+inleggen met mijn nichtje. Het is wel jammer dat wij dat avondje nu
+geven moeten zoo kort na je komst; maar het was nu toch het avondje
+van Huug.... Ik heb je immers gezegd dat ik een broer heb?--Nu, dat
+is Huug; een vroolijke, lieve jongen. Of eigenlijk een man, want hij
+is al twee en dertig jaar; maar ik ben wat ouder dan hij, daardoor
+schijnt hij mij altijd nog een jongen,--een allerliefste jongen."
+
+Onwillekeurig dacht Renée aan een dikwerf herhaalde bewering van haar
+papa, dat "lieve" jongens doorgaans geen flinke jongens, "lieve"
+mannen geen flinke mannen zijn, maar zij had te weinig ervaring om
+te kunnen beslissen of deze bewering waarheid inhield.
+
+"Natuurlijk zou hij je een visite hebben gebracht, als hij geweten
+had dat je hier waart. Maar je begrijpt: alles is zoo overhaast
+gegaan. Hij komt altijd om de veertien dagen een avondje, en nu vond
+oom het geschikt tegelijk die kennissen te vragen, omdat wij voor Huug
+toch altijd een lekker soupertje klaarmaken.... Die ondeugd, men moet
+hem wat lokken, weet je; tenminste, daar verdenk ik hem van. 't Is
+ook altijd een heele reis voor hem, want zijn kamers liggen aan het
+andere einde der stad.... Kijk eens, zoo'n enkel zilveren pijltje in
+je haar staat goed bij de zilveren broche en armbanden.... Gelukkig
+dat je papa je altijd verbood te rouwen! En heel verstandig ook. Een
+jong meisje in den rouw kan ik niet zien.... Huug ontmoet je nu straks
+vanzelf. Je hebt immers werkelijk wel lust binnen te komen?"
+
+"Wel zeker, tante," antwoordde Renée voorkomend, "ik wil uwe vrienden
+graag eens leeren kennen," maar zij sloeg hare oogen niet op, vreezende
+dat deze geheel iets anders verraden zouden.
+
+"Och, je bent natuurlijk erg bedroefd; maar dat zijn zoo van die
+dingen, die men maar op zijn kamer laten moet, niet waar?"
+
+Renée gevoelde zich pijnlijk getroffen, als greep iemand met ruwe
+hand in de fijnste snaren harer ziel. Bij dergelijke gezegden--en
+zij had er in die weinige dagen reeds vele zoo gehoord,--gevoelde
+zij maar al te goed, evenals hare moeder "van ander hout gesneden"
+te zijn dan deze vrouw, die haar in de eerste dagen toch zoo had
+aangetrokken door hare schoonheid en innemendheid.
+
+"Maar ik zou je nog van Huug vertellen," ging mevrouw Gerlings voort,
+terwijl zij met hare blanke vingers een der strikken op Renée's
+japonnetje wat opdofte. En zij babbelde maar voort, het verstrooide
+meisje verhalend hoe Huug vermaard was om zijne vlugheid met den degen,
+bewonderd werd om zijne behendigheid op de jacht en benijd om zijn
+geluk bij de vrouwen.
+
+Die laatste uitdrukking kwam niet tot klaarheid in het brein van
+Caesar's vriendinnetje, maar zij vroeg er geen verklaring van. Hare
+gedachten dwaalden. Zij wijlden niet rustig in het oude huis of bij
+een enkel punt in het verleden of de toekomst, maar zij waren nu hier,
+dan daar, zooals gedachten doen, wanneer men zich nieuw en vreemd
+gevoelt in een nieuwe, vreemde omgeving. En werktuiglijk antwoordde
+of glimlachte zij, al naar zij dacht dat van haar verwacht werd. Maar
+daar was een droef heimwee in haar, dat haar geheel vervulde, dat
+haar blik mat maakte en hare bewegingen langzaam en hare stem zacht.
+
+"Nu, loop eens naar den spiegel," zeide mevrouw Gerlings recht
+tevreden. "Om je de waarheid te zeggen: ik had verwacht een boerinnetje
+te zien, maar je papa heeft eer van zijn opvoeding, dat moet ik
+zeggen.--Wacht," vervolgde zij opeens levendig, "bijna zou ik nog
+vergeten je te poederen. Je teint is ook nog zoo gaaf en glad, maar
+niet blank. Sla dien handdoek even om.... Wat?"
+
+Ditmaal week Renée beslist terug.
+
+"O neen, tante, geen poeder!" en zij staarde met zekeren afschuw naar
+het donzen kwastje, dat hare tante reeds opgeheven hield.
+
+"Waarom niet?!" riep mevrouw Gerlings uit, verwonderd lachend.
+
+"O neen," herhaalde Renée onrustig, "ik weet niet goed waarom
+niet. Ik ben verbrand, dat weet ik, en het zou zeker heel mooi
+staan, maar.... er is zoo iets in--u moet er niet boos om zijn,
+tante--zoo iets, alsof ik mij anders wil voordoen dan ik ben. Heusch,
+tante,.... neen, ik kan er niet toe besluiten."
+
+Blijkbaar was zij zeer verlegen over hare besliste weigering, en
+nochtans--het was duidelijk merkbaar--zij zou er bij blijven.
+
+Mevrouw Gerlings maakte zich nooit boos. "Dat geeft rimpels," placht
+zij te zeggen en dus duwde zij het kwastje weer in de doos.
+
+"Wel kind, als je er tegen hebt, zullen we het niet doen," zeide zij
+lachend, maar in hare neergeslagen oogen flikkerde spot over Renée's
+"overdreven denkbeelden." "Nu, kijk eens in den spiegel. Ik heb je haar
+wat opgestoken, en een paar kleinigheden.... zie je, laatste smaak en,"
+zij begon weer te lachen,--"zooals je daar staat, zoo ben je."
+
+"O!!"
+
+Dat was alles wat Renée in de eerste opwelling van verrassing en
+bewondering uiten kon. Was zij dit slanke, bekoorlijke schepseltje,
+met de aardige krulletjes langs hals en voorhoofd, welke haar geheele
+gezicht zooveel mooier maakten, en dat schitterende pijltje in het
+opgestoken haar, dat vroeger glad naar achteren lag? Had die hals
+vroeger ooit zoo blank geschenen als in dit wolkachtig plooisel?--die
+polsen ooit zoo slank als in die zilveren armbanden?
+
+En toch beviel zij zichzelf maar half; van de oude, wilde, ongeharnaste
+Renée was zoo weinig overgebleven; alleen daarbinnen, daar was zij nog.
+
+"Ik bewonder uwe kunst, tante," zeide zij vriendelijk.
+
+"Ja, dat dacht je niet, hé?.... Toilet is alles, kind. Wat mijn
+uiterlijk betrof, heb ik al vroeg de kunst geleerd, die door sommige
+jonge meisjes veel te veel veronachtzaamd wordt: to make the most
+of it.... Nu, ik ga vast naar beneden. Je komt zeker ook dadelijk,
+niet waar.
+
+"Zij moet er plezier in krijgen," dacht mevrouw Gerlings recht voldaan,
+terwijl zij in haar elegant toiletje de trap afging. "Er moet leven in
+komen; dan kan ze hier een goed huwelijk doen! Wat een vervelende last
+zou zij worden, als het lang duurde. Maar ze is mooi en aantrekkelijk,
+een echte ingénue.... Ja, zij trouwt bepaald gauw.... Wat een taille;
+als een ree...."
+
+En de coquette veertigjarige dame trad peinzend haar salon binnen,
+voornemens in den spiegel haar eigen middel nog eens te vergelijken
+met het slanke figuurtje boven; maar een mannenstem hield haar van
+dit voornemen terug.
+
+"Mijn hemel, Lucie, wat maak je lang toilet! Ik wacht hier al een
+kwartier," en een jonge man in uniform trad naar voren en reikte haar
+de hand. Hij deed dat met een zekere matheid, misschien uit gewoonte,
+misschien uit gebrek aan hartelijkheid.
+
+Hij was een dier mannen, welke overal de aandacht--vooral de aandacht
+der vrouwen--trekken, door hunne hooge gestalte en fraaien kop. Er lag
+iets edels in het niet fijne, maar fijnbesneden, aristocratisch gelaat,
+trekken, hem bij de geboorte door een vriendelijke fee geschonken
+en misschien lang bewaard; maar nu lag er tevens een ontsierend waas
+over van genotzucht en oververzadiging tegelijk.
+
+"Ik heb je in het geheel niet hooren komen, Huug. Ik was boven. Hoe
+gaat het?.... Ik heb groot nieuws," vervolgde zij dadelijk.
+
+"En?"
+
+"Ons nichtje, Renée Gerlings, is hier."
+
+"Wat?--Toch niet om te blijven?"
+
+"Ja zeker.--Je weet dat Albert's broer gestorven is.... Appropos,
+je hadt wel eens kunnen komen condoleeren."
+
+"Onzin. Albert gaf niets om hem."
+
+"Maar voor den vorm!"
+
+"Voor den vorm heb ik een kaartje gezonden. Och," vervolgde hij ietwat
+ongeduldig, "je weet dat Albert om mijn troostredenen niet verlegen
+is.... En toen?"
+
+"Nu, toen hij op zijn sterfbed lag, liet hij telegrapheeren of wij
+haar wilden nemen.... Wat zal je doen in zoo'n geval!" ging zij
+voort, even hare schouders ophalend en hare blanke, mollige handjes
+uitbreidend. "Bij zijn leven bemoeiden de broers zich weinig met
+elkander, vooral doordat zij en ik zoo weinig sympathiseerden. Maar
+nu dat telegram kwam, seinde Albert dadelijk terug dat ons huis voor
+haar openstond.... Ja, wat zal men anders doen! Zoo'n laatsten wensen
+van je eenigen broer!.... niet waar?.... Zoo kun je soms onverwachts
+in een leelijk parket komen."
+
+Hij draaide peinzend zijn langen, donkeren knevel om zijn wijsvinger.
+
+"Een koopje, hoor!--Je stuurt haar naar kostschool zeker?"
+
+"Wel neen, ze is volwassen."
+
+"Is dat kind nu al volwassen?" vroeg hij verbaasd.
+
+"Ja jongen, de tijd vliegt. Ze is negentien; wel een echt kind nog,
+zooals die buitenmeisjes zijn, maar we zullen haar wel gauw wat
+fatsoeneeren. Straks komt ze binnen.... Ik ben eigenlijk blij dat ik
+je nog even spreken kan: ik wou je wat vragen."
+
+"En dat is?"
+
+"Kom wat drukker en breng wat goede vrienden van je mee," vroeg
+zij vleiend. "Uitgaan doet ze nog niet, maar hier aan huis kan zij
+natuurlijk ieder ontmoeten. Ik zou met een jaar of zoo graag weer
+van haar af zijn. Ze is lief, maar zoo'n doorloopende logée is toch
+vervelend."
+
+Hij fronste de wenkbrauwen, maar antwoordde niet rechtstreeks.
+
+"Zeker leelijk?"
+
+"O neen, een snoesje!.... En dan--origineel, weet je," ging zij voort,
+hare indrukken verzamelend. "Wel een beetje een soldatenkind en...."
+
+"Dat is een compliment."
+
+"In jouw oogen, maar in de mijne niet," lachte zij vriendelijk,
+bevreesd hem uit zijn humeur te maken. "Overigens nogal fortuin. Ik
+reken op je hulp, Huug.... Maar scheelt er wat aan?" vroeg zij,
+op eens het gesprek op hem zelf brengend. "Ik vind dat je bleek ziet."
+
+"Ik!" riep hij uit, als achtte hij zulk een veronderstelling van
+onwelzijn van een kloek man een beleediging. "Maak je niet bezorgd,
+hoor!.... Neen, ik heb tegenwoordig het land, dat is het. Ik verveel
+mij."
+
+"Waarom trouw je toch niet?"
+
+"Ja.... God!.... maar met wie?" riep hij uit, met een gebaar van
+wanhoop.
+
+"Och kom, ieder wil je graag hebben, en er zijn toch meisjes genoeg!"
+
+"Geen naar mijn zin. En als ik trouw, doe ik het magnifiek.... Voor de
+vrijwillige ballingschap moet ik ten minste ook vergoeding hebben,"
+wierp hij lachend tegen met zijne welluidende, klankrijke stem. "Ik
+vind het ook werkelijk geen kwaad idée."
+
+Hij, van alles verzadigd en toch smachtend naar nieuwe emotie, was tot
+het besef gekomen dat éen levensgenot hem nog een gesloten paradijs
+gebleven was: het huiselijk geluk. En schoon hij tot hiertoe de poort
+van het paradijs met zijne vrienden spottend was voorbijgegaan,
+nu wilde hij die eindelijk eens openen en daarbinnen een kijkje
+nemen, nieuwsgierig naar de zoete mysteriën daarachter verborgen,
+zeker--straks nog had hij onder het genot van een geurige havana op
+zijn sofa liggen peinzen over een mogelijk huwelijk, kalm overwegend,
+voorzichtig berekenend.... Een mooi en natuurlijk rijk meisje,
+jong als Aurora.... Zij zou hem een gezellig thuis geven--een
+paar kinderen.... hij hield wel van kinderen. Hij zou wat minder
+druk uitgaan--dat zou beter voor zijne gezondheid zijn ook.... Hij
+zou meer een geposeerd man worden, lid van dit en van dat.... een
+huishouden geeft altijd meer waardigheid. Hij was ook al zoo jong
+niet meer.... Zeker, zeker, geen kwaad idée. Het begon hem werkelijk
+meer en meer toe te lachen....
+
+En zoo lang als hij was, had hij zijn groot, vadsig, weldoorvoed
+lichaam eens tusschen de fluweelen pouffs uitgerekt, zich geheel
+overgevend aan den invloed der genotsprikkels, die van alle zijden
+op hem inwerkten door middel van een getemperd vuur, een smaakvol
+en weelderig gemeubeld vertrek, een droomerige stilte, een zachte
+ligging en den fijnen geur der havana.
+
+Maar van al die overleggingen sprak hij geen woord tot zijne zuster.
+
+"Als je een goede partij voor mij weet," vervolgde hij vroolijk,
+"dan stuur je maar een boodschap."
+
+"Wel," zeide zij peinzend, voor den spiegel nog hier en daar de golfjes
+en krulletjes van haar kapsel een duwtje gevend, "een van de Graantjes
+bijvoorbeeld;.... zulke aardige meisjes!"
+
+Hij maakte een afwerende beweging.
+
+"Te leelijk, hoor!"
+
+"Eva Wilson?"
+
+"Boe, die blauwkous kan ik niet uitstaan."
+
+"Haar logéetje dan?.... Die moet puissant rijk zijn."
+
+"Maar de dochter van een parvenu!" antwoordde hij, zijn trotsch gelaat
+vol minachting.
+
+"Laura van Vuren dan?"
+
+"Dat coquette schepsel! Laat een ander daarmee in zijn ongeluk
+loopen!.... Och neen, Luus, houd maar op. Ik geloof niet dat ik in
+de wieg ben gelegd voor het huwelijk. Vrijheid bovenal! Alle vrouwen
+vervelen me, zoodra ik denk dat ik ze levenslang tegenover me zal
+hebben."
+
+Eigenlijk verdroot het hem zich door zijne zuster in een dergelijke
+quaestie te laten raden.
+
+
+
+Op dit oogenblik draaide Renée het licht op hare kamer uit, gereed
+naar beneden te gaan; maar het venster opschuivende, bleef zij geboeid
+door de stille pracht van den avondhemel.
+
+Kleine, donzige wolken hingen bijna roerloos in het luchtruim en
+hoog boven hen troonde de maan, nu stralend in volle pracht, dan
+wegschuilend en slechts door een matten glans verradend, waar zij
+was. De avondkoelte blies ritselend in de dorre bladeren, die nog
+aan de heesters in den tuin hingen; overigens was alles stil.
+
+Renée kende de stemmen der natuur, zij was er vertrouwd mede; en
+terwijl zij daar stond, kwam plotseling een gevoel van bevrediging,
+van vertroosting over haar. Een diepe zucht steeg op uit hare borst,
+welsprekender dan stroomen van tranen. Zij kon den blik niet afwenden
+van dien avondhemel, die haar als een lieve oude bekende was. Zij had
+willen heenvliegen als een vogel, dáár, ver door die glanzende ruimte,
+die schoonheid, die heerlijkheid te gemoet--en ver van dat salon
+beneden, vol vreemde menschen. O, dat verlangen in haar hart!--zij
+wist niet waarnaar;--dat heimwee!--zij wist niet waarheen. In hare
+nieuwe omgeving gevoelde zij zich zoo misplaatst, zoo neergeworpen,
+als een plant, welker wortels ruw zijn losgerukt en in den nieuwen
+grond zich maar niet vasthechten kunnen. Haar omzweefden duizend
+liefelijke herinneringen, gelijk ieder mensch ze met zich omdraagt,
+visioenen van "vroeger," van alles, wat eenmaal het geluk uitmaakte
+van het nu eenzame hart.
+
+Zij gevoelde het, meer dan zij het onder woorden brengen kon: in
+dit huis was liefheid, aanhaligheid, schijnbare hartelijkheid--maar
+dit waren alle slechts armzalige nabootsingen van het heerlijke,
+zuivere goud der ware liefde, dat tot hiertoe zijn glans op haar
+had afgestraald.
+
+Haar hart, overvloeiend van erkentelijkheid en van de warme
+genegenheid, die de jeugd zoo spoedig heeft weg te schenken, had zich
+reeds bij de wel niet koele, maar toch evenmin warme ontvangst half
+gesloten, als de pas geopende rozeknop voor den killen adem van den
+noordenwind: en nu lag het in hare borst als een gegrendelde schatkamer
+vol kostbaarheden: liefelijke herinneringen, zoete gedachten, lieve
+geheimen...
+
+Zij wendde zich van het venster af; het was haar als had zij met het
+verleden gesproken. Zij gevoelde zich verkwikt.
+
+Toen zij vijf minuten later de gezelschapskamer binnentrad, was zij
+met haar opgewekt glimlachje geheel naar genoegen harer tante; naar
+het scheen had zij al hare droefheid op hare kamer achtergelaten.
+
+
+
+
+III.
+
+
+Hoe zonderling dat wij voor een keerpunt in ons leven kunnen staan,
+zonder dat een geheim voorgevoel ons waarschuwt. Hoe zonderling dat wij
+het wezen naderen dat de hoofdrol in ons lot spelen zal,--naderen,
+altijd meer, tot wij eindelijk van aangezicht tot aangezicht
+staan,--zonder dat ons hart sneller klopt, of ons gesprek hapert,
+of onze hand beeft.
+
+Renée Gerlings was rustig de trap afgedaald en met vlugge stapjes
+de vestibule doorgeloopen zonder eenige bijzondere gewaarwording;
+en toen zij tegenover Hugo Freeze stond, zag zij hem onbevangen aan,
+eenvoudig denkende: "Zoo, zoo, is dit nu de veelgeprezen Huug." En zij
+legde hare kleine hand in de zijne, omdat hij de broer harer tante
+was en begon op zijn innemende vragen met den grootsten eenvoud en
+natuurlijkheid te antwoorden.
+
+Haar rijzig en slank figuurtje--slank van natuur en niet door
+kunstmiddelen--kwam allerliefst uit in het zilvergrijze japonnetje
+met polonaise en demi-traîne; de zilveren sieraden pasten uitstekend
+daarbij en haar jong gezichtje kwam in die zachte nuances geheel tot
+zijn recht. Het was waar, zij had blanker kunnen zijn, maar er was
+niets liefelijkers denkbaar dan dit crême en rose van haar gelaat,
+waarin de heldere bruine oogen fonkelden als zonnen, en dat omlijst
+werd door glanzend, golvend haar, hetwelk haar tot een volslagen
+brunette stempelde. En ofschoon haar mond zeker wat kleiner had kunnen
+zijn, reiner, kinderlijker uitdrukking, dan in den vorm der lippen lag,
+was niet mogelijk, terwijl al hare bewegingen die rustige waardigheid
+hadden, welke men somtijds opmerkt bij jongelieden, die met ernst
+zich een karakter vormen.
+
+"U hebt pas uw papa verloren, niet waar?" vroeg hij na de eerste
+voorstelling en begroeting, en in den blik, (hij had dezelfde
+eigenaardige fluweelzwarte oogen zijner zuster) waarmede hij op haar
+neerzag, lag een wereld van goedhartige deelneming.
+
+"Ja," antwoordde zij zacht en keek dankbaar naar hem op; want zij
+had reeds bemerkt dat oom en tante niet gaarne meer dan strikt noodig
+was over haren lieven doode spraken.
+
+"Hebt u hem gekend?" vroeg zij met een flauwe flikkering van hoop.
+
+"Neen, ik heb uw papa nooit ontmoet," antwoordde hij met een stille
+spijt. "Maar," jokte hij haastig, "ik heb dikwerf mijn broer en zuster
+met veel sympathie over hem hooren spreken.... Hij is zeker wel altijd
+een trouwe, lieve vader voor u geweest."
+
+"O ja," zeide zij, weer even zacht, en sloeg toen haastig de oogen
+neer, wijl de herinnering aan die trouw en liefde er tranen in te
+voorschijn riep.
+
+"Ik herinner mij," ging hij vriendelijk voort, hoewel eenigszins
+aarzelend, want heel zeker wist hij het niet meer, "indertijd uw
+oom Albert te hebben hooren vertellen dat uw papa uit den dienst was
+gegaan om uwentwil."
+
+"Ja, ik was, toen mama stierf, zoo aan de dienstboden overgelaten. Papa
+heeft zich toen geheel aan mij gewijd."
+
+Hij vond dat hij nu genoeg over den overledene gepraat had en bracht
+met tact het gesprek op een ander onderwerp.
+
+"Ik hoop nu maar dat u hier zult kunnen gewennen. Dat gaat zeker nog
+niet best?"
+
+"Waarom denkt u dat?" vroeg zij, hem nog niet geheel aanziende,
+verlegen over hare tranen, die maar niet onder hare oogleden drogen
+wilden.
+
+"Omdat ik mij dat wel begrijpen kan. U voelt u (ik geloof wel dat ik
+het kan raden) als een veldbloempje overgeplant in een trekkas. Is
+'t niet zoo?"
+
+Hij had iets vertrouwelijks over zich, iets hartelijks, iets,
+wat iedere vrouw aantrok tot wie hij met zijn innemenden glimlach
+en bedaarde, vloeiende stem het woord richtte; en zooals hij zich
+nu onder het spreken tot haar overboog, begon hij ook Renée zeer
+aantrekkelijk toe te schijnen.
+
+"Wel een beetje," gaf zij toe, verrast dat hij zoo juist in woorden
+bracht wat zij onbewust had gevoeld. "Maar er zijn vriendelijke tuinlui
+in de serre...." Zij wilde er nog iets bijvoegen, maar bedwong zich,
+vreezende onoprecht te zullen worden.
+
+Hier werd hun kort gesprek door de komst van andere gasten gestoord.
+
+Hij raakte met de heeren over politiek aan het disputeeren, zij werd
+door de dames in beslag genomen; en een gegons van stemmen begon,
+nu en dan afgebroken door een opklinkenden lach of een korte stilte,
+maar overigens gestadig voortdurende tot de gasten zich aan de speel
+tafeltjes verdeelden.
+
+Soms, als het gesprek meer algemeen werd, ontmoette Renée zijn
+welwillenden blik, maar merkte dit nauwelijks op; althans zij ving
+dien juist even rustig op als den blik der oude dame naast hem. En
+hij, zonderling getroffen, zeide tot zichzelf dat haar gedrag in
+niets geleek op dat van sommige grootsteedsche gekkinnetjes, die hij
+kende. Terwijl hij zijne meeningen uiteenzette over de handelingen
+van den Duitschen keizer, volgde hij haar heimelijk met zijn blik,
+en merkte op dat haar oog hem volstrekt niet zocht noch volgde; zij
+was kalm in gesprek, of soms, als zij zich onbespied waande, staarde
+zij droomerig voor zich uit, als waren hare gedachten elders. En
+voortdurend bleef het verlangen in hem levendig nog eens zulk een
+gesprekje met haar te kunnen voeren.
+
+Eerst tegen het souper gelukte hem dit.
+
+Renée stond juist alleen. Zij, nog geheel onder den indruk van haar
+groot verlies, was vermoeid van het vele hooren en vele spreken,
+en dacht met verlangen aan haar stil vertrekje, waar zij weer met
+zichzelf alleen zou zijn, waar zij hare schatkamer openen mocht en naar
+hartelust toeven bij hare schatten. Wat wist zij van deze mannen met
+hunne verschillende gezichten, ernstig, flauw of energiek;--en deze
+vrouwen, lieve en spraakzame, geestige, hartelijke of koele--en wat
+wisten zij allen van haar!.... Wat was hun verleden?.... Waar waren
+zij opgegroeid? en hadden zij die herinnering aan hunne jeugd zoo
+lief als zij de hare?....
+
+Dit was dan nu een dier conversatie-avondjes, waarover papa haar
+steeds met zooveel vermakelijken spot had gesproken; en nu begreep zij
+hem zoo goed! Zij was beu van het gegiegel en gebabbel en gelispel om
+haar heen, en toch kon zij zich voorstellen dat zij zich misschien zou
+hebben vermaakt, ware zij in een andere stemming geweest. Maar nu was
+hare ziel nog geheel vervuld van een groote treurigheid, die als een
+schoone smart was,--als een treurmuziek, die voortzong en voortzong,
+haar boeiende en hare gedachten afleidende. Mocht zij al uiterlijk een
+vroolijk jong meisje schijnen, innerlijk was zij een gebogen gedaante
+in rouwgewaad, wijlend ver van dit salon vol gemaakte vroolijkheid en
+schijn. En haar oog was scherper en haar oor gevoeliger, waar tegen
+de waarheid gezondigd werd.
+
+Hoor, dat groepje dames ginds lachte;--hoe onnatuurlijk klonk die
+lach!.... Nu ving zij eenige woorden van tante Lucie op, die in
+gesprek was met twee heeren, en Renée vond dat hare stem gemaakt
+klonk en dat zij er geéchauffeerd uitzag.... Andere dames maakten
+denzelfden indruk; het was als waren zij marionetten, opgewonden
+voor eenige uren, om straks tehuis weer gewoon te zijn. Blijkbaar
+streefden zij er allen in de eerste plaats naar dames du monde te
+zijn, daarna pas vrouw. Zij niet, o neen, zij nimmer. Zij zou altijd
+allereerst vrouw willen zijn, de rein-menschelijke vrouw, en daarna
+pas, als een onvermijdelijk iets, wereldlinge.
+
+Zie, nu luisterde oom oogenschijnlijk met belangstelling naar iemand,
+die over de nieuwe richting in de letterkunde sprak, een onderwerp,
+waaromtrent hij dien middag aan tafel nog verklaard had volkomen
+onverschillig te zijn.... En die dikke mijnheer dáár maakte aan
+tante een compliment over hare "eeuwige jeugd." Zou zij hem wel
+gelooven?.... Maar zij glimlachte toch heel gracieuselijk!
+
+Wat scheen zulk een bijeenzijn haar doelloos en vervelend! Er was
+iets scheefs in, er haperde iets. Haar aan zuivere toonen gewend oor
+vernam voortdurend dissonnanten. Was dit genot, als dat hetwelk zij
+kende? Was dit vriendschap?
+
+Daar plaatste zich een hooge gestalte tusschen haar en het gewoel,
+waarop zij staarde.
+
+"Hoe bevalt u dit staaltje van onze steedsche soirées?" vroeg hij
+met een zweem van ironie.
+
+Zij was te oprecht om iets anders te zeggen dan zij meende en wilde
+hem toch niet hinderen, waarom zij een ontwijkend antwoord gaf.
+
+"Naar één staaltje kan men ze niet in het algemeen beoordeelen,
+denk ik."
+
+"O, ja wel, zij gelijken alle op elkaar.... Nu, zeg het maar, het is
+niets voor u, geloof ik," riep hij op goed geluk.
+
+"Neen," gaf zij aarzelend en een weinig verlegen toe; maar toen,
+glimlachend naar hem opziende met het aangename gevoel hem te kunnen
+vertrouwen, zeide zij vrijmoediger: "Het kaarten vond ik het prettigste
+gedeelte van den avond."
+
+"Eigenlijk dacht ik niet dat u die kunst verstondt...."
+
+"Waarom niet? Juist op de dorpen wordt veel gespeeld. Wij hadden
+enkele gezellige vrienden."
+
+"Was het niet eentonig daar, vooral met zulk een stil huishoudentje?"
+
+"Een stil huishoudentje was het niet," protesteerde zij met hare
+eigenaardige beslistheid. "Daar was papa--en juf--en ik--en Toon
+de knecht--en de oude Kee--en dan Caesar. Zij brachten allen hunne
+drukte mee."
+
+"Wie was Caesar?" vroeg hij, zijn arm gemakkelijk op den
+schoorsteenmantel leggend, waarbij zij stonden.
+
+Hij schepte groot vermaak in haar eenvoud, en het was hem een
+verkwikking dat gezichtje vrij en rustig te mogen beschouwen, terwijl
+het naar hem opgeheven was. Geen zweem van behaagzucht ontsierde het;
+zij, die geen hulde zocht, bemerkte de zijne niet eens.
+
+"Caesar was mijn hond," antwoordde zij, denkend dat het toch
+vriendelijk van hem was haar zoo belangstellend te vragen naar alles,
+wat zij had verlaten, en met zooveel aandacht te luisteren naar
+alles, wat zij zoo gaarne vertelde. "Oom kreeg gisteren bericht van
+Toon dat de nieuwe huurder--een goed vriend van papa--de paarden zal
+overnemen. Maar wie wil een oude hond hebben? Hij is nu bij Toon in
+huis. Natuurlijk zal hij het daar niet zoo prettig hebben, als bij
+ons.... Hier kan hij niet zijn, dat begrijp ik wel; maar zoodra ik
+getrouwd ben, mag hij komen."
+
+Hij lachte gul.
+
+"Maar uw man?.... Die heeft toch ook wat te zeggen?"
+
+"Ja, dat is waar," gaf zij toe, een weinig uit het veld geslagen. "Maar
+misschien zal hij het wel goedvinden om mijnentwil, denkt u niet?"
+
+"Als ik hem spreek, zal ik het hem vragen," schertste hij. "Zoodra
+u kunt, moet u mij zijn adres opgeven."
+
+Zij wist niet goed wat te antwoorden en zweeg daarom. Zij had zeer
+weinig liefdesgeschiedenissen gelezen en beschouwde het huwelijk als
+de lotsbestemming van het meisje zooals een beroep de lotsbestemming
+is van een knaap. Waarom lachte hij dan, nu zij zeide: "zoodra ik
+getrouwd ben?"
+
+"U correspondeert natuurlijk met Caesar?" plaagde hij.
+
+Nu lachte zij ook en pareerde den aanval.
+
+"Ja zeker, in gedachten."
+
+"Waarlijk?--Nu, ik zou wat liefs willen geven om te weten wat u
+hem schrijft.... Eén ding zie ik," vervolgde hij ernstiger, met den
+lieven glimlach, die zijn gezicht zoo recht aantrekkelijk maken kon,
+"het hartje van de vrouw is al even trouw als dat van den hond. Is
+'t zoo niet?"
+
+Zij zag naar hem op.
+
+"Hebt u nooit een hond gehad?"
+
+"Ja, lang geleden; ik was toen pas tweede luitenant. Hij was mij een
+waar vriend."
+
+Zij zag dat hij met liefde aan dien tijd terugdacht en lokte nu hèm
+tot verhalen uit. En terwijl zij luisterde, merkte zij op dat hij
+goed sprak. Wat hij zeide, was wel niets buitengewoons: het was niet
+veel meer dan gewone salontaal, met een tintje van weemoedigen ernst
+vermengd; maar er lag in den toon zijner welluidende stem zulk een
+bekoring en er sprak zulk een warme waardeering uit zijn blik, dat zij,
+die zoo groote behoefte aan liefde had, een gewaarwording van geluk
+haar hart voelde verwarmen. En terwijl hij in den geest weder toefde
+in dien vervlogen tijd, toen hij een jongeling was vol droomen en
+idealen, was het hem alsof haar blik vol licht hem diep in het hart
+drong, en alles wat daar eenmaal goed en rein in hem geleefd had,
+wakker riep. Aan haar toonde hij in die enkele oogenblikken meer de
+goede zijde van zijn karakter, dan hij in vele jaren aan iemand deed.
+
+Bij Renée liet dit gesprek een aangename herinnering na. Maar dat
+was ook alles; toen zij zich ter ruste had gelegd, dacht zij er nog
+slechts in zooverre aan, dat zij in stilte overwoog wat zij aan Caesar
+schrijven zou, als zij het eens werkelijk deed.
+
+
+    "Lieve Cae, hoe gaat het je toch?--Ik denk altijd aan je, hoor,
+    en ik word nu al een echte dame. Ik heb nu dikwijls de japon
+    met den sleep aan; je weet wel, waar je altijd op trapte en
+    waarop je eens ging liggen om je te laten meesleepen. En weet
+    je nog hoe papa toen lachte en zeide dat jij mij bespotte? Maar
+    nu draag ik die dikwijls, zoodat ik op een dame gelijk,
+    en zal dus misschien wel gauw trouwen. Dan mag je komen,
+    Cae. Ik verlang erg naar je en in het geheim blijf ik altijd
+
+            de oude Renée."
+
+
+En Hugo Freeze was vergeten.
+
+Maar hij liep nog lang op zijne kamer op en neer. Zijne ziel was in
+ontroering. Het was hem alsof hij in een hemel geblikt had, en het
+was toch maar een meisjeshart. Niet hare schoonheid greep hem aan,
+hij had reeds zoovele schoone vrouwen bemind--maar hare onschuld. Die
+oogen--die reine kinderoogen! Nog altijd staarden zij hem aan,
+onbevangen en ernstig. Dat gezichtje, donzig, frisch en ongerept,
+met de aristocratische, even omgekrulde bovenlip, zoo fier en toch
+zoo kinderlijk;--die teedere leden, die rijzige gestalte.... het
+scheen hem, als smeekten zij om bescherming....
+
+Maar tegelijk was het hem als mocht hij die beschermer niet zijn,--als
+zou zijne aanraking haar ontheiligen.
+
+
+
+
+IV.
+
+
+"Wat zien mijne oogen!" riep mevrouw Gerlings den volgenden dag uit,
+toen zij met Renée voor het raam zat te werken en een blik in het
+spionnetje wierp. "Daar heb je Huug zoo waarlijk!" en ontevreden
+merkte zij in stilte op dat hij niemand bij zich had.
+
+Het gezichtje van Renée bleef volkomen kalm, ook toen hij binnentrad.
+
+"Wel, waarde broeder," riep mevrouw Gerlings hem toe, "waaraan hebben
+wij de eer van je ongewone verschijning te danken?"
+
+"Aan twee redenen," antwoordde hij, terwijl hij zich naast zijne
+zuster in een hoek der canapé liet neerzinken juist tegenover Renée;
+"1º. kom ik vragen hoe de dames geslapen hebben; 2º. heb ik, naar
+het schijnt, hier mijne handschoenen laten liggen."
+
+"Renée," zeide zijne zuster lachend, (zij was in een bijzonder
+vroolijke luim, wijl haar soiréetje zoo goed geslaagd was) "ik zweer je
+plechtig dat de handschoenen de eenige aanleiding zijn. Onze nachtrust
+bekommert hem geen zier!--Zeg, Huug, een aardig avondje, hé? Uitstekend
+geslaagd. Wat hebben we ons laatst bij de Van Bevelant's verveeld!"
+
+"Ja, nogal," antwoordde hij verstrooid, naar Renée ziende, die
+aandachtig de steken van haar stramienwerk zat uit te tellen; want
+mevrouw Gerlings had voor eenigen tijd prijzen beloofd voor een
+liefdadigheidsloterij en was met veel ijver aan een canapékussen
+begonnen, dat echter onvoltooid was gebleven, tot Renée er zich nu
+vriendelijk over ontfermd had.
+
+"Jij hebt je ook goedgehouden. Je waart heel aardig, heel aardig,"
+ging zij voort, hem aanziende en juist den peinzenden blik opvangend,
+dien hij op Renée's gebogen hoofdje vestigde. "Maar Albert had
+het land. Heb je gezien hoe Kleevers hem bij een knoop van zijne
+jas vasthield, om over die vervelende letterkundige beweging te
+spreken? Mevrouw Kleevers stootte mij aan en wees het mij lachend;
+maar zij moest toch eens bedenken dat het voor de slachtoffers van
+haar man allesbehalve aangenaam is. Je moet weten, Renée, haar man
+schrijft zelf, zie je, en...."
+
+Zij praatte maar voort, schijnbaar volkomen natuurlijk; maar
+intusschen ontging het haar niet hoe Hugo zonder ophouden Renée
+gadesloeg met een bij hem ongewone belangstelling. Renée echter,
+die al hare aandacht verdeelde tusschen haar werk en het gesprek,
+bemerkte er niets van. Alleen gevoelde zij, toen zijne groote, maar
+zachte hand bij het afscheid de hare drukte, een hartelijkheid in dien
+druk, welke haar goeddeed; maar naar hem opziende, las zij in zijn blik
+meer ernst dan vroolijke vriendelijkheid, en hij zeide zóó eerbiedig:
+"Dag juffrouw Gerlings!" dat zij er zich zonderling door getroffen
+gevoelde en zich verwonderd afvroeg, waarom hij haar toch niet bij
+den naam noemde.
+
+"En de handschoenen?" riep mevrouw Gerlings, toen hij reeds bij de
+deur was.
+
+"O ja, dat is waar."
+
+De meiden werden ondervraagd; men zocht ijverig onder de kasten en
+commodes, tot zelfs de vazen op den schoorsteen werden omgekeerd,
+maar geen spoor van de verloren handschoenen was te ontdekken.
+
+"Nu, zij zullen wel terechtkomen," zeide hij eindelijk vrij
+onverschillig. "Adieu!"--en mevrouw Gerlings wist genoeg.
+
+"Vindt je hem geen knap man, zooals hij daar heengaat, Renée?" vroeg
+zij, schijnbaar alleen uit zustertrots, terwijl zij hem in het spion
+aanwees.
+
+"Ja, heel knap," antwoordde Renée vriendelijk.--"Zie eens, tante, wat
+zegt u er van? Vindt u niet dat ik flink gevorderd ben van middag?" en
+recht voldaan hield zij het werk omhoog en vroeg met hare lieve oogen
+een woordje van lof.
+
+
+
+"Albert!"
+
+Zij waren laat thuis gekomen van een avondje bij kennissen, zoodat
+mevrouw Gerlings nog niet veel tijd had kunnen vinden over hare
+ontdekking na te denken; maar nu--in bed--had zij de zaak nog eens
+rustig overwogen en kon niet laten haar man zijne meening te vragen.
+
+"Albert!"
+
+"Nu?" vroeg hij knorrig.
+
+"Neen, als je al slaapt, zeg ik niets."
+
+"Ik slaap nog niet. Wat is er?"
+
+Hij was eenmaal een flinke, vierkante, vroolijke jongen geweest,
+juist als zijn broeder, Renée's vader, en evenals deze had hij liever
+de wereld moeten ingaan, om lucht te geven aan het stormachtige en
+avontuurlijke in zijn karakter. Maar zijne levensomstandigheden hadden
+hem tot een eerzaam advocaat gemaakt, gekluisterd aan een vrouw, die
+hij met al den hartstocht van een reeds eenigszins gevorderde jeugd
+had bemind, maar welke hem niet begreep en ook nimmer begrijpen zou.
+
+Gelijk zij hem, den ernstigen man van studie, twintig jaren
+geleden had gevangen in een net van uiterlijke lieftalligheid en
+bekoorlijkheid, zoo had zij hem gedurende haar huwelijk gevangen
+weten te houden, fluweelig, zacht, vriendelijk, glimlachend. Hij
+haatte die gevulde salons, waarheen zij hem medesleepte;--die
+concertzalen, waar zij coquetteerde,--die balzalen, waar zij nog
+als jong meisje mededeed;--hij haatte ze, niet omdat hij haar nog
+liefhad, gelijk hij tot zichzelf met veel overtuiging zeide, maar
+omdat hij van eenvoud hield, van degelijkheid en waarheid. En toch
+gloorde daar nog een vonkje der oude liefde in zijn hart, dat--zij
+wist het wel--tot een hoog vuur had kunnen opvlammen, had zij zulks
+gewild en zich om zijnentwil veranderd. Maar zij was er volkomen
+onverschillig voor, en daar hij dit maar al te zeer begreep, was zijn
+humeur onaangenaam en prikkelbaar geworden. Soms nog brak hij wel met
+zijne breede schouders door de mazen van het net heen en bulderde het
+uit dat het hem verveelde en dat hij er den brui van gaf; maar dan
+glimlachte zij en herstelde met zijden draden, zacht maar ijzersterk,
+de verscheurde mazen, en hij schikte zich weer; reeds lang schikte hij
+zich en verschanste zich in zijne studeerkamer, en las of werkte. Zoo
+was hij langzamerhand een zeer knap en zeer belezen man geworden,
+maar ook een zeer knorrig huisgenoot.
+
+"Hebt je niets gemerkt?"
+
+"Wat dan?"
+
+"Neen, mannen merken nooit iets. Maar weet je wat ik gemerkt heb?--Dat
+Huug wel eens op den inval kon komen met Renée te trouwen."
+
+"Zoo-oo?" vroeg hij, blijkbaar verwonderd, zweeg toen een poos en
+snoof daarop. Hij snoof altijd als hij boos was.
+
+"Wat vindt je er van?"
+
+Zijn antwoord klonk brusque. "Dat zij veel te goed voor hem is."
+
+"Dat was mijne eerste gedachte ook," jokte zij slim. "Maar bij nader
+inzien zou ik het toch een uitstekend huwelijk voor beiden vinden. Hij
+komt er door tot rust en zij doet toch ook een goede partij met
+hem. Zij blijft dan in de familie, altijd onder jouw toezicht als
+'t ware: dat is een prettige gedachte voor je als oom en voogd. En
+Huug is toch zoo kwaad niet. Hem kennen we ten minste en van anderen
+weten wij niets. Ook zou Huug wel eens een minder prettig persoontje
+in de familie kunnen brengen.--Albert!"
+
+"Nu?"
+
+"Wat vindt je er van?"
+
+"Ik weet het nog niet," antwoordde hij kregel; maar zij hoorde zeer
+goed dat zij reeds veel gewonnen had.
+
+Pauze.
+
+"Albert!"
+
+Albert echter sliep reeds of hield zich zoo. Hij was nijdig over de
+combinatie, maar vond--slaperig als hij was--geen argumenten genoeg
+om een woordenstrijd te beginnen, waarin hij toch reeds vermoedde
+het onderspit te zullen delven. Honderdmaal sterker gevoelde hij
+zich tegenover zijne wel gewapende tegenpartijen in het gerechtshof;
+dáár won hij meestal het pleit.
+
+
+
+Toen Hugo Freeze dienzelfden avond uit de restauratie thuiskwam, waar
+hij had gedineerd, strekte hij zich als gewoonlijk op zijne sofa uit
+en greep een boek uit de pas gekomen portefeuille om zich den tijd te
+korten. Maar na eenigen tijd bleef zijn oog op enkele regels staren,
+die hij telkens en telkens herlas tot hij eindelijk opsprong, het boek
+van zich werpend. Het waren slechts weinige woorden uit een roman van
+Massi Bruhn, welke die uitwerking hadden: Per Gynt trok de groote,
+bonte menschenwereld in, omdat hij geen vrijheid vond het kind Solvegj
+aan zijn bedorven, verwoest leven te verbinden.
+
+En terwijl hij met groote stappen en gebogen hoofd de kamer op en neer
+liep, dacht hij aan een anderen Per Gynt en een ander kind Solvegj,
+maar deze laatste Per Gynt had zelfzuchtig en zonder zweem van wroeging
+het kind Solvegj "aan zijn bedorven, verwoest leven" willen verbinden.
+
+Op eens viel zijn oog op een aan hem geadresseerd briefje, dat tijdens
+zijne afwezigheid op zijne tafel was neergelegd.
+
+Hij opende het, als verlangend naar afleiding voor zijne pijnigende
+gedachten. Een hem welbekend parfum steeg naar hem op. Een kwartier
+lang liep hij met het papier in zijne hand, blijkbaar in heftigen
+tweestrijd. Toen,--als verdroot hem dat dobberen en weifelen--wierp hij
+haastig hoed en jas weer aan en verdween in de duisternis der straten.
+
+
+
+
+V.
+
+
+Het was midden December, maar het scheen nog najaar, een sombere
+najaarsavond met geheimzinnig knappende vensters en onrustige
+jaloezieën; een donkere lucht, die volstrekt geen licht meer wierp door
+de zware draperieën voor de vensters, en in de straat een wilde jacht
+van pas afgewaaide bladeren--eerst in de lucht, dan op den grond;--een
+dolle dans, als wilden zij nog eens voor het laatst het leven genieten,
+eer zij voor altijd zouden vastkleven in het slijk en vergaan.
+
+In de achterkamer der suite van mevrouw Gerlings was het bijna geheel
+donker. Op de sofa lag mijnheer, een roerlooze gedaante, in zaligen
+namiddagsluimer verzonken, terwijl boven zijne vrouw hetzelfde genot
+smaakte.
+
+In de voorkamer brandde het blokkenvuur levendiger en wierp grillige
+schijnsels op meubels en wanden; ook op Renée, die droomerig in
+het vuur zat te staren, hare voeten koesterend weggedoken in de
+schapenvacht voor den haard, haar hoofd geleund tegen het fluweel
+van den fauteuil, haar oog in den spiegel tegenover haar den
+vlammenweerschijn bewonderd op het geschilderd plafond.
+
+En zij luisterde naar het lied van den wind, die steeds woester
+opstak. Van waar kwam hij, als hij zoo langs de vensters gierde, om
+in het volgend oogenblik weer uren verder te zijn? Had hij misschien
+juist met zijn onmeedoogend spel schepelingen tot wanhoop gebracht,
+en waren het wellicht hunne angstkreten, die hij medevoerde in zijne
+dolle vaart? Of was hij pas over den stillen grafheuvel gestreken,
+waaraan zij zoo dikwerf dacht, en ruischte wellicht het geritsel
+van het laatste beukenloover in zijn zang? Hoor, hoe weemoedig,
+hoe klagend! Wat zeide hij toch? Nu eens als in toorn, dan in stil,
+wanhopig geklaag ging hij voorbij, of floot in den schoorsteen,
+als riep hij haar, eenzame....
+
+Wat zeide hij, haar oude, lieve vriend?-- Ach, de tijd was voorbij
+dat zij zich door hem liet voortduwen in het veld of hem lachend
+trotseerde; dat hij haar plagend den hoed van het hoofd wierp of
+droppelen van de natte takken op haar neerschudde; dat hij hare
+krachten staalde en hare wangen rood kleurde. Neen, zij was nu een
+stadsnufje geworden: hij kende haar gewis niet meer....
+
+Zou zij hier altijd zoo blijven leven?
+
+'s Morgens opstaan en ontbijten, dan wat piano spelen of handwerken
+doen, koffiedrinken, visites maken of ontvangen, eten, schemeren en
+des avonds meest menschen zien of met oom en tante omberen.
+
+Van tante hield zij niet, neen, bepaald niet. Zij wist wel dat het
+verkeerd van haar was zulk een besliste antipathie te gevoelen:
+papa had haar daarover dikwerf onderhouden en zij deed ook wel haar
+best in tante het goede te zien. Maar het ging niet, het wou niet
+gaan.... Zij kon haar jeugdig bruisend bloed zoo gemakkelijk geen
+wetten voorschrijven, en die afkeer werkte neerdrukkend op hare
+stemming.
+
+En oom was zoo anders dan zij zich hem gedroomd had; goed, heel goed,
+maar in huis niet prettig. Zij begreep hem niet. Toch kon zij wel
+van hem houden, al was die genegenheid te lauw om haar geluk te
+verhoogen....
+
+Wat was het stil in de kamer! Slechts nu en dan eenige haastige
+voetstappen in de straat, het samenspreken van enkele voorbijgangers
+of een snel voortrollend rijtuig--dat was alles, wat men van buiten
+hoorde. En binnen slechts de tik der pendule, het knappen van het
+vuur en de eenigszins zware ademhaling van den slapende.
+
+Nu gingen er officieren voorbij; zij hoorde hunne beschaafde, vroolijke
+stemmen, die langzaam wegstierven, en het gerinkel hunner sabels,
+dat haar aan Hugo Freeze herinnerde.
+
+Hij trok haar aan. En eerst had zij gemeend ook in zijn smaak te
+vallen: hoe had zijne vriendelijkheid haar goedgedaan! Maar sedert
+dat bezoek ter wille der handschoenen, die nooit gevonden waren,
+was hij niet teruggekomen, en zelfs van zijn gewoon veertiendaagsch
+avondje had hij zich reeds tweemaal afgemaakt.
+
+Eerst gisteren op een wandeling hadden tante en zij hem toevallig
+weder ontmoet, en hij had zich bij hen gevoegd en hen vergezeld. Zij
+had bewondering gelezen in zijn blik, toen hij haar begroette, en hij
+had haar met zonderlingen ernst een sneeuwklokje genoemd. Niet heel
+toepasselijk, vond zij, want het pakje was van donkergroen laken met
+grijs bont afgezet, en haar groote Rembrandthoed van vilt met witte
+veer; maar zij wist niet dat hare geheele verschijning opnieuw met
+overweldigende bekoring een indruk van onschuld en reinheid op hem
+gemaakt had.
+
+Wat hadden zij veel gepraat, veel, waaraan zij sedert met genoegen
+terugdacht! En een arm klein meisje, dat "een centje" vroeg had hij
+een kwartje in de verkleumde vingertjes geduwd met een hartelijke
+vermaning nu naar huis te gaan.
+
+"Zoo lief!" vond zij, glimlachend bij de herdenking.
+
+Ja, dat was een prettige wandeling geweest. Voor hem gevoelde
+zij sympathie;--maar hoewel hij heel vriendelijk voor haar was,
+hem aantrekken deed zij toch niet, vreesde zij. Dan zou hij immers
+meer komen!....
+
+En zij zuchtte; en terwijl zij naar den langzaam verminderden
+gloed achter het koperen vuurschermpje staarde, gevoelde zij zich
+eenzamer dan ooit. Haar hart dorstte naar liefde, naar warmte,
+en het versmachtte; het wensen te zijne schatten in ruil te geven
+en niemand vroeg er naar.... Maar dit alles begreep zij niet. Zij
+beknorde zichzelf, omdat zij niet tevreden was, en zou niemand hebben
+durven vertellen dat zij soms heimelijk schreide, zonder eigenlijk
+te weten waarom.
+
+Zij keek eens naar de achterkamer, verlangend naar afleiding. Neen,
+het reeds grijzende hoofd van oom, het eenige, wat zij in de duisternis
+van hem kon onderscheiden, lag nog even roerloos.
+
+Daar werd zacht aan de huisdeur gescheld, en even behoedzaam werd na
+eenigen tijd de deur der voorkamer geopend. Tot hare verwondering
+herkende Renée, toen zij omzag, het fijnbesneden gelaat van Hugo
+Freeze.
+
+"Juist zoo dacht ik u te vinden," zeide hij met gedempte stem, terwijl
+hij haar de hand reikte. "U zei mij gisteren het schemeruurtje zoo
+eenzaam te vinden. Mag ik u wat gezelschap houden?"
+
+Vijf weken lang had hij de machtige ontroering, door zijne ontmoeting
+met Renée gewekt, dwaasheid genoemd, en zijn best gedaan zich
+"dien onzin uit het hoofd te zetten." Haar fortuin was immers niet
+groot genoeg om zijn huwelijk "brillant" te maken, en dan: zij was
+"zoo'n kind!" Hij was geheel de oude Hugo Freeze weer geworden en,
+toch--toch was haar beeld hem soms verschenen, juist waar hij haar
+het liefst vergeten had; toch was hare stem in zijn oor blijven hangen
+als zachte, gewijde muziek, die tot het goede wekt.
+
+De onverwachte ontmoeting van gisteren, toen hij haar zag naderen over
+de sneeuw in hare onbewuste bekoorlijkheid, had voor het oogenblik
+uit zijn hart alle andere indrukken weggevaagd. Sedert die wandeling
+beheerschte hem een vurig verlangen haar opnieuw te zien en te spreken,
+en hij wist niet beter te doen dan maar dadelijk zichzelf zijn zin
+te geven, als een bedorven kind, dat weer een nieuw stuk speelgoed
+opgemerkt heeft, en er telkens weer naar gaat zien, hopende het
+te krijgen.
+
+"Het is heel vriendelijk van u," zeide zij, en hij zag met voldoening
+een blijden glans in hare "kinderoogen."
+
+"Neen, neen, er is ook egoïsme bij," wierp hij tegen, een fauteuil
+aanrollend. "Eigenlijk vrees ik dat het geheel en al egoïsme is.--O,
+wat zitten wij gezellig nu!"
+
+Zij lachte om zijn welbehagen.
+
+"Ja, dat lijkt u nu misschien overdreven," ging hij voort op zijne
+eigenaardige, vertrouwelijke manier, "want dames hebben het altijd
+gezellig. Zij scheppen dadelijk op eene of andere manier gezelligheid
+om zich heen, maar een man verstaat die kunst niet. Ik ten minste
+niet. Op mijne kamer is het nooit gezellig."
+
+"Misschien omdat u er alleen ben...."
+
+"Misschien wel, ik weet het niet," antwoordde hij langzaam en keerde
+zijn gelaat naar het vuur, gevoelende dat zij hem uit haar donker
+hoekje met sympathie gadesloeg. "Ik denk dikwijls," ging hij zacht
+voort, "aan de woorden van ik weet niet welken schrijver: Laat het
+vriendelijk schijnsel van uw gezellig tehuis lichten voor den eenzamen
+wandelaar daarbuiten.--Die woorden zou ik wel alle getrouwde dames
+willen toeroepen ten aanzien van jongelui, die geen gezellig te
+huis hebben."
+
+Er was een weemoedige klank in zijne stem, die haar medelijden wekte,
+en zij kon niet dadelijk antwoorden, denkende hoe gaarne zij zelf in de
+gelegenheid zou zijn hem zulk een gezellig pied-à-terre aan te bieden.
+
+"Knap-knap!" zeiden de spattende vonkjes in den haard en vlogen
+den schoorsteen in, waarin de wind zoo weemoedig zong en suisde,
+dat beiden onwillekeurig er een oogenblik naar luisterden.
+
+"Tante klaagt toch dat u zoo zelden komt," zeide Renée eindelijk,
+als slotsom van haren gedachtengang.
+
+Hij glimlachte--niet zonder verlegenheid.
+
+"Ja, zij heeft gelijk: ik kom niet dikwijls."
+
+Hij kon hier niet zeggen dat hij in het geheel niet van zijn
+schoonbroeder en weinig van zijne zuster hield; maar Renée's vlug
+verstand deed haar het laatste raden.
+
+"Hij is ook van ander hout gesneden," dacht zij met zekere vreugde,
+en gevoelde zich te meer tot hem aangetrokken.
+
+"Maar ik zal voortaan dikwijls komen," ging hij voort. "Hoe kan ik
+straks naar huis wandelen en op mijne eenzame kamer terugkeeren zonder
+heimwee te gevoelen naar dit gezellig plekje aan den haard?"
+
+Hij zeide niet dat hij iederen avond uit was. Hij vond het aangenaam in
+hare oogen medelijden te lezen, ja, verbeeldde zich op dat oogenblik
+zelf beklagenswaardig te zijn en daarin duizend verontschuldigingen
+voor zichzelf te mogen vinden. Dien morgen had hij met zekeren
+theatralen ernst tot zichzelf gezegd dat hij een ander mensch worden
+moest, en onder den invloed van zijn verlangen naar haar had hij
+dien ganschen dag een zekere sentimentaliteit in zien gekweekt,
+die hem in eene weeke stemming bracht.
+
+"Hebt u wel eens heimwee gevoeld?" vroeg hij met een hem anders geheel
+vreemden ernst.
+
+"Ik geloof het wel," antwoordde zij en hare oogen kregen een vochtigen
+glans, maar dat zag niemand.
+
+"Het is nog niets," vond hij, "als men maar ergens heen kan gaan om het
+te verzetten, zooals ik nu, bij voorbeeld.... Wanneer voelt u heimwee?"
+
+"Och soms!" antwoordde zij zacht.
+
+"Hier natuurlijk!" hernam hij, voor haar gevoelende.
+
+"Het was dáár zeker een heel ander leventje," ging hij vriendelijk
+voort, denkende dat het haar goed zou doen eens over het verleden
+te spreken. "Ik kan mij het echte buitenleven zoo moeilijk
+voorstellen. U weet: ik ben tusschen huizen en menschen geboren en
+groot geworden. Vertel mij eens: hoe leeft men daar bij u?"
+
+En zij verhaalde met hare lieve, melodieuze stem, terwijl de wind
+met verdubbelde kracht tegen de vensters blies, als wilde hij haar
+overstemmen. Zij verhaalde--eerst beschroomd, daarna vrijer, eindelijk
+met geestdrift--van hare bosschen en weiden, van zonsondergang en
+sterrenhemel, van verre tochten en lievelingsplekjes.... tot hij
+wenschte te zijn groot geworden als zij. Misschien, zoo dacht hij,
+met het onbestemde verlangen naar volmaking, zwakkelingen eigen, zou
+daar een ander, een beter man uit hem geworden zijn. En hij wenschte
+altijd in hare nabijheid te kunnen zijn, altijd dien reinigenden
+invloed te mogen ondervinden....
+
+Zij zweeg reeds eenigen tijd, toen hij daaraan nog altijd dacht.
+
+"Vindt u niet dat dit weer iemand in een geheel bijzondere stemming
+brengt?" vroeg zij, meenende dat hij naar den wind luisterde. "Wat
+bent u in gepeins!"
+
+"Ja," antwoordde hij, terwijl juist de voetstap zijner zuster op de
+trap gehoord werd, "onwillekeurig geraakt men onder den invloed. Weet
+u waaraan ik dacht," vervolgde hij met een zonderlingen klank van
+aandoening in zijne stem, die zijne woorden tot gefluister deed dalen,
+"terwijl ik zoo stil naar u luisterde, dacht ik aan de woorden van
+La Bruyère: l'harmonie la plus douce est le son de voix de celle que
+l'on aime."
+
+Toen stond hij haastig op om zijne zuster te gemoet te gaan, die juist
+de deur opende. En Renée keerde haar gezichtje van het vuur af om
+den blos te verbergen, dien zijn woorden hadden te voorschijn geroepen.
+
+
+
+
+VI.
+
+
+Ook oom Albert ontwaakte, onbewust van het gesprek in zijne nabijheid
+gevoerd; maar geprikkeld tot kregeligheid, toen Hugo hem lachend
+toevoegde: "Wel, Albert, Albert, ik dacht niet dat je zulke slechte
+nachten maakte. Wij hebben hier zitten praten als redenaars en je
+bleef maar snorken."
+
+"Wie--wij?" vroeg Albert stug, die door Hugo's lange afwezigheid alle
+vrees voor een mogelijke verbintenis reeds uit zijn hoofd gezet had.
+
+"Juffrouw Gerlings en ik natuurlijk. Luus zal boven wel in mol-tonen
+dezelfde muziek hebben gemaakt!"
+
+"Het ware te wenschen," zeide Albert vinnig, terwijl hij in den
+fauteuil ging zitten, zoo even door Hugo verlaten, "dat alle jongelui
+zulke lange nachten maakten als ik!"
+
+En toen snoof hij eens recht verontwaardigd, met voldoening tot
+zichzelf zeggend dat deze woorden ad rem waren.
+
+De beide schoonbroeders stonden altijd tegenover elkaar in bedekten
+strijd; maar Hugo sloeg er zich altijd met zekere gratie doorheen. Hij
+vond drift en boosheid en hatelijkheid lastige dingen, vermoeiende
+dingen, waarmede hij zich liever niet inliet, en niets scheen hem
+onaangenamer dan een feitelijke breuk met een bloedverwant, die
+algemeen hoog gezien en geacht werd.
+
+"Ja, ja," antwoordde hij luchtig, terwijl hij voor zijne zuster het
+gas aanstak, "dat is tegenwoordig treurig: als je dat eens allemaal
+wist!...."
+
+Albert plaatste zijne beide handen binnenwaarts op zijne knieën en
+staarde met verbitterden blik in het vuur.
+
+"Ja, jij zult wel beter op de hoogte zijn dan ik."
+
+"Zeker--in de militaire wereld gaat heel wat om. Qu'y faire! 't Is
+de geest van den tijd, en dien moet men eerbiedigen, niet waar?"
+
+"Neen, dat ben ik volstrekt niet met je eens.... Och, Renée, je
+staat er zoo dicht bij; lees eens voor wat er vandaag op den kalender
+staat. Het heeft mij van morgen getroffen, maar ik herinner het mij
+niet juist."
+
+Hugo volgde de slanke gedaante met warmen blik, toen zij naar den
+kalender ging en de woorden van Lavater voorlas: "Vereer al wat
+eerwaardig is, hoezeer de geest van den tijd het veracht. Veracht al
+wat verachtelijk is, hoezeer de geest van den tijd het vereert."
+
+"Daar heb je 't!" vervolgde Albert, "en de toepassing is niet ver
+te zoeken. Er wordt tegenwoordig door vele jongelui eene levenswijze
+vereerd, die door en door verachtelijk is, een levenswijze, iederen
+man van karakter onwaardig."
+
+"Tut, tut!--Il faut que jeunesse se passe," kwam zijne vrouw
+vergoelijkend tusschenbeide.
+
+"Ziedaar het devies van onze ridders à la mode!" riep hij uit
+met een minachtend handgebaar. "Dat devies staat op het vaandel,
+waarmede zij de wereld inmarcheeren: il faut que jeunesse se passe. En
+daarmede gooien zij alle zelfbeheersching, allen innerlijken strijd
+overboord. Welke verzoeking ook lokt, de jonge man mag toegeven,
+want.... il faut que jeunesse se passe. Ha, ha, prachtig! En wat
+zijn de resultaten? Hoe treden zij in de maatschappij?--O, schijnbaar
+heel netjes en ordentelijk, en zij trouwen en nemen hunne betrekking
+waar. Maar karakter brengen zij niet mee. Waar zouden de ventjes dat
+ook in eens vandaan halen, na altijd aan al hunne zinnen en lusten
+te hebben toegegeven! Lekker eten, goede sigaren, mooie vrouwen
+en--rust--ziedaar hunne levensidealen."
+
+"Hm!" waarschuwde zijne vrouw met een blik op Renée, die ijverig
+bezig was thee te zetten; maar hij bemerkte het niet.
+
+"Il faut que jeunesse se passe!.... En als die jeunesse voorbij is,
+zullen ze op eens veranderen, meen je? Poe!-- Dan hebben ze geleerd het
+huwelijk als een eenvoudige handelszaak te beschouwen, een uitrekening,
+hoe men wel het luist en gemakkelijkst aan zijn eind kan komen,
+en die het niet naar zijn zin kan doen, blijft maar liever ongetrouwd."
+
+Hugo, die in muziek bladerde, begon zacht een deuntje te fluiten;
+hem hinderde dit gesprek in tegenwoordigheid van Renée. Hij kende
+die duistere zijde van het leven, maar háár wilde hij slechts de
+zonzijde doen kennen. Het was hem, terwijl hij daar stond en niet
+wist hoe den bruisenden stroom van Albert's woorden te stuiten, of
+hij hare ooren moest dichtstoppen, opdat geene gedachte zelfs aan
+die sombere schaduwen hare reine ziel bezoedelen zou.
+
+"In mijne jeugd spotten we nog niet met alles, wat hoog en goed is;
+in geestdrift zagen we nog niets belachelijks en godsdienst vonden we
+nog wel waard om er over te disputeeren, ook toen we al dertig jaar
+waren. In dien tijd heb ik wel eens iemand in heiligen ernst hooren
+zeggen dat hij wenschte bij de muziek van Weber's Letzte Gedanke te
+kunnen sterven; nu zingen de jongelui op die wijs:
+
+
+                In die Kneipen laufen,
+                Und sein Geld versaufen
+                Ist ein höher, herrlicher Beruf.
+
+
+Ik ontken niet dat sommige auteurs wat te sentimenteel waren, maar
+men is nu tot een ander, veel treuriger, uiterste vervallen, en boek
+na boek legt men onvoldaan uit de hand. Het hooge in de menschelijke
+ziel blijft onbevredigd, en het geslacht dat nu opgroeit zal heimwee
+gaan gevoelen naar wat ouderwetsche warmte, wat ernst, wat geestdrift
+en gevoel.... Als ik kinderen had, zou ik ze ouderwetsche lectuur in
+handen geven, niet de lamlendige, ziellooze pennevruchten, waarmede wij
+nu worden bedeeld door droomende jongens en overprikkelde mannen. Wij
+noemden een huwelijk uit liefde nog geen dwaasheid uit passie, (het
+verschil tusschen passie en liefde weten ze ook al niet meer!) en
+wij vonden nog niet voornaam om voor alles onverschillig te schijnen."
+
+Hij poosde even om op adem te komen of was misschien in bittere
+gedachten verdiept, en dit oogenblik nam Hugo Freeze waar om een
+smeekenden blik op zijne zuster te werpen en haar met dienzelfden
+blik Renée aan te wijzen, die in een fauteuil was gaan zitten, zeer
+op haar gemak, blijkbaar om eens aandachtig te luisteren naar oom's
+redeneeringen; ten minste, zij staarde hem met groote, peinzende
+oogen aan.
+
+"Als de meisjes nu ook eens zoo deden," barstte Albert weer los. "Zoo
+heel geniepig, weet je, en dan trouwden--met allerlei herinneringen en
+oude bekenden en geheimen! Welke ideaal-huwelijken zouden we dan...."
+
+"En wie wil er nu een lekkeren kop thee?" viel zijne vrouw
+op eens in. "Ha, ha, ha!--Maar man, wat heb je toch voor
+invallen! Ha, ha! Komaan, houd nu op met brommen.... Kijk, geurig
+en warm,--Alsjeblieft!.... Alsjeblieft!.... Zie zoo.--Zeg, Huug,
+blijf je vanavond: dan maken we een gezellig partijtje, hè!"
+
+"En hier is de portefeuille van het leesgezelschap. Kijk eens, Albert,
+in dat tijdschrift staat het portret van je ouden vriend, hoe heet
+hij ook weer? Zijne levensgeschiedenis staat er ook bij.--Hier Renée,
+de modejournalen, zoek nu eens uit hoe wij je nieuwe japonnetje zullen
+nemen, hè?--Vindt je dat hij gelijkt, man?"
+
+
+
+Dien avond dacht Renée, toen zij zich ter ruste legde, dat zij het hier
+"toch wel prettig" vond. Zij gevoelde zich minder eenzaam. Het was
+haar alsof zij een vriend gevonden had, of haar onbestemd verlangen
+gestild was en haar heimwee een einde had.
+
+
+
+
+VII.
+
+
+Het was Nieuwjaarsmorgen.
+
+De winterzon keek door alle vensters, waar zij kon binnendringen
+en sprak van blijdschap en hoop. In de straten klonk het vroolijk
+gedruisch van vele voetstappen, van hartelijke begroetingen en
+opgewekte menschenstemmen.
+
+Binnen was de eigenaardige rust van den Zondag: een opstaan zonder
+doel, een langzaam ontbijt en dan.... een wachten op koffietijd.
+
+Mijnheer Gerlings zat in zijne studeerkamer, want hij zou dien middag
+op reis gaan naar een goed vriend, wiens recht in een proces hij
+bepleiten zou, en snuffelde nu nog wat in zijne aanteekeningen. Mevrouw
+dribbelde heen en weer door het huis en Renée stond, na het ontbijt
+te hebben weggeruimd, bij de tafel en las beurtelings al de reeds
+bezorgde kaartjes.
+
+Zij droeg een bijzonder elegante peignoir van crêmekleurig laken met
+witte kant, een japon, die zij in allen ernst "veel te mooi!" had
+verklaard, toen tante die wel geschikt voor haar vond. Maar nadat het
+gebleken was dat de peignoir haar uitstekend kleedde, had tante haar
+die laten thuis bezorgen.
+
+"Och, een aardigheidje!" zei ze afwerend, toen Renée haar hartelijk
+dankzegde, "alleen--iederen dag dragen, hoor!"
+
+Mevrouw Gerlings toonde in alle opzichten de grootste belangstelling
+in Renée's uiterlijk.
+
+"Ja, ja, ik pronk graag met mijn nichtje," zeide zij wel eens bij
+wijze van verklaring, als zij weer eens een bevallig wandeltoiletje
+had uitgedacht of een élégante avondjapon; maar in werkelijkheid was
+daar een geheel andere reden voor die belangstelling. Het denkbeeld,
+Hugo en Renée een paartje te zien worden, lachte haar zóó toe, dat zij,
+wetende hoe gevoelig hij was voor de bekoring eener goedgekleede vrouw,
+alles deed om Renée's aantrekkelijkheid te verhoogen.
+
+En zoo stond zij daar nu, slank en bevallig, half vrouw, half kind. Zij
+nam de kaartjes beurtelings op en las de namen; maar zij deed het
+werktuiglijk: hare eigenlijke bezigheid was denken.
+
+Zij dacht aan de verloopen veertien dagen, die als een heerlijke droom
+waren voorbijgegaan met vele ontmoetingen, en vele gesprekjes, en vele
+handdrukken vol gloed, en vele blikken vol onuitgesproken wenschen.
+
+Zou hij haar liefhebben?--zóó lief, dat hij haar vragen zou?
+
+Zij was in een voortdurende spanning, maar het was een heerlijke
+spanning, vond zij. Er was immers geen twijfel meer, zijne liefde
+verried zich op duizenden wijzen, eenvoudig omdat hij die niet
+verbergen kon. De vraag was niet meer òf hij spreken zou, alleen
+wanneer?....
+
+Oom Albert had blijkbaar tegen hem.... Waarom toch?.... Neen, dat kon
+zij maar niet doorgronden.... Maar oom Albert was een brompot.... Men
+moest natuurlijk rekening met hem houden als voogd, maar tante had
+veel invloed op hem, en Huug had veel invloed op tante. Zoo zou alles
+wel in orde komen.... De persoonlijke meening van oom behoefte haar
+niet te verontrusten. Hij was blind. Kon zij hem de blinde oogen
+toch openen!.... Hoe kon hij eigenlijk blind zijn!--Het was haar als
+moest Huugs' volmaaktheid ieder in het oog vallen.... Voor háár ging
+er licht en warmte van hem uit als van een zon, en het verwonderde
+haar hoe iemand hare zon onopgemerkt kon voorbijgaan. Zij benijdde
+zijne hospita en zijn oppasser, die voor hem mochten zorgen, en zijne
+kameraden, die veel met hem omgingen. Zijne minderen moesten hem wel
+hoog vereeren, meende zij, en zijne meerderen hem hartelijk genegen
+zijn.... Voor haar ging er bekoring uit van alles wat hem toebehoorde
+of van verre maar met hem in betrekking stond.
+
+Wat ging die bel vandaag!.... Maar nu scheen het wel een bezoeker....
+
+Zij hief het hoofd op, luisterend.
+
+Ja, dat was zijne stem, die de meid vroeg of de familie in de suite
+was. Een blos van blijde verrassing steeg haar naar het gelaat, en
+met dubbele aandacht begon zij het kaartje te bekijken, dat zij in
+de hand had.
+
+Monsieur et madame Verhulst, p. f.... Monsieur et madame Verhulst,
+p. f.... Wat klopte dat hart toch!--Monsieur et madame....
+
+Daar ging de deur open, en hij zag haar staan, slank en rijzig in haar
+rijk gewaad, haar blozend kopje uitkijkend boven den kraag van breede
+witte kant, terwijl twee beschroomde oogen naar hem werden opgeheven.
+
+"Tref ik u alleen?" vroeg hij, schijnbaar verwonderd. "Ik kwam om u
+mijne hartelijke gelukwenschen aan te bieden, juffrouw Gerlings."
+
+"Dank u," antwoordde zij lachend. "Maar nu moet ik toch eerst weten
+wat u mij als geluk toewenscht.--U komt toch niet met een gemeenplaats
+hier?" vervolgde zij plagend.
+
+Zij dacht hem in het nauw gebracht te hebben, maar hij was niet gewoon
+zich in het nauw te laten brengen.
+
+"Zeg mij dan," vervolgde hij, terwijl hij dicht bij haar kwam staan
+en met teederen glimlach op haar neerzag, "wat u dit jaar u als
+geluk droomt."
+
+Een gloeiende blos overtoog opnieuw haar gezichtje, zij sloeg de
+oogen neer en bleef het antwoord schuldig. Want voor haar was maar
+één geluk mogelijk: zijne liefde.
+
+"Kunt u ook raden wat ik mij als geluk droom?" vroeg hij zacht.
+
+Zij verzamelde al hare krachten om zich goed te houden en zeide:
+"Promotie natuurlijk!"
+
+Hij gevoelde zich teleurgesteld; hij dorstte naar bewijzen harer
+liefde, niet beseffende dat hij ze vooral begeerde om zijne declaratie
+voor zichzelf te kunnen verontschuldigen. Want hij dacht er wel aan
+hoe jong zij nog was en hoe.... nu ja, hoe anders dan hij.... Hij
+gevoelde zich als een wilde knaap, gereed een lelie te knakken
+voor eigen genoegen, en plotseling bedenkende dat het de arme bloem
+misschien beter ware te blijven waar zij was.... Maar die aarzelingen
+waren even zeldzaam als vluchtig.
+
+"Neen, geen promotie," zeide hij, zijne wenkbrauwen samentrekkend als
+een lastig, bedorven kind, dat zijn zin niet krijgt; en hij bleef haar
+vragend aanzien, maar op dat oogenblik trad mevrouw Gerlings binnen.
+
+Zij begroette hem hartelijk met een kus en vele goede wenschen,
+en begon toen, vermoedende dat zij hen in aangenaam en misschien
+gewichtig gesprek had gestoord, in de andere kamer ijverig piano te
+spelen. Maar Hugo en Renée wisten den draad niet weer op te vatten van
+het gesprek, dat veel meer in gedachten dan in woorden had bestaan,
+zoodat Lucie maar weer met spelen ophield en begon stof af te nemen.
+
+"Van middag," zeide Hugo tot zijne zuster, "gaan wij een toertje
+doen. Zijn jullie dan thuis?--Dan komen we even voorbij."
+
+Hij wist wel welk een goed figuur hij maakte op zijn fraai paard,
+en liet zich gaarne bewonderen.
+
+"Dat beloven wij niet," zeide mevrouw Gerlings lachend, terwijl zij
+met haar plumeau de prisma's der gaskroon deed rinkelen. "Wat zeg jij,
+Renée?--dan zijn wij maar gebonden. Ga je met je vrienden?"
+
+"Ja--denkelijk. En anders toch alleen."
+
+"Ik zie je liever met een troepje cavalleristen. Dan zie je er zoo
+krijgshaftig uit, Huug.--Zeg eens, denk je dat de soldaten graag
+onder jou ten oorlog zouden trekken?"
+
+Hij streek zich den goed verzorgden knevel eens op--wat hij gaarne
+deed, als hij over zichzelf sprak,--en zeide met een ijdel lachje:
+"Ja, dat kan ik wel eens merken."
+
+"Hoe zou je ze dapper maken?" vroeg mevrouw Gerlings, terwijl zij de
+plumeau liet rusten. Zij zag wel met welk een afgodischen blik Renée
+hem heimelijk gadesloeg en deed maar een vraag in het wilde heen.
+
+"Door mijn voorbeeld," antwoordde hij dadelijk: want het was
+werkelijk altijd een zijner vurigste wenschen geweest ten oorlog te
+kunnen trekken, en zeker ware hij in dit geval een zeer dapper en
+flink soldaat geworden--misschien wel een edel mensch. Maar zijne
+weinige bezigheden, zijn rijkdom en vele verleidingen hadden zijne
+wilskracht verlamd en zijne eerzucht gedood. Voor sommige karakters
+zijn rijkdommen een vloek, hun door een boosaardige fee op den
+levensweg medegegeven. "Het voorbeeld is alles. Voor een aanvoerder,
+tegen wien de soldaat kan opzien, doet hij alles, maar van een,
+die zelf niet uitmunt, kan ook geen kracht en bezieling uitgaan."
+
+"Dat beweerde papa ook altijd," zeide Renée met schitterende
+oogen. "Als ik een jongen geweest was, zou ik stellig in dienst
+gegaan zijn."
+
+Mevrouw Gerlings begon nu in de voorkamer het stof te vervolgen,
+en Renée kreeg haar kamergietertje en opende de deuren der serre. Zij
+wist wel dat hij haar volgen zou, en begon ijverig de breede, glanzende
+bladeren der azalia's, die bij den ingang stonden, af te sponsen.
+
+Hij bleef tegen den deurpost leunen, haar stil beschouwende zooals zij
+daar stond in het licht der morgenzon, dat zich door de neergelaten
+gordijnen niet liet afschrikken, maar de serre vulde met gouden
+gloed. Zij bewoog zich zoo aardig met die zekere waardigheid, welke
+al hare manieren kenmerkte en toch zoo eenvoudig en kinderlijk. Zij
+stak zoo bekoorlijk af in haar lichtkleurig kleed tegen het groen der
+palmen en azalia's, varens en cactusplanten, liefelijk afgebroken door
+een reeks primula chinensis, door haar zelf in bloei gebracht. Hij kon
+niet laten haar met zeker artistiek genot te beschouwen; en hij dacht
+er aan welk een heerlijk vrouwtje zij zijn zou, juist een, dat ieder
+hem zou benijden.... Wat zou zij een elegant gastvrouwtje zijn!.... Hij
+genoot reeds bij het denkbeeld. Hij hield van weelde en schoonheid
+en, terwijl hij haar met peinzenden blik volgde, zag hij haar in den
+geest in een keurig salon met mollige divans en zachte fauteuils,
+achter een theeblad, schitterend van fijn porselein en zilver.
+
+"U bent natuurlijk als een echt soldatenkind grootgebracht?" vroeg
+hij haar toelachend, in antwoord op hare laatste opmerking.
+
+"Ja.... Papa vertelde er mij reeds vroeg van, altijd
+oorlogsverhalen. Het mooist vond ik altijd het verhaal van een kleinen
+schildwacht--kent u dat misschien?--die trouw op post stond voor de
+tent van zijn vorst en dapper: "Werda!" riep bij het minste verdachte
+gedruisch. Toen zijn aangebeden vorst echter een lafaard bleek te
+zijn, doorstak hij zich.--Het is langen tijd mijn ideaal geweest met
+papa in den oorlog te gaan en zijn kleine schildwacht te zijn zooals
+die jongen."
+
+"En ook dood te gaan?" vroeg hij glimlachend.
+
+Zij zag ernstig naar hem op.
+
+"Waarom niet? In sommige gevallen schijnt de dood mij veel begeerlijker
+dan het leven;--dan een lang bitter, teleurgesteld leven zonder doel,
+bij voorbeeld."
+
+Hij beschouwde haar, maar sprak niet, verwonderd als hij was over
+haar ernst. Lang, lang daarna herinnerde hij het zich.
+
+"Hebt u daar dan zoo diep over nagedacht?"
+
+"Ja, nogal eens, naar aanleiding van dat verhaal. Ik zou ook niet
+hebben kunnen verdragen dat papa mij tegenviel. Het zou mij gedood
+hebben, vanzelf geloof ik."
+
+Hare bruine oogen fonkelden; om hare lippen kwam een harde,
+vastberaden trek.
+
+En weder verwonderde zij hem; zooveel hartstochtelijkheid had hij
+niet in haar verwacht....
+
+"Een vreemd ideaal voor een meisje!" ging hij voort. "Nu zal het al
+wel op den achtergrond geschoven zijn door andere idealen, is 't niet?"
+
+"Neen, het is mij altijd bijgebleven. Het ligt in een vrouw evengoed
+of liever nog: het ligt juist bijzonder in een vrouw zich zoo geheel
+te wijden, gelooft u niet? In figuurlijken zin kan ik tòch nog eenmaal
+een kleine schildwacht zijn."
+
+"Voor uw man," antwoordde hij, vlug hare bedoeling vattend.
+
+Zij glimlachte; haar oog zag vol licht naar hem op.
+
+"Ja, voor mijn man. Ook voor hem kan ik dag en nacht waken en
+"werda!" roepen bij ieder naderend gevaar. Dat verlangen ligt eenmaal
+in een vrouw, in iedere vrouw geloof ik."
+
+Even zweeg hij.
+
+"En als hij u eens teleurstelde?" vroeg hij langzaam met een
+zonderlinge ontroering in zijne stem.
+
+Zij zag naar hem op. Hare ziel lag in dien blik, vol onwrikbaar
+geloof. Toen kleurde zij hevig en antwoordde, zacht hoofdschuddend
+op vasten toon: "Dat zal hij niet doen."
+
+Een oogenblik zagen zij elkaar recht in de oogen. Toen sloeg hij de
+zijne neer, keerde zich om zonder een woord te spreken en verliet
+het huis.
+
+
+
+
+VIII.
+
+
+De zon scheen warm en koesterend op Hugo Freeze neer, toen hij het
+huis zijner zuster verliet en door de drukke straten werktuiglijk
+den weg naar zijne kamers nam; maar evengoed had het kunnen stormen
+en regenen, zonder dat hij het bemerkt zou hebben.
+
+Naast hem klonk gelach en gepraat; straatjongens staken vuurwerk af;
+hier en daar zelfs knalde een pistoolschot in zijne nabijheid ter eere
+van het nieuwe jaar; maar hem ging het alles voorbij als een droom.
+
+Hij zag slechts die meisjesgestalte in haar lichtkleurig gewaad,
+staande in den gloed der zonnestralen; hij zag dat lieve, onschuldige
+gelaat en den blik vol vast vertrouwen; en hij hoorde maar steeds
+die zachte woorden: "Dat zal hij niet doen."
+
+O, die toon vol onwrikbaar geloof! Diep had hij hem in het hart
+gegrepen. Want die woorden golden hèm, hèm alleen, daarvan was hij
+overtuigd. Het was juist iets voor haar oprecht karakter om zich
+aldus te verraden, hoewel met hooger blos, als zelf verschrikt over
+hare vrijmoedigheid.
+
+En nog gisteren was hij in een gesprek met een paar vrienden--een
+heel philosophisch gesprek en heel philosophische vrienden--tot de
+conclusie gekomen dat een getrouwd man.... nu ja, dat hij zich wel eens
+wat meer vrijheid mag veroorloven dan een getrouwde vrouw. Zij hadden
+prachtige bewijsgronden aangevoerd, onomstootelijke argumenten;--en
+nu!.... Deze vielen alle in elkaar als dorre geraamten voor dien éenen,
+reinen, vertrouwenden blik....
+
+In gedachten verzonken bereikte hij zijne kamer, maar zette daar zijn
+wandeling voort, altijd met gebogen hoofd en starenden blik. Hij zag
+plotseling al de armzaligheid der sophismen van zwakke mannen, nu er
+het licht op neerstraalde eener smettelooze vrouwenziel, en als een
+openbaring kwam de gedachte tot hem hoe schoon het leven kan zijn voor
+den mensch, in wiens hart de liefde haar gewijden intocht houdt, als
+dat hart nog onbedorven is. Hij zag het plotseling, als in een visioen,
+welke machtige, heerlijke gewaarwordingen het zijne zouden vervuld
+hebben, had hij de liefde niet anders gekend dan als deze zachte,
+heilige aandoening, welke hem door de ziel voer als een gebed....
+
+Nu begreep hij Albert's woorden: "Zij weten niet eens het verschil
+tusschen passie en liefde." Nu wist hij het--voor het eerst.
+
+Zijne vuisten balden zich krampachtig, zich samentrekkend in jeugdige,
+pas ontwaakte geestdrift; zijne borst zwoegde van pijnlijk berouw. Iets
+zeide hem dat, als hij waarlijk liefhad, hij hare wederliefde niet
+vragen zou, eer hij een ander man geworden zou zijn. En wild drukte
+hij zich de handen tegen het voorhoofd. Titanen worstelden in zijn
+brein en hij zag sidderend den strijd aan. Al wat eenmaal goed
+en edel in hem geleefd had, als kind, als knaap en als jongeling,
+ontwaakte opnieuw; en het hief zich op, hoog, hoog, als een lang
+getergd en ten doode gemarteld dier en ving opnieuw de worsteling
+aan tegen Begeerte, Zelfzucht en Zwakheid. Hij zag den strijd aan,
+langen, langen tijd en.... hielp de laatsten overwinnen.
+
+Ja, hij wist het wel, hij was harer niet waardig, maar hij wilde het
+worden. Hij wilde het verleden afschudden, vergeten; het bestond
+reeds niet meer voor hem, meende hij.... En hij zou haar alles
+bekennen.... Of alles wel niet, maar toch veel, zóóveel, dat het
+hem bevrijden zou van dien drukkenden gedachtenlast, als pleegde hij
+verraad tegen haar....
+
+Ja, met dat verleden zou hij breken, en voortaan slechts voor
+háár leven, voor háár geluk. En deze week nog zou hij haar
+vragen. Morgenavond misschien, als zij weer bij den haard zouden
+zitten schemeren, want dan zouden zij geheel alleen zijn. Albert zou
+niet vóór Dinsdag terugkomen. En als hij maar eenmaal Renée's woord
+had, zou hij Lucie vragen Alberts toestemming te verkrijgen; het was
+haar toevertrouwd! Wat wist Albert trouwens kwaad van hem.... Hij kon
+wel gissen, maar niet weten, en op gissingen zou hij geen weigering
+durven gronden.
+
+Niet met zijne vrienden wilde hij gaan rijden, neen, hij moest
+alleen zijn. Zijn gemoed ging open voor de weelde van dezen
+heerlijken winterdag, die wel een lentedag geleek. Hij wilde ver
+gaan, heel ver, altijd voort, diep ademhalend van geluk, bijna het
+uitjubelend.... denkende aan haar, steeds maar denkende aan haar!
+
+
+
+"Zoo alleen op weg?" vroeg hij eenige uren later aan zijne zuster,
+die hij hier ver van haar huis ontmoette.
+
+"Ik zou je dezelfde vraag kunnen doen," antwoordde zij lachend,
+terwijl zij zijn vurig paard beschouwde, dat nauwelijks geduld had
+tot stilstaan.
+
+"Ja, ik ga maar alleen vandaag."
+
+"Ga niet te ver, Huug. De lucht betrekt zoo."
+
+"Neen.... Renée thuis gebleven?"
+
+"Zij had geen lust.--Adieu!"
+
+En zij gingen beiden hun weegs, ieder met zijne eigene tevreden
+gedachten.
+
+Lucie's poging was gelukt; zij was uitgegaan in de hoop hem te
+ontmoeten, opdat hij weten zou dat Renée alleen tehuis was. Er was
+nu zulk een goede gelegenheid voor een beslissing, vond zij; Albert
+van huis, zij uit--bijna nooit hadden de kinderen zulk een kansje.
+
+De slotsom van Hugo's gedachtengang voerde hem inderdaad in vollen draf
+huiswaarts. Snel verwisselde hij zijne rijkleeding voor een andere,
+en spoedde zich toen naar de woning zijner zuster, waar de meid hem
+mededeelde dat alleen de juffrouw thuis was en dat hij haar in de
+serre zou vinden.
+
+Zijn hart klopte wilder, toen hij de kamerdeur zacht opende en sloot,
+en over het mollig tapijt onhoorbaar naar de serre trad. Bij de
+opengeschoven deur bleef hij staan. Zij zat half van hem afgewend; op
+haar schoot lag een boek, maar zij las niet; haar blik was peinzend op
+den grond gevestigd. Als gevoelde zij echter zijne tegenwoordigheid,
+zag zij op, en weer kleurde een blos hare wangen, een blos, die van
+onstuimigen hartslag sprak en Hugo Freeze opeens iedere inleiding
+overbodig deed achten. Want er zijn oogenblikken in het leven, wanneer
+onze gemoedsaandoeningen ons zoo geheel beheerschen, dat ons alles,
+wat naar conventioneele vormen zweemt, belachelijk schijnt; en iets
+daarvan gevoelde Hugo Freeze, toen hij met zwoegende borst daar stond
+en haar blik ontmoette.
+
+"Renée!"
+
+Hij zag haar aan, niet overmoedig als gewoonlijk, maar ernstig,
+smeekend. En zij begreep dat het oogenblik gekomen was, waarnaar zij
+zoolang had uitgezien. Zij legde haar boek ter zijde en stond op,
+als aangegrepen door den ernst van dezen stond;--want wat voor den
+een soms niet meer is dan een "interessante emotie," is voor den
+ander als een heilige plechtigheid. Renée beefde van het hoofd tot
+de voeten en haar blos week voor een teedere bleekheid.
+
+Hij trad nader en vatte hare hand.
+
+"Renée!"--en zijne anders zoo klankvolle stem klonk dof van
+ontroering--"ik wilde je vragen of je nòg niet weet wat ik mij dit
+jaar als geluk droom."
+
+Zij zweeg en boog diep het hoofd, als ontbrak haar de moed het zelf
+in woorden te brengen.
+
+"Mag ik het zeggen?"
+
+Een nauw hoorbaar ja kwam over hare lippen.
+
+"Ik zou een goed en dapper aanvoerder willen worden," zeide hij
+zacht, "en ik zal dat worden, als jij mijn kleine schildwacht zijn
+wilt.... Wil je?"
+
+Nu sloeg zij de oogen naar hem op. Een wereld van zaligheid lag in
+die schuchtere meisjesoogen, een juichend ja, en toen verborg zij
+het gelaat aan zijne borst.
+
+En hij wachtte niet meer op antwoord; hij was tevreden en zag teeder
+neer op het hoofdje, dat zoo gelukkig aan zijn schouder lag.... zóó
+gelukkig, dat zij plotseling in tranen uitbarstte.
+
+"Het is niets," zeide zij echter dadelijk om hem gerust te stellen,
+het is alleen van geluk...." en zij lachte hem toe met stralenden
+blik en wischte haastig hare tranen weg.
+
+"Ik zal een goed aanvoerder zijn," ging hij voort, want juist het
+bewustzijn zijner zedelijke zwakheid deed hem kracht zoeken in
+beloften. "Geloof je dat, kind?" en hij streelde liefkoozend haar
+lokkig hoofd.
+
+"O, ja!" antwoordde zij, als vond zij het volkomen overbodig daarvan
+te spreken.--"O Huug, het is zoo heerlijk dat je mij liefhebt!"
+
+Maar hij ging door over hetzelfde onderwerp; hij had zich immers
+voorgenomen een bekentenis te doen.
+
+"En wil jij dan mijn kleine, trouwe schildwacht zijn.... die mij
+helpt en...."
+
+"Dat beloof ik," viel zij hem in de rede; groote tranen welden
+opnieuw in hare oogen en zij reikte hem met zekere plechtigheid de
+hand, al klonken hare woorden eenvoudig: "Je zult mij altijd trouw
+op post vinden, bij nacht en bij dag. Je hebt het immers zelf gezegd
+van morgen: "Voor een aanvoerder tegen wien een soldaat kan opzien,
+doet hij alles." En tegen jou kan ik opzien, Huug; wat zou ik voor
+jou niet kunnen!"
+
+"Maar je moogt niet al te goed van mij denken, kind. Bedenk
+eens:.... ik ben al twee en dertig en...."
+
+Zij zag hem verwonderd aan; blijkbaar was het haar onmogelijk verband
+te vinden tusschen zijne eerste en zijne laatste woorden. Maar daar
+ging haar een licht op.
+
+...."O, je meent dat je voor dien leeftijd nog niet ver genoeg ben
+naar je zin?.... Wees gerust," vervolgde zij met een engelachtigen
+glimlach, "je denkt veel te nederig van jezelf, Huug. In ieder geval
+is de aanvoerder zijn klein schildwachtje ver vooruit."
+
+Zij, die alle mannen beoordeelde naar haar ernstigen, edelen vader en
+het een eenvoudigen plicht achtte voor ieder mensch er naar te streven
+elken dag beter te zijn dan den vorigen, veronderstelde dat verlangen
+naar volmaking in anderen ook; en daar zij Hugo Freeze met de oogen
+der liefde beschouwde, dacht zij dit in de eerste plaats van hem en
+sprak met zóóveel overtuiging, dat hij er zelf bijna door overtuigd
+geraakte. Toch vond hij dat hij nog niet genoeg gezegd had; hij wilde
+nu als het ware biechten om met zijnen aflaatbrief heen te gaan en
+het verledene voor altijd te vergeten. Dat verleden was harer niet
+waardig, maar zijne toekomst zou dit zijn. Hij zou en hij wilde! Nu
+kon hij begrijpen dat men behoefte kon gevoelen aan een dagboek. Hij
+ook--hij zou het willen opschrijven.... of ten minste wilde hij het
+uiten.... als een toekomstigen dwang, dien hij zichzelf oplegde.
+
+Maar telkens als hij weer in dat onschuldige gelaat staarde,
+verstomden hem de woorden op de lippen.... O God, neen, het was
+onmogelijk--onmogelijk! Hij wilde haar zóó behouden, zoo smetteloos
+en kinderlijk, zoo onwetend van alles wat lag buiten haar klein
+meisjeswereldje van boeken en snuisterijen, en mooie verzen en
+muziekstukjes en ideaaltjes. Zóó juist zou zij hem het beste schild
+zijn.
+
+Dit alles ging in zijn hoofd om, terwijl hij haar stil in de oogen zag,
+en zij dronk zijn teederen blik in, zwijgend en gelukkig.
+
+"Ik heb bijna wroeging, dat ik mij zoo zalig kan gevoelen, Huug,
+terwijl papa zoo kort geleden is heengegaan.... Wat zou hij veel van
+je gehouden hebben?"
+
+Een sombere wolk vloog over zijn gelaat; telkens als hij aan dien
+vader dacht, van wien hij steeds met zeker ontzag had hooren spreken,
+was het hem als plaatste diens schim zich tusschen hem en Renée. Maar
+hij had geleerd zijne gedachten te verbergen en antwoordde schertsend:
+"Je moet het in ieder geval maar dadelijk aan Caesar schrijven."
+
+Zij glimlachte weemoedig.
+
+"Ja, en als wij getrouwd zijn, mag hij komen, niet waar?"
+
+"Natuurlijk!"--en toen zag hij haar peinzend aan met vergodenden blik.
+
+"Onveranderlijk trouw!" zeide hij. "Ik geloof dat ik een goed
+schildwachtje heb uitgekozen."
+
+"En ik een heerlijken aanvoerder," lachte zij en toen drukte hij in
+vervoering het ranke kind aan zijne borst, waar zij stil bleef rusten,
+overstelpt door geluk. Want háár was alles nieuw, iedere liefkoozing,
+ieder teeder woord, iedere zwevende, vage gedachte aan de toekomst, het
+was voor haar een zaligheid op zichzelf, nooit gekend, nooit begrepen.
+
+"Wat bedoelde je straks toch?" vroeg zij, opeens het hoofd
+opheffende. "Je bent immers niet nòg eens geëngageerd geweest?"
+
+"Och, wel neen! Maar.... misschien heb ik wel eens iets gedaan wat
+je verdriet zou doen, als je 't wist, en nu wilde ik je beloven...."
+
+"Neen, doe dat niet!" bad zij zacht. "Het ware berouw belooft niet;
+het handelt. Als er ooit zoo iets gebeurd is, denk er dan maar niet
+meer aan. Je hadt toen immers nog geen verplichtingen aan mij."
+
+"Neen, misschien niet," antwoordde hij peinzend; want hij dacht
+er aan dat toch eigenlijk iedere jonge man, die eenmaal denkt te
+huwen, verplichtingen heeft tegenover het hem nog onbekende jonge
+schepseltje, dat zich aan hem toevertrouwen zal. En hij gevoelde--als
+een ontdekking--dat hij nu zeer zeker verplichtingen aan haar had
+en dat zij het als niet meer dan natuurlijk beschouwde dat hij die
+trouw zou nakomen, even trouw, met evenveel lust, als zij de hare
+nakomen zou.
+
+"Maar ik geloof het niet," liet zij op eens lachend volgen, "o, ik weet
+zeker dat het niet waar is, en ik wil er ook niet aan denken.... Maar
+laten wij niet vergeten dat er ieder oogenblik bezoek komen kan."
+
+En zij gingen deftig tegenover elkander zitten, ieder aan een kant van
+de rieten tafel. Zij hadden zooveel, zoo eindeloos veel te praten:
+over het publiek worden van hun engagement, over de toestemming van
+oom Albert en over hun huwelijk, dat Hugo zoo spoedig mogelijk wilde
+laten voltrekken. Waarop zouden zij wachten?
+
+En zij liet hem maar redeneeren. Zij had geen behoefte aan gedachten
+over iets, wat later komen zou. Zij was reeds tevreden met de zoete
+zekerheid dat zij in zijn hart woonde, dat zij voortaan voor hem leven
+mocht, dat zij hem nu vrijelijk alles mocht zeggen. Het was haar reeds
+zaligheid genoeg daar stil tegenover hem te zitten en hem in het gelaat
+te mogen zien, terwijl hij sprak, met de gedachte dat hij de hare
+was; en zij antwoordde slechts nu en dan fluisterend met een teeder
+woord of met de zoete verzekering dat zij niet van hem zou afzien, al
+verzette oom Albert en de geheele wereld zich tegen hunne vereeniging.
+
+Hare vermoeide ziel, die zoo lang zoekende was rondgegaan in die
+vreemde wereld, had eindelijk de vleugelen dichtgevouwen en rustte
+in zalige, liefelijke rust. Zij had haar tehuis gevonden.
+
+
+
+
+IX.
+
+
+De paarden draafden lustig voort en Renée liet de schoone wereld aan
+zich voorbijglijden.
+
+Eerst villa's met welonderhouden tuinen, vol geurige seringen en
+levendig getinte tulpenbedden, trotsche hyacinten en rozerooden
+Meidoorn. Dan boerenhofsteden met beplante moestuinen of vriendelijke
+hutjes met wilden wingerd begroeid; en eindelijk de ruime, wijde
+wereld--de schoone aarde beneden, de hemel daarboven. Weilanden, aan
+met bloemen doorwerkte tapijten gelijk, waarboven vlinders dartelen
+en goudgestreepte hommels gonsden; hier en daar doorsneden door een
+zilveren beekje, waaraan vergeet-mij-nieten zich droomend wiegelden.
+
+De lauwe lentewind streek liefkoozend langs hare wangen en
+haar. Telkens gleed een vluchtige boomschaduw over haar heen, om dan
+weer plaats te maken voor onafgebroken licht. Warme geuren stegen op
+uit verschgeploegde akkers.
+
+Hoog in de boomen klonk zacht gekweel, en, als het rijtuig naderde,
+zag men de kleine zangers met rappen wiekslag wegijlen in de lucht,
+helder bestraald door de zilveren zonnestralen. O, die zonneschijn, dat
+vogelenlied, die lentegeuren! Die vage gedachten van iets verhevens,
+iets schoons, iets "ver van de menschen"; een droom van zaligheid,
+een dronkenheid van genot. Renée sloeg onwillekeurig de oogen op
+naar de groote witte wolken vol glans, die boven haar zeilden, ver
+boven haar in de blauwe ruimte van eindelooze lucht. Haar hart was
+als een tempel, waarin altijd zachte orgelmuziek ruischte; maar in
+deze omgeving was haar geluk als verdubbeld en het orgel bruiste en
+jubelde. Duizend stemmen paarden er zich juichend aan in dankbaar
+lofgezang en zij luisterde....
+
+Maar tante sprak zoo luide over ontdekkingen op het meidenkamertje
+gedaan, en oom en Huug lachten. Zij zagen geen van drieën rond en er
+was toch zooveel met de oogen te genieten. Over het meidenkamertje kon
+men thuis ook praten, vond Renée. Moest men daarvoor op een heerlijken
+Meidag uit rijden gaan!
+
+Maar zij liet zich hare stemming niet bederven. Zij vonden haar
+alleen wat stil; doch glimlachend antwoordde zij dat zij genoot en
+toen waren zij tevreden.
+
+En zij mijmerde weer voort.... Straks zou zij met Huug alleen
+zijn. Wat zouden zij dan weer heerlijk samen praten! Hij had den
+sleutel gevonden tot die gesloten schatkamer, haar hart, en zij
+toonde hem al hare kostbaarheden.... Niets ging haar boven die uren
+van gedachtenwisseling, waarin zij als het ware in elkanders zielen
+schouwden, als in tot dusver gesloten boeken. Voor lezen was nog
+niet altijd gelegenheid; dat zou later komen. En zij liet hem vrij
+bladeren; hij mocht haar zieleboek openslaan, waar hij wilde: het
+was overal blank en onbevlekt. Maar haar minnaar was voorzichtiger
+en wees haar alleen de minst bezoedelde bladzijden aan.
+
+Wat konden zij ook tehuis heerlijk zitten redeneeren, het liefst
+nog over beider levensbeschouwing. Dan sprak hij het meest en
+zij luisterde--zij leerde. Zijne denkbeelden waren veel minder
+idealistisch dan die haars vaders, maar er lag toch blijkbaar veel
+waarheid in. Daarbij sprak hij met zooveel overtuiging. Zij vond hem
+knap en verstandig, heel verstandig. Maar als hij te ver ging met
+zijn pessimisme, dan bestreed zij hem met warmte.
+
+Hoe kon hij zoo spreken, hij die toch even gelukkig moest zijn als
+zij! Hij bedroefde haar. Was hij dan niet even gelukkig? Of was hij
+in jarenlang niet gelukkig geweest en was dit misschien nog maar
+gewoonte van hem om zoo te spreken?
+
+En dan gaf hij toe dat voor hem alles veranderd was sedert hij haar
+kende, maar hij sprak van het leven in het algemeen, het leven van
+alle menschen. Zij mochten immers niet alleen naar zichzelf oordeelen!
+
+Zij echter kende het leven niet anders dan uit haar eigene, eenvoudige
+geschiedenis, en ondanks veel weemoed scheen het haar een liefelijk
+Eden vol genot. Zij wilde dat hij het ook zoo vinden zou; langzamerhand
+zou zij er hem toe brengen, dacht zij. Want zij wist niet dat hij
+roekeloos de bloemen, die langs zijn levensweg groeiden, in den
+knop had opengebroken, lang eer zij zich tot bloem hadden ontplooid,
+om te rechter tijd zijn pad te verlieflijken.
+
+Toch waren er oogenblikken in zijn leven--neen, uren en dagen wanneer
+hij aan die mogelijkheid ook geloofde. Eerst had hij slechts hare
+schoonheid liefgehad, hare jeugd, hare onschuld, en hij had haar
+begeerd juist om die frissche ongereptheid; maar nu hij ook nog
+vrijelijk blikken mocht in hare ziel, even frisch en ongerept als
+haar lichaam, nu was het hem dikwerf als moest hij zich voor haar
+neerbuigen in het stof. Dan was er deemoed in zijn hart, waarachtige
+deemoed, omdat hij al zijne zwakheid, al zijne zedelijke nietigheid
+gevoelde. En dan hoopte hij dat van haar zóóveel kracht zou uitgaan,
+dat deze hem sterken zou. Dan waren daar vele heerlijke gedachten in
+hem aan een nieuw en beter leven--dan was hij goed.
+
+Doch daar waren ook andere oogenblikken, wanneer hij opgewonden door
+wijn of lectuur of schouwburgbezoek, aanvechtingen kon hebben van
+verlangens, die hij haar nimmer zou hebben durven bekennen; wenschen
+naar vernieuwing van onedele genietingen, welke hem eens bekoord,
+eens hem geheel in hare macht gehad hadden. En hij riep de oude
+drogredenen voor zijn geest terug, die zijne philosophische vrienden
+hem hadden voorgezegd, vond dat er toch eigenlijk veel waars in was,
+heel veel waars--en gaf zich toe.
+
+Als dan de opwinding voorbij was en de koele nachtlucht langs zijn
+verhit gelaat streek, als hij de sterren boven zijn hoofd zag vonkelen
+in stille majesteit, dan ontwaakte hij als het ware. Dan dacht hij
+aan zijne Renée, zijne schoone lieveling, rustig slapend, omgeven
+door dat waas van onschuld en vertrouwen, dat haar altijd omgaf, in de
+gezelschapszaal zoowel als in zijne armen. Dan verfoeide hij zichzelf
+en mompelde een: "Ellendeling!" uit den grond van zijn hart, maar dat
+maakte hem harer niet waardig; en den volgenden dag stond hij dan weer
+tegenover haar, glimlachend en zelfingenomen, alleen met een klein
+weinigje heimelijk berouw, dat echter zijne stemming niet bedierf.
+
+Na de thee wandelden zij samen weg. Oom en tante hadden kennissen
+aangetroffen en lieten de jongelui hun gang gaan.
+
+Renée wandelde aan Hugo's arm door het dorp naar het bosch en samen
+lieten zij zich door de boeren en boerinnen aangapen, of misschien
+bewonderen. Zij liep als op wolken in een gouden nevel van geluk. Zij
+had al die menschen wel aan haar hart kunnen drukken. Sedert de laatste
+maanden scheen de aarde haar een paradijs. Overal lachten haar nu geluk
+en liefde en schoonheid toe. Duizend heerlijke beloften scheen het
+leven haar te doen. Wel was het tegenwoordige reeds vol zaligheid,
+maar vooral toch door dat verschiet van altijd klimmend geluk,
+zooals een landschap pas zijne schoonheid en volmaking bereikt door
+een fraaien achtergrond. Vroeger leefde zij niet; neen, dat was een
+rupsenleven, eentonig en werktuiglijk. Maar nu was zij als de vlinder,
+tallooze schoone bloemen op zijn weg vindend en dartelend in den
+zonneschijn. Nu meende zij niet meer dat een meisje tot een huwelijk
+komt als een jongen tot een beroep. Welk een heiligschennis!....
+
+"O Huug," zeide zij, toen zij het bosch hadden bereikt en zij sloeg
+hare kleine handen om zijn arm, "ik zou het wel kunnen uitjubelen
+van geluk!"
+
+Al hare aandoeningen waren zoo echt, zoo natuurlijk, zoo waar; wild
+opwellend uit het diepst van haar gemoed, niet eerst onbewust van
+buiten geleerd uit de boeken.
+
+"Laten we dan eens zingen."
+
+"Neen, zingen helpt niet of ik moest zelf componiste zijn. Ik kan
+mij niet herinneren dat één componist iets gemaakt heeft, wat mij nu
+bevredigen zou. Misschien ook uit zulk een stemming zich het best in
+een weemoedig lied of.... is er geen uiting voor te vinden."
+
+"Misschien wel, ja."
+
+"Voel jij zoo iets wel eens?"
+
+"Wat?"
+
+"Zoo iets jubelends. Zoo'n overstelpend geluk."
+
+"Ja, soms," antwoordde hij, denkende aan zijne beste oogenblikken.
+
+Zij zag hem even van ter zijde aan, terwijl zij luchtig over de
+bemoste paden stapten.
+
+"Huug, soms vind ik het net, alsof je niet openhartig met mij ben,"
+zeide zij opeens met de haar eigene klakkelooze oprechtheid. "Je bent
+toch niet boos dat ik dit maar zoo zeg?.... Je geeft mij soms den
+indruk, niet bepaald alsof je iets voor mij verzwijgt of verbergt,
+dat niet,--maar toch alsof je mij niet alles zegt, wat je denkt."
+
+"Verbeelding, kind!" antwoordde hij, met een stokje een hoop
+bijeengewaaide dorre bladeren van het vorig jaar uiteenslaande.
+
+"Je moet er niet boos om zijn. Ik dacht het maar zoo. En wij moeten
+elkaar geheel vertrouwen, als we gelukkig willen worden. Geloof je
+dat ook niet?"
+
+"Ja, dat is zeker," zeide hij flauw, en zijn peinzenden blik verried
+den tweestrijd in zijne ziel. Hij dacht er aan dat het oogenblik
+voorbij was, toen hij haar alles had kunnen zeggen; nu had hij slechts
+in hare tegenwoordigheid te waken over zijne woorden en daden. Want
+hij vreesde haar te kunnen verliezen door een enkel ondoordacht woord,
+gelijk hij ze vroeger roekeloos bij dozijnen uitte. O, hoe wenschte
+hij in dit oogenblik, nu zij door hare schoonheid en lieftalligheid
+hem weder tot in het diepst zijner ziel roerde, geen enkel duister
+plekje in zijne herinnering te hebben!
+
+Zij hoorde het in zijne stem, zij las het in zijne oogen, dat hij
+niet zeide wat hij dacht; en plotseling als een bliksemschicht op
+een schoonen zomeravond, viel de argwaan in hare ziel. Voor het
+eerst sedert den zonnigen dag harer verloving rees iets als een
+twijfel in haar, een vage vrees, een spook, dat haar aangrijnsde,
+een donkere wolk, die een oogenblik een dreigende slagschaduw wierp
+over de zonnige vlakte van haar geluk.
+
+"Huug!" zeide zij, plotseling stilstaande en de handen tegen zijne
+borst vouwend terwijl zij hem recht in het gelaat zag, "je verbergt
+immers niets voor mij?"
+
+Toen vermande hij zich, zag haar verwijtend aan en zeide op den toon
+der koelste verontwaardiging: "Dat je me wantrouwen zoudt, had ik
+niet gedacht."
+
+"O neen!" riep zij verschrikt uit, "ik vraag je duizendmaal
+vergeving. Je hebt gelijk, het was heel, heel leelijk van me. Kom,
+geef me een zoen, dan is alles weer over, hè?"
+
+Zij zag hem vol liefde en vertrouwen aan, en hij kuste haar op de
+oogen. Was het om ze te sluiten?
+
+"Zie je, Huug,"--en zij wandelden weer voort,--"het kwam maar doordat
+ik zelf zoo'n flapuit ben. Alles, wat ik denk, als ik bij je ben,
+zeg ik ook dadelijk. En ik vond jou soms zoo.... ja ik weet niet
+hoe. Maar ik begrijp wel dat ik je verkeerd beoordeelde. Wij zullen
+elkaar alles zeggen, vindt je niet? Je weet: het hoogste geluk tusschen
+man en vrouw kan alleen bestaan bij volkomen wederzijdsch vertrouwen."
+
+"Daarvan ben ik overtuigd," antwoordde hij met gemaakten ernst,
+terwijl toch het vurig verlangen in hem rees tegenover dit kind,
+dat hij zoo afgodisch beminde even oprecht te kunnen staan als zij
+tegenover hèm stond. "Wij moeten als twee vrienden zijn, niet waar? En
+als vriendschap en liefde ons tegelijk gelukkig maken, wat zullen
+wij dan een paar gelukkige menschenkinderen zijn."
+
+En zoo sprak hij voort, terwijl zij zich op een omgewaaiden stam
+neerzetten; en hij fluisterde zoo zoet, dat de donkere slagschaduw
+als alle slagschaduwen in een oogwenk verdween.
+
+Toen zij terugreden, was het reeds bijna donker. En Renée zag naar
+den witten dauw, die langzaam opsteeg uit de velden, onzichtbaar
+van nabij, maar ver in het rond zich uitbreidend over de velden,
+als een witte zee. Droomerig rees de gouden sikkel der maan, en trouw
+kwamen de flonkerende sterren op haar post, een voor een, vriendelijk
+oogwenkend naar de aarde.
+
+Renée sloot de oogen. O, altijd zóó gelukkig te mogen zijn! Zóó
+gelukkig te blijven als heden,--levend in zonneschijn en Meigroen,
+onder een blauwen hemel of flonkerende sterren. Zoo maar stil voort
+te glijden door het leven--met hem!--en de menschen te laten praten,
+zooals zij nu oom en tante praten liet, die er over kibbelden of
+zij morgen naar de komedie zouden gaan of niet! Haar mond en haar
+hart gesloten te houden en haar geluk te verbergen voor de geheele
+buitenwereld, zooals zij nu mond en hart gesloten hield, ofschoon
+overvloeiend van geluk!
+
+"'t Kind slaapt zoowaar," zeide oom Albert, die tegenover haar zat.
+
+"Zij is zeker moe," zeide Huug vergoelijkend van de andere zijde
+der voorbank.
+
+Maar zij sliep niet en lag hem maar stil uit haar donker hoekje
+aan te staren, genietende van den aanblik van zijn schoon gelaat,
+dat met zijne scherpe trekken en donkere, eigenaardig gevormde
+wenkbrauwbogen nog duidelijk te onderscheiden was. En zij dacht er
+aan met een zucht van genot hoe lief zij hem had. Zijn leven was met
+het hare ineengeweven voor altijd. De gedachte aan zijn mogelijken
+dood deed haar het hart ineenkrimpen; dan zou zij nimmermeer den blik
+naar den schoonen hemel durven heffen, dacht zij. En zij herinnerde
+zich op eens een tekst, lang geleden in de dorpskerk vernomen, dien
+zij zich in het geheugen had gegrift, omdat zij toen daarbij aan haar
+vader dacht. Het waren de woorden van Ruth: "Waar gij zult heengaan,
+zal ik ook heengaan; en waar gij zult vernachten, zal ik vernachten;
+uw volk is mijn volk en uw God is mijn God. Waar gij zult sterven,
+zal ik sterven: aldaar zal ik begraven worden. Alzoo doe mij de Heer
+en alzoo doe Hij daartoe, zoo niet de dood alleen zal scheiding maken
+tusschen mij en tusschen u."
+
+Nu dacht zij daarbij aan Huug. En zij zeide ze zacht voor zich heen,
+telkens weer, die schoone woorden vol liefde en poëzie: "zoo niet de
+dood alleen zal scheiding maken tusschen mij en tusschen u."
+
+Zij was als een kwijnende plant geweest, die vruchteloos de zon
+zoekt, maar opleeft, zoodra deze haar beschijnt;--dan zich in teedere
+schoonheid naar die zon keerend, tallooze jonge knoppen ontplooiend,
+bloem en blad gevend, alles gevend, om het kopje te laten hangen,
+als zij verdwijnt. Hij was haar zon; was hij weg, dan leefde zij
+slechts droomend voort; dan kwam het haar vreemd voor dat niemand haar
+miste, dat men geen leegte gevoelde zooals zij;--keerde hij terug,
+dan ontwaakte zij en glimlachte en straalde.
+
+
+
+Even vóór zij de stad inreden, passeerden zij een van die stille
+buitenstraten, gelijk om elke stad gevonden worden. Renée lag kalm
+opwaarts te kijken naar de eindelooze reeks gelijkvormige vensters,
+die rusteloos voorbijgleden, als zou er nooit een eind aan komen. Voor
+één dier vensters zag zij een vrouwengelaat, dat haar bijzonder
+trof. Het was in het oog vallend schoon met zijne rossig-blonde lokken
+en lichtblauwe oogen en fraaie kleur, maar tegelijk was het wreed,
+coquet en zinnelijk; trekken, die Renée zag zonder ze te kunnen
+ontleden, maar die haar toch afkeer inboezemden.
+
+Het licht van een straatlantaarn scheen op dat gelaat en... zag
+Renée goed?.... kwam daar niet plotseling een lach als van geheime
+verstandhouding in die oogen, terwijl zij op den voorbijrollenden
+landauer neerzagen?.... Wien gold die blik?
+
+Niemand meer was wakker dan Huug; maar nu de lantaarn voorbij was,
+kon Renée zijn gezicht niet meer onderscheiden.
+
+Zij sloot de oogen.... O God, als tòch eens....!
+
+Maar toen verjoeg zij die gedachte met verontwaardiging uit haar
+hart. Zij kon--neen, zij moest zich vergist hebben. Zij verweet zich
+haar argwaan, en bij het afscheid kuste zij hem met de innigste liefde
+goedennacht en bad hem nog eens met teedere stem haar te vergeven
+wat zij dien middag gezegd had.
+
+
+
+
+X.
+
+
+"Och kind," zeide mevrouw Verhulst en zij zag Renée aan met den
+beschermenden glimlach, dien een ervaren wereldlinge zich veroorloven
+mag tegenover een pas getrouwd vrouwtje, dat zoo juist met schitterende
+oogen over de heerlijkheid van het leven heeft uitgeweid, "als men
+ouder wordt, beschouwt men alles zoo anders. Dan krijgt men een geheel
+ander kijkje op het leven."
+
+"Maar het huwelijksgeluk...."
+
+"Juist dat huwelijksgeluk is zoo hersenschimmig," zeide mevrouw
+Verhulst met de hand wuivend. "Natuurlijk--als men jong is, heeft
+men idealen, dat is bij alle menschen eender. Kijk maar naar de
+geëngageerde luidjes, die loopen allemaal met de hoofden naar
+elkaar gebogen, maar na tien jaar doen ze heel anders. Idealen en
+hersenschimmen behooren bij de jeugd en gaan ook met de jeugd over."
+
+"Maar de liefde kan toch blijven," wierp Renée bescheiden tegen,
+bescheiden alleen om haar verschil in jaren met de spreekster, maar
+met heilige, onwrikbare overtuiging in het hart.
+
+"Och, liefde is ook al een hersenschim, bij de mannen ten minste. Het
+egoïsme drijft bij hen altijd weer boven. Ieder klein gekkinnetje
+droomt er van een meester, een meerdere te zullen vinden, tegen wien
+zij kan opzien; maar hoe anders komt dat meestal uit! De vrouwen
+moeten tegenwoordig als schildwachten staan bij de deugd van hare
+mannen!" En zij lachte, maar bitter, weemoedig bitter, zoodat Renée
+heimelijk dacht dat wel een diep leed ten grondslag moest liggen aan
+zulk een hard oordeel.
+
+Hoe gelukkig, hoe trotsch, hoe rijk voelde zij zichzelf! School al
+eenige waarheid in zulke beweringen, dat alles ging toch buiten haar
+klein paradijsje om, waar "de tijdgeest" niet binnen mocht treden,
+maar waar slechts geofferd werd op het altaar van het eeuwig schoone
+en goede: liefde en trouw. Zij luisterde wel is waar met huivering
+naar de voorbeelden, door hare bezoekster te berde gebracht, maar
+twijfelde heimelijk aan de waarheid er van. Wel begreep zij nu het
+leven en de maatschappij een weinig anders dan vóór haar huwelijk;
+wel dacht zij er soms met weemoed aan hoeveel zonde en schuld in de
+wereld rondwaarden; doch er was geen punt van aanraking tusschen die
+wereld en haar zonnig huis, haar kleinen tempel van geluk.
+
+Daaraan dacht zij, toen zij, alleen gebleven, aan het venster post
+vatte om naar haar man uit te zien. 't Was eigenlijk nog wel wat vroeg,
+maar op hem wachten was ook een heerlijke bezigheid. Wat zou zij ook
+anders doen? Van den morgen tot den avond was haar leven een genieten
+van zijne tegenwoordigheid, een verlangen naar zijn terugkeer.
+
+Die arme mevrouw Verhulst, dacht zij. Zou zij ongelukkig gehuwd
+zijn?.... Haar man zag er niet prettig uit, heel anders dan Huug,
+haar Huug....
+
+Hare borst rees en daalde sneller bij de gedachte aan hem.... O,
+dat was immers juist zoo heerlijk in het leven dat men alleen door
+de liefde tot het huwelijk komen mocht; "want," zoo redeneerde zij
+heel wijsgeerig, "immers de liefde alleen geeft ons de kracht om
+onze gebreken te bestrijden en dan veredeld en gelouterd te zamen
+het leven in te gaan!"
+
+Die arme mevrouw Verhulst! Kon zij haar toch maar overtuigen!.... En
+andere menschen, die ook al zoo dom praatten.... Maar daartoe zou zij
+eigene gedachten en gewaarwordingen moeten brengen in vreemde harten,
+en dat ging niet. Misschien ook was niemand ooit zoo gelukkig geweest
+als zij, en al was zij nu bijna reeds vijf maanden getrouwd, het was
+alsof dat geluk nog dagelijks grooter werd.
+
+Nu voelde zij iets aan hare hand; het was Caesar, die zijn kouden neus
+liefkoozend tusschen hare vingers duwde. En zij streek hem teeder
+over den kop en dacht aan dien heerlijken Augustusdag, toen zij van
+hun huwelijksreisje thuis kwamen en Huug, de deur openend, lachend
+zeide: "Treed binnen, mevrouwtje!" Wie was toen de eerste geweest,
+die haar verwelkomend te gemoet was gesprongen, die met luid geblaf
+en woeste sprongen gezegd had: "Ik heb zoo naar je verlangd." Niemand
+anders dan Caesar, die lieve, goede Caesar! O, dat gevoel--zoo lang
+ontbeerd--van dien vochtigen snoet en die zachte, warme haren! Tallooze
+herinneringen waren er plotseling mede voor haar geest gerezen; het
+was als een groet, een zegening voor haar uit het oude huis, juist
+nu zij hare intrede deed in een nieuwe, eigene woning! En toen zij,
+met hare armen nog om Caesar's hals, bij wien zij was neergeknield,
+den vochtigen blik naar Huug had opgeheven, toen had zij aan zijne
+stralende oogen gezien dat zij niemand anders dan hem deze verrassing
+te danken had.
+
+Weer zag zij naar buiten. De straten waren dik besneeuwd. Nu en dan
+rinkelde een ar voorbij. Jongens waren aan het sleden, en sneeuwballen
+vlogen van alle zijden door de straat. Maar het was toch geen vroolijk
+schouwspel, want de lucht hing er zwaar en droevig over, geelachtig
+grauw, als was zij vol nieuwe sneeuw.
+
+Maar in Renée's hart scheen een warme zomerzon. Zij dacht aan die
+hooggeplaatste Russische vrouw, van wie zij pas gelezen had dat deze
+haar echtgenoot gevolgd was naar Siberië en zij dacht dat zij dit
+zelf ook zou doen. Zij zou hem volgen door ontbering en ellende,
+tot in "de schaduwen des doods". In hare hooge stemming hield zij
+er van versregels of bekende uitdrukkingen uit gewijde literatuur
+zacht bij zichzelf op te zeggen, uitdrukkingen, die zij zich van
+vroeger herinnerde, maar waarvan zij nu pas recht al de diepte en
+schoonheid begreep. Alle hadden zij betrekking op Huug, op hare
+koning, haar afgod! Zoolang zij elkander zóó liefhadden, welk leed
+kon hen dan treffen: slechts de dood kon scheiding maken tusschen hem
+en tusschen haar, gelijk de bijbeltekst zeide. Zoolang dat zalige
+gevoel van vereering haar hart vervulde, zoolang zij met geheel
+hare ziel dien man aanhing, hem haar leven wijdde, een leven van
+stille, maar diepe vereering, omgaf haar een pantser, dat haar tegen
+ieder leed beveiligde. Zij was niet godsdienstig opgevoed, maar zij
+begreep nu volkomen het geluk, dat geloof, liefde en vertrouwen in een
+aangebeden godheid den mensch kunnen schenken; zij begreep den drang,
+die in oude tijden de menschen zich had doen werpen onder de alles
+verpletterende wielen van den wagen des Gods, dien zij liefhadden;
+zij begreep de doodsverachting der martelaren en de zelfontzegging der
+kloosterlingen. Vereering--zoo heette de sleutel tot al die raadselen,
+en die zaligmakende kracht was ook in hare ziel gekomen en vervulde
+er alles met gouden glans.
+
+Nu was haar ideaal werkelijkheid geworden: zijn kleine schildwacht was
+zij; van den morgen tot den avond mocht zij waken over zijn geluk. Des
+morgens omgaf zij hem met duizend teedere oplettendheden; niemand
+mocht ooit die kleine zorgen en bezigheidjes van haar overnemen. Des
+middags ontving zij bezoeken om zijnentwil of legde ze af, bij
+allerlei vreemde menschen, die haar volkomen onverschillig waren,
+maar aan wie zij door haar stralend gezichtje steeds de overtuiging
+gaf dat hij "de beste man der wereld" was, gelijk zij hem werkelijk
+soms in intiemer kring ook lachend noemde, wanneer de stroom van
+zoete gedachten haar te machtig werd en uit moest barsten, ondanks
+haarzelf. En des avonds vulde haar salon zich met bezoekers--o, zoo
+vermoeiend soms!--maar heerlijk toch ook, als zij zag hoe hij genoot;
+als zijn blik dwaalde langs de smaakvol versierde wanden of op háár
+bleef rusten, zooals ze daar zat, slank en bevallig, achter haar
+theegoed, dat zij zoo aardig hanteerde. Nooit, zoolang zijne moeder
+van hem was heengegaan, had hij zich zoo tehuis gevoeld; nooit was
+hij omringd geweest van zooveel oplettendheid.
+
+En hoe graag ging hij met haar uit! Zij was zoo mooi, dat de menschen
+op straat bleven stilstaan om haar na te zien; het was als straalde er
+licht van haar af, als omgaf een aureool dat reine, lieve kindergelaat,
+en menig dof oog verhelderde, menige in bitterheid saamgenepen mond
+ontspande zich tot een glimlach, als zooveel geluk voorbijging.
+
+Ha, daar kwam hij! Hunne blikken kruisten elkaar als gouden stralen.
+
+Bij de deur wachtte zij hem op. Een lange kus, een wisseling van
+teedere, zoete woordjes.... zij waren nog even dwaas verliefd als in
+hun kort engagement.
+
+"Wachtte je op me?" vroeg hij.
+
+"Ja," antwoordde zij glimlachend. "Je weet wel: als je weg ben,
+wacht ik altijd op je. Dan leef ik maar half.--Kom, doe nu gauw dat
+vervelende paradepak uit, dan ben je meer op je gemak."
+
+"En de receptie bij den kolonel dan?"
+
+Een uitdrukking van groote teleurstelling kwam over haar opgewekt
+gezichtje.
+
+"O, die had ik vergeten.... Hè, hoe saai!"
+
+"Ik kwam maar eens even naar je kijken. Ik geloof dat ik ook alweer
+verlangde," en toen glimlachten zij elkaar toe.
+
+"Maar er is niets aan te doen," hervatte zij dapper. "Ga maar gauw. Het
+kan vlug afloopen, niet?"
+
+"Een uur gaat er spoedig mee heen," zeide hij haar vertroostend op
+het voorhoofd kussend.
+
+"Neem een rijtuig, Huug. Kijk, het begint te sneeuwen."
+
+"Ja, wees maar niet bezorgd, kleintje."
+
+Hij behandelde haar met een teederheid, die een reus voor een kind
+zou aan den dag leggen, maar het was een eerbiedige teederheid. Hij
+gevoelde haar louterenden invloed op zijn zieleleven, hoewel dan
+ook onbewust uitgeoefend, en was er dankbaar voor. Hij wist het:
+wat zij in hem zag, was hij nog niet, maar meer en meer wilde hij
+het worden. Hij vorderde: hij won krachten en de tijd zou komen,
+wanneer hij haar waardig zou zijn.
+
+Soms, als hij haar toefluisterde hoe lief hij haar had, voelde hij
+plotseling tranen in zijne oogen wellen--van overstelpend geluk. Want
+zijne liefde, vroeger zoo vol zelfzucht, had zich gewijzigd tot dat
+vurig verlangen, alle ware liefde eigen: het beminde voorwerp te
+beschermen en veilig door het leven te doen gaan, geschraagd door
+zijne kracht, beschut door zijne armen....
+
+"Adieu, lieveling!"
+
+Het laatste, wat hij van haar zag, was haar blozend, lief gezichtje,
+dat hem achter de groote spiegelruit vriendelijk toelachte, tot de
+sneeuwvlokken haar voor hem onzichtbaar maakten.
+
+
+
+
+XI.
+
+
+In eenzaamheid bleef zij achter, die liefelijke eenzaamheid van een
+weelderig salon, waarvan ieder meubeltje slechts zoete herinneringen
+wakker roept, waar een knappend vuur gezelligheid brengt en de
+droomerige tik der pendule tot aangename overpeinzingen stemt.
+
+Hugo's portret was er ook; dat had zij zoo gewild. En boven in
+haar boudoirtje hing zijne buste levensgroot, haar glimlachend
+aanziende. Dikwijls in zijne afwezigheid had zij uit verlangen naar
+dat gelaat haar handwerkje of boek neergelegd en was naar boven
+gesneld om het te beschouwen.
+
+In de straat werd het stiller, naarmate de sneeuwvlokken dichter
+begonnen te vallen. Nu en dan blies een gure windvlaag ze tegen
+het venster, maar zij keek er glimlachend naar met een zalig gevoel
+van veiligheid. In háár warm, gezellig nestje, zoo zeide zij zacht,
+kon geen windvlaag of sneeuwvlok doordringen.
+
+Maar iets anders kon daar binnenkomen, kouder en verstijvender dan de
+Noordenwind; iets, wat haar warm bloed verkillen en haar warm hart
+met een ijskorst omgeven zou: iets, wat met één slag alle jeugdige
+geluksbloesems zou doen verdorren: het noodlot;--het noodlot, dat de
+schuld en de zwakheid der mannen wreekt aan jonge, reine, gelukkige
+schepselen, die zich vertrouwend aan hen overgaven. Hugo Freeze,
+die gemeend had het verleden te kunnen afschudden als het stof van
+zijne zolen, zou gevoelen dat het zich als een slang gekronkeld had
+om zijn voet en met hem gaan zou, het lange leven door, waar hij ging.
+
+En terwijl Renée, mijmerend over haar geluk, als een tevreden kind de
+reusachtige sneeuwvlokken met het oog volgde of de figuren bewonderde,
+die zij er in kon waarnemen, als zij tegen het glas bleven kleven,
+naderde het noodlot, stil maar zeker. Reeds was het in de naaste
+straat...., het kwam dichter, altijd dichter.
+
+Nu had het haar huis gevonden; het was op haar drempel....
+
+De schel klonk door de gang, brutaal en bevelend.
+
+"Mevrouw," zeide Frederik de oppasser, "daar is een vrouw om u te
+spreken. Zij zegt dat zij niet weg zal gaan, vóór zij u gesproken
+heeft, en.... het is misschien beter dat u maar gaat, dan dat
+ze.... schandaal maakt," voegde hij er zacht bij.
+
+Renée rees haastig op.
+
+"Maar ik wil haar immers wel spreken, Frederik", antwoordde zij met
+zacht verwijt. "Je moogt in deze koude geen enkelen arme wegzenden."
+
+Frederik's gezicht had een zeer bekommerde, bijna ontroerde
+uitdrukking, maar hij zeide niets meer en liet zijne mevrouw
+voorbijgaan.
+
+Rustig ging zij de trap af, die naar het portaal leidde, denkende hoe
+wreed de winter is voor de armen. Toen echter haar oog op de vrouw
+viel, die haar achter de glazen tochtdeur stond op te wachten, liet
+zij haastig hare goedgevulde portemonnaie weer in haar zak glijden
+en bleef, als door den bliksem getroffen, een oogenblik roerloos
+staan. Een rilling ging door al hare leden en zij gevoelde haar gelaat
+koud worden, als verbleekte zij.
+
+Maar snel herwon zij hare zelfbeheersching en trad vooruit.
+
+Zij wist nauwkeurig waar zij dat gelaat nog eens gezien had en
+herinnerde zich den vreeselijken lach, die haar zoozeer gepijnigd
+had. Nu echter lachten die oogen niet; zij fonkelden haar tegen als
+gloeiende kolen, vol haat wegens meerdere rechten, vol afgunst wegens
+meerderen rijkdom, vol zegepralenden wraaklust wegens teleurgestelde
+hoop, en vol woede wegens de reine schoonheid, de kalme waardigheid,
+die zij aanschouwden.
+
+Een oogenblik stonden zij zwijgend tegenover elkaar, als overstelpt
+door eigen aandoeningen, die nooit een vrouw machtiger overweldigen
+dan wanneer het hare liefde geldt, en Frederik, die achter zijne
+mevrouw was aangekomen om naar het sousterrain terug te keeren, zeide
+later dat het was geweest of er een engel en een duivelin tegenover
+elkander hadden gestaan.
+
+Toen klonk Renée's bevende stem: "U wilt mij spreken, juffrouw? Kom
+even met uwe kindertjes in het spreekkamertje."
+
+Want de jonge vrouw had twee kinderen bij zich, een knaapje van twee
+jaar en een kleintje van weinige weken.
+
+Renée's blik bleef op het gezichtje van het jongentje staren; aan
+wien herinnerde het haar toch met zijne donkere oogen en eigenaardigen
+wenkbrauwboog?
+
+Toen traden zij het spreekkamertje binnen en de deur sloot zich
+achter hen.---
+
+Een half uur later trad de vrouw weer naar buiten; een glimlach van
+voldoening over gestilde hebzucht lag om hare lippen en over gestilde
+wraakzucht tevens; vergeten was zij, maar gewroken ook....!
+
+En daar binnen stond Renée, roerloos, versteend. Zij staarde recht
+voor zich uit, minuten lang, met vaalbleek gelaat en onbeweeglijken
+blik. Maar in haar hart was een storm, een orkaan, welks koude adem
+dat gloeiende, hartstochtelijk liefhebbende hart tot een klomp ijs
+verstijfde.
+
+In haar stierf langzaam het schoone jonge leven weg; hare liefde,
+haar geluk, haar verleden, hare toekomstidealen, één voor één stierven
+zij weg, als bloemen voor de zeis des maaiers.
+
+Met dien starenden blik schouwde zij in een afgrond, waarvan zij
+nauwelijks het bestaan had vermoed; en op den bodem van dien afgrond
+zag zij haar koning, haar god, zich wentelend in het slijk, hem,
+dien zij smetteloos gewaand had als zichzelf.
+
+Geld had die vrouw gevraagd, geld voor.... o God, voor zijne
+kinderen! En de waarheid harer woorden lag die kleinen in het gezicht
+geschreven. Dat kind van enkele weken--het was onbewust zoo wreed
+geweest, het had haar de ziel verscheurd.
+
+De stem van een der dienstboden in het sousterrain deed haar
+opschrikken en zij begreep hier niet zoo te kunnen blijven.
+
+Was zij nog dezelfde Renée van straks?--Neen, de kleine, gelukkige
+Renée, die zich als een koningin gevoeld had in haar huis, als een
+gezegende onder de stervelingen, was dood; zij zou nimmer terugkeeren,
+nimmer, nimmermeer.
+
+Nu sloop daar een vreemde de trap op, een verguisde en bedrogen vrouw,
+ging de slaapkamer door en verdween in het kleine vertrekje daarnaast:
+haar boudoir.
+
+Daar sloot zij de deur, nauwkeurig en schijnbaar kalm, altijd met
+die starende oogen en dat bleek gelaat; deed toen enkele stappen
+vooruit en bleef staan leunen tegen het hoofdeinde van de rustbank,
+juist zooals zij beneden gestaan had, bewegingloos, gevoelloos.
+
+De schaduwen vielen dichter; buiten werd het stiller en stiller;
+beneden in de eetkamer klonk het bezige gedruisch van het
+tafeldekken. Maar zij bemerkte het niet.
+
+Eens klonk het vreemd en hard door het stille vertrekje: "Hij was
+slecht, slecht!" en toen weer dat vreeselijk staren, dat opgaan in
+een enkele verpletterende gedachte, waarbij het lichaam niet meer
+gevoeld wordt en de mensch slechts geest is geworden.
+
+Op eens ontwelde daar een kermende kreet aan hare lippen; zij wierp
+zich bij de sofa neer, het gelaat in de handen verbergend, het
+hoofd diep, diep neerdrukkend in de fluweelen kussens. Toch weende
+zij niet. Zij steunde slechts zacht, zacht en klagend, altijd weer
+hetzelfde geluid.
+
+Telkens viel daar weer een andere gedachte in hare ziel, een gedachte
+als een dolkmes, die haar kermen deed van pijn. Herinneringen,
+ontdekkingen, gevolgtrekkingen.... o, hoeveel begreep zij nu op
+eens! Hoe zag zij alles in een ander licht; hoe voelde zij zich
+misleid en bedrogen! Duizend kleinigheden, eerst niet door haar
+opgemerkt of overdacht, voegden zich nu samen tot een lange reeks
+van bewijzen en beschuldigingen.
+
+Met krampachtigen greep vatte zij haar hoofd, zoodat de golvende
+haren losraakten en de sidderende gestalte omhulden; en toen
+zij het bemerkte, deed het haar goed. Zich verbergen, onzichtbaar
+worden.... voor de meiden, voor hare kennissen, voor de wereld.... Er
+was iets belachelijks aan haar, iets schandelijks!.... De menschen
+zouden er naar wijzen.... Iets bespottelijks was het en toch
+iets vreeselijks, en alle menschen zouden haar belachen, haar
+beklagen,.... O weg, weg!
+
+Zij sprong op als om te vluchten, toen haar blik op het portret van
+haar man viel, dat haar glimlachend aanzag.
+
+Toen hoorden de meiden beneden, uit het boudoir een wilden lach,
+een lach, als van een waanzinnige, kort en luid en vreemd, die echter
+spoedig weer door diepe stilte gevolgd werd....
+
+Zij staarde op dat fraaie, lachende mannengelaat, waarin zij nu
+plotseling zwakheid en karakterloosheid las. Hare lippen krulden zich
+minachtend, haar blik nam een uitdrukking van afkeer aan, het jonge
+gezichtje was op eens dat eener vrouw, eener diep beleedigde vrouw.
+
+Langzamerhand werd die blik zachter, maar geen verzoening sprak
+er uit; medelijden slechts en.... een lang, een eeuwig vaarwel;
+een afscheidsgroet tegelijk aan den man, dien zij had bemind, en
+aan den zwakkeling, dien zij niet beminnen, niet meer toebehooren
+kon; een vrijwillige, eeuwige scheiding van de reine vrouw aan den
+verachtelijken slaaf zijner lusten. Ach, nog iets anders, iets oneindig
+wreeders dan de dood kon scheiding maken tusschen hem en tusschen haar,
+maar dááraan had zij nooit gedacht....!
+
+"O, Huug," fluisterde zij, dicht voor het portret tredend, "hoe lief
+heb ik je gehad! Hoe heb ik je aangebeden! Ik geloofde in je.... Ik
+wist niets van die vuile, walgelijke wereld, waarin de mannen
+leven. Ik zag het leven, zooals het werkelijk is, niet, zooals het
+door de ellendelingetjes, die zich mannen noemen, is ontheiligd en
+verlaagd. Je staat daar rechtop tegenover mij, netjes aangekleed in
+je uniform met goudgalon en blinkende knoopen, maar geen mannenhart
+slaat daarachter. Ik veracht je,.... ik kan niet anders, en dat ik
+je verachten moet, doodt mij."
+
+Weer kreunde zij zacht en wendde het gelaat van die eens zoo beminde
+trekken.
+
+Het was haar als bestond zij niet meer; de vroegere Renée was
+verdwenen; haar geest was reeds gestorven in haar, alleen dat rampzalig
+lichaam stond daar nog, dat maar niet zoo spoedig sterven wilde als
+de ziel.
+
+En weg wilde zij toch, naar lichaam en geest, weg, ver weg, naar
+een toevluchtsoord, waarheen niemand haar volgen kon en vanwaar geen
+wreede, menschelijke wet de beleedigde vrouw tot terugkeer dwingen kan.
+
+En zij dacht er over, kalm, volkomen onverschillig, hoe zij het jonge,
+sterke leven in haar vernietigen zou.... Dat gehate, bloeiende lichaam,
+dat nergens meer toe diende, het moest weg; dat kloppende, eens zoo
+gloeiende hart moest dood; het was immers toch maar een bedrogen,
+misleid hart. Als zij nog vier en twintig uren leven moest, zou zij
+krankzinnig zijn. Misschien was zij het reeds; zij wist het zelf
+niet recht. Het kon haar ook niet schelen.... Als zij maar inslapen
+kon--voor altijd!
+
+Haar afgod was van zijn voetstuk gevallen en had in zijn val haar
+hart verbrijzeld. Nimmer, nimmer kon hij weer opgericht worden.
+
+"Ha, ha!" zeide zij overluid en hare eigene stem klonk haar vreemd
+in de ooren, "zelf de scherven aaneenlijmen en dan mijzelf en anderen
+wijsmaken dat dit nu weer....!
+
+Hare woorden eindigden in een vlijmenden spotlach.
+
+Eens had zij gevoeld altijd meer vrouw dan wereldlinge te zullen
+zijn, en zoo zeide zij nu ook tot zichzelf dat zij niet behoorde tot
+de vrouwen, die kunnen voortleven met een ongeneeslijke wonde in het
+hart; wier lichaam nog altijd rondloopt en werktuiglijk zijne plichten
+vervult, terwijl de ziel reeds gestorven is in haar, lang geleden
+reeds, toen haar liefde en vertrouwen gebroken werden, evenals de
+hare nu. Of ja, misschien zou zij er toe in staat zijn geweest ter
+wille eener moeder of van hulpelooze kinderen, maar.... zij had geen
+andere schatten, geen anderen rijkdom gehad dan hèm!
+
+Rustig keerde zij zich naar de deur en trad de slaapkamer binnen. Hier
+opende zij een kast en zag zoekend rond....
+
+Ja, daar in den hoek stond wat zij zocht. Hij had haar dikwerf
+gewaarschuwd het nooit te verzetten, opdat het niet verward zou worden
+met een der fleschjes op de toilettafel.
+
+Nu nam zij het in handen en las het opschrift. Enkele druppels
+waren voldoende om een sterken man den slaap te bezorgen, dien hij
+soms vruchteloos zocht, en met wreed genot mat zij den inhoud met
+de oogen. Het waren zeker wel honderd droppels.... ja, zeker wel
+honderd! En als een schat drukte zij het kleine voorwerp tegen hare
+borst, trad er het boudoir mede binnen en sloot de deur achter zich.
+
+
+
+Een kwartier later stak Hugo Freeze den sleutel in zijne huisdeur.
+
+Hij kwam fluitend de trap op, verlangend zijn paradepakje uit te
+doen. Maar eerst wilde hij rondzien naar Renée. Een blik in het
+salon--neen, zij was daar niet.
+
+Toen hij zich omkeerde, om haar elders te zoeken, trad Frederik hem
+in den weg, sloeg aan met neergeslagen oogen en vroeg aarzelend of
+hij mijnheer even spreken mocht.
+
+"Spreek op!" klonk het ongeduldig antwoord.
+
+Toen daalde Frederik's stem tot gefluister en toen hij had
+uitgesproken, was het gelaat van zijn meester doodsbleek.
+
+"Dank je--je bent een beste kerel, hoor! Ik zal aan je denken," zeide
+hij ontroerd, hem de hand reikende: en toen, nauwelijks in staat zich
+goed te houden, verdween hij in de slaapkamer.
+
+Goddank--zij was hier niet. Waarschijnlijk was zij in het boudoir. Hij
+zou zich stilhouden, want haar onder de oogen treden kon hij nog
+niet. Eerst moest hij zich herstellen en dan wilde hij tot haar gaan
+en haar vergeving vragen;.... haar zeggen hoe lief hij haar toch had,
+hoe haar invloed reeds een ander, een beter mensch van hem gemaakt
+had.... Hij zou zichzelf beschuldigen en vrijpleiten tegelijk.
+
+Maar dan dacht hij weer aan die reine kinderoogen vol geloof en
+vertrouwen.... en hij deinsde voor een ontmoeting terug....
+
+O God, dat dit nu had moeten gebeuren!
+
+Hij zat maar roerloos, schrijlings op een stoel neergevallen, de
+armen over de leuning en het gelaat in de handen geborgen.... Zou
+zij in het boudoir zijn?
+
+Hij luisterde geruimen tijd.
+
+Geen geluid.
+
+Hij ging naar de deur, aarzelde weder in zijn bewustzijn van schuld,
+trad weer nader en moed vattende, zeide hij smeekend: "Renée!"
+
+Maar geen antwoord volgde.
+
+Toen opende hij de deur en daar, neergezonken op de rustbank, half
+verborgen in hare fraaie lokken, lag haar slank meisjesfiguur. Was
+zij ingesluimerd?
+
+In de schemering kon hij haar gelaat slechts flauw onderscheiden,
+maar hij trad nader en knielde bij haar, zijn gelaat aan hare borst
+verbergend en verwachtende dat zij ontwaken zou.
+
+Maar zij bewoog zich niet.
+
+"Renée--lieveling?"
+
+Hij wilde hare hand vatten.... Maar wat hield zij er mede omklemd?
+
+Een kreet onsnapte hem, een ijskoude rilling ging hem van het hoofd
+tot de voeten.
+
+Hij zag haar oplettend aan.... En toen hij in dat doode, welbeminde
+gelaat zag, toen begreep hij plotseling dat het nooit weer in
+vertrouwende liefde aan zijne borst zou rusten; dat hij nimmer,
+nimmermeer, ondanks boete en rouw, het zoete: "Huug, ik heb je zoo
+lief!" van hare lippen zou hooren; dat een vreeselijk "te laat!" op
+die dierbare trekken geschreven stond.
+
+Op eens, als door waanzin bevangen, riep hij op hartverscheurenden
+toon, die van de diepste zielesmart getuigde:
+
+"Renée, Renée!.... Mijn vrouwtje!.... Word wakker? Geef
+antwoord!.... Zeg me dat je leeft.... O, spreek toch, spreek toch!"
+
+Maar zijne stem kon haar niet meer bereiken. De kleine schildwacht
+had haar post verlaten.
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+DE EERSTE DAG VAN BETERSCHAP
+
+
+In de stilte van den sneeuwigen winternacht hoort zij de klokken vijf
+slaan, tegelijk of na elkaar. Nu reeds?.... Hoe kan men toch beweren
+dat de uren aan een ziekbed lang vallen! Er is zooveel te doen en--als
+de handen rusten--zooveel te denken. Voor een moeder althans....
+
+Aandachtig slaat zij den kranke gade. Een geheel uur lang ligt hij
+daar nu reeds in heerlijken, diepen slaap.--Hoor die ademhaling! Het
+is niet dat schokkende, haastige hijgen, waarnaar zij nu reeds weken
+lang zoo angstig luisterde. Het is een rustige in- en uitademing. En
+het kleine beminde gezichtje is niet meer rood van koortshitte, maar
+bleek, akelig bleek. Nu ziet ze eerst recht hoe ontzettend vermagerd
+en ingezonken het is. Zij kan het bijna niet meer vereenzelvigen
+met de ronde wangen en schitterende oogen, die zij zich van vroeger
+herinnert.... Maar hij is toch haar dierbare kleine Wim nog....
+
+Ach, zooals hij daar nu ligt, ziet hij er uit, als ware hij reeds
+gestorven. Welk een verschrikkelijk gezicht!
+
+Een traan welt haar in de oogen, maar zij wischt dien haastig af
+en klemt de lippen opeen. Niet schreien! Als het haar weer eens
+overweldigde zooals gisteren, toen de dokter gezegd had dat het kind
+niet lang meer bestand zou kunnen zijn tegen die hevige en voortdurende
+koorts en die afmattende hoestbuien, welke allen slaap beletten! Toen
+had, nadat de dokter weggereden was, al haar zelfbedwang haar niets
+meer gebaat, en zij had geschreid, geschreid, tot ze geen tranen meer
+had. En toen had ze hoofdpijn en was verplicht naar bed te gaan en
+kleinen Wim aan anderen over te laten....
+
+O neen, niet meer schreien!
+
+
+
+Ze heeft grooten Wim om middernacht, nadat zij eenige uren gerust
+had, naar de logeerkamer gezonden, om daar den slaap te genieten,
+waaraan hij na den vermoeienden arbeid van den dag behoefte heeft,
+en kan nu ongestoord den kleinen zieke verplegen.
+
+Ze staart hem maar altijd aan. Haar hart wordt lichter en lichter. Dit
+moet beterschap zijn. De laatste hoestaanval ging niet met benauwdheid
+gepaard, en na dien tijd is hij zoo stil tevreden geweest, als gevoelde
+hij zich zeer welbehaaglijk.
+
+Beterschap.... Voor het eerst durft ze er aan denken.
+
+Zal ze zijn vroolijken lach, zijn lief gekeuvel weer hooren, waaraan
+ze zoo menigmaal met smartelijk, wild verlangen heeft teruggedacht in
+deze droeve weken? Zal ze hem weer zien rondloopen in zijn aardig,
+nieuw pakje, waarop ze gister nog in stomme smart haar hoofd heeft
+neergebogen, toen ze het bij het openen der kast zag liggen? Zal
+er niets bewaarheid worden van die vreeselijke visioenen, welke haar
+telkens voor oogen zweefden: een kistje, een begrafenisstoet, een graf,
+een altijd ledig stoeltje.... Ja, hoe zonderling dat zij daaraan met,
+naar het haar toeschijnt, ijzige kalmte, met zoo doffe, wanhopige
+berusting heeft kunnen denken, als ze daar onbeweeglijk in haar stoel
+zat en doelloos naar de bloemen van het tapijt staarde! Zelfs heeft
+ze overwogen hoe koel zij de advertentie wel zou wenschen, die het
+doodsbericht van haar lieveling zou bevatten, en hoe onbewogen zij
+schijnen zou in tegenwoordigheid van vrienden en kennissen.
+
+Telkens zijn haar de zoogenaamde condoleantievisites in de gedachte
+gekomen en zij heeft gehuiverd. Hoe, zouden reeds in die eerste droeve
+dagen allerlei menschen in huis komen en met haar willen spreken over
+hem, wiens naam zij niet zou kunnen noemen zonder in tranen uit te
+barsten? Hare goede vrienden--zouden zij dàt van haar eischen? Zouden
+zij onnadenkend genoeg zijn om blindelings een gebruik te volgen zonder
+eerbied voor de zielesmart eener moeder; of ongevoelig genoeg om uit
+bloote nieuwsgierigheid het huis der droefenis binnen te dringen? Men
+kan immers ook schriftelijk deelneming betuigen!
+
+Zij heeft zich herinnerd dat, toen Willem zijne moeder verloren
+had,--die goede, lieve, waardige vrouw, aan wie hij met zijne
+gansche ziel hing,--zij er zich over verwonderde dat er bij iedere
+betuiging van deelneming iets hards in zijn gelaat kwam, terwijl
+hij de vormelijke condoleantie-phrase niet--of met een algemeenheid
+beantwoordde. Nu eerst had ze hem begrepen. Ja, ook zij zou haar
+hart met een pantser omringd en niemand toegestaan hebben de versche
+wonde daarbinnen te bekijken, te peilen en verder open te rijten. De
+menschen mochten dan zeggen dat zij niet zeer bedroefd scheen, zooals
+zij het van Willem gezegd hadden....
+
+Dat alles is herhaaldelijk in haar omgegaan. Maar nu.... Is dit
+beterschap?
+
+Ze kan zich maar niet verzadigen aan het gezicht van haar rustig
+sluimerend kind. Zonderling, zelf heeft ze in het geheel geen slaap. Ze
+is te gelukkig. Het is haar alsof zij nu pas voor het eerst weer eens
+rustig denken kan.
+
+
+
+Allerlei zoete herinneringen komen tot haar.
+
+Haar kleine ridder: wat was hij altijd galant! Hoe sprong hij op,
+als haar vingerhoed viel of haar kluwen wegrolde! Hoe graag snelde
+hij naar huis om hoed of parasol, als in den tuin de zon haar begon
+te hinderen! En bovenal--hoe aandoenlijk lief hield hij de kleintjes
+stil, als maatje eens hoofdpijn had! Die vurige vereering zijner
+moeder--alleraardigst was ze in het zesjarig kereltje.
+
+De spiegel zeide haar dikwerf reeds dat hare eerste schoonheid
+voorbij was; haar voorhoofd werd minder glad, haar teint grover,
+hare tanden begonnen hunne witheid te verliezen en haar figuurtje
+zijne gratie. Maar behalve grooten Wim had ze toch altijd nog één
+aanbidder: dat was kleine Wim.
+
+"Ik kijk zoo graag naar u. Ik vind u zoo mooi," zeide hij soms,
+haar in stille verrukking aanstarend.
+
+Hoe gaarne ook haalde hij zich allerlei ongelukken in het hoofd,
+om te toonen hoe dapper hij zijn zou om harentwil.
+
+"Als er een beer kwam in de gang," zei hij dan met schitterenden blik
+en gebalde vuistjes, "dan zouden pa en ik u met de kleintjes hier in
+de kamer sluiten en hem dan gaan doodslaan...."
+
+
+
+Hare oogen beginnen te schemeren van het staren op dat in het kussen
+weggezonken blonde kopje. Dan heft ze het gebogen hoofd op en ziet
+de kamer rond, gelijk ze reeds duizendmaal deed in de uren aan dit
+ziekbed doorgebracht.
+
+De nachtlamp, ginds op de waschtafel, wordt getemperd door een
+schermpje, waarop kinderen zijn afgebeeld, die bellen blazen. Dat
+is het meest verlichte. Dan het bovenvlak der waschtafel met de
+gebloemde stellen; het breede penant met den spiegel en dan--reeds
+flauwer verlicht--de gordijnen voor de vensters aan weerszijden. In
+dommelige schaduw weggezonken aan den muur links het groote ledekant,
+en daartegenover het bed van hare kleine meisjes. Alles ledig nu. Over
+de kleintjes ontfermde zich een hartelijk vriend, ze aldus behoedende
+tegen de besmetting van den epidemischen hoest, waardoor Wim is
+aangetast. Iederen dag, klokke halfzes, komen ze voorbijwandelen en
+haar verkwikken door dien aanblik.
+
+De groote tafel, zij zelf en Wim's ledekantje, 't is alles in schemer
+gehuld....
+
+Wat is het stil! Haar horloge tikt ijverig; dat is het eenige geluid
+in het vertrek. En buiten steekt de wind op, en zachte tikjes tegen
+de ruiten zeggen haar dat het sneeuwt, droge, korrelige sneeuw.
+
+Hare oogleden beginnen nu toch ook zwaar te worden. Wim slaapt nog
+steeds voort....
+
+Ze is koud. De kachel is uitgegaan, doordat ze vreesde hem door eenig
+geraas te wekken.
+
+Een verlangende blik gaat naar het groote ledekant, telkens, telkens
+weer....
+
+Zou ze 't wagen?--Ze kan immers toch in een oogwenk bij hem zijn. Het
+is niet die onrustige slaap van anders met half gesloten oogleden en
+telkens wakker schrikken en benauwde hijgende borst....
+
+Ze staat onhoorbaar op, verwisselt haar warmen peignoir voor een
+nachtkleed en strekt zich welbehaaglijk uit in het weeke bed.
+
+"Och, een uurtje maar!" fluistert zij, als capituleerende met
+zichzelf. Zij schijnt zich zoo zelfzuchtig.
+
+En dan rijst de verlangende gedachte: "Als het eens twee uur was! Als
+de brievenbesteller eens voorbijging, die altijd zoo hard aanschelt,
+en de meid zich eens versliep, en Wim niet wakker werd!...."
+
+De matte oogleden vallen reeds toe. Zij denkt niet meer. Zij slaapt
+den vasten slaap van een doodelijk vermoeide.
+
+
+
+Als ze ontwaakt, slaat ze verwonderd de oogen op. Hoe, reeds volle
+dag?.... Het moet wel negen uur zijn.
+
+Een blik op haar horloge zegt haar dat het reeds over elven is. Zij
+ontstelt ervan.
+
+In een ommezien is zij bij het kleine bed. Daar ligt hij nog juist
+als dien nacht. Ze weet het: als hij haar ook slechts fluisterend
+geroepen had, ze zou het gehoord hebben.
+
+.... Dus ligt hij daar nu reeds.... laat zien: van vier tot elf--reeds
+zeven uur in vasten gezonden slaap.
+
+O, dit moet wel beterschap zijn!.... Ze zou het kunnen uitjubelen.
+
+Haar oog valt op een stukje beschreven papier, dat op de tafel ligt.
+
+
+    "Lieve vrouw, ik wou je niet wakker maken. Je sliep zoo
+    lekker. En Wim ook. Tot straks."
+
+
+Zij glimlacht. Wat zal hij straks zeggen, als hij hoort, dat Wim
+nog altijd slaapt? Tot elf uur ten minste. Neen, tot kwartier over
+elven....
+
+Dus is hij in de kamer geweest. En zij heeft het niet eens
+gehoord! Misschien heeft ook de meid in huis gestommeld en de
+brievenbesteller hard aangescheld, evenals na hem de melkboer, de
+bakker, de vleeschhouwer, de groenteboer.
+
+Terwijl zij zich kleedt, denkt zij verwonderd over dat alles na. Dan
+gaat ze in de aangrenzende kamer en trekt aan het schelkoord, om
+straks met nauwelijks bedwongen blijdschap aan de dienstbode het
+heuglijk nieuws mede te deelen. Ze moet het aan iemand vertellen!
+
+Dan geeft ze hare bevelen en blijft alleen.
+
+Zij drinkt koffie, telkens even oprijzende om door de deur der
+slaapkamer te gluren, die op een kier staat. Dan luistert zij. Geen
+geluid; niets dan die geregelde, rustige ademhaling....
+
+Gistermorgen heeft de dokter gezegd dat het kind hem iets beter
+scheen; zij echter heeft hem ongeloovig aangezien. Hoe?--Beter!--Ja,
+de koorts scheen overwonnen, maar de pols was nauwlijks waar te nemen
+en haar arme lieveling bleek te zwak om zelfs maar zijn hoofdje op
+te tillen.... Wat kon hij er eigenlijk over oordeelen, die man, welke
+het kind slechts eenige minuten daags gadesloeg! Zij, de eigen moeder,
+vond haar jongen veel erger.
+
+Maar nu zegt ze tot zichzelf dat de dokter toch goed gezien had,
+en ze peinst er over, hoe ze 't heden erkennen zal.
+
+"U hadt toch gelijk, dokter, er was beterschap." En ze weet al dat
+ze zal glimlachen bij die woorden, een zalige glimlach.
+
+Daar laat ze een mes vallen. Haar hart klopt voelbaar van schrik.... Ze
+staat roerloos en luistert, maar alles blijft stil.
+
+Ze treedt aan het venster en ziet naar buiten in de straat.
+
+Alles wit. Hoe glinstert en fonkelt de sneeuw in de zon! En wat
+ziet de wereld er vroolijk uit! Het is lente, ondanks de sneeuw. De
+straatmusschen denken er blijkbaar ook zoo over en verkondigen het
+al tjilpend van de daken.
+
+Zij kan de warmte der zon voelen door het glas heen, en koestert er
+zich in, evenals de hyacinten en narcissen in de vensterbank.
+
+Uit het huis harer naaste buren dringt pianospel door. Het herinnert
+haar hoe ze in de duistere dagen, die voorbij zijn, zich er telkens
+niet zonder bitterheid over verwonderde, hoe zij lust konden hebben
+in spel en zang, wetende dat niet verre van hen een teeder geliefd
+kind met den dood worstelde. Ze hadden wel dagelijks laten vragen hoe
+het den kleinen patiënt ging en eens zelfs er bijgevoegd of de piano
+ook hinderde, maar zij had die laatste vraag naar waarheid ontkennend
+kunnen beantwoorden. Waarom had die muziek haar dan gegriefd?
+
+Nu vergeeft ze hun zoo gemakkelijk en luistert met welgevallen naar
+den vroolijken galop, waarvan de tonen flauw tot haar doordringen.
+
+Haar dwalende blik valt op den kalender. Reeds vijf Maart?....
+
+Ja zeker, het is de vijfde Maart vandaag. Dat wist ze wel, en
+toch schijnt het haar vreemd. Toen zij in die andere kamer de
+gordijnen neerliet en de deur sloot om haar kranken lieveling te
+verplegen, was het nog geen half Februari. En de tijd is onmerkbaar
+voortgegleden. Buiten zijn grachten en slooten tot ijs gestold, hebben
+vele vroolijke schaatsenrijders gedragen, en zijn weer ontdooid;
+dagen zijn nachten geworden en nachten dagen, maar voor háár waren
+de grenzen tusschen die beide uitgewischt. Zij leefde niet. Voor haar
+was het alles te zamen als één lange, treurige nacht.
+
+Het is haar, nu ze daar staat met licht hart en bestraald door de
+warme lentezon, alsof zij uit een bangen droom is ontwaakt.
+
+
+
+In ieder rijtuig meent ze het dokterskoetsje te hooren naderen. Maar
+zij bedenkt dat het Zaterdag is. Hij rijdt heden al zijne patiënten
+af om morgen iets te genieten wat op rust gelijkt. Het is bij
+drieën. Zeker zal hij nu spoedig komen.
+
+Nu nadert er weer een rijtuig.... ja, dat is hij nu toch.
+
+Zij gaat hem eenige schreden tegemoet, om te voorkomen dat hij als
+gewoonlijk de slaapkamer binnentreedt.
+
+"Hoe gaat het?"
+
+Weer dezelfde vraag,--heden misschien reeds vijftigmaal gedaan,--op
+gedempten toon geuit, juist als iederen dag. Maar nu--welk een genot
+het hem te vertellen!
+
+Even gaat hij bij den kleinen kranke. Zij zou het hem willen beletten,
+maar zij durft niet....
+
+Gelukkig, Wim ontwaakt er niet door.
+
+Als hij terugkeert, ziet ze hem gespannen aan, als wil ze hem in de
+ziel lezen. Maar hij zegt niet veel; dokters zijn voorzichtig met
+hunne gelukwenschen.
+
+"Heeft hij niet meer gehoest?"
+
+"Sedert van nacht niet.--Hoe vindt u hem?"
+
+"Hm! Het gaat goed zoo. Uitstekend. Nu maar voorzichtig met
+eten.--Adieu, mevrouw, morgen kom ik nog eens zien."
+
+Hij is alweer weg.
+
+Terwijl zij het portier hoort dichtklappen en luistert naar het doffe
+geratel der snel wegrollende wielen, herhaalt ze, op een stoel bij het
+venster neergezonken, zijne woorden: "Het gaat goed zoo. Uitstekend,
+nu maar voorzichtig met eten."
+
+Zij weet het: dat is bijna hetzelfde als had hij gezegd: " Ik wensch
+u geluk, mevrouw. Uw kind is behouden."
+
+En telkens fluistert ze weer dat heerlijke woord: "
+Uitstekend! Uitstekend!"
+
+Daar zijn ze weer, die waterlanders. Ditmaal laat ze hun vrij spel. Op
+de eene of andere manier moet ze toch haar vol hart lucht geven,
+juichend of weenend....
+
+Ginds komt Willem. Dat is vroeg. Ongetwijfeld heeft hij zich gehaast.
+
+Hij ziet niet naar boven. Het is ook in zoo langen tijd niet gebeurd,
+dat ze hem daar opwachtte.
+
+Nu draait hij den sleutel in het slot. Als de tocht de deur maar niet
+weer toeflapt zooals gisteren!....
+
+Neen, Willem is op zijne hoede.
+
+Hoor, nu zet hij zijn stok in den standaard en hangt hoed en overjas
+op den kapstok.
+
+Nu komt hij de trap op.
+
+Zij staat reeds in de geopende deur, een blos van geluk op het gelaat.
+
+Dadelijk vestigt hij, als gewoonlijk, zijn vragenden blik op haar,
+en ditmaal behoeft zij hem niet vol bekommering te antwoorden.
+
+"O pa, hij slaapt NOG."
+
+Die weinige woorden zijn als een juichtoon.
+
+"En de dokter is geweest, en verbeeldt je, hij zei: "Uitstekend!"
+
+" Uitstekend!" herhaalt hij overgelukkig.
+
+Nu hij haar blik ontmoet, merkt hij hare beschreide oogen op.
+
+"Wat, heb je gehuild?"
+
+"Ja, och.... even maar. Van blijdschap, zie je.... Och, lach me
+niet uit."
+
+Maar hij lacht haar wel uit met teederen lach, en juist wil hij haar
+eens terdege gaan bespotten, als ze hem wenkt den kleinen zieke te
+bespieden. Terwijl hij gluurt, slaat ze hem gade, gretig den indruk
+afwachtend, die het schouwspel op hem maken zal.
+
+Dan wisselen ze een blik vol zaligheid.
+
+"Je denkt toch ook dat het beterschap is?"--Ze kan het niet genoeg
+hooren uit ieders mond.
+
+"Of ik dat denk!" antwoordt hij vergenoegd.
+
+Intusschen heeft de meid het eten opgedragen. Eéns heeft ze het ongeluk
+een schaaltje wat àl te hard met het komfoor in aanraking te brengen,
+en dadelijk keeren twee hoofden zich naar haar om.
+
+"St!...."
+
+Ze gaan dicht bijeenzitten; (wat is het in lang niet gebeurd dat ze
+zoo rustig te zamen konden eten!) en ze vertelt hem fluisterend al
+hare ondervindingen van dien dag.
+
+"Van vier uur af, Wim. Wat zeg je er van? Al meer dan een wijzertje
+rond.--Stil, hoor je niets?"
+
+................
+
+"Neen."
+
+"Ik meende het."
+
+Ten overvloede gaat ze nog even zien, maar keert met een geruststellend
+hoofdschudden terug.
+
+Telkens slaan zij den blik naar de pendule. Alweer een kwartier!
+
+"Zijn de meisjes er al geweest?"
+
+"Neen."
+
+"Toe, doe mij dan het genoegen en wandel haar straks eens te
+gemoet. Het zal zoo goed voor je zijn. Je zit nu al drie weken
+in huis."
+
+Zij dankt hem met een vriendelijken blik voor zijne bezorgdheid.
+
+"Vindt je toch niet dat het wat lang duurt?" vraagt ze na een poos.
+
+"Wel neen, niets te lang voor een kind, dat dagen aaneen geen twee
+uur achter elkaar rust heeft gehad en op alle manieren verzwakt
+is. Het kàn niet te lang duren, al slaapt hij tot morgen vroeg.--Ga
+jij nu opruimen?"
+
+"Ja...."
+
+"En je zoudt uitgaan?"
+
+"Och, morgen dan. Ik wou.... er zoo graag bij zijn, als hij wakker
+wordt."
+
+Hij schudt het hoofd, maar spreekt haar niet meer tegen; en terwijl
+hij zijne sigaar geniet, ruimt ze onhoorbaar op. De meid kan zoo
+onstuimig zijn, zoo overhaast. Zij denkt aan haar werk, maar Wim's
+moeder denkt aan Wim alleen.
+
+"Stil!"
+
+Ze zeggen het beiden tegelijk. Wim heeft gehoest.
+
+Zij ziet verschrikt naar haar man; hij staart kalm naar den grond,
+als iemand, die weet de wijste te moeten zijn. Is het weer een aanval
+als vroeger? Die vraag beklemt beider ziel.
+
+Neen, het hoesten houdt niet aan. Hij wordt er niet eens wakker
+van. Ze stond al aan de deur met een verzachtenden drank, maar het
+is onnoodig. Het kind heeft zich slechts een weinig omgewend en
+slaapt weer.
+
+De avondschaduwen vallen reeds. Ze zitten stil bijeen aan het venster,
+uitziende naar de "kleintjes."
+
+Eindelijk, daar komen ze. Langzaam drentelen ze voorbij aan de
+hand eener dienstbode, werpen kushandjes naar boven, komen terug en
+wuiven opnieuw hare kleine armpjes moe. Dan verdwijnen ze weer uit
+het gezicht. O, ze te mogen kussen en pakken naar hartelust! Wanneer
+zal het mogen zijn? Wanneer toch!--Hoe dom dat ze dàt niet aan den
+dokter gevraagd heeft!
+
+Zij voelt Willem's hand op de hare; hij glimlacht haar bemoedigend toe.
+
+"Het zal nu niet lang meer duren, moedertje!"
+
+
+
+Nu hebben zij toch werkelijk iets gehoord.
+
+"Maatje!"
+
+Ze is reeds bij hem.
+
+"Wel, hoe gaat het?" vraagt zij vroolijk.
+
+"Ik heb honger."
+
+Welk een muziek!
+
+"Goed, ventje. Een eitje dan?
+
+"Een eitje!" herhaalt hij minachtend, als stond de omvang van een
+ei in hoegenaamd geen verhouding tot den omvang van zijn eetlust,
+"neen, een boterham met...."
+
+"Dan zullen we liever beginnen met wat arrowroot, niet waar?--Kijk,
+hier is pa. Terwijl pa je gezelschap houdt, zal ik gauw wat lekkers
+voor je maken."
+
+"Hij heeft honger!!" fluistert ze Willem in het voorbijgaan toe,
+en al de jubel harer ziel straalt haar uit de oogen.
+
+Dan vangt ze den zoeten arbeid aan. Hare handen beven van blijdschap
+en haast. Wat heeft die slaap hem goedgedaan; hij is hetzelfde kind
+niet meer van gisteren....
+
+Uit de slaapkamer dringen welbekende, vroolijke klanken uit een
+dierbaren kindermond tot haar door, en Willem's grove stem, getemperd
+tot een liefkoozend gekeuvel. Hoor, wat kan hij die bromstem teeder
+maken!
+
+"Mijn jongen! mijn beste kereltje!"
+
+Ziezoo, het is reeds klaar.
+
+Als ze er echter mede naar het bedje komt, vraagt Wim zoo smeekend of
+hij het in de andere kamer mag opeten, dat zij niet vermag te weigeren,
+vooral nu ze niet tevergeefs in papa's oogen bekrachtiging van hare
+toestemming zoekt.
+
+Iederen dag heeft hij even, in dekens gewikkeld, op haar arm gehangen,
+terwijl de meid het bedje schudde en de kamer luchtte. Maar heden
+leunt haar dierbare last niet mat en lusteloos aan haar schouder. Met
+gretigen blik ziet hij naar zijn voedsel en wacht ongeduldig tot zij
+hem het eerste hapje toereikt.
+
+O, hoe smaakt het hem! Hij wendt er zijne oogen niet af.... En zij
+slaan hem gade, blikken wisselend vol geheime verstandhouding.
+
+Nu willen zij het ook nog uit zijn mond hooren.
+
+"Wel, hoe smaakt het, Wim?"
+
+"Lekker, pa," antwoordt Wim, zonder de oogen af te wenden van den
+lepel, die juist weer zijn mond nadert.
+
+En dan mama--na eenige oogenblikken--plagend: "Wat heb je nòg niet
+genoeg?"
+
+En Wim lacht witjes en zegt: "Neen, neen!" en smult maar voort.
+
+De meid veroorlooft zich de vrijheid in de porte-brisée te verschijnen
+en met de handen in de zijden en een glimlach om haar breeden mond
+het schouwspel mede te genieten.
+
+Zij knikken haar even toe.
+
+"Het gaat er schoontjes in," voorspelt zij een paar maal, maar
+zij heeft het mis. Een klein restje moet zij mede naar de keuken
+nemen. Toch zijn de ouders recht tevreden.
+
+"Nu, Wim, het bedje is weer klaar."
+
+"Maar ik wou nog even naar buiten kijken," zegt Wim op bevelenden toon.
+
+Ja, ze heeft hem wel wat bedorven in den laatsten tijd; ze heeft
+gevlogen op zijne wenken, hem iederen wensch van de lippen gelezen. Hoe
+kon ze anders! Meende ze toen niet dat het de laatste teederheden
+waren, welke ze hem nog zou kunnen bewijzen? Zij zal wel spoedig weer
+den ouden lieven jongen van hem maken. Vandaag mag hij papa en mama nog
+eens commandeeren, als belooning voor zijne aanvankelijke beterschap.
+
+"Ik hoor de jongens," gaat Wim met aandrang voort. "Laat me toch eens
+kijken, ma!"
+
+Weer slaat ze een vragenden blik op haar man.
+
+"Even dan," zegt hij, en zij zet zich verheugd met Wim aan het
+venster neer, waar hij zien kan hoe zijn juichende vriendjes elkaar
+met sneeuwballen werpen.
+
+"Kijk, daar heb je Piet!" zegt hij en zijn ingevallen gezichtje wordt
+verhelderd door een lach van genoegen. "En Karel en Jan.... Nou,
+die is raak! Zag u 't pa?"
+
+De meid van de buren aan de overzijde--ze houdt zooveel van Wim--is
+op de stoep aan het werk en ziet verrast naar boven.
+
+"Weer beter?" vragen duidelijk haar mond en oogen, terwijl ze over
+haar emmer gebogen staat en haar dweil uitwringt. En daar de moeder
+slechts keuze heeft tusschen ontkennen en bevestigen, doet zij het
+laatste met een blijden knik.
+
+Dan schudt de meid meewarig het hoofd en strijkt zich langs de wangen,
+hetwelk klaarblijkelijk beteekent: "Wat is hij bleek!" en gaat dan
+met een vriendelijken groet in huis.
+
+Ja, bleek is hij, zoo bleek als zijn hanssopje. Zijne wangbeenderen
+steken uit en zijne oogen staan hol, maar het leven, het leven is
+behouden!
+
+Zij is zoo dankbaar, zoo gelukkig! In de volheid van haar gemoed
+slaat zij den blik naar boven, naar die blauwe lucht, waar wel geen
+hemel zijn kan, maar waar het hart dien toch altijd nog zoo gaarne
+zoekt. Onwillekeurig wordt haar oog--zoo lang aan de schemering van
+het ziekvertrek gewoon--getroffen door de schoonheid van dat reine
+blauw, met de helderwitte wolkstrepen.
+
+"Zie je wel wat een prachtige lucht, Wim?" vraagt ze, gewoon als zij
+is hem de natuur te leeren liefhebben.
+
+"Ja," antwoordt Wim bewonderend, "net of er glijbanen in de lucht
+zijn."
+
+Ze ziet even met een knipoogje naar "pa", die met vroolijken spot
+aanmerkt dat Wim reeds diep gevoel voor natuurschoon krijgt en dan
+oprijst om het gas aan te steken.
+
+"Het is te frisch bij het raam," waarschuwt hij. Kom nu hier, Wim,
+dan mag je nog een oogenblik met ons aan de tafel zitten. Zullen we
+eens een prentenboek kijken?"
+
+"Neen," zegt Wim, "weet u wat ik wou?...."
+
+Zij hangen aan zijne lippen.
+
+"Dat ik eens een mooie speelgoeddoos had."
+
+"Maar je heb er immers wel drie!"
+
+"Ja, maar een geheel nieuwe, zoo een als ik nog nooit gehad heb."
+
+Zij wisselen een blik. Beiden berekenen in stilte dat de naaste
+speelgoedwinkel geen drie minuten ver ligt en dat pa lange beenen
+heeft en dat.... Hij is reeds weg.
+
+Wie hem gadeslaat op straat of in den winkel, ziet niets bijzonders
+aan hem. Met oogenschijnlijke bedaardheid en met zijn gewone deftigheid
+kiest en koopt hij.... maar daar binnen is het zoo wonder licht.
+
+Onder de zware overjas klopt zulk een gelukkig hart, vlak tegen de
+nieuwe doos, die aan zijne borst rust. Met een paar sprongen is hij
+de trap weer op....
+
+En drie gelukkige gezichten buigen zich over pa's keus: boomen, die
+omvallen, vuurroode herten, goudgele honden, en jagers met hoofden
+als knikkers, maar Wim is verrukt....
+
+
+
+"Nu is het genoeg," zegt papa met een blik op zijn horloge, en neemt
+den lichten last op zijne armen.
+
+Eigenlijk hadden ze tegenstand verwacht, maar hij geeft terstond toe.
+
+"Ja, nu ga ik weer slapen," zegt hij gewillig en laat zich lijdzaam
+wegdragen. Blijkbaar is hij vermoeid.
+
+Te zamen dekken zij hem toe.
+
+Zie, daar vallen zijne oogen reeds dicht; zij drukken hunne laatste
+kussen op zijn gezichtje, en slaan hem dan gade.
+
+Op eens ziet hij hen weer aan.
+
+"Dag maatje! Dag paatje!"
+
+Het is meer een liefkoozing dan een groet.
+
+"Dag jongen! Dag zoete schat!"
+
+
+
+
+
+
+
+
+End of the Project Gutenberg EBook of Een verlaten post, by Johanna van Woude
+
+*** END OF THIS PROJECT GUTENBERG EBOOK EEN VERLATEN POST ***
+
+***** This file should be named 27555-8.txt or 27555-8.zip *****
+This and all associated files of various formats will be found in:
+        https://www.gutenberg.org/2/7/5/5/27555/
+
+Produced by Jeroen Hellingman and the Online Distributed
+Proofreading Team at https://www.pgdp.net/
+
+
+Updated editions will replace the previous one--the old editions
+will be renamed.
+
+Creating the works from public domain print editions means that no
+one owns a United States copyright in these works, so the Foundation
+(and you!) can copy and distribute it in the United States without
+permission and without paying copyright royalties.  Special rules,
+set forth in the General Terms of Use part of this license, apply to
+copying and distributing Project Gutenberg-tm electronic works to
+protect the PROJECT GUTENBERG-tm concept and trademark.  Project
+Gutenberg is a registered trademark, and may not be used if you
+charge for the eBooks, unless you receive specific permission.  If you
+do not charge anything for copies of this eBook, complying with the
+rules is very easy.  You may use this eBook for nearly any purpose
+such as creation of derivative works, reports, performances and
+research.  They may be modified and printed and given away--you may do
+practically ANYTHING with public domain eBooks.  Redistribution is
+subject to the trademark license, especially commercial
+redistribution.
+
+
+
+*** START: FULL LICENSE ***
+
+THE FULL PROJECT GUTENBERG LICENSE
+PLEASE READ THIS BEFORE YOU DISTRIBUTE OR USE THIS WORK
+
+To protect the Project Gutenberg-tm mission of promoting the free
+distribution of electronic works, by using or distributing this work
+(or any other work associated in any way with the phrase "Project
+Gutenberg"), you agree to comply with all the terms of the Full Project
+Gutenberg-tm License (available with this file or online at
+https://gutenberg.org/license).
+
+
+Section 1.  General Terms of Use and Redistributing Project Gutenberg-tm
+electronic works
+
+1.A.  By reading or using any part of this Project Gutenberg-tm
+electronic work, you indicate that you have read, understand, agree to
+and accept all the terms of this license and intellectual property
+(trademark/copyright) agreement.  If you do not agree to abide by all
+the terms of this agreement, you must cease using and return or destroy
+all copies of Project Gutenberg-tm electronic works in your possession.
+If you paid a fee for obtaining a copy of or access to a Project
+Gutenberg-tm electronic work and you do not agree to be bound by the
+terms of this agreement, you may obtain a refund from the person or
+entity to whom you paid the fee as set forth in paragraph 1.E.8.
+
+1.B.  "Project Gutenberg" is a registered trademark.  It may only be
+used on or associated in any way with an electronic work by people who
+agree to be bound by the terms of this agreement.  There are a few
+things that you can do with most Project Gutenberg-tm electronic works
+even without complying with the full terms of this agreement.  See
+paragraph 1.C below.  There are a lot of things you can do with Project
+Gutenberg-tm electronic works if you follow the terms of this agreement
+and help preserve free future access to Project Gutenberg-tm electronic
+works.  See paragraph 1.E below.
+
+1.C.  The Project Gutenberg Literary Archive Foundation ("the Foundation"
+or PGLAF), owns a compilation copyright in the collection of Project
+Gutenberg-tm electronic works.  Nearly all the individual works in the
+collection are in the public domain in the United States.  If an
+individual work is in the public domain in the United States and you are
+located in the United States, we do not claim a right to prevent you from
+copying, distributing, performing, displaying or creating derivative
+works based on the work as long as all references to Project Gutenberg
+are removed.  Of course, we hope that you will support the Project
+Gutenberg-tm mission of promoting free access to electronic works by
+freely sharing Project Gutenberg-tm works in compliance with the terms of
+this agreement for keeping the Project Gutenberg-tm name associated with
+the work.  You can easily comply with the terms of this agreement by
+keeping this work in the same format with its attached full Project
+Gutenberg-tm License when you share it without charge with others.
+
+1.D.  The copyright laws of the place where you are located also govern
+what you can do with this work.  Copyright laws in most countries are in
+a constant state of change.  If you are outside the United States, check
+the laws of your country in addition to the terms of this agreement
+before downloading, copying, displaying, performing, distributing or
+creating derivative works based on this work or any other Project
+Gutenberg-tm work.  The Foundation makes no representations concerning
+the copyright status of any work in any country outside the United
+States.
+
+1.E.  Unless you have removed all references to Project Gutenberg:
+
+1.E.1.  The following sentence, with active links to, or other immediate
+access to, the full Project Gutenberg-tm License must appear prominently
+whenever any copy of a Project Gutenberg-tm work (any work on which the
+phrase "Project Gutenberg" appears, or with which the phrase "Project
+Gutenberg" is associated) is accessed, displayed, performed, viewed,
+copied or distributed:
+
+This eBook is for the use of anyone anywhere at no cost and with
+almost no restrictions whatsoever.  You may copy it, give it away or
+re-use it under the terms of the Project Gutenberg License included
+with this eBook or online at www.gutenberg.org
+
+1.E.2.  If an individual Project Gutenberg-tm electronic work is derived
+from the public domain (does not contain a notice indicating that it is
+posted with permission of the copyright holder), the work can be copied
+and distributed to anyone in the United States without paying any fees
+or charges.  If you are redistributing or providing access to a work
+with the phrase "Project Gutenberg" associated with or appearing on the
+work, you must comply either with the requirements of paragraphs 1.E.1
+through 1.E.7 or obtain permission for the use of the work and the
+Project Gutenberg-tm trademark as set forth in paragraphs 1.E.8 or
+1.E.9.
+
+1.E.3.  If an individual Project Gutenberg-tm electronic work is posted
+with the permission of the copyright holder, your use and distribution
+must comply with both paragraphs 1.E.1 through 1.E.7 and any additional
+terms imposed by the copyright holder.  Additional terms will be linked
+to the Project Gutenberg-tm License for all works posted with the
+permission of the copyright holder found at the beginning of this work.
+
+1.E.4.  Do not unlink or detach or remove the full Project Gutenberg-tm
+License terms from this work, or any files containing a part of this
+work or any other work associated with Project Gutenberg-tm.
+
+1.E.5.  Do not copy, display, perform, distribute or redistribute this
+electronic work, or any part of this electronic work, without
+prominently displaying the sentence set forth in paragraph 1.E.1 with
+active links or immediate access to the full terms of the Project
+Gutenberg-tm License.
+
+1.E.6.  You may convert to and distribute this work in any binary,
+compressed, marked up, nonproprietary or proprietary form, including any
+word processing or hypertext form.  However, if you provide access to or
+distribute copies of a Project Gutenberg-tm work in a format other than
+"Plain Vanilla ASCII" or other format used in the official version
+posted on the official Project Gutenberg-tm web site (www.gutenberg.org),
+you must, at no additional cost, fee or expense to the user, provide a
+copy, a means of exporting a copy, or a means of obtaining a copy upon
+request, of the work in its original "Plain Vanilla ASCII" or other
+form.  Any alternate format must include the full Project Gutenberg-tm
+License as specified in paragraph 1.E.1.
+
+1.E.7.  Do not charge a fee for access to, viewing, displaying,
+performing, copying or distributing any Project Gutenberg-tm works
+unless you comply with paragraph 1.E.8 or 1.E.9.
+
+1.E.8.  You may charge a reasonable fee for copies of or providing
+access to or distributing Project Gutenberg-tm electronic works provided
+that
+
+- You pay a royalty fee of 20% of the gross profits you derive from
+     the use of Project Gutenberg-tm works calculated using the method
+     you already use to calculate your applicable taxes.  The fee is
+     owed to the owner of the Project Gutenberg-tm trademark, but he
+     has agreed to donate royalties under this paragraph to the
+     Project Gutenberg Literary Archive Foundation.  Royalty payments
+     must be paid within 60 days following each date on which you
+     prepare (or are legally required to prepare) your periodic tax
+     returns.  Royalty payments should be clearly marked as such and
+     sent to the Project Gutenberg Literary Archive Foundation at the
+     address specified in Section 4, "Information about donations to
+     the Project Gutenberg Literary Archive Foundation."
+
+- You provide a full refund of any money paid by a user who notifies
+     you in writing (or by e-mail) within 30 days of receipt that s/he
+     does not agree to the terms of the full Project Gutenberg-tm
+     License.  You must require such a user to return or
+     destroy all copies of the works possessed in a physical medium
+     and discontinue all use of and all access to other copies of
+     Project Gutenberg-tm works.
+
+- You provide, in accordance with paragraph 1.F.3, a full refund of any
+     money paid for a work or a replacement copy, if a defect in the
+     electronic work is discovered and reported to you within 90 days
+     of receipt of the work.
+
+- You comply with all other terms of this agreement for free
+     distribution of Project Gutenberg-tm works.
+
+1.E.9.  If you wish to charge a fee or distribute a Project Gutenberg-tm
+electronic work or group of works on different terms than are set
+forth in this agreement, you must obtain permission in writing from
+both the Project Gutenberg Literary Archive Foundation and Michael
+Hart, the owner of the Project Gutenberg-tm trademark.  Contact the
+Foundation as set forth in Section 3 below.
+
+1.F.
+
+1.F.1.  Project Gutenberg volunteers and employees expend considerable
+effort to identify, do copyright research on, transcribe and proofread
+public domain works in creating the Project Gutenberg-tm
+collection.  Despite these efforts, Project Gutenberg-tm electronic
+works, and the medium on which they may be stored, may contain
+"Defects," such as, but not limited to, incomplete, inaccurate or
+corrupt data, transcription errors, a copyright or other intellectual
+property infringement, a defective or damaged disk or other medium, a
+computer virus, or computer codes that damage or cannot be read by
+your equipment.
+
+1.F.2.  LIMITED WARRANTY, DISCLAIMER OF DAMAGES - Except for the "Right
+of Replacement or Refund" described in paragraph 1.F.3, the Project
+Gutenberg Literary Archive Foundation, the owner of the Project
+Gutenberg-tm trademark, and any other party distributing a Project
+Gutenberg-tm electronic work under this agreement, disclaim all
+liability to you for damages, costs and expenses, including legal
+fees.  YOU AGREE THAT YOU HAVE NO REMEDIES FOR NEGLIGENCE, STRICT
+LIABILITY, BREACH OF WARRANTY OR BREACH OF CONTRACT EXCEPT THOSE
+PROVIDED IN PARAGRAPH F3.  YOU AGREE THAT THE FOUNDATION, THE
+TRADEMARK OWNER, AND ANY DISTRIBUTOR UNDER THIS AGREEMENT WILL NOT BE
+LIABLE TO YOU FOR ACTUAL, DIRECT, INDIRECT, CONSEQUENTIAL, PUNITIVE OR
+INCIDENTAL DAMAGES EVEN IF YOU GIVE NOTICE OF THE POSSIBILITY OF SUCH
+DAMAGE.
+
+1.F.3.  LIMITED RIGHT OF REPLACEMENT OR REFUND - If you discover a
+defect in this electronic work within 90 days of receiving it, you can
+receive a refund of the money (if any) you paid for it by sending a
+written explanation to the person you received the work from.  If you
+received the work on a physical medium, you must return the medium with
+your written explanation.  The person or entity that provided you with
+the defective work may elect to provide a replacement copy in lieu of a
+refund.  If you received the work electronically, the person or entity
+providing it to you may choose to give you a second opportunity to
+receive the work electronically in lieu of a refund.  If the second copy
+is also defective, you may demand a refund in writing without further
+opportunities to fix the problem.
+
+1.F.4.  Except for the limited right of replacement or refund set forth
+in paragraph 1.F.3, this work is provided to you 'AS-IS' WITH NO OTHER
+WARRANTIES OF ANY KIND, EXPRESS OR IMPLIED, INCLUDING BUT NOT LIMITED TO
+WARRANTIES OF MERCHANTIBILITY OR FITNESS FOR ANY PURPOSE.
+
+1.F.5.  Some states do not allow disclaimers of certain implied
+warranties or the exclusion or limitation of certain types of damages.
+If any disclaimer or limitation set forth in this agreement violates the
+law of the state applicable to this agreement, the agreement shall be
+interpreted to make the maximum disclaimer or limitation permitted by
+the applicable state law.  The invalidity or unenforceability of any
+provision of this agreement shall not void the remaining provisions.
+
+1.F.6.  INDEMNITY - You agree to indemnify and hold the Foundation, the
+trademark owner, any agent or employee of the Foundation, anyone
+providing copies of Project Gutenberg-tm electronic works in accordance
+with this agreement, and any volunteers associated with the production,
+promotion and distribution of Project Gutenberg-tm electronic works,
+harmless from all liability, costs and expenses, including legal fees,
+that arise directly or indirectly from any of the following which you do
+or cause to occur: (a) distribution of this or any Project Gutenberg-tm
+work, (b) alteration, modification, or additions or deletions to any
+Project Gutenberg-tm work, and (c) any Defect you cause.
+
+
+Section  2.  Information about the Mission of Project Gutenberg-tm
+
+Project Gutenberg-tm is synonymous with the free distribution of
+electronic works in formats readable by the widest variety of computers
+including obsolete, old, middle-aged and new computers.  It exists
+because of the efforts of hundreds of volunteers and donations from
+people in all walks of life.
+
+Volunteers and financial support to provide volunteers with the
+assistance they need, is critical to reaching Project Gutenberg-tm's
+goals and ensuring that the Project Gutenberg-tm collection will
+remain freely available for generations to come.  In 2001, the Project
+Gutenberg Literary Archive Foundation was created to provide a secure
+and permanent future for Project Gutenberg-tm and future generations.
+To learn more about the Project Gutenberg Literary Archive Foundation
+and how your efforts and donations can help, see Sections 3 and 4
+and the Foundation web page at https://www.pglaf.org.
+
+
+Section 3.  Information about the Project Gutenberg Literary Archive
+Foundation
+
+The Project Gutenberg Literary Archive Foundation is a non profit
+501(c)(3) educational corporation organized under the laws of the
+state of Mississippi and granted tax exempt status by the Internal
+Revenue Service.  The Foundation's EIN or federal tax identification
+number is 64-6221541.  Its 501(c)(3) letter is posted at
+https://pglaf.org/fundraising.  Contributions to the Project Gutenberg
+Literary Archive Foundation are tax deductible to the full extent
+permitted by U.S. federal laws and your state's laws.
+
+The Foundation's principal office is located at 4557 Melan Dr. S.
+Fairbanks, AK, 99712., but its volunteers and employees are scattered
+throughout numerous locations.  Its business office is located at
+809 North 1500 West, Salt Lake City, UT 84116, (801) 596-1887, email
+business@pglaf.org.  Email contact links and up to date contact
+information can be found at the Foundation's web site and official
+page at https://pglaf.org
+
+For additional contact information:
+     Dr. Gregory B. Newby
+     Chief Executive and Director
+     gbnewby@pglaf.org
+
+
+Section 4.  Information about Donations to the Project Gutenberg
+Literary Archive Foundation
+
+Project Gutenberg-tm depends upon and cannot survive without wide
+spread public support and donations to carry out its mission of
+increasing the number of public domain and licensed works that can be
+freely distributed in machine readable form accessible by the widest
+array of equipment including outdated equipment.  Many small donations
+($1 to $5,000) are particularly important to maintaining tax exempt
+status with the IRS.
+
+The Foundation is committed to complying with the laws regulating
+charities and charitable donations in all 50 states of the United
+States.  Compliance requirements are not uniform and it takes a
+considerable effort, much paperwork and many fees to meet and keep up
+with these requirements.  We do not solicit donations in locations
+where we have not received written confirmation of compliance.  To
+SEND DONATIONS or determine the status of compliance for any
+particular state visit https://pglaf.org
+
+While we cannot and do not solicit contributions from states where we
+have not met the solicitation requirements, we know of no prohibition
+against accepting unsolicited donations from donors in such states who
+approach us with offers to donate.
+
+International donations are gratefully accepted, but we cannot make
+any statements concerning tax treatment of donations received from
+outside the United States.  U.S. laws alone swamp our small staff.
+
+Please check the Project Gutenberg Web pages for current donation
+methods and addresses.  Donations are accepted in a number of other
+ways including including checks, online payments and credit card
+donations.  To donate, please visit: https://pglaf.org/donate
+
+
+Section 5.  General Information About Project Gutenberg-tm electronic
+works.
+
+Professor Michael S. Hart was the originator of the Project Gutenberg-tm
+concept of a library of electronic works that could be freely shared
+with anyone.  For thirty years, he produced and distributed Project
+Gutenberg-tm eBooks with only a loose network of volunteer support.
+
+
+Project Gutenberg-tm eBooks are often created from several printed
+editions, all of which are confirmed as Public Domain in the U.S.
+unless a copyright notice is included.  Thus, we do not necessarily
+keep eBooks in compliance with any particular paper edition.
+
+
+Most people start at our Web site which has the main PG search facility:
+
+     https://www.gutenberg.org
+
+This Web site includes information about Project Gutenberg-tm,
+including how to make donations to the Project Gutenberg Literary
+Archive Foundation, how to help produce our new eBooks, and how to
+subscribe to our email newsletter to hear about new eBooks.
diff --git a/27555-8.zip b/27555-8.zip
new file mode 100644
index 0000000..75fb479
--- /dev/null
+++ b/27555-8.zip
diff --git a/27555-h.zip b/27555-h.zip
new file mode 100644
index 0000000..06d2861
--- /dev/null
+++ b/27555-h.zip
diff --git a/27555-h/27555-h.htm b/27555-h/27555-h.htm
new file mode 100644
index 0000000..79f362f
--- /dev/null
+++ b/27555-h/27555-h.htm
@@ -0,0 +1,4964 @@
+
+<!DOCTYPE html
+PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.01 Transitional//EN" "http://www.w3.org/TR/html4/loose.dtd">
+
+<!-- This HTML file has been automatically generated from an XML source, using XSLT. If you find any mistakes, please edit the XML source. -->
+<html lang="nl-1900">
+<head>
+<meta http-equiv="Content-Type" content="text/html; charset=ISO-8859-1">
+
+<title>Een verlaten post</title>
+<link rel="schema.DC" href="http://dublincore.org/documents/1998/09/dces/">
+<meta name="author" content="Johanna van Woude">
+<meta name="DC.Creator" content="Johanna van Woude">
+<meta name="DC.Title" content="Een verlaten post">
+<meta name="DC.Date" content="#####">
+<meta name="DC.Language" content="nl-1900"><style type="text/css">
+/* Standard CSS stylesheet */
+
+
+
+body
+{
+font: 100%/1.2em "Times New Roman", Times, serif;
+margin: 1.58em 16%;
+text-align: left;
+}
+
+.titlePage
+{
+border: #DDDDDD 2px solid;
+margin: 3em 0% 7em 0%;
+padding: 5em 10% 6em 10%;
+}
+
+h1.docTitle
+{
+font-size:1.6em;
+line-height:2em;
+}
+
+h2.byline
+{
+font-size:1.1em;
+font-weight:normal;
+line-height:1.44em;
+}
+
+span.docAuthor
+{
+font-size:1.2em;
+font-weight:bold;
+}
+
+h2.docImprint
+{
+font-size:1.2em;
+font-weight:normal;
+}
+
+.transcribernote
+{
+background-color:#DDE;
+border:black 1px dotted;
+color:#000;
+font-family:sans-serif;
+font-size:80%;
+margin:2em 5%;
+padding:1em;
+}
+
+.div0
+{
+padding-top: 5.6em;
+}
+
+.div1
+{
+padding-top: 4.8em;
+}
+
+.index
+{
+font-size: 80%;
+}
+
+.div2
+{
+padding-top: 3.6em;
+}
+
+.div3, .div4, .div5
+{
+padding-top: 2.4em;
+}
+
+.footnotes .body,
+.footnotes .div1
+{
+padding: 0;
+}
+
+h1, h2, h3, h4, h5, h6, .pseudoh1, .pseudoh2, .pseudoh3, pseudoh4
+{
+clear: both;
+font-style: normal;
+text-transform: none;
+}
+
+h3, .pseudoh3
+{
+font-size:1.2em;
+line-height:1.2em;
+}
+
+h3.label
+{
+font-size:1em;
+line-height:1.2em;
+margin-bottom:0;
+}
+
+h4, pseudoh4
+{
+font-size:1em;
+line-height:1.2em;
+}
+
+h4.lghead
+{
+margin-left:10%;
+margin-right:10%;
+
+}
+
+.alignleft
+{
+text-align:left;
+}
+
+.alignright
+{
+text-align:right;
+}
+
+.alignblock
+{
+text-align:justify;
+}
+
+p.tb, hr.tb
+{
+margin-top: 1.6em;
+margin-bottom: 1.6em;
+margin-left: auto;
+margin-right: auto;
+text-align: center;
+}
+
+p.poetry
+{
+margin:0 10% 1.58em;
+}
+
+span.hemistich /* invisible text to achieve visual effect of hemistich indentation. */
+{
+color: white;
+}
+
+p.line
+{
+margin:0 10%;
+}
+
+p.argument, p.note, p.tocArgument
+{
+font-size:0.9em;
+line-height:1.2em;
+text-indent:0;
+}
+
+p.argument, p.tocArgument
+{
+margin:1.58em 10%;
+}
+
+p.tocChapter
+{
+margin:1.58em 0%;
+}
+
+p.tocSection
+{
+margin:0.7em 5%;
+}
+
+
+div.epigraph
+{
+font-size:0.9em;
+line-height:1.2em;
+width: 60%;
+margin-left: auto;
+}
+
+.epigraph .bibl
+{
+text-align: right;
+}
+
+.epigraph .poem
+{
+margin-left: 0;
+}
+
+.epigraph .line
+{
+margin-left: 0;
+text-indent: 0;
+}
+
+.trailer
+{
+clear: both;
+padding-top: 2.4em;
+padding-bottom: 1.6em;
+}
+
+.floatLeft
+{
+float:left;
+margin:10px 10px 10px 0;
+}
+
+.floatRight
+{
+float:right;
+margin:10px 0 10px 10px;
+}
+
+p.figureHead
+{
+font-size:100%;
+text-align:center;
+}
+
+.figure p
+{
+font-size:80%;
+margin-top:0;
+text-align:center;
+}
+
+p.smallprint,li.smallprint
+{
+color:#666666;
+font-size:80%;
+}
+
+span.parnum
+{
+font-weight: bold;
+}
+
+.leftnote
+{
+font-size:0.8em;
+height:0;
+left:1%;
+line-height:1.2em;
+position:absolute;
+text-indent:0;
+width:14%;
+}
+
+.pagenum
+{
+display:inline;
+font-size:70%;
+font-style:normal;
+margin:0;
+padding:0;
+position:absolute;
+right:1%;
+text-align:right;
+}
+
+a.noteref, a.pseudonoteref
+{
+font-size: 80%;
+text-decoration: none;
+vertical-align: 0.25em;
+}
+
+
+.red
+{
+color: red;
+}
+
+.displayfootnote
+{
+display: none;
+}
+
+div.footnotes
+{
+margin-top: 1em;
+padding: 0;
+}
+
+hr.fnsep
+{
+margin-left: 0;
+margin-right: 0;
+text-align: left;
+width: 25%;
+}
+
+p.footnote
+{
+font-size: 80%;
+margin-bottom: 0.5em;
+margin-top: 0.5em;
+}
+
+p.footnote .label
+{
+float: left;
+text-align:left;
+width:2em;
+}
+
+.footnotes td, .footnotes th, .footnotes .tablecaption
+{
+font-size: 80%;
+}
+
+.centertable
+{
+/* center the table */
+margin: 0px auto;
+}
+
+.poem
+{
+margin-left:5%;
+position:relative;
+text-align:left;
+width:90%;
+}
+
+.poem h4
+{
+font-weight:normal;
+margin-left:5em;
+}
+
+.poem .linenum
+{
+color:#777;
+font-size:90%;
+left:-2.5em;
+margin:0;
+position:absolute;
+text-align:center;
+text-indent:0;
+top:auto;
+width:1.75em;
+}
+
+.versenum
+{
+font-weight:bold;
+}
+
+/* right aligned page number in table of contents */
+.tocPagenum, .flushright
+{
+position: absolute;
+right: 16%;
+top: auto;
+}
+
+.footnotes .line
+{
+font-size:80%;
+margin:0 5%;
+}
+
+.poem .i0
+{
+display:block;
+margin-left:2em;
+}
+
+.poem .i1
+{
+display:block;
+margin-left:3em;
+}
+
+.poem .i2
+{
+display:block;
+margin-left:4em;
+}
+
+.poem .i3
+{
+display:block;
+margin-left:5em;
+}
+
+.poem .i4
+{
+display:block;
+margin-left:6em;
+}
+
+.poem .i5
+{
+display:block;
+margin-left:7em;
+}
+
+.poem .i6
+{
+display:block;
+margin-left:8em;
+}
+
+.poem .i7
+{
+display:block;
+margin-left:9em;
+}
+
+.poem .i8
+{
+display:block;
+margin-left:10em;
+}
+
+.poem .i9
+{
+display:block;
+margin-left:11em;
+}
+
+span.corr
+{
+border-bottom:1px dotted red;
+}
+
+span.abbr
+{
+border-bottom:1px dotted gray;
+}
+
+span.measure
+{
+border-bottom:1px dotted green;
+}
+
+.letterspaced
+{
+letter-spacing:0.2em;
+}
+
+.smallcaps
+{
+font-variant:small-caps;
+}
+
+
+.caps
+{
+text-transform:uppercase;
+}
+
+.fraktur
+{
+font-family: 'Walbaum-Fraktur';
+}
+
+.rm
+{
+font-style: normal;
+}
+
+hr
+{
+clear:both;
+height:1px;
+margin-left:auto;
+margin-right:auto;
+margin-top:1em;
+text-align:center;
+width:45%;
+}
+
+h2.docImprint,h1.docTitle,h2.byline,h2.docTitle,.aligncenter,div.figure
+{
+text-align:center;
+}
+
+h1,h2
+{
+font-size:1.44em;
+line-height:1.5em;
+}
+
+h1.label,h2.label
+{
+font-size:1.2em;
+line-height:1.2em;
+margin-bottom:0;
+}
+
+h5,h6
+{
+font-size:1em;
+font-style:italic;
+line-height:1em;
+}
+
+p,p.initial
+{
+text-indent:0;
+}
+
+p.firstlinecaps:first-line
+{
+text-transform: uppercase;
+}
+
+p.dropcap:first-letter
+{
+float: left;
+clear: left;
+margin: 0em 0.05em 0 0;
+padding: 0px;
+line-height: 0.8em;
+font-size: 420%;
+vertical-align:super;
+}
+
+.poem
+{
+padding: .5em 0% .5em 0%;
+}
+
+p.quote,div.blockquote,div.argument
+{
+font-size:0.9em;
+line-height:1.2em;
+margin:1.58em 5%;
+}
+
+.pagenum a, a.noteref:hover, a.hidden:hover, a.hidden
+{
+text-decoration:none;
+}
+
+
+ul { list-style-type: disc; }
+ol { list-style-type: decimal; }
+ol.AL { list-style-type: lower-alpha; }
+ol.AU { list-style-type: upper-alpha; }
+ol.RU { list-style-type: upper-roman; }
+ol.RL { list-style-type: lower-roman; }
+.lsdisc { list-style-type: disc; }
+.lsoff { list-style-type: none; }
+
+.castlist, .castitem { list-style-type: none; }
+
+
+
+
+
+/* Supplement CSS stylesheet "style/arctic.css.xml
+" */
+
+
+
+body
+{
+background: #FFFFFF;
+font-family: "Times New Roman", Times, serif;
+}
+
+body, a.hidden
+{
+color: black;
+}
+
+h1, h2, h3, h4, h5, h6, .pseudoh1, .pseudoh2, .pseudoh3, .pseudoh4
+{
+color: #001FA4;
+font-family: Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif;
+}
+
+p.byline
+{
+font-style: italic;
+margin-bottom: 2em;
+}
+
+.figureHead, .noteref, .pseudonoteref, span.leftnote, p.legend, .versenum, .stage
+{
+color: #001FA4;
+}
+
+.rightnote, .pagenum, .linenum, .pagenum a
+{
+color: #AAAAAA;
+}
+
+a.hidden:hover, a.noteref:hover
+{
+color: red;
+}
+
+p.dropcap:first-letter
+{
+color: #001FA4;
+font-weight: bold;
+}
+
+sub, sup
+{
+line-height: 0;
+}
+
+
+
+</style></head>
+<body>
+
+
+<pre>
+
+The Project Gutenberg EBook of Een verlaten post, by Johanna van Woude
+
+This eBook is for the use of anyone anywhere at no cost and with
+almost no restrictions whatsoever.  You may copy it, give it away or
+re-use it under the terms of the Project Gutenberg License included
+with this eBook or online at www.gutenberg.org
+
+
+Title: Een verlaten post
+
+Author: Johanna van Woude
+
+Release Date: December 17, 2008 [EBook #27555]
+
+Language: Dutch
+
+Character set encoding: ISO-8859-1
+
+*** START OF THIS PROJECT GUTENBERG EBOOK EEN VERLATEN POST ***
+
+
+
+
+Produced by Jeroen Hellingman and the Online Distributed
+Proofreading Team at https://www.pgdp.net/
+
+
+
+
+
+
+</pre>
+
+
+<div class="front">
+<div class="titlePage">
+<h1 class="docTitle">Een verlaten post</h1>
+<h2 class="byline">Door
+<br>
+<span class="docAuthor">Johanna van Woude</span>
+<br>
+Je rends au public ce qu&#8217;il
+m&#8217;a pr&ecirc;t&eacute;
+<br>
+La Bruy&egrave;re
+</h2>
+<h2 class="docImprint">Vijfde druk
+<br>
+L. J. Veen&#8212;Amsterdam
+</h2>
+</div><div class="div1">
+<p class="aligncenter">Typ. Zuid-Holl. Boek- en Handelsdrukkerij.
+
+
+
+
+</p>
+</div>
+</div><span class="pagenum">[<a id="pb5" href="#pb5">5</a>]</span><div class="body">
+<div class="div0">
+<div class="div1">
+<p>Nu was alles voorbij....
+
+</p>
+<p>Zij zat peinzend in de schemering bij het vuur en dacht aan de liefelijke jaren, die nu voor altijd heen waren, de jaren,
+licht, en zonnig voor haar gemaakt door dien &eacute;&eacute;nen, welke nu in de huiskamer ontbrak en boven stil lag uitgestrekt, ingeslapen
+om niet weer te ontwaken.
+
+</p>
+<p>Buiten blies de herfstwind. Als zij het hoofd zijwaarts leunde tegen den rug van den grooten, hoogen leunstoel, waarin zij
+zat, kon zij de bladeren zien dalen en neerzweven in de breede grintpaden van den tuin, waar zij bleven vastkleven of terstond
+weer werden opgejaagd en voortgedreven.
+
+</p>
+<p>Hare groote droeve oogen bleven droomerig naar buiten staren. De hooge populieren en ranke dennen, haar zoo welbekend, bogen
+hunne toppen voor den stormwind <span class="pagenum">[<a id="pb6" href="#pb6">6</a>]</span>en richtten zich dan ruischend weer op. Daar boven gleden de wolken onrustig voort, doorzichtig en ijl, in alle tinten van
+grijs en grauw. Op den straatweg liepen nog enkele voorbijgangers, het hoofd gebogen tegen de wilde stormvlagen, die telkens
+loeiend uit de verte naderden en dan voorbijgierden om in de schemering weg te ijlen.
+
+</p>
+<p>Het was geen aantrekkelijk schouwspel, maar met een weemoedigen, liefdevollen blik dwaalde haar oog ver en nabij, tot het
+bleef rusten op den kleinen, schilderachtigen stal, waarvan zij juist een gedeelte zien kon;&#8212;en zij keek naar de geel-en-bruine
+kastanjeboomen, die nu hunne glanzende vruchten bij dozijnen op het dak van den stal lieten neerregenen; naar de paardenkoppen,
+in den gevel aangebracht, die nu zoo treurig voor zich uitstaarden, als wisten zij dat zij spoedig weer een nieuwen meester
+krijgen zouden; en naar Toon den koetsier, tevens huisknecht, die in zijne lange, fladderende, zwart linnen staljas en <span class="pagenum">[<a id="pb7" href="#pb7">7</a>]</span>op klompen naar buiten kwam. Maar zij zag eigenlijk niets, want zij dacht aan de welbeminde viervoeters daarbinnen....ach,
+ook hen zou zij moeten vaarwel zeggen, hen en den armen trouwen Caesar, die nu nog aan hare voeten lag uitgestrekt.
+
+</p>
+<p>Tranen gleden langs hare wangen, vonkelend in den vuurgloed. De paarden waren tenminste nog jong, maar de arme Cae, reeds
+tien jaren haar dagelijksche metgezel, wie zou hem voortaan liefhebben als zij!
+
+</p>
+<p>Zoo graag zou zij hem medegenomen hebben. Maar tante had geantwoord dat, &#8220;als het kon,&#8221; moest zij hem liever achterlaten;
+in een stadswoning was zulk een groote hond zoo lastig.
+
+</p>
+<p>&#8220;Als het kon.&#8221;&#8212;Neen, het kon eigenlijk niet, het moest alleen.... Tante&#8217;s liefde mocht zij niet in de waagschaal stellen ter
+wille van eigen wenschen.
+
+</p>
+<p>En zij bleef zitten peinzen, weer starend in het opvlammende vuur, de handen in den schoot gevouwen,&#8212;kinderhanden, ietwat
+te bruin, maar welgevormd, met <span class="pagenum">[<a id="pb8" href="#pb8">8</a>]</span>Slanke, spits toeloopende vingers. Kinderlijk was hare geheele gestalte, van het fijnbesneden, frissche gezichtje en de lange
+bruine vlecht op haar rug, tot haar slanke heupen en onafgeronde vormen; en zooals zij daar zat in hare jeugdige schoonheid
+en beschenen door den vollen gloed van het vuur, vormde zij een vreemd contrast met het sombere vertrek met zijne vele schaduwen
+en duistere hoeken, zijne ledige stoelen, als wachtende op gebruik, zijne sprakelooze beelden, zijne schilderijen, uit het
+krijgsmansleven genomen, degens, geweren en jachttropee&euml;n aan den wand en andere versieringen, die er alle uitzagen als waren
+zij bezielde wezens, die veel dachten en veel zouden kunnen zeggen als zij wilden.
+
+</p>
+<p>Eindelijk stond zij op en verliet de kamer. Een groote hond volgde haar met loggen gang, kop en staart neerhangend. Eerst
+op de trap hoorde zij zijne nagels tikken op het hout, en zij stond stil om hem te liefkoozen. Zij zette zich op een <span class="pagenum">[<a id="pb9" href="#pb9">9</a>]</span>der treden neder en drukte zijn grooten kop tegen haar gezicht.
+
+</p>
+<p>&#8220;Arme Cae! gauw kun je mij niet meer naloopen.... En wij zijn toch zoolang kameraden geweest!.... Weet je nog hoeveel hij
+van je hield en hoe trotsch hij op je was, omdat je van het echte soort waart? Hij gaf je niet, hoeveel men ook voor je bood.
+Weet je &#8217;t nog?&#8221;
+
+</p>
+<p>Hij wist het ontwijfelbaar zeer goed, want zij had het hem reeds dikwerf met stralende oogen verteld in de dagen, toen zij
+nog samen het veld inrenden of in het grasperk stoeiden en buitelden; maar hij antwoordde slechts door een vriendelijk gekwispel.
+
+</p>
+<p>&#8220;Kon jij ten minste maar meegaan! Jij weet overal van. Ik zou over alles met je kunnen praten, over pa en over den tuin en
+over onze heerlijke wandelingen; over al de oude kennissen hier en over het oude huis. Och, Cae, dat zal wel gauw weer verhuurd
+zijn. Kan je dat gelooven, dat hier andere menschen wonen zullen?.... <span class="pagenum">[<a id="pb10" href="#pb10">10</a>]</span>Ga maar mee,&#8221; vervolgde zij opstaande. &#8220;Neem ook maar afscheid; het is voor het laatst.&#8221;
+
+</p>
+<p>Op de bovengang zag zij rond en luisterde,&#8212;neen, er was niemand. De dienstboden waren liever beneden in de gezellige keuken
+dan in de nabijheid eens dooden en de huishoudster zou wel druk bezig zijn met inpakken.
+
+</p>
+<p>Behoedzaam opende zij een der talrijke deuren op de bovengang en sloot die ook weer achter zich toe. Het vertrek waarin zij
+zich nu bevond, was een slaapkamer, zooals de meubels aanduidden; maar in het midden stond op schragen een lijkkist en daarin
+lag een doode uitgestrekt.
+
+</p>
+<p>Het was een man in den herfst van &#8217;t leven, vijftig jaren oud misschien. Zeker had hij weinig gedacht te zullen sterven, maar
+zijn gelaat droeg nu geen sporen van zorg of bekommering meer. Er lag vrede op en goedheid en teederheid, zooals die zijn
+leven lang er zich op hadden afgespiegeld.
+<span class="pagenum">[<a id="pb11" href="#pb11">11</a>]</span></p>
+<p>En zij dacht weder aan die laatste uren, waarin hij zich zoo onrustig en gejaagd getoond had,&#8212;om harentwil misschien of omdat
+hij begon te gevoelen, dat hij sterven moest....
+
+</p>
+<p>Zij weende niet, doch stond maar stil te staren op dat dierbare gelaat, terwijl duizend zoete herinneringen haar weder bestormden
+en buiten de wind aan de zonneblinden rukte en de dakgooten rumoerig kletterden. Eerst toen zij een langen kus op een der
+kille handen had gedrukt, een kus, die een wereld van liefde en dankbaarheid bevatte&#8212;en met stijf opeengeklemde lippen de
+kamer had verlaten, <span class="corr" id="xd0e159" title="Bron: bastte">barstte</span> zij los in een wild, hartbrekend geween.
+
+</p>
+<p>&#8220;Voor het laatst!&#8221; snikte zij, en wierp zich in een ander vertrek in hare volle lengte op den grond.
+
+</p>
+<p>&#8220;Och Cae, och Cae!&#8221; zeide zij maar steeds, met beide armen den hond omklemmend, die zich bij haar hoofd liefkoozend had neergevlijd.
+&#8220;Och Cae, och Cae!&#8221;
+<span class="pagenum">[<a id="pb12" href="#pb12">12</a>]</span></p>
+<p>En zij ging maar voort op hartstochtelijken toon zijn naam te zeggen en daarmede, naar het scheen, al haar leed uit te storten,
+want na eenigen tijd werd zij rustiger, legde hare kin op hare gevouwen handen en bleef stil peinzend voor zich uit zien....
+
+</p>
+<p>Zij dacht aan het nieuwe leven, dat haar wachtte daarginds in die groote stad, onder bijna vreemde menschen, en bereidde er
+zich angstig op voor.... Maar het was immers de laatste wensch van haar stervenden vader geweest, dat zijn eenige broeder
+haar tot zich nemen zou. In den tijd van enkele uren was alles beslist geweest; een telegram heen, een telegram terug,&#8212;en,
+rustig had de stervende de moede oogen gesloten.
+
+</p>
+<p>&#8220;Vaarwel, mijn lief heiligdom!&#8221; zeide zij zacht, terwijl zij het vriendelijk vertrekje rondzag. &#8220;Als hier andere menschen
+wonen, denk dan nog eens aan de kleine Ren&eacute;e.&#8221;
+
+</p>
+<p>Hoe gelukkig was zij hier geweest, hoe zorgeloos hier ingeslapen, hoe tevreden ontwaakt! Hier waren hare boeken, hare <span class="pagenum">[<a id="pb13" href="#pb13">13</a>]</span>geliefkoosde gravuren, hare reissouvenirs, hare gedroogde bloemen en snuisterijen. Hier was zij omringd geworden door <span class="corr" id="xd0e177" title="Bron: duizende">duizenden</span> blijken van de liefde eens vaders, wiens afgod zij was.
+
+</p>
+<p>Al deze kleine schatten zouden haar vergezellen; wat oom wilde medenemen (doch dat bepaalde zich bijna geheel tot eenige familiesouvenirs)
+zou ook met haar gaan;&#8212;maar dat zou dan ook het eenige zijn wat haar zou herinneren aan de oude, dierbare woning. Al het andere
+zou gemakshalve verkocht worden.
+
+</p>
+<p>&#8220;Jij blijft ten minste bij Toon,&#8221; zeide zij met gebroken stem tot den hond, en terwijl zij bij hem neerhurkte en zacht snikte,
+terwijl zij sprak, geleek zij meer dan ooit een kind. &#8220;En hij heeft mij beloofd dat hij goed voor je zorgen zou.... Als ik
+trouw, Cae,&#8212;en ik zal erg mijn best doen er als een jonge dame uit te zien, dan trouw ik eerder&#8212;ga ik in een eigen huis wonen,
+zie je, en dan schrijf ik dadelijk om je, hoor! Dat beloof ik je <span class="pagenum">[<a id="pb14" href="#pb14">14</a>]</span>vast. Kijk altijd maar uit als het tijd is dat oude Peter met de brieventasch komt; eenmaal zal mijn brief er bij zijn.&#8221;
+
+</p>
+<p>Hij kwispelde zacht; blijkbaar was hij zeer gelukkig met haar belofte.
+
+</p>
+<p>Een andere deur voerde haar in een vertrek, dat blijkbaar tot studeerkamer had gediend. Boekenkasten stonden in het rond en
+in het midden tusschen de vensters was een groote schrijftafel geplaatst, bedekt met papieren en brochures.
+
+</p>
+<p>Aan dat kleinere tafeltje ginds was <span class="letterspaced">haar</span> plaats altijd geweest. Bijna alles wat zij wist, had zij van haar vader geleerd; en zij zag zich weer als klein meisje over
+haar boeken gebogen, nu en dan heimelijk uitkijkend naar de zonnige wereld daarbuiten, of glurend naar hare witte duiven,
+die op de vensterbanken te kirren of klapwiekend wegvlogen hoog in de lucht, een zilverwitte stip tegen den blauwen hemel.
+
+</p>
+<p>Hier ook had hij haar leeren genieten wat de beste dichters en schrijvers de <span class="pagenum">[<a id="pb15" href="#pb15">15</a>]</span>menschheid boden. En als de studie-uren voorbij waren, was zij met hem veld of bosch ingegaan, en hij was kind geweest met
+haar. Hij had de eerste lentebloemen met haar gezocht en braambessen en beukenoten; of meikevers en vlinders met haar gevangen,
+al naar het jaargetijde medebracht. Hij had haar het schoone leeren zien en liefhebben, tehuis zoowel als op reis; hij had
+haar leeren spelen en zingen en rijden.... o, hoe bedrijvig en prettig had hij iederen dag van haar leven voor haar gemaakt!
+
+</p>
+<p>Zij trad aan het venster en zag naar den slingerenden landweg, waar zij dien laatsten keer geloopen hadden, nu juist veertien
+dagen geleden.... Ach, die vreeselijke veertien dagen!
+
+</p>
+<p>Onbewust van eenig naderend onheil was zij aan zijn arm, zoo heerlijk veilig en vertrouwelijk, dien weg opgewandeld. Het was
+een van die herfstdagen, wanneer boomen en planten zich nog eens overvloedig koesteren in den warmen zonneschijn. <span class="pagenum">[<a id="pb16" href="#pb16">16</a>]</span>Nu en dan daalde langzaam en onhoorbaar een goudgeel boomblad neer, kantelend om en om in de zoele lucht, als nam het onwillig
+afscheid van zijn zomerleven; en de stammen zelf schenen overtrokken met bronskleurig fluweel, zacht glanzend in het zonnelicht.
+De paarden stonden roerloos in de weilanden, zich de vliegen afslaande met hunne staarten, juist alsof het nog zomer was,
+en boven de slooten dansten muggen. O, hoe anders dan nu!.... Was dat alles werkelijk pas veertien dagen geleden?
+
+</p>
+<p>Zij was zoo aan hem gewoon geweest en aan scheiden had zij nog nooit gedacht, nooit <span class="letterspaced">kunnen</span> denken. Maar nu was hij haar toch van het hart gescheurd en dat hart lag als gestorven in hare borst.
+
+</p>
+<p>Hoe ledig scheen de wereld haar, nu er niemand meer leefde, die haar beminde of zelfs maar toebehoorde. Het leven lag als
+een last op hare schouders.
+
+</p>
+<p>Hoe onzinnig dat die dorpsklok daar nu sloeg en dat alle klokken en pendules in <span class="pagenum">[<a id="pb17" href="#pb17">17</a>]</span>huis haar nasloegen! Halfzes.... etenstijd. Waarom moest men eten, waarom wilde men den tijd kennen....?
+
+</p>
+<p>En somber en afgemat ging zij de trappen weer af naar de huiskamer, waar nu licht was ontstoken en een gedekte tafel haar
+wachtte. Maar <span class="letterspaced">zijn</span> vriendelijk gezicht zou haar nooit meer welkom heeten en aan tafel nooden. Nooit zou zij hier meer voor hem zingen (de ouderwetsche,
+militaire liederen, hem dierbaar bovenal) en dan zijn vroolijk &#8220;bravo!&#8221; hooren. Nooit meer in de schemering bij het vuur met
+hem zitten keuvelen, of in de winteravonden&#8212;terwijl buiten de sneeuw onhoorbaar neerzweefde&#8212;luisteren naar zijn heerlijk voorlezen....
+Ach, het was nu alles, alles voorbij!
+
+
+
+</p>
+</div>
+<div class="div1">
+<h2 class="normal">II.</h2>
+<p>&#8220;Ik begrijp niet waar je die gratie vandaan hebt, kind!&#8221; zeide mevrouw Gerlings met <span class="pagenum">[<a id="pb18" href="#pb18">18</a>]</span>hare kwijnende stem, terwijl zij nog een gaslicht ontstak om Ren&eacute;e beter te kunnen zien. &#8220;Zeker van je mama: zij was ook net
+een veertje.&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Ja, tante?&#8221; vroeg Ren&eacute;e, hare japon dichtknoopend.
+
+</p>
+<p>Zij droeg een zilvergrijs kleedje, in den verloopen zomer uit Parijs medegebracht en op haar dorpje nog weinig gedragen.
+
+</p>
+<p>&#8220;O, je doet mij telkens aan haar denken,&#8221; ging mevrouw Gerlings voort op de lieftallige, innemende wijze, welke zij zich had
+eigen gemaakt. &#8220;Zij werd een vriendin van mij, omdat wij in dezelfde stad woonden en met twee broers ge&euml;ngageerd waren, maar
+na ons trouwen.... och toen liepen onze wegen meer uiteen. Wij waren uit zulk verschillend hout gesneden.... Kijk eens, wat
+een figuurtje nu! Zonder corset negentien jaar geworden.... &#8217;t Is ongehoord!&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Papa vond het gezonder,&#8221; antwoordde het meisje zacht.
+
+</p>
+<p>Mevrouw Gerlings antwoordde niet; zij <span class="pagenum">[<a id="pb19" href="#pb19">19</a>]</span>was ijverig bezig nog iets te veranderen aan Ren&eacute;e&#8217;s weerspannig bruin haar, dat nu in een bevallige wrong op het kleine hoofdje
+lag.
+
+</p>
+<p>&#8220;Zie zoo, nu ben je al een heel andere Ren&eacute;e dan toen je uit het rijtuig sprong met je wit wollen baret en hangende vlecht.
+Ik zal eer inleggen met mijn nichtje. Het is wel jammer dat wij dat avondje nu geven moeten zoo kort na je komst; maar het
+was nu toch het avondje van Huug.... Ik heb je immers gezegd dat ik een broer heb?&#8212;Nu, dat is Huug; een vroolijke, lieve jongen.
+Of eigenlijk een man, want hij is al twee en dertig jaar; maar ik ben wat ouder dan hij, daardoor schijnt hij mij altijd nog
+een jongen,&#8212;een allerliefste jongen.&#8221;
+
+</p>
+<p>Onwillekeurig dacht Ren&eacute;e aan een dikwerf herhaalde bewering van haar papa, dat &#8220;lieve&#8221; jongens doorgaans geen <span class="letterspaced">flinke</span> jongens, &#8220;lieve&#8221; mannen geen <span class="letterspaced">flinke</span> mannen zijn, maar zij had te weinig ervaring om te kunnen beslissen of deze bewering waarheid inhield.
+
+</p>
+<p>&#8220;Natuurlijk zou hij je een visite hebben <span class="pagenum">[<a id="pb20" href="#pb20">20</a>]</span>gebracht, als hij geweten had dat je hier waart. Maar je begrijpt: alles is zoo overhaast gegaan. Hij komt altijd om de veertien
+dagen een avondje, en nu vond oom het geschikt tegelijk die kennissen te vragen, omdat wij voor Huug toch altijd een lekker
+soupertje klaarmaken.... Die ondeugd, men moet hem wat lokken, weet je; tenminste, daar verdenk ik hem van. &#8217;t Is ook altijd
+een heele reis voor hem, want zijn kamers liggen aan het andere einde der stad.... Kijk eens, zoo&#8217;n enkel zilveren pijltje
+in je haar staat goed bij de zilveren broche en armbanden.... Gelukkig dat je papa je altijd verbood te rouwen! En heel verstandig
+ook. Een jong meisje in den rouw kan ik niet zien.... Huug ontmoet je nu straks vanzelf. Je hebt immers werkelijk wel lust
+binnen te komen?&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Wel zeker, tante,&#8221; antwoordde Ren&eacute;e voorkomend, &#8220;ik wil uwe vrienden graag eens leeren kennen,&#8221; maar zij sloeg hare oogen
+niet op, vreezende dat deze geheel iets anders verraden zouden.
+<span class="pagenum">[<a id="pb21" href="#pb21">21</a>]</span></p>
+<p>&#8220;Och, je bent natuurlijk erg bedroefd; maar dat zijn zoo van die dingen, die men maar op zijn kamer laten moet, niet waar?&#8221;
+
+</p>
+<p>Ren&eacute;e gevoelde zich pijnlijk getroffen, als greep iemand met ruwe hand in de fijnste snaren harer ziel. Bij dergelijke gezegden&#8212;en
+zij had er in die weinige dagen reeds vele zoo gehoord,&#8212;gevoelde zij maar al te goed, evenals hare moeder &#8220;van ander hout
+gesneden&#8221; te zijn dan deze vrouw, die haar in de eerste dagen toch zoo had aangetrokken door hare schoonheid en innemendheid.
+
+</p>
+<p>&#8220;Maar ik zou je nog van Huug vertellen,&#8221; ging mevrouw Gerlings voort, terwijl zij met hare blanke vingers een der strikken
+op Ren&eacute;e&#8217;s japonnetje wat opdofte. En zij babbelde maar voort, het verstrooide meisje verhalend hoe Huug vermaard was om zijne
+vlugheid met den degen, bewonderd werd om zijne behendigheid op de jacht en benijd om zijn geluk bij de vrouwen.
+
+</p>
+<p>Die laatste uitdrukking kwam niet tot klaarheid in het brein van Caesar&#8217;s vriendinnetje, <span class="pagenum">[<a id="pb22" href="#pb22">22</a>]</span>maar zij vroeg er geen verklaring van. Hare gedachten dwaalden. Zij wijlden niet rustig in het oude huis of bij een enkel
+punt in het verleden of de toekomst, maar zij waren nu hier, dan daar, zooals gedachten doen, wanneer men zich nieuw en vreemd
+gevoelt in een nieuwe, vreemde omgeving. En werktuiglijk antwoordde of glimlachte zij, al naar zij dacht dat van haar verwacht
+werd. Maar daar was een droef heimwee in haar, dat haar geheel vervulde, dat haar blik mat maakte en hare bewegingen langzaam
+en hare stem zacht.
+
+</p>
+<p>&#8220;Nu, loop eens naar den spiegel,&#8221; zeide mevrouw Gerlings recht tevreden. &#8220;Om je de waarheid te zeggen: ik had verwacht een
+boerinnetje te zien, maar je papa heeft eer van zijn opvoeding, dat moet ik zeggen.&#8212;Wacht,&#8221; vervolgde zij opeens levendig,
+<span class="corr" id="xd0e269" title="Niet in bron">&#8221;</span>bijna zou ik nog vergeten je te poederen. Je teint is ook nog zoo gaaf en glad, maar niet blank. Sla dien handdoek even om....
+Wat?&#8221;
+
+</p>
+<p>Ditmaal week Ren&eacute;e beslist terug.
+<span class="pagenum">[<a id="pb23" href="#pb23">23</a>]</span></p>
+<p>&#8220;O neen, tante, geen poeder!&#8221; en zij staarde met zekeren afschuw naar het donzen kwastje, dat hare tante reeds opgeheven hield.
+
+</p>
+<p>&#8220;Waarom niet?!&#8221; riep mevrouw Gerlings uit, verwonderd lachend.
+
+</p>
+<p>&#8220;O neen,&#8221; herhaalde Ren&eacute;e onrustig, &#8220;ik weet niet goed waarom niet. Ik ben verbrand, dat weet ik, en het zou zeker heel mooi
+staan, maar.... er is zoo iets in&#8212;u moet er niet boos om zijn, tante&#8212;zoo iets, alsof ik mij anders wil voordoen dan ik ben.
+Heusch, tante,.... neen, ik kan er niet toe besluiten.&#8221;
+
+</p>
+<p>Blijkbaar was zij zeer verlegen over hare besliste weigering, en nochtans&#8212;het was duidelijk merkbaar&#8212;zij zou er bij blijven.
+
+</p>
+<p>Mevrouw Gerlings maakte zich nooit boos. &#8220;Dat geeft rimpels,&#8221; placht zij te zeggen en dus duwde zij het kwastje weer in de
+doos.
+
+</p>
+<p>&#8220;Wel kind, als je er tegen hebt, zullen we het niet doen,&#8221; zeide zij lachend, maar <span class="pagenum">[<a id="pb24" href="#pb24">24</a>]</span>in hare neergeslagen oogen flikkerde spot over Ren&eacute;e&#8217;s &#8220;overdreven denkbeelden.&#8221; &#8220;Nu, kijk eens in den spiegel. Ik heb je
+haar wat opgestoken, en een paar kleinigheden.... zie je, laatste smaak en,&#8221; zij begon weer te lachen,&#8212;&#8220;zooals je daar staat,
+<span class="letterspaced">zoo ben je</span>.&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;O!!&#8221;
+
+</p>
+<p>Dat was alles wat Ren&eacute;e in de eerste opwelling van verrassing en bewondering uiten kon. Was zij dit slanke, bekoorlijke schepseltje,
+met de aardige krulletjes langs hals en voorhoofd, welke haar geheele gezicht zooveel mooier maakten, en dat schitterende
+pijltje in het opgestoken haar, dat vroeger glad naar achteren lag? Had die hals vroeger ooit zoo blank geschenen als in dit
+wolkachtig plooisel?&#8212;die polsen ooit zoo slank als in die zilveren armbanden?
+
+</p>
+<p>En toch beviel zij zichzelf maar half; van de oude, wilde, ongeharnaste Ren&eacute;e was zoo weinig overgebleven; alleen daarbinnen,
+daar was zij nog.
+<span class="pagenum">[<a id="pb25" href="#pb25">25</a>]</span></p>
+<p>&#8220;Ik bewonder uwe kunst, tante,&#8221; zeide zij vriendelijk.
+
+</p>
+<p>&#8220;Ja, dat dacht je niet, h&eacute;?.... Toilet is alles, kind. Wat mijn uiterlijk betrof, heb ik al vroeg de kunst geleerd, die door
+sommige jonge meisjes veel te veel veronachtzaamd wordt: <span class="letterspaced" lang="en">to make the most of it</span>.... Nu, ik ga vast naar beneden. Je komt zeker ook dadelijk, niet waar.
+
+</p>
+<p>&#8220;Zij moet er plezier in krijgen,&#8221; dacht mevrouw Gerlings recht voldaan, terwijl zij in haar elegant toiletje de trap afging.
+&#8220;Er moet leven in komen; dan kan ze hier een goed huwelijk doen! Wat een vervelende last zou zij worden, als het lang duurde.
+Maar ze is mooi en aantrekkelijk, een echte ing&eacute;nue.... Ja, zij trouwt bepaald gauw.... Wat een taille; als een ree....&#8221;
+
+</p>
+<p>En de coquette veertigjarige dame trad peinzend haar salon binnen, voornemens in den spiegel haar eigen middel nog eens te
+vergelijken met het slanke figuurtje boven; maar een mannenstem hield haar van dit voornemen terug.
+<span class="pagenum">[<a id="pb26" href="#pb26">26</a>]</span></p>
+<p>&#8220;Mijn hemel, Lucie, wat maak je lang toilet! Ik wacht hier al een kwartier,&#8221; en een jonge man in uniform trad naar voren en
+reikte haar de hand. Hij deed dat met een zekere matheid, misschien uit gewoonte, misschien uit gebrek aan hartelijkheid.
+
+</p>
+<p>Hij was een dier mannen, welke overal de aandacht&#8212;vooral de aandacht der vrouwen&#8212;trekken, door hunne hooge gestalte en fraaien
+kop. Er lag iets edels in het niet fijne, maar fijnbesneden, aristocratisch gelaat, trekken, hem bij de geboorte door een
+vriendelijke fee geschonken en misschien lang bewaard; maar nu lag er tevens een ontsierend waas over van genotzucht en oververzadiging
+tegelijk.
+
+</p>
+<p>&#8220;Ik heb je in het geheel niet hooren komen, Huug. Ik was boven. Hoe gaat het?.... Ik heb groot nieuws,&#8221; vervolgde zij dadelijk.
+
+</p>
+<p>&#8220;En?&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Ons nichtje, Ren&eacute;e Gerlings, is hier.&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Wat?&#8212;Toch niet om te blijven?&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Ja zeker.&#8212;Je weet dat Albert&#8217;s broer <span class="pagenum">[<a id="pb27" href="#pb27">27</a>]</span>gestorven is.... Appropos, je hadt wel eens kunnen komen condoleeren.&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Onzin. Albert gaf niets om hem.&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Maar voor den vorm!&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Voor den vorm heb ik een kaartje gezonden. Och,&#8221; vervolgde hij ietwat ongeduldig, &#8220;je weet dat Albert om <span class="letterspaced">mijn</span> troostredenen niet verlegen is.... En toen?&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Nu, toen hij op zijn sterfbed lag, liet hij telegrapheeren of wij haar wilden nemen.... Wat zal je doen in zoo&#8217;n geval!&#8221;
+ging zij voort, even hare schouders ophalend en hare blanke, mollige handjes uitbreidend. &#8220;Bij zijn leven bemoeiden de broers
+zich weinig met elkander, vooral doordat zij en ik zoo weinig sympathiseerden. Maar nu dat telegram kwam, seinde Albert dadelijk
+terug dat ons huis voor haar openstond.... Ja, wat zal men anders doen! Zoo&#8217;n laatsten wensen van je eenigen broer!.... niet
+waar?.... Zoo kun je soms onverwachts in een leelijk parket komen.&#8221;
+
+</p>
+<p>Hij draaide peinzend zijn langen, donkeren knevel om zijn wijsvinger.
+<span class="pagenum">[<a id="pb28" href="#pb28">28</a>]</span></p>
+<p>&#8220;Een koopje, hoor!&#8212;Je stuurt haar naar kostschool zeker?&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Wel neen, ze is volwassen.&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Is dat kind nu al volwassen?&#8221; vroeg hij verbaasd.
+
+</p>
+<p>&#8220;Ja jongen, de tijd vliegt. Ze is negentien; wel een echt kind nog, zooals die buitenmeisjes zijn, maar we zullen haar wel
+gauw wat fatsoeneeren. Straks komt ze binnen.... Ik ben eigenlijk blij dat ik je nog even spreken kan: ik wou je wat vragen.&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;En dat is?&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Kom wat drukker en breng wat goede vrienden van je mee,&#8221; vroeg zij vleiend. &#8220;Uitgaan doet ze nog niet, maar hier aan huis
+kan zij natuurlijk ieder ontmoeten. Ik zou met een jaar of zoo graag weer van haar af zijn. Ze is lief, maar zoo&#8217;n doorloopende
+log&eacute;e is toch vervelend.&#8221;
+
+</p>
+<p>Hij fronste de wenkbrauwen, maar antwoordde niet rechtstreeks.
+
+</p>
+<p>&#8220;Zeker leelijk?&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;O neen, een snoesje!.... En dan&#8212;origineel, weet je,&#8221; ging zij voort, hare <span class="pagenum">[<a id="pb29" href="#pb29">29</a>]</span>indrukken verzamelend. &#8220;Wel een beetje een soldatenkind en....&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Dat is een compliment.&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;In jouw oogen, maar in de mijne niet,&#8221; lachte zij vriendelijk, bevreesd hem uit zijn humeur te maken. &#8220;Overigens nogal fortuin.
+Ik reken op je hulp, Huug.... Maar scheelt er wat aan?&#8221; vroeg zij, op eens het gesprek op hem zelf brengend. &#8220;Ik vind dat
+je bleek ziet.&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Ik!&#8221; riep hij uit, als achtte hij zulk een veronderstelling van onwelzijn van een kloek man een beleediging. &#8220;Maak je niet
+bezorgd, hoor!.... Neen, ik heb tegenwoordig het land, dat is het. Ik verveel mij.&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Waarom trouw je toch niet?&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Ja.... God!.... maar met wie?&#8221; riep hij uit, met een gebaar van wanhoop.
+
+</p>
+<p>&#8220;Och kom, ieder wil je graag hebben, en er zijn toch meisjes genoeg!&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Geen naar mijn zin. En als ik trouw, doe ik het magnifiek.... Voor de vrijwillige ballingschap moet ik ten minste ook vergoeding
+hebben,&#8221; wierp hij lachend tegen <span class="pagenum">[<a id="pb30" href="#pb30">30</a>]</span>met zijne welluidende, klankrijke stem. <span class="corr" id="xd0e377" title="Niet in bron">&#8221;</span>Ik vind het ook werkelijk geen kwaad id&eacute;e.&#8221;
+
+</p>
+<p>Hij, van alles verzadigd en toch smachtend naar nieuwe emotie, was tot het besef gekomen dat &eacute;en levensgenot hem nog een gesloten
+paradijs gebleven was: het huiselijk geluk. En schoon hij tot hiertoe de poort van het paradijs met zijne vrienden spottend
+was voorbijgegaan, nu wilde hij die eindelijk eens openen en daarbinnen een kijkje nemen, nieuwsgierig naar de zoete mysteri&euml;n
+daarachter verborgen, zeker&#8212;straks nog had hij onder het genot van een geurige havana op zijn sofa liggen peinzen over een
+mogelijk huwelijk, kalm overwegend, voorzichtig berekenend.... Een mooi en natuurlijk rijk meisje, jong als Aurora.... Zij
+zou hem een gezellig thuis geven&#8212;een paar kinderen.... hij hield wel van kinderen. Hij zou wat minder druk uitgaan&#8212;dat zou
+beter voor zijne gezondheid zijn ook.... Hij zou meer een geposeerd man worden, lid van dit en van dat.... een huishouden
+geeft altijd meer <span class="pagenum">[<a id="pb31" href="#pb31">31</a>]</span>waardigheid. Hij was ook al zoo jong niet meer.... Zeker, zeker, geen kwaad id&eacute;e. Het begon hem werkelijk meer en meer toe
+te lachen....
+
+</p>
+<p>En zoo lang als hij was, had hij zijn groot, vadsig, weldoorvoed lichaam eens tusschen de fluweelen <span class="letterspaced">pouffs</span> uitgerekt, zich geheel overgevend aan den invloed der genotsprikkels, die van alle zijden op hem inwerkten door middel van
+een getemperd vuur, een smaakvol en weelderig gemeubeld vertrek, een droomerige stilte, een zachte ligging en den fijnen geur
+der havana.
+
+</p>
+<p>Maar van al die overleggingen sprak hij geen woord tot zijne zuster.
+
+</p>
+<p>&#8220;Als je een goede partij voor mij weet,&#8221; vervolgde hij vroolijk, &#8220;dan stuur je maar een boodschap.&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Wel,&#8221; zeide zij peinzend, voor den spiegel nog hier en daar de golfjes en krulletjes van haar kapsel een duwtje gevend, &#8220;een
+van de Graantjes bijvoorbeeld;.... zulke aardige meisjes!&#8221;
+<span class="pagenum">[<a id="pb32" href="#pb32">32</a>]</span></p>
+<p>Hij maakte een afwerende beweging.
+
+</p>
+<p>&#8220;Te leelijk, hoor!&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Eva Wilson?&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Boe, die blauwkous kan ik niet uitstaan.&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Haar log&eacute;etje dan?.... Die moet <i>puissant</i> rijk zijn.&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Maar de dochter van een parvenu!&#8221; antwoordde hij, zijn trotsch gelaat vol minachting.
+
+</p>
+<p>&#8220;Laura van Vuren dan?&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Dat coquette schepsel! Laat een ander daarmee in zijn ongeluk loopen!.... Och neen, Luus, houd maar op. Ik geloof niet dat
+ik in de wieg ben gelegd voor het huwelijk. Vrijheid bovenal! Alle vrouwen vervelen me, zoodra ik denk dat ik ze levenslang
+tegenover me zal hebben.&#8221;
+
+</p>
+<p>Eigenlijk verdroot het hem zich door zijne zuster in een dergelijke quaestie te laten raden.
+</p>
+<hr class="tb"><p>
+
+</p>
+<p>Op dit oogenblik draaide Ren&eacute;e het licht op hare kamer uit, gereed naar beneden <span class="pagenum">[<a id="pb33" href="#pb33">33</a>]</span>te gaan; maar het venster opschuivende, bleef zij geboeid door de stille pracht van den avondhemel.
+
+</p>
+<p>Kleine, donzige wolken hingen bijna roerloos in het luchtruim en hoog boven hen troonde de maan, nu stralend in volle pracht,
+dan wegschuilend en slechts door een matten glans verradend, waar zij was. De avondkoelte blies ritselend in de dorre bladeren,
+die nog aan de heesters in den tuin hingen; overigens was alles stil.
+
+</p>
+<p>Ren&eacute;e kende de stemmen der natuur, zij was er vertrouwd mede; en terwijl zij daar stond, kwam plotseling een gevoel van bevrediging,
+van vertroosting over haar. Een diepe zucht steeg op uit hare borst, welsprekender dan stroomen van tranen. Zij kon den blik
+niet afwenden van dien avondhemel, die haar als een lieve oude bekende was. Zij had willen heenvliegen als een vogel, d&aacute;&aacute;r,
+ver door die glanzende ruimte, die schoonheid, die heerlijkheid te gemoet&#8212;en ver van dat salon beneden, vol vreemde menschen.
+O, dat verlangen <span class="pagenum">[<a id="pb34" href="#pb34">34</a>]</span>in haar hart!&#8212;zij wist niet waarnaar;&#8212;dat heimwee!&#8212;zij wist niet waarheen. In hare nieuwe omgeving gevoelde zij zich zoo misplaatst,
+zoo neergeworpen, als een plant, welker wortels ruw zijn losgerukt en in den nieuwen grond zich maar niet vasthechten kunnen.
+Haar omzweefden duizend liefelijke herinneringen, gelijk ieder mensch ze met zich omdraagt, visioenen van &#8220;vroeger,&#8221; van alles,
+wat eenmaal het geluk uitmaakte van het nu eenzame hart.
+
+</p>
+<p>Zij gevoelde het, meer dan zij het onder woorden brengen kon: in dit huis was liefheid, aanhaligheid, schijnbare hartelijkheid&#8212;maar
+dit waren alle slechts armzalige nabootsingen van het heerlijke, zuivere goud der ware liefde, dat tot hiertoe zijn glans
+op haar had afgestraald.
+
+</p>
+<p>Haar hart, overvloeiend van erkentelijkheid en van de warme genegenheid, die de jeugd zoo spoedig heeft weg te schenken, had
+zich reeds bij de wel niet koele, maar toch evenmin warme ontvangst half gesloten, als de pas geopende rozeknop voor <span class="pagenum">[<a id="pb35" href="#pb35">35</a>]</span>den killen adem van den noordenwind: en nu lag het in hare borst als een gegrendelde schatkamer vol kostbaarheden: liefelijke
+herinneringen, zoete gedachten, lieve geheimen...
+
+</p>
+<p>Zij wendde zich van het venster af; het was haar als had zij met het verleden gesproken. Zij gevoelde zich verkwikt.
+
+</p>
+<p>Toen zij vijf minuten later de gezelschapskamer binnentrad, was zij met haar opgewekt glimlachje geheel naar genoegen harer
+tante; naar het scheen had zij al hare droefheid op hare kamer achtergelaten.
+
+
+
+</p>
+</div>
+<div class="div1">
+<h2 class="normal">III.</h2>
+<p>Hoe zonderling dat wij voor een keerpunt in ons leven kunnen staan, zonder dat een geheim voorgevoel ons waarschuwt. Hoe zonderling
+dat wij het wezen naderen dat de hoofdrol in ons lot spelen zal,&#8212;naderen, altijd meer, tot wij eindelijk van aangezicht tot
+aangezicht staan,&#8212;zonder dat ons <span class="pagenum">[<a id="pb36" href="#pb36">36</a>]</span>hart sneller klopt, of ons gesprek hapert, of onze hand beeft.
+
+</p>
+<p>Ren&eacute;e Gerlings was rustig de trap afgedaald en met vlugge stapjes de vestibule doorgeloopen zonder eenige bijzondere gewaarwording;
+en toen zij tegenover Hugo Freeze stond, zag zij hem onbevangen aan, eenvoudig denkende: &#8220;Zoo, zoo, is dit nu de veelgeprezen
+Huug.&#8221; En zij legde hare kleine hand in de zijne, omdat hij de broer harer tante was en begon op zijn innemende vragen met
+den grootsten eenvoud en natuurlijkheid te antwoorden.
+
+</p>
+<p>Haar rijzig en slank figuurtje&#8212;slank van natuur en niet door kunstmiddelen&#8212;kwam allerliefst uit in het zilvergrijze japonnetje
+met polonaise en <i lang="fr">demi-tra&icirc;ne</i>; de zilveren sieraden pasten uitstekend daarbij en haar jong gezichtje kwam in die zachte nuances geheel tot zijn recht.
+Het was waar, zij had blanker kunnen zijn, maar er was niets liefelijkers denkbaar dan dit cr&ecirc;me en rose van haar gelaat,
+waarin de heldere bruine oogen fonkelden als zonnen, en dat <span class="pagenum">[<a id="pb37" href="#pb37">37</a>]</span>omlijst werd door glanzend, golvend haar, hetwelk haar tot een volslagen brunette stempelde. En ofschoon haar mond zeker wat
+kleiner had kunnen zijn, reiner, kinderlijker uitdrukking, dan in den vorm der lippen lag, was niet mogelijk, terwijl al hare
+bewegingen die rustige waardigheid hadden, welke men somtijds opmerkt bij jongelieden, die met ernst zich een karakter vormen.
+
+</p>
+<p>&#8220;U hebt pas uw papa verloren, niet waar?&#8221; vroeg hij na de eerste voorstelling en begroeting, en in den blik, (hij had dezelfde
+eigenaardige fluweelzwarte oogen zijner zuster) waarmede hij op haar neerzag, lag een wereld van goedhartige deelneming.
+
+</p>
+<p>&#8220;Ja,&#8221; antwoordde zij zacht en keek dankbaar naar hem op; want zij had reeds bemerkt dat oom en tante niet gaarne meer dan
+strikt noodig was over haren lieven doode spraken.
+
+</p>
+<p>&#8220;Hebt u hem gekend?&#8221; vroeg zij met een flauwe flikkering van hoop.
+
+</p>
+<p>&#8220;Neen, ik heb uw papa nooit ontmoet,&#8221; <span class="pagenum">[<a id="pb38" href="#pb38">38</a>]</span>antwoordde hij met een stille spijt. &#8220;Maar,&#8221; jokte hij haastig, &#8220;ik heb dikwerf mijn broer en zuster met veel sympathie over
+hem hooren spreken.... Hij is zeker wel altijd een trouwe, lieve vader voor u geweest.&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;O ja,&#8221; zeide zij, weer even zacht, en sloeg toen haastig de oogen neer, wijl de herinnering aan die trouw en liefde er tranen
+in te voorschijn riep.
+
+</p>
+<p>&#8220;Ik herinner mij,&#8221; ging hij vriendelijk voort, hoewel eenigszins aarzelend, want heel zeker wist hij het niet meer, &#8220;indertijd
+uw oom Albert te hebben hooren vertellen dat uw papa uit den dienst was gegaan om uwentwil.&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Ja, ik was, toen mama stierf, zoo aan de dienstboden overgelaten. Papa heeft zich toen geheel aan mij gewijd.&#8221;
+
+</p>
+<p>Hij vond dat hij nu genoeg over den overledene gepraat had en bracht met tact het gesprek op een ander onderwerp.
+
+</p>
+<p>&#8220;Ik hoop nu maar dat u hier zult kunnen gewennen. Dat gaat zeker nog niet best?&#8221;
+<span class="pagenum">[<a id="pb39" href="#pb39">39</a>]</span></p>
+<p>&#8220;Waarom denkt u dat?&#8221; vroeg zij, hem nog niet geheel aanziende, verlegen over hare tranen, die maar niet onder hare oogleden
+drogen wilden.
+
+</p>
+<p>&#8220;Omdat ik mij dat wel begrijpen kan. U voelt u (ik geloof wel dat ik het kan raden) als een veldbloempje overgeplant in een
+trekkas. Is &#8217;t niet zoo?&#8221;
+
+</p>
+<p>Hij had iets vertrouwelijks over zich, iets hartelijks, iets, wat iedere vrouw aantrok tot wie hij met zijn innemenden glimlach
+en bedaarde, vloeiende stem het woord richtte; en zooals hij zich nu onder het spreken tot haar overboog, begon hij ook Ren&eacute;e
+zeer aantrekkelijk toe te schijnen.
+
+</p>
+<p>&#8220;Wel een beetje,&#8221; gaf zij toe, verrast dat hij zoo juist in woorden bracht wat zij onbewust had gevoeld. &#8220;Maar er zijn vriendelijke
+tuinlui in de serre....&#8221; Zij wilde er nog iets bijvoegen, maar bedwong zich, vreezende onoprecht te zullen worden.
+
+</p>
+<p>Hier werd hun kort gesprek door de komst van andere gasten gestoord.
+
+</p>
+<p>Hij raakte met de heeren over politiek <span class="pagenum">[<a id="pb40" href="#pb40">40</a>]</span>aan het disputeeren, zij werd door de dames in beslag genomen; en een gegons van stemmen begon, nu en dan afgebroken door
+een opklinkenden lach of een korte stilte, maar overigens gestadig voortdurende tot de gasten zich aan de speel tafeltjes
+verdeelden.
+
+</p>
+<p>Soms, als het gesprek meer algemeen werd, ontmoette Ren&eacute;e zijn welwillenden blik, maar merkte dit nauwelijks op; althans zij
+ving dien juist even rustig op als den blik der oude dame naast hem. En hij, zonderling getroffen, zeide tot zichzelf dat
+haar gedrag in niets geleek op dat van sommige grootsteedsche gekkinnetjes, die hij kende. Terwijl hij zijne meeningen uiteenzette
+over de handelingen van den Duitschen keizer, volgde hij haar heimelijk met zijn blik, en merkte op dat haar oog hem volstrekt
+niet zocht noch volgde; zij was kalm in gesprek, of soms, als zij zich onbespied waande, staarde zij droomerig voor zich uit,
+als waren hare gedachten elders. En voortdurend bleef het verlangen in hem <span class="pagenum">[<a id="pb41" href="#pb41">41</a>]</span>levendig nog eens zulk een gesprekje met haar te kunnen voeren.
+
+</p>
+<p>Eerst tegen het souper gelukte hem dit.
+
+</p>
+<p>Ren&eacute;e stond juist alleen. Zij, nog geheel onder den indruk van haar groot verlies, was vermoeid van het vele hooren en vele
+spreken, en dacht met verlangen aan haar stil vertrekje, waar zij weer met zichzelf alleen zou zijn, waar zij hare schatkamer
+openen mocht en naar hartelust toeven bij hare schatten. Wat wist zij van deze mannen met hunne verschillende gezichten, ernstig,
+flauw of energiek;&#8212;en deze vrouwen, lieve en spraakzame, geestige, hartelijke of koele&#8212;en wat wisten zij allen van haar!....
+Wat was hun verleden?.... Waar waren zij opgegroeid? en hadden zij die herinnering aan hunne jeugd zoo lief als zij de hare?....
+
+</p>
+<p>Dit was dan nu een dier conversatie-avondjes, waarover papa haar steeds met zooveel vermakelijken spot had gesproken; en nu
+begreep zij hem zoo goed! Zij was beu van het gegiegel en gebabbel en gelispel <span class="pagenum">[<a id="pb42" href="#pb42">42</a>]</span>om haar heen, en toch kon zij zich <span class="corr" id="xd0e502" title="Bron: voostellen">voorstellen</span> dat zij zich misschien zou hebben vermaakt, ware zij in een andere stemming geweest. Maar nu was hare ziel nog geheel vervuld
+van een groote treurigheid, die als een schoone smart was,&#8212;als een treurmuziek, die voortzong en voortzong, haar boeiende
+en hare gedachten afleidende. Mocht zij al uiterlijk een vroolijk jong meisje schijnen, innerlijk was zij een gebogen gedaante
+in rouwgewaad, wijlend ver van dit salon vol gemaakte vroolijkheid en schijn. En haar oog was scherper en haar oor gevoeliger,
+waar tegen de waarheid gezondigd werd.
+
+</p>
+<p>Hoor, dat groepje dames ginds lachte;&#8212;hoe onnatuurlijk klonk die lach!.... Nu ving zij eenige woorden van tante Lucie op,
+die in gesprek was met twee heeren, en Ren&eacute;e vond dat hare stem gemaakt klonk en dat zij er ge&eacute;chauffeerd uitzag.... Andere
+dames maakten denzelfden indruk; het was als waren zij marionetten, opgewonden voor eenige uren, om straks tehuis weer gewoon
+te zijn. Blijkbaar streefden zij er <span class="pagenum">[<a id="pb43" href="#pb43">43</a>]</span>allen in de eerste plaats naar <span class="letterspaced">dames du monde</span> te zijn, daarna pas <span class="letterspaced">vrouw</span>. Zij niet, o neen, zij nimmer. Zij zou altijd allereerst vrouw willen zijn, de rein-menschelijke vrouw, en daarna pas, als
+een onvermijdelijk iets, wereldlinge.
+
+</p>
+<p>Zie, nu luisterde oom oogenschijnlijk met belangstelling naar iemand, die over de nieuwe richting in de letterkunde sprak,
+een onderwerp, waaromtrent hij dien middag aan tafel nog verklaard had volkomen onverschillig te zijn.... En die dikke mijnheer
+d&aacute;&aacute;r maakte aan tante een compliment over hare &#8220;eeuwige jeugd.&#8221; Zou zij hem wel gelooven?.... Maar zij glimlachte toch heel
+gracieuselijk!
+
+</p>
+<p>Wat scheen zulk een bijeenzijn haar doelloos en vervelend! Er was iets scheefs in, er haperde iets. Haar aan zuivere toonen
+gewend oor vernam voortdurend dissonnanten. Was dit genot, als dat hetwelk zij kende? Was dit vriendschap?
+
+</p>
+<p>Daar plaatste zich een hooge gestalte tusschen haar en het gewoel, waarop zij staarde.
+<span class="pagenum">[<a id="pb44" href="#pb44">44</a>]</span></p>
+<p>&#8220;Hoe bevalt u dit staaltje van onze steedsche soir&eacute;es?&#8221; vroeg hij met een zweem van ironie.
+
+</p>
+<p>Zij was te oprecht om iets anders te zeggen dan zij meende en wilde hem toch niet hinderen, waarom zij een ontwijkend antwoord
+gaf.
+
+</p>
+<p>&#8220;Naar &eacute;&eacute;n staaltje kan men ze niet in het algemeen beoordeelen, denk ik.&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;O, ja wel, zij gelijken alle op elkaar.... Nu, zeg het maar, het is niets voor u, geloof ik,&#8221; riep hij op goed geluk.
+
+</p>
+<p>&#8220;Neen,&#8221; gaf zij aarzelend en een weinig verlegen toe; maar toen, glimlachend naar hem opziende met het aangename gevoel hem
+te kunnen vertrouwen, zeide zij vrijmoediger: &#8220;Het kaarten vond ik het prettigste gedeelte van den avond.&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Eigenlijk dacht ik niet dat u die kunst verstondt....&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Waarom niet? Juist op de dorpen wordt veel gespeeld. Wij hadden enkele gezellige vrienden.&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Was het niet eentonig daar, vooral met zulk een stil huishoudentje?&#8221;
+<span class="pagenum">[<a id="pb45" href="#pb45">45</a>]</span></p>
+<p>&#8220;Een stil huishoudentje was het niet,&#8221; protesteerde zij met hare eigenaardige beslistheid. &#8220;Daar was papa&#8212;en juf&#8212;en ik&#8212;en
+Toon de knecht&#8212;en de oude Kee&#8212;en dan Caesar. Zij brachten allen hunne drukte mee.&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Wie was Caesar?&#8221; vroeg hij, zijn arm gemakkelijk op den schoorsteenmantel leggend, waarbij zij stonden.
+
+</p>
+<p>Hij schepte groot vermaak in haar eenvoud, en het was hem een verkwikking dat gezichtje vrij en rustig te mogen beschouwen,
+terwijl het naar hem opgeheven was. Geen zweem van behaagzucht ontsierde het; zij, die geen hulde zocht, bemerkte de zijne
+niet eens.
+
+</p>
+<p>&#8220;Caesar was mijn hond,&#8221; antwoordde zij, denkend dat het toch vriendelijk van hem was haar zoo belangstellend te vragen naar
+alles, wat zij had verlaten, en met zooveel aandacht te luisteren naar alles, wat zij zoo gaarne vertelde. &#8220;Oom kreeg gisteren
+bericht van Toon dat de nieuwe huurder&#8212;een goed vriend van papa&#8212;de paarden <span class="pagenum">[<a id="pb46" href="#pb46">46</a>]</span>zal overnemen. Maar wie wil een oude hond hebben? Hij is nu bij Toon in huis. Natuurlijk zal hij het daar niet zoo prettig
+hebben, als bij ons.... Hier kan hij niet zijn, dat begrijp ik wel; maar zoodra ik getrouwd ben, mag hij komen.&#8221;
+
+</p>
+<p>Hij lachte gul.
+
+</p>
+<p>&#8220;Maar uw man?.... Die heeft toch ook wat te zeggen?&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Ja, dat is waar,&#8221; gaf zij toe, een weinig uit het veld geslagen. &#8220;Maar misschien zal hij het wel goedvinden om mijnentwil,
+denkt u niet?&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Als ik hem spreek, zal ik het hem vragen,&#8221; schertste hij. &#8220;Zoodra u kunt, moet u mij zijn adres opgeven.&#8221;
+
+</p>
+<p>Zij wist niet goed wat te antwoorden en zweeg daarom. Zij had zeer weinig liefdesgeschiedenissen gelezen en beschouwde het
+huwelijk als de lotsbestemming van het meisje zooals een beroep de lotsbestemming is van een knaap. Waarom lachte hij dan,
+nu zij zeide: &#8220;zoodra ik getrouwd ben?&#8221;
+<span class="pagenum">[<a id="pb47" href="#pb47">47</a>]</span></p>
+<p>&#8220;U correspondeert natuurlijk met Caesar?&#8221; plaagde hij.
+
+</p>
+<p>Nu lachte zij ook en pareerde den aanval.
+
+</p>
+<p>&#8220;Ja zeker, in gedachten.&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Waarlijk?&#8212;Nu, ik zou wat liefs willen geven om te weten wat u hem schrijft.... E&eacute;n ding zie ik,&#8221; vervolgde hij ernstiger,
+met den lieven glimlach, die zijn gezicht zoo recht aantrekkelijk maken kon, &#8220;het hartje van de vrouw<span class="corr" id="xd0e568" title="Bron: &#8221;"></span> is al even trouw als dat van den hond. Is &#8217;t zoo niet?&#8221;
+
+</p>
+<p>Zij zag naar hem op.
+
+</p>
+<p>&#8220;Hebt u nooit een hond gehad?&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Ja, lang geleden; ik was toen pas tweede luitenant. Hij was mij een waar vriend.&#8221;
+
+</p>
+<p>Zij zag dat hij met liefde aan dien tijd terugdacht en lokte nu h&egrave;m tot verhalen uit. En terwijl zij luisterde, merkte zij
+op dat hij goed sprak. Wat hij zeide, was wel niets buitengewoons: het was niet veel meer dan gewone salontaal, met een tintje
+van weemoedigen ernst vermengd; maar er lag in den toon zijner welluidende stem zulk een bekoring en er sprak zulk een warme
+<span class="pagenum">[<a id="pb48" href="#pb48">48</a>]</span>waardeering uit zijn blik, dat zij, die zoo groote behoefte aan liefde had, een gewaarwording van geluk haar hart voelde verwarmen.
+En terwijl hij in den geest weder toefde in dien vervlogen tijd, toen hij een jongeling was vol droomen en idealen, was het
+hem alsof haar blik vol licht hem diep in het hart drong, en alles wat daar eenmaal goed en rein in hem geleefd had, wakker
+riep. Aan haar toonde hij in die enkele oogenblikken meer de goede zijde van zijn karakter, dan hij in vele jaren aan iemand
+deed.
+
+</p>
+<p>Bij Ren&eacute;e liet dit gesprek een aangename herinnering na. Maar dat was ook alles; toen zij zich ter ruste had gelegd, dacht
+zij er nog slechts in zooverre aan, dat zij in stilte overwoog wat zij aan Caesar schrijven zou, als zij het eens werkelijk
+deed.
+
+
+</p>
+<div class="blockquote">
+<p>&#8220;Lieve Cae, hoe gaat het je toch?&#8212;Ik denk altijd aan je, hoor, en ik word nu al een echte dame. Ik heb nu dikwijls de japon
+met den sleep aan; je weet wel, <span class="pagenum">[<a id="pb49" href="#pb49">49</a>]</span>waar je altijd op trapte en waarop je eens ging liggen om je te laten meesleepen. En weet je nog hoe papa toen lachte en zeide
+dat jij mij bespotte? Maar nu draag ik die dikwijls, zoodat ik op een dame gelijk, en zal dus misschien wel gauw trouwen.
+Dan mag je komen, Cae. Ik verlang erg naar je en in het geheim blijf ik altijd
+
+
+</p>
+<p>de oude Ren&eacute;e.&#8221;</p>
+</div><p>
+
+
+</p>
+<p>En Hugo Freeze was vergeten.
+
+</p>
+<p>Maar hij liep nog lang op zijne kamer op en neer. Zijne ziel was in ontroering. Het was hem alsof hij in een hemel geblikt
+had, en het was toch maar een meisjeshart. Niet hare schoonheid greep hem aan, hij had reeds zoovele schoone vrouwen bemind&#8212;maar
+hare onschuld. Die oogen&#8212;die reine kinderoogen! Nog altijd staarden zij hem aan, onbevangen en ernstig. Dat gezichtje, donzig,
+frisch en ongerept, met de aristocratische, even omgekrulde bovenlip, zoo fier en toch zoo kinderlijk;&#8212;die <span class="pagenum">[<a id="pb50" href="#pb50">50</a>]</span>teedere leden, die rijzige gestalte.... het scheen hem, als smeekten zij om bescherming....
+
+</p>
+<p>Maar tegelijk was het hem als mocht hij die beschermer niet zijn,&#8212;als zou <span class="letterspaced">zijne</span> aanraking haar ontheiligen.
+
+
+
+</p>
+</div>
+<div class="div1">
+<h2 class="normal">IV.</h2>
+<p>&#8220;Wat zien mijne oogen!&#8221; riep mevrouw Gerlings den volgenden dag uit, toen zij met Ren&eacute;e voor het raam zat te werken en een
+blik in het spionnetje wierp. &#8220;Daar heb je Huug zoo waarlijk!&#8221; en ontevreden merkte zij in stilte op dat hij niemand bij zich
+had.
+
+</p>
+<p>Het gezichtje van Ren&eacute;e bleef volkomen kalm, ook toen hij binnentrad.
+
+</p>
+<p>&#8220;Wel, waarde broeder,&#8221; riep mevrouw Gerlings hem toe, &#8220;waaraan hebben wij de eer van je ongewone verschijning te danken?&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Aan twee redenen,&#8221; antwoordde hij, <span class="pagenum">[<a id="pb51" href="#pb51">51</a>]</span>terwijl hij zich naast zijne zuster in een hoek der canap&eacute; liet neerzinken juist tegenover Ren&eacute;e; &#8220;1&ordm;. kom ik vragen hoe de
+dames geslapen hebben; 2&ordm;. heb ik, naar het schijnt, hier mijne handschoenen laten liggen.&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Ren&eacute;e,&#8221; zeide zijne zuster lachend, (zij was in een bijzonder vroolijke luim, wijl haar soir&eacute;etje zoo goed geslaagd was)
+&#8220;ik zweer je plechtig dat de handschoenen de eenige aanleiding zijn. Onze nachtrust bekommert hem geen zier!&#8212;Zeg, Huug, een
+aardig avondje, h&eacute;? Uitstekend geslaagd. Wat hebben we ons laatst bij de Van Bevelant&#8217;s verveeld!&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Ja, nogal,&#8221; antwoordde hij verstrooid, naar Ren&eacute;e ziende, die aandachtig de steken van haar stramienwerk zat uit te tellen;
+want mevrouw Gerlings had voor eenigen tijd prijzen beloofd voor een liefdadigheidsloterij en was met veel ijver aan een canap&eacute;kussen
+begonnen, dat echter onvoltooid was gebleven, tot Ren&eacute;e er zich nu vriendelijk over ontfermd had.
+<span class="pagenum">[<a id="pb52" href="#pb52">52</a>]</span></p>
+<p>&#8220;Jij hebt je ook goedgehouden. Je waart heel aardig, heel aardig,&#8221; ging zij voort, hem aanziende en juist den peinzenden blik
+opvangend, dien hij op Ren&eacute;e&#8217;s gebogen hoofdje vestigde. &#8220;Maar Albert had het land. Heb je gezien hoe Kleevers hem bij een
+knoop van zijne jas vasthield, om over die vervelende letterkundige beweging te spreken? Mevrouw Kleevers stootte mij aan
+en wees het mij lachend; maar zij moest toch eens bedenken dat het voor de slachtoffers van haar man allesbehalve aangenaam
+is. Je moet weten, Ren&eacute;e, haar man schrijft zelf, zie je, en....&#8221;
+
+</p>
+<p>Zij praatte maar voort, schijnbaar volkomen natuurlijk; maar intusschen ontging het haar niet hoe Hugo zonder ophouden Ren&eacute;e
+gadesloeg met een bij hem ongewone belangstelling. Ren&eacute;e echter, die al hare aandacht verdeelde tusschen haar werk en het
+gesprek, bemerkte er niets van. Alleen gevoelde zij, toen zijne groote, maar zachte hand bij het afscheid de hare drukte,
+een hartelijkheid in dien druk, welke haar <span class="pagenum">[<a id="pb53" href="#pb53">53</a>]</span>goeddeed; maar naar hem opziende, las zij in zijn blik meer ernst dan vroolijke vriendelijkheid, en hij zeide z&oacute;&oacute; eerbiedig:
+&#8220;Dag juffrouw Gerlings!&#8221; dat zij er zich zonderling door getroffen gevoelde en zich verwonderd afvroeg, waarom hij haar toch
+niet bij den naam noemde.
+
+</p>
+<p>&#8220;En de handschoenen?&#8221; riep mevrouw Gerlings, toen hij reeds bij de deur was.
+
+</p>
+<p>&#8220;O ja, dat is waar.&#8221;
+
+</p>
+<p>De meiden werden ondervraagd; men zocht ijverig onder de kasten en commodes, tot zelfs de vazen op den schoorsteen werden
+omgekeerd, maar geen spoor van de verloren handschoenen was te ontdekken.
+
+</p>
+<p>&#8220;Nu, zij zullen wel terechtkomen,&#8221; zeide hij eindelijk vrij onverschillig. &#8220;Adieu!&#8221;&#8212;en mevrouw Gerlings wist genoeg.
+
+</p>
+<p>&#8220;Vindt je hem geen knap man, zooals hij daar heengaat, Ren&eacute;e?&#8221; vroeg zij, schijnbaar alleen uit zustertrots, terwijl zij hem
+in het spion aanwees.
+
+</p>
+<p>&#8220;Ja, heel knap,&#8221; <span class="corr" id="xd0e637" title="Bron: antwoorde">antwoordde</span> Ren&eacute;e vriendelijk.&#8212;&#8220;Zie eens, tante, wat zegt u er <span class="pagenum">[<a id="pb54" href="#pb54">54</a>]</span>van? Vindt u niet dat ik flink gevorderd ben van middag?&#8221; en recht voldaan hield zij het werk omhoog en vroeg met hare lieve
+oogen een woordje van lof.
+</p>
+<hr class="tb"><p>
+
+</p>
+<p>&#8220;Albert!&#8221;
+
+</p>
+<p>Zij waren laat thuis gekomen van een avondje bij kennissen, zoodat mevrouw Gerlings nog niet veel tijd had kunnen vinden over
+hare ontdekking na te denken; maar nu&#8212;in bed&#8212;had zij de zaak nog eens rustig overwogen en kon niet laten haar man zijne meening
+te vragen.
+
+</p>
+<p>&#8220;Albert!&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Nu?&#8221; vroeg hij knorrig.
+
+</p>
+<p>&#8220;Neen, als je al slaapt, zeg ik niets.&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Ik slaap nog niet. Wat is er?&#8221;
+
+</p>
+<p>Hij was eenmaal een flinke, vierkante, vroolijke jongen geweest, juist als zijn broeder, Ren&eacute;e&#8217;s vader, en evenals deze had
+hij liever de wereld moeten ingaan, om lucht te geven aan het stormachtige en avontuurlijke in zijn karakter. Maar <span class="pagenum">[<a id="pb55" href="#pb55">55</a>]</span>zijne levensomstandigheden hadden hem tot een eerzaam advocaat gemaakt, gekluisterd aan een vrouw, die hij met al den hartstocht
+van een reeds <span class="corr" id="xd0e660" title="Bron: eenigzins">eenigszins</span> gevorderde jeugd had bemind, maar welke hem niet begreep en ook nimmer begrijpen zou.
+
+</p>
+<p>Gelijk zij hem, den ernstigen man van studie, twintig jaren geleden had gevangen in een net van uiterlijke lieftalligheid
+en bekoorlijkheid, zoo had zij hem gedurende haar huwelijk gevangen weten te houden, fluweelig, zacht, vriendelijk, glimlachend.
+Hij haatte die gevulde salons, waarheen zij hem medesleepte;&#8212;die concertzalen, waar zij coquetteerde,&#8212;die balzalen, waar zij
+nog als jong meisje mededeed;&#8212;hij haatte ze, niet omdat hij haar nog liefhad, gelijk hij tot zichzelf met veel overtuiging
+zeide, maar omdat hij van eenvoud hield, van degelijkheid en waarheid. En toch gloorde daar nog een vonkje der oude liefde
+in zijn hart, dat&#8212;zij wist het wel&#8212;tot een hoog vuur had kunnen opvlammen, had zij zulks gewild en zich <span class="pagenum">[<a id="pb56" href="#pb56">56</a>]</span>om zijnentwil veranderd. Maar zij was er volkomen onverschillig voor, en daar hij dit maar al te zeer begreep, was zijn humeur
+onaangenaam en prikkelbaar geworden. Soms nog brak hij wel met zijne breede schouders door de mazen van het net heen en bulderde
+het uit dat het hem verveelde en dat hij er den brui van gaf; maar dan glimlachte zij en herstelde met zijden draden, zacht
+maar ijzersterk, de verscheurde mazen, en hij schikte zich weer; reeds lang schikte hij zich en verschanste zich in zijne
+studeerkamer, en las of werkte. Zoo was hij langzamerhand een zeer knap en zeer belezen man geworden, maar ook een zeer knorrig
+huisgenoot.
+
+</p>
+<p>&#8220;Hebt je niets gemerkt?&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Wat dan?&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Neen, mannen merken nooit iets. Maar weet je wat ik gemerkt heb?&#8212;Dat Huug wel eens op den inval kon komen met Ren&eacute;e te trouwen.&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Zoo-oo?&#8221; vroeg hij, blijkbaar verwonderd, zweeg toen een poos en snoof daarop. Hij snoof altijd als hij boos was.
+<span class="pagenum">[<a id="pb57" href="#pb57">57</a>]</span></p>
+<p>&#8220;Wat vindt je er van?&#8221;
+
+</p>
+<p>Zijn antwoord klonk <span class="letterspaced">brusque</span>. &#8220;Dat zij veel te goed voor hem is.&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Dat was mijne eerste gedachte ook,&#8221; jokte zij slim. &#8220;Maar bij nader inzien zou ik het toch een uitstekend huwelijk voor beiden
+vinden. Hij komt er door tot rust en zij doet toch ook een goede partij met hem. Zij blijft dan in de familie, altijd onder
+jouw toezicht als &#8217;t ware: dat is een prettige gedachte voor je als oom en voogd. En Huug is toch zoo kwaad niet. Hem kennen
+we ten minste en van anderen weten wij niets. Ook zou Huug wel eens een minder prettig persoontje in de familie kunnen brengen.&#8212;Albert!&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Nu?&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Wat vindt je er van?&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Ik weet het nog niet,&#8221; antwoordde hij kregel; maar zij hoorde zeer goed dat zij reeds veel gewonnen had.
+
+</p>
+<p>Pauze.
+
+</p>
+<p>&#8220;Albert!&#8221;
+
+</p>
+<p>Albert echter sliep reeds of hield zich <span class="pagenum">[<a id="pb58" href="#pb58">58</a>]</span>zoo. Hij was nijdig over de combinatie, maar vond&#8212;slaperig als hij was&#8212;geen argumenten genoeg om een woordenstrijd te beginnen,
+waarin hij toch reeds vermoedde het onderspit te zullen delven. Honderdmaal sterker gevoelde hij zich tegenover zijne wel
+gewapende tegenpartijen in het gerechtshof; d&aacute;&aacute;r won hij meestal het pleit.
+</p>
+<hr class="tb"><p>
+
+</p>
+<p>Toen Hugo Freeze dienzelfden avond uit de restauratie thuiskwam, waar hij had gedineerd, strekte hij zich als gewoonlijk op
+zijne sofa uit en greep een boek uit de pas gekomen portefeuille om zich den tijd te korten. Maar na eenigen tijd bleef zijn
+oog op enkele regels staren, die hij telkens en telkens herlas tot hij eindelijk opsprong, het boek van zich werpend. Het
+waren slechts weinige woorden uit een roman van Massi Bruhn, welke die uitwerking hadden: <span class="letterspaced">Per Gynt trok de groote, bonte menschenwereld in, omdat hij geen vrijheid vond het <span class="pagenum">[<a id="pb59" href="#pb59">59</a>]</span>kind Solvegj aan zijn bedorven, verwoest leven te verbinden.</span>
+
+</p>
+<p>En terwijl hij met groote stappen en gebogen hoofd de kamer op en neer liep, dacht hij aan een anderen Per Gynt en een ander
+kind Solvegj, maar deze laatste Per Gynt had zelfzuchtig en zonder zweem van wroeging het kind Solvegj &#8220;aan zijn bedorven,
+verwoest leven&#8221; willen verbinden.
+
+</p>
+<p>Op eens viel zijn oog op een aan hem geadresseerd briefje, dat tijdens zijne afwezigheid op zijne tafel was neergelegd.
+
+</p>
+<p>Hij opende het, als verlangend naar afleiding voor zijne pijnigende gedachten. Een hem welbekend parfum steeg naar hem op.
+Een kwartier lang liep hij met het papier in zijne hand, blijkbaar in heftigen tweestrijd. Toen,&#8212;als verdroot hem dat dobberen
+en weifelen&#8212;wierp hij haastig hoed en jas weer aan en verdween in de duisternis der straten.
+
+
+
+
+<span class="pagenum">[<a id="pb60" href="#pb60">60</a>]</span></p>
+</div>
+<div class="div1">
+<h2 class="normal">V.</h2>
+<p>Het was midden December, maar het scheen nog najaar, een sombere najaarsavond met geheimzinnig knappende vensters en onrustige
+jaloezie&euml;n; een donkere lucht, die volstrekt geen licht meer wierp door de zware draperie&euml;n voor de vensters, en in de straat
+een wilde jacht van pas afgewaaide bladeren&#8212;eerst in de lucht, dan op den grond;&#8212;een dolle dans, als wilden zij nog eens voor
+het laatst het leven genieten, eer zij voor altijd zouden vastkleven in het slijk en vergaan.
+
+</p>
+<p>In de achterkamer der suite van mevrouw Gerlings was het bijna geheel donker. Op de sofa lag mijnheer, een roerlooze gedaante,
+in zaligen namiddagsluimer verzonken, terwijl boven zijne vrouw hetzelfde genot smaakte.
+
+</p>
+<p>In de voorkamer brandde het blokkenvuur levendiger en wierp grillige schijnsels op meubels en wanden; ook op Ren&eacute;e, die droomerig
+in het vuur zat te staren, hare <span class="pagenum">[<a id="pb61" href="#pb61">61</a>]</span>voeten koesterend weggedoken in de schapenvacht voor den haard, haar hoofd geleund tegen het fluweel van den fauteuil, haar
+oog in den spiegel tegenover haar den vlammenweerschijn bewonderd op het geschilderd plafond.
+
+</p>
+<p>En zij luisterde naar het lied van den wind, die steeds woester opstak. Van waar kwam hij, als hij zoo langs de vensters gierde,
+om in het volgend oogenblik weer uren verder te zijn? Had hij misschien juist met zijn onmeedoogend spel schepelingen tot
+wanhoop gebracht, en waren het wellicht hunne angstkreten, die hij medevoerde in zijne dolle vaart? Of was hij pas over den
+stillen grafheuvel gestreken, waaraan zij zoo dikwerf dacht, en ruischte wellicht het geritsel van het laatste beukenloover
+in zijn zang? Hoor, hoe weemoedig, hoe klagend! Wat zeide hij toch? Nu eens als in toorn, dan in stil, wanhopig geklaag ging
+hij voorbij, of floot in den schoorsteen, als riep hij haar, eenzame....
+
+</p>
+<p>Wat zeide hij, haar oude, lieve vriend?&#8212; <span class="pagenum">[<a id="pb62" href="#pb62">62</a>]</span>Ach, de tijd was voorbij dat zij zich door hem liet voortduwen in het veld of hem lachend trotseerde; dat hij haar plagend
+den hoed van het hoofd wierp of droppelen van de natte takken op haar neerschudde; dat hij hare krachten staalde en hare wangen
+rood kleurde. Neen, zij was nu een stadsnufje geworden: hij kende haar gewis niet meer....
+
+</p>
+<p>Zou zij hier altijd zoo blijven leven?
+
+</p>
+<p>&#8217;s Morgens opstaan en ontbijten, dan wat piano spelen of handwerken doen, koffiedrinken, visites maken of ontvangen, eten,
+schemeren en des avonds meest menschen zien of met oom en tante omberen.
+
+</p>
+<p>Van tante hield zij niet, neen, bepaald niet. Zij wist wel dat het verkeerd van haar was zulk een besliste antipathie te gevoelen:
+papa had haar daarover dikwerf onderhouden en zij deed ook wel haar best in tante het goede te zien. Maar het ging niet, het
+wou niet gaan.... Zij kon haar jeugdig bruisend bloed zoo gemakkelijk geen wetten voorschrijven, en die afkeer werkte neerdrukkend
+op hare stemming.
+<span class="pagenum">[<a id="pb63" href="#pb63">63</a>]</span></p>
+<p>En oom was zoo anders dan zij zich hem gedroomd had; goed, heel goed, maar in huis niet prettig. Zij begreep hem niet. Toch
+kon zij wel van hem houden, al was die genegenheid te lauw om haar geluk te verhoogen....
+
+</p>
+<p>Wat was het stil in de kamer! Slechts nu en dan eenige haastige voetstappen in de straat, het samenspreken van enkele voorbijgangers
+of een snel voortrollend rijtuig&#8212;dat was alles, wat men van buiten hoorde. En binnen slechts de tik der pendule, het knappen
+van het vuur en de eenigszins zware ademhaling van den slapende.
+
+</p>
+<p>Nu gingen er officieren voorbij; zij hoorde hunne beschaafde, vroolijke stemmen, die langzaam wegstierven, en het gerinkel
+hunner sabels, dat haar aan Hugo Freeze herinnerde.
+
+</p>
+<p>Hij trok haar aan. En eerst had zij gemeend ook in <span class="letterspaced">zijn</span> smaak te vallen: hoe had zijne vriendelijkheid haar goedgedaan! Maar sedert dat bezoek ter wille der handschoenen, <span class="pagenum">[<a id="pb64" href="#pb64">64</a>]</span>die nooit gevonden waren, was hij niet teruggekomen, en zelfs van zijn gewoon veertiendaagsch avondje had hij zich reeds tweemaal
+afgemaakt.
+
+</p>
+<p>Eerst gisteren op een wandeling hadden tante en zij hem toevallig weder ontmoet, en hij had zich bij hen gevoegd en hen vergezeld.
+Zij had bewondering gelezen in zijn blik, toen hij haar begroette, en hij had haar met zonderlingen ernst een sneeuwklokje
+genoemd. Niet heel toepasselijk, vond zij, want het pakje was van donkergroen laken met grijs bont afgezet, en haar groote
+Rembrandthoed van vilt met witte veer; maar zij wist niet dat hare geheele verschijning opnieuw met overweldigende bekoring
+een indruk van onschuld en reinheid op hem gemaakt had.
+
+</p>
+<p>Wat hadden zij veel gepraat, veel, waaraan zij sedert met genoegen terugdacht! En een arm klein meisje, dat &#8220;een centje&#8221; vroeg
+had hij een kwartje in de verkleumde vingertjes geduwd met een hartelijke vermaning nu naar huis te gaan.
+<span class="pagenum">[<a id="pb65" href="#pb65">65</a>]</span></p>
+<p>&#8220;Zoo lief!&#8221; vond zij, glimlachend bij de herdenking.
+
+</p>
+<p>Ja, dat was een prettige wandeling geweest. Voor hem gevoelde zij sympathie;&#8212;maar hoewel hij heel vriendelijk voor haar was,
+hem aantrekken deed zij toch niet, vreesde zij. Dan zou hij immers meer komen!....
+
+</p>
+<p>En zij zuchtte; en terwijl zij naar den langzaam verminderden gloed achter het koperen vuurschermpje staarde, gevoelde zij
+zich eenzamer dan ooit. Haar hart dorstte naar liefde, naar warmte, en het versmachtte; het wensen te zijne schatten in ruil
+te geven en niemand vroeg er naar.... Maar dit alles begreep zij niet. Zij beknorde zichzelf, omdat zij niet tevreden was,
+en zou niemand hebben durven vertellen dat zij soms heimelijk schreide, zonder eigenlijk te weten waarom.
+
+</p>
+<p>Zij keek eens naar de achterkamer, verlangend naar afleiding. Neen, het reeds grijzende hoofd van oom, het eenige, wat zij
+in de duisternis van hem kon onderscheiden, lag nog even roerloos.
+<span class="pagenum">[<a id="pb66" href="#pb66">66</a>]</span></p>
+<p>Daar werd zacht aan de huisdeur gescheld, en even behoedzaam werd na eenigen tijd de deur der voorkamer geopend. Tot hare
+verwondering herkende Ren&eacute;e, toen zij omzag, het fijnbesneden gelaat van Hugo Freeze.
+
+</p>
+<p>&#8220;Juist zoo dacht ik u te vinden,&#8221; zeide hij met gedempte stem, terwijl hij haar de hand reikte. &#8220;U zei mij gisteren het schemeruurtje
+zoo eenzaam te vinden. Mag ik u wat gezelschap houden?&#8221;
+
+</p>
+<p>Vijf weken lang had hij de machtige ontroering, door zijne ontmoeting met Ren&eacute;e gewekt, dwaasheid genoemd, en zijn best gedaan
+zich &#8220;dien onzin uit het hoofd te zetten.&#8221; Haar fortuin was immers niet groot genoeg om zijn huwelijk &#8220;brillant&#8221; te maken,
+en dan: zij was &#8220;zoo&#8217;n kind!&#8221; Hij was geheel de oude Hugo Freeze weer geworden en, toch&#8212;toch was haar beeld hem soms verschenen,
+juist waar hij haar het liefst vergeten had; toch was hare stem in zijn oor blijven hangen als zachte, gewijde muziek, die
+tot het goede wekt.
+<span class="pagenum">[<a id="pb67" href="#pb67">67</a>]</span></p>
+<p>De onverwachte ontmoeting van gisteren, toen hij haar zag naderen over de sneeuw in hare onbewuste bekoorlijkheid, had voor
+het oogenblik uit zijn hart alle andere indrukken weggevaagd. Sedert die wandeling beheerschte hem een vurig verlangen haar
+opnieuw te zien en te spreken, en hij wist niet beter te doen dan maar dadelijk zichzelf zijn zin te geven, als een bedorven
+kind, dat weer een nieuw stuk speelgoed opgemerkt heeft, en er telkens weer naar gaat zien, hopende het te krijgen.
+
+</p>
+<p>&#8220;Het is heel vriendelijk van u,&#8221; zeide zij, en hij zag met voldoening een blijden glans in hare &#8220;kinderoogen.&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Neen, neen, er is ook ego&iuml;sme bij,&#8221; wierp hij tegen, een fauteuil aanrollend. &#8220;Eigenlijk vrees ik dat het geheel en al ego&iuml;sme
+is.&#8212;O, wat zitten wij gezellig nu!&#8221;
+
+</p>
+<p>Zij lachte om zijn welbehagen.
+
+</p>
+<p>&#8220;Ja, dat lijkt u nu misschien overdreven,&#8221; ging hij voort op zijne eigenaardige, vertrouwelijke manier, &#8220;want <span class="pagenum">[<a id="pb68" href="#pb68">68</a>]</span>dames hebben het <span class="letterspaced">altijd gezellig</span>. Zij scheppen dadelijk op eene of andere manier gezelligheid om zich heen, maar een man verstaat die kunst niet. Ik ten minste
+niet. Op mijne kamer is het nooit gezellig.&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Misschien omdat u er alleen ben....&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Misschien wel, ik weet het niet,&#8221; antwoordde hij langzaam en keerde zijn gelaat naar het vuur, gevoelende dat zij hem uit
+haar donker hoekje met sympathie gadesloeg. &#8220;Ik denk dikwijls,&#8221; ging hij zacht voort, &#8220;aan de woorden van ik weet niet welken
+schrijver: Laat het vriendelijk schijnsel van uw gezellig tehuis lichten voor den eenzamen wandelaar daarbuiten.&#8212;Die woorden
+zou ik wel alle getrouwde dames willen toeroepen ten aanzien van jongelui, die geen gezellig te huis hebben.&#8221;
+
+</p>
+<p>Er was een weemoedige klank in zijne stem, die haar medelijden wekte, en zij kon niet dadelijk antwoorden, denkende hoe gaarne
+zij zelf in de gelegenheid zou zijn hem zulk een gezellig <span class="letterspaced">pied-&agrave;-terre</span> aan te bieden.
+<span class="pagenum">[<a id="pb69" href="#pb69">69</a>]</span></p>
+<p>&#8220;Knap-knap!&#8221; zeiden de spattende vonkjes in den haard en vlogen den schoorsteen in, waarin de wind zoo weemoedig zong en suisde,
+dat beiden onwillekeurig er een oogenblik naar luisterden.
+
+</p>
+<p>&#8220;Tante klaagt toch dat u zoo zelden komt,&#8221; zeide Ren&eacute;e eindelijk, als slotsom van haren gedachtengang.
+
+</p>
+<p>Hij glimlachte&#8212;niet zonder verlegenheid.
+
+</p>
+<p>&#8220;Ja, zij heeft gelijk: ik kom niet dikwijls.&#8221;
+
+</p>
+<p>Hij kon hier niet zeggen dat hij in het geheel niet van zijn schoonbroeder en weinig van zijne zuster hield; maar Ren&eacute;e&#8217;s
+vlug verstand deed haar het laatste raden.
+
+</p>
+<p>&#8220;Hij is ook van ander hout gesneden,&#8221; dacht zij met zekere vreugde, en gevoelde zich te meer tot hem aangetrokken.
+
+</p>
+<p>&#8220;Maar ik zal voortaan dikwijls komen,&#8221; ging hij voort. &#8220;Hoe kan ik straks naar huis wandelen en op mijne eenzame kamer terugkeeren
+zonder heimwee te gevoelen naar dit gezellig plekje aan den haard?&#8221;
+
+</p>
+<p>Hij zeide niet dat hij iederen avond uit was. Hij vond het aangenaam in hare <span class="pagenum">[<a id="pb70" href="#pb70">70</a>]</span>oogen medelijden te lezen, ja, verbeeldde zich op dat oogenblik zelf beklagenswaardig te zijn en daarin duizend verontschuldigingen
+voor zichzelf te mogen vinden. Dien morgen had hij met zekeren theatralen ernst tot zichzelf gezegd dat hij een ander mensch
+worden moest, en onder den invloed van zijn verlangen naar haar had hij dien ganschen dag een zekere sentimentaliteit in zien
+gekweekt, die hem in eene weeke stemming bracht.
+
+</p>
+<p>&#8220;Hebt u wel eens heimwee gevoeld?&#8221; vroeg hij met een hem anders geheel vreemden ernst.
+
+</p>
+<p>&#8220;Ik geloof het wel,&#8221; <span class="corr" id="xd0e820" title="Bron: antwoorde">antwoordde</span> zij en hare oogen kregen een vochtigen glans, maar dat zag niemand.
+
+</p>
+<p>&#8220;Het is nog niets,&#8221; vond hij, &#8220;als men maar ergens heen kan gaan om het te verzetten, zooals ik nu, bij voorbeeld.... Wanneer
+voelt u heimwee?&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Och soms!&#8221; antwoordde zij zacht.
+
+</p>
+<p>&#8220;Hier natuurlijk!&#8221; hernam hij, voor haar gevoelende.
+<span class="pagenum">[<a id="pb71" href="#pb71">71</a>]</span></p>
+<p>&#8220;Het was d&aacute;&aacute;r zeker een heel ander leventje,&#8221; ging hij vriendelijk voort, denkende dat het haar goed zou doen eens over het
+verleden te spreken. &#8220;Ik kan mij het echte buitenleven zoo moeilijk voorstellen. U weet: ik ben tusschen huizen en menschen
+geboren en groot geworden. Vertel mij eens: hoe leeft men daar bij u?&#8221;
+
+</p>
+<p>En zij verhaalde met hare lieve, melodieuze stem, terwijl de wind met verdubbelde kracht tegen de vensters blies, als wilde
+hij haar overstemmen. Zij verhaalde&#8212;eerst beschroomd, daarna vrijer, eindelijk met geestdrift&#8212;van hare bosschen en weiden,
+van zonsondergang en sterrenhemel, van verre tochten en lievelingsplekjes.... tot hij wenschte te zijn groot geworden als
+zij. Misschien, zoo dacht hij, met het onbestemde verlangen naar volmaking, zwakkelingen eigen, zou daar een ander, een beter
+man uit hem geworden zijn. En hij wenschte altijd in hare nabijheid te kunnen zijn, altijd dien reinigenden invloed te mogen
+ondervinden....
+<span class="pagenum">[<a id="pb72" href="#pb72">72</a>]</span></p>
+<p>Zij zweeg reeds eenigen tijd, toen hij daaraan nog altijd dacht.
+
+</p>
+<p>&#8220;Vindt u niet dat dit weer iemand in een geheel bijzondere stemming brengt?&#8221; vroeg zij, meenende dat hij naar den wind luisterde.
+&#8220;Wat bent u in gepeins!&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Ja,&#8221; antwoordde hij, terwijl juist de voetstap zijner zuster op de trap gehoord werd, &#8220;onwillekeurig geraakt men onder den
+invloed. Weet u waaraan ik dacht,&#8221; vervolgde hij met een zonderlingen klank van aandoening in zijne stem, die zijne woorden
+tot gefluister deed dalen, &#8220;terwijl ik zoo stil naar u luisterde, dacht ik aan de woorden van La Bruy&egrave;re: <span lang="fr">l&#8217;harmonie la plus douce est le son de voix de celle que l&#8217;on aime</span>.&#8221;
+
+</p>
+<p>Toen stond hij haastig op om zijne zuster te gemoet te gaan, die juist de deur opende. En Ren&eacute;e keerde haar gezichtje van
+het vuur af om den blos te verbergen, dien zijn woorden hadden te voorschijn geroepen.
+
+
+
+<span class="pagenum">[<a id="pb73" href="#pb73">73</a>]</span></p>
+</div>
+<div class="div1">
+<h2 class="normal">VI.</h2>
+<p>Ook oom Albert ontwaakte, onbewust van het gesprek in zijne nabijheid gevoerd; maar geprikkeld tot kregeligheid, toen Hugo
+hem lachend toevoegde: &#8220;Wel, Albert, Albert, ik dacht niet dat je zulke slechte nachten maakte. Wij hebben hier zitten praten
+als redenaars en je bleef maar snorken.&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Wie&#8212;wij?&#8221; vroeg Albert stug, die door Hugo&#8217;s lange afwezigheid alle vrees voor een mogelijke verbintenis reeds uit zijn hoofd
+gezet had.
+
+</p>
+<p>&#8220;Juffrouw Gerlings en ik natuurlijk. Luus zal boven wel in mol-tonen dezelfde muziek hebben gemaakt!&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Het ware te wenschen,&#8221; zeide Albert vinnig, terwijl hij in den fauteuil ging zitten, zoo even door Hugo verlaten, &#8220;dat alle
+jongelui zulke lange nachten maakten als ik!&#8221;
+
+</p>
+<p>En toen snoof hij eens recht verontwaardigd, met voldoening tot zichzelf zeggend dat deze woorden <span class="letterspaced">ad rem</span> waren.
+<span class="pagenum">[<a id="pb74" href="#pb74">74</a>]</span></p>
+<p>De beide schoonbroeders stonden altijd tegenover elkaar in bedekten strijd; maar Hugo sloeg er zich altijd met zekere gratie
+doorheen. Hij vond drift en boosheid en hatelijkheid lastige dingen, vermoeiende dingen, waarmede hij zich liever niet inliet,
+en niets scheen hem onaangenamer dan een feitelijke breuk met een bloedverwant, die algemeen hoog gezien en geacht werd.
+
+</p>
+<p>&#8220;Ja, ja,&#8221; antwoordde hij luchtig, terwijl hij voor zijne zuster het gas aanstak, &#8220;dat is tegenwoordig treurig: als je dat
+eens allemaal wist!....&#8221;
+
+</p>
+<p>Albert plaatste zijne beide handen binnenwaarts op zijne knie&euml;n en staarde met verbitterden blik in het vuur.
+
+</p>
+<p>&#8220;Ja, jij zult wel beter op de hoogte zijn dan ik.&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Zeker&#8212;in de militaire wereld gaat heel wat om. <span lang="fr">Qu&#8217;y faire!</span> &#8217;t Is de geest van den tijd, en dien moet men eerbiedigen, niet waar?&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Neen, dat ben ik volstrekt niet met je <span class="pagenum">[<a id="pb75" href="#pb75">75</a>]</span>eens.... Och, Ren&eacute;e, je staat er zoo dicht bij; lees eens voor wat er vandaag op den kalender staat. Het heeft mij van morgen
+getroffen, maar ik herinner het mij niet juist.&#8221;
+
+</p>
+<p>Hugo volgde de slanke gedaante met warmen blik, toen zij naar den kalender ging en de woorden van Lavater voorlas: <span class="letterspaced">&#8220;Vereer al wat eerwaardig is, hoezeer de geest van den tijd het veracht. Veracht al wat verachtelijk is, hoezeer de geest
+van den tijd het vereert.&#8221;</span>
+
+</p>
+<p>&#8220;Daar heb je &#8217;t!&#8221; vervolgde Albert, &#8220;en de toepassing is niet ver te zoeken. Er wordt tegenwoordig door vele jongelui eene
+levenswijze vereerd, die door en door verachtelijk is, een levenswijze, iederen man van karakter onwaardig.&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Tut, tut!&#8212;<span class="letterspaced" lang="fr">Il faut que jeunesse se passe,</span>&#8221; kwam zijne vrouw vergoelijkend tusschenbeide.
+
+</p>
+<p>&#8220;Ziedaar het devies van onze ridders <span class="letterspaced" lang="fr">&agrave; la mode</span>!&#8221; riep hij uit met een minachtend <span class="pagenum">[<a id="pb76" href="#pb76">76</a>]</span>handgebaar. &#8220;Dat devies staat op het vaandel, waarmede zij de wereld inmarcheeren: <span class="letterspaced" lang="fr">il faut que jeunesse se passe</span>. En daarmede gooien zij alle zelfbeheersching, allen innerlijken strijd overboord. Welke verzoeking ook lokt, de jonge man
+mag toegeven, want.... <span class="letterspaced" lang="fr">il faut que jeunesse se passe</span>. Ha, ha, prachtig! En wat zijn de resultaten? Hoe treden zij in de maatschappij?&#8212;O, schijnbaar heel netjes en ordentelijk,
+en zij trouwen en nemen hunne betrekking waar. Maar karakter brengen zij niet mee. Waar zouden de ventjes dat ook in eens
+vandaan halen, na altijd aan al hunne zinnen en lusten te hebben toegegeven! Lekker eten, goede sigaren, mooie vrouwen en&#8212;rust&#8212;ziedaar
+hunne levensidealen.&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Hm!&#8221; waarschuwde zijne vrouw met een blik op Ren&eacute;e, die ijverig bezig was thee te zetten; maar hij bemerkte het niet.
+
+</p>
+<p><span class="letterspaced" lang="fr">&#8220;Il faut que jeunesse se passe!</span>.... En als die <span class="letterspaced" lang="fr">jeunesse</span> voorbij is, zullen ze op eens veranderen, meen je? Poe!&#8212; <span class="pagenum">[<a id="pb77" href="#pb77">77</a>]</span>Dan hebben ze geleerd het huwelijk als een eenvoudige handelszaak te beschouwen, een uitrekening, hoe men wel het luist en
+gemakkelijkst aan zijn eind kan komen, en die het niet naar zijn zin kan doen, blijft maar liever ongetrouwd.&#8221;
+
+</p>
+<p>Hugo, die in muziek bladerde, begon zacht een deuntje te fluiten; hem hinderde dit gesprek in tegenwoordigheid van Ren&eacute;e.
+Hij kende die duistere zijde van het leven, maar h&aacute;&aacute;r wilde hij slechts de zonzijde doen kennen. Het was hem, terwijl hij
+daar stond en niet wist hoe den bruisenden stroom van Albert&#8217;s woorden te stuiten, of hij hare ooren moest dichtstoppen, opdat
+geene gedachte zelfs aan die sombere schaduwen hare reine ziel bezoedelen zou.
+
+</p>
+<p>&#8220;In <span class="letterspaced">mijne</span> jeugd spotten we nog niet met alles, wat hoog en goed is; in geestdrift zagen we nog niets belachelijks en godsdienst vonden
+we nog wel waard om er over te disputeeren, ook toen we al dertig jaar waren. In dien tijd heb ik wel eens iemand in heiligen
+ernst hooren zeggen <span class="pagenum">[<a id="pb78" href="#pb78">78</a>]</span>dat hij wenschte bij de muziek van Weber&#8217;s <span class="letterspaced" lang="de">Letzte Gedanke</span> te kunnen sterven; nu zingen de jongelui op die wijs:
+
+
+</p>
+<div class="&#xA; poem&#xA; " lang="de">
+<p class="line" style=""><span>In die Kneipen laufen,
+</span></p>
+<p class="line" style=""><span>Und sein Geld versaufen
+</span></p>
+<p class="line" style=""><span>Ist ein h&ouml;her, herrlicher Beruf.</span></p>
+</div>
+<p>Ik ontken niet dat sommige auteurs wat te sentimenteel waren, maar men is nu tot een ander, veel treuriger, uiterste vervallen,
+en boek na boek legt men onvoldaan uit de hand. Het hooge in de menschelijke ziel blijft onbevredigd, en het geslacht dat
+nu opgroeit zal heimwee gaan gevoelen naar wat ouderwetsche warmte, wat ernst, wat geestdrift en gevoel.... Als ik kinderen
+had, zou ik ze ouderwetsche lectuur in handen geven, niet de lamlendige, ziellooze pennevruchten, waarmede wij nu worden bedeeld
+door droomende jongens en overprikkelde mannen. Wij noemden een huwelijk uit liefde nog geen dwaasheid uit passie, (het verschil
+tusschen passie en liefde weten ze ook al <span class="pagenum">[<a id="pb79" href="#pb79">79</a>]</span>niet meer!) en wij vonden nog niet voornaam om voor alles onverschillig te schijnen.&#8221;
+
+</p>
+<p>Hij poosde even om op adem te komen of was misschien in bittere gedachten verdiept, en dit oogenblik nam Hugo Freeze waar
+om een smeekenden blik op zijne zuster te werpen en haar met dienzelfden blik Ren&eacute;e aan te wijzen, die in een fauteuil was
+gaan zitten, zeer op haar gemak, blijkbaar om eens aandachtig te luisteren naar oom&#8217;s redeneeringen; ten minste, zij staarde
+hem met groote, peinzende oogen aan.
+
+</p>
+<p>&#8220;Als de meisjes nu ook eens zoo deden,&#8221; barstte Albert weer los. &#8220;Zoo heel geniepig, weet je, en dan trouwden&#8212;met allerlei
+herinneringen en oude bekenden en geheimen! Welke ideaal-huwelijken zouden we dan....&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;En wie wil er nu een lekkeren kop thee?&#8221; viel zijne vrouw op eens in. &#8220;Ha, ha, ha!&#8212;Maar man, wat heb je toch voor invallen!
+Ha, ha! Komaan, houd nu op met brommen.... Kijk, geurig en warm,&#8212;Alsjeblieft!.... Alsjeblieft!.... <span class="pagenum">[<a id="pb80" href="#pb80">80</a>]</span>Zie zoo.&#8212;Zeg, Huug, blijf je vanavond: dan maken we een gezellig partijtje, h&egrave;!&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;En hier is de portefeuille van het leesgezelschap. Kijk eens, Albert, in dat tijdschrift staat het portret van je ouden vriend,
+hoe heet hij ook weer? Zijne levensgeschiedenis staat er ook bij.&#8212;Hier Ren&eacute;e, de modejournalen, zoek nu eens uit hoe wij je
+nieuwe japonnetje zullen nemen, h&egrave;?&#8212;Vindt je dat hij gelijkt, man?&#8221;
+</p>
+<hr class="tb"><p>
+
+</p>
+<p>Dien avond dacht Ren&eacute;e, toen zij zich ter ruste legde, dat zij het hier &#8220;toch wel prettig&#8221; vond. Zij gevoelde zich minder
+eenzaam. Het was haar alsof zij een vriend gevonden had, of haar onbestemd verlangen gestild was en haar heimwee een einde
+had.
+
+
+
+
+</p>
+</div>
+<div class="div1">
+<h2 class="normal">VII.</h2>
+<p>Het was Nieuwjaarsmorgen.
+
+</p>
+<p>De winterzon keek door alle vensters, waar zij kon binnendringen en sprak van <span class="pagenum">[<a id="pb81" href="#pb81">81</a>]</span>blijdschap en hoop. In de straten klonk het vroolijk gedruisch van vele voetstappen, van hartelijke begroetingen en opgewekte
+menschenstemmen.
+
+</p>
+<p>Binnen was de eigenaardige rust van den Zondag: een opstaan zonder doel, een langzaam ontbijt en dan.... een wachten op koffietijd.
+
+</p>
+<p>Mijnheer Gerlings zat in zijne studeerkamer, want hij zou dien middag op reis gaan naar een goed vriend, wiens recht in een
+proces hij bepleiten zou, en snuffelde nu nog wat in zijne aanteekeningen. Mevrouw dribbelde heen en weer door het huis en
+<span class="corr" id="xd0e967" title="Bron: Ren&egrave;e">Ren&eacute;e</span> stond, na het ontbijt te hebben weggeruimd, bij de tafel en las beurtelings al de reeds bezorgde kaartjes.
+
+</p>
+<p>Zij droeg een bijzonder elegante peignoir van cr&ecirc;mekleurig laken met witte kant, een japon, die zij in allen ernst &#8220;veel te
+mooi!&#8221; had verklaard, toen tante die wel geschikt voor haar vond. Maar nadat het gebleken was dat de peignoir haar uitstekend
+kleedde, had tante haar die laten thuis bezorgen.
+<span class="pagenum">[<a id="pb82" href="#pb82">82</a>]</span></p>
+<p>&#8220;Och, een aardigheidje!&#8221; zei ze afwerend, toen Ren&eacute;e haar hartelijk dankzegde, <span class="corr" id="xd0e975" title="Niet in bron">&#8221;</span>alleen&#8212;iederen dag dragen, hoor!&#8221;
+
+</p>
+<p>Mevrouw Gerlings toonde in alle opzichten de grootste belangstelling in Ren&eacute;e&#8217;s uiterlijk.
+
+</p>
+<p>&#8220;Ja, ja, ik pronk graag met mijn nichtje,&#8221; zeide zij wel eens bij wijze van verklaring, als zij weer eens een bevallig wandeltoiletje
+had uitgedacht of een &eacute;l&eacute;gante avondjapon; maar in werkelijkheid was daar een geheel andere reden voor die belangstelling.
+Het denkbeeld, Hugo en Ren&eacute;e een paartje te zien worden, lachte haar z&oacute;&oacute; toe, dat zij, wetende hoe gevoelig hij was voor de
+bekoring eener goedgekleede vrouw, alles deed om Ren&eacute;e&#8217;s aantrekkelijkheid te verhoogen.
+
+</p>
+<p>En zoo stond zij daar nu, slank en bevallig, half vrouw, half kind. Zij nam de kaartjes beurtelings op en las de namen; maar
+zij deed het werktuiglijk: hare eigenlijke bezigheid was denken.
+
+</p>
+<p>Zij dacht aan de verloopen veertien dagen, die als een heerlijke droom waren <span class="pagenum">[<a id="pb83" href="#pb83">83</a>]</span>voorbijgegaan met vele ontmoetingen, en vele gesprekjes, en vele handdrukken vol gloed, en vele blikken vol onuitgesproken
+wenschen.
+
+</p>
+<p>Zou hij haar liefhebben?&#8212;z&oacute;&oacute; lief, dat hij haar vragen zou?
+
+</p>
+<p>Zij was in een voortdurende spanning, maar het was een heerlijke spanning, vond zij. Er was immers geen twijfel meer, zijne
+liefde verried zich op duizenden wijzen, eenvoudig omdat hij die niet verbergen kon. De vraag was niet meer &ograve;f hij spreken
+zou, alleen wanneer?....
+
+</p>
+<p>Oom Albert had blijkbaar tegen hem.... Waarom toch?.... Neen, dat kon zij maar niet doorgronden.... Maar oom Albert was een
+brompot.... Men moest natuurlijk rekening met hem houden als voogd, maar tante had veel invloed op hem, en Huug had veel invloed
+op tante. Zoo zou alles wel in orde komen.... De persoonlijke meening van oom behoefte haar niet te verontrusten. Hij was
+blind. Kon zij hem de blinde oogen toch openen!.... Hoe <span class="letterspaced">kon</span> hij eigenlijk <span class="pagenum">[<a id="pb84" href="#pb84">84</a>]</span>blind zijn!&#8212;Het was haar als moest Huugs&#8217; volmaaktheid ieder in het oog vallen.... Voor h&aacute;&aacute;r ging er licht en warmte van hem
+uit als van een zon, en het verwonderde haar hoe iemand hare zon onopgemerkt kon voorbijgaan. Zij benijdde zijne hospita en
+zijn oppasser, die voor hem mochten zorgen, en zijne kameraden, die veel met hem omgingen. Zijne minderen moesten hem wel
+hoog vereeren, meende zij, en zijne meerderen hem hartelijk genegen zijn.... Voor haar ging er bekoring uit van alles wat
+hem toebehoorde of van verre maar met hem in betrekking stond.
+
+</p>
+<p><span class="corr" id="xd0e1000" title="Bron: &#8220;"></span>Wat ging die bel vandaag!.... Maar nu scheen het wel een bezoeker....
+
+</p>
+<p>Zij hief het hoofd op, luisterend.
+
+</p>
+<p><span class="corr" id="xd0e1005" title="Bron: &#8220;"></span>Ja, dat was <span class="letterspaced">zijne</span> stem, die de meid vroeg of de familie in de suite was. Een blos van blijde verrassing steeg haar naar het gelaat, en met
+dubbele aandacht begon zij het kaartje te bekijken, dat zij in de hand had.
+
+</p>
+<p>Monsieur et madame Verhulst, p. f.... <span class="pagenum">[<a id="pb85" href="#pb85">85</a>]</span>Monsieur et madame Verhulst, p. f.... Wat klopte dat hart toch!&#8212;Monsieur et madame....
+
+</p>
+<p>Daar ging de deur open, en hij zag haar staan, slank en rijzig in haar rijk gewaad, haar blozend kopje uitkijkend boven den
+kraag van breede witte kant, terwijl twee beschroomde oogen naar hem werden opgeheven.
+
+</p>
+<p>&#8220;Tref ik u alleen?&#8221; vroeg hij, schijnbaar verwonderd. &#8220;Ik kwam om u mijne hartelijke gelukwenschen aan te bieden, juffrouw
+Gerlings.&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Dank u,&#8221; antwoordde zij lachend. &#8220;Maar nu moet ik toch eerst weten wat u mij als geluk toewenscht.&#8212;U komt toch niet met een
+gemeenplaats hier?&#8221; vervolgde zij plagend.
+
+</p>
+<p>Zij dacht hem in het nauw gebracht te hebben, maar hij was niet gewoon zich in het nauw te laten brengen.
+
+</p>
+<p>&#8220;Zeg mij dan,&#8221; vervolgde hij, terwijl hij dicht bij haar kwam staan en met teederen glimlach op haar neerzag, &#8220;wat u dit jaar
+u als geluk droomt.&#8221;
+<span class="pagenum">[<a id="pb86" href="#pb86">86</a>]</span></p>
+<p>Een gloeiende blos overtoog opnieuw haar gezichtje, zij sloeg de oogen neer en bleef het antwoord schuldig. Want voor haar
+was maar &eacute;&eacute;n geluk mogelijk: zijne liefde.
+
+</p>
+<p>&#8220;Kunt u ook raden wat <span class="letterspaced">ik</span> mij als geluk droom?&#8221; vroeg hij zacht.
+
+</p>
+<p>Zij verzamelde al hare krachten om zich goed te houden en zeide: &#8220;Promotie natuurlijk!&#8221;
+
+</p>
+<p>Hij gevoelde zich teleurgesteld; hij dorstte naar bewijzen harer liefde, niet beseffende dat hij ze vooral begeerde om zijne
+declaratie voor zichzelf te kunnen verontschuldigen. Want hij dacht er wel aan hoe jong zij nog was en hoe.... nu ja, hoe
+anders dan hij.... Hij gevoelde zich als een wilde knaap, gereed een lelie te knakken voor eigen genoegen, en plotseling bedenkende
+dat het de arme bloem misschien beter ware te blijven waar zij was.... Maar die aarzelingen waren even zeldzaam als vluchtig.
+
+</p>
+<p>&#8220;Neen, geen promotie,&#8221; zeide hij, zijne <span class="pagenum">[<a id="pb87" href="#pb87">87</a>]</span>wenkbrauwen samentrekkend als een lastig, bedorven kind, dat zijn zin niet krijgt; en hij bleef haar vragend aanzien, maar
+op dat oogenblik trad mevrouw Gerlings binnen.
+
+</p>
+<p>Zij begroette hem hartelijk met een kus en vele goede wenschen, en begon toen, vermoedende dat zij hen in aangenaam en misschien
+gewichtig gesprek had gestoord, in de andere kamer ijverig piano te spelen. Maar Hugo en Ren&eacute;e wisten den draad niet weer
+op te vatten van het gesprek, dat veel meer in gedachten dan in woorden had bestaan, zoodat Lucie maar weer met spelen ophield
+en begon stof af te nemen.
+
+</p>
+<p>&#8220;Van middag,&#8221; zeide Hugo tot zijne zuster, &#8220;gaan wij een toertje doen. Zijn jullie dan thuis?&#8212;Dan komen we even voorbij.&#8221;
+
+</p>
+<p>Hij wist wel welk een goed figuur hij maakte op zijn fraai paard, en liet zich gaarne bewonderen.
+
+</p>
+<p>&#8220;Dat beloven wij niet,&#8221; zeide mevrouw Gerlings lachend, terwijl zij met haar plumeau <span class="pagenum">[<a id="pb88" href="#pb88">88</a>]</span>de prisma&#8217;s der gaskroon deed rinkelen. &#8220;Wat zeg jij, Ren&eacute;e?&#8212;dan zijn wij maar gebonden. Ga je met je vrienden?&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Ja&#8212;denkelijk. En anders toch alleen.&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Ik zie je liever met een troepje cavalleristen. Dan zie je er zoo krijgshaftig uit, Huug.&#8212;Zeg eens, denk je dat de soldaten
+graag onder jou ten oorlog zouden trekken?&#8221;
+
+</p>
+<p>Hij streek zich den goed verzorgden knevel eens op&#8212;wat hij gaarne deed, als hij over zichzelf sprak,&#8212;en zeide met een ijdel
+lachje: &#8220;Ja, dat kan ik wel eens merken.&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Hoe zou je ze dapper maken?&#8221; vroeg mevrouw Gerlings, terwijl zij de plumeau liet rusten. Zij zag wel met welk een afgodischen
+blik Ren&eacute;e hem heimelijk gadesloeg en deed maar een vraag in het wilde heen.
+
+</p>
+<p>&#8220;Door mijn voorbeeld,&#8221; antwoordde hij dadelijk: want het was werkelijk altijd een zijner vurigste wenschen geweest ten oorlog
+te kunnen trekken, en zeker ware hij in dit geval een zeer dapper en flink soldaat geworden&#8212;misschien wel een edel mensch.
+<span class="pagenum">[<a id="pb89" href="#pb89">89</a>]</span>Maar zijne weinige bezigheden, zijn rijkdom en vele verleidingen hadden zijne wilskracht verlamd en zijne eerzucht gedood.
+Voor sommige karakters zijn rijkdommen een vloek, hun door een boosaardige fee op den levensweg medegegeven. &#8220;Het voorbeeld
+is alles. Voor een aanvoerder, tegen wien de soldaat kan opzien, doet hij alles, maar van een, die zelf niet uitmunt, kan
+ook geen kracht en bezieling uitgaan.&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Dat beweerde papa ook altijd,&#8221; zeide Ren&eacute;e met schitterende oogen. &#8220;Als ik een jongen geweest was, zou ik stellig in dienst
+gegaan zijn.&#8221;
+
+</p>
+<p>Mevrouw Gerlings begon nu in de voorkamer het stof te vervolgen, en Ren&eacute;e kreeg haar kamergietertje en opende de deuren der
+serre. Zij wist wel dat hij haar volgen zou, en begon ijverig de breede, glanzende bladeren der azalia&#8217;s, die bij den ingang
+stonden, af te sponsen.
+
+</p>
+<p>Hij bleef tegen den deurpost leunen, haar stil beschouwende zooals zij daar stond in het licht der morgenzon, dat zich door
+de <span class="pagenum">[<a id="pb90" href="#pb90">90</a>]</span>neergelaten gordijnen niet liet afschrikken, maar de serre vulde met gouden gloed. Zij bewoog zich zoo aardig met die zekere
+waardigheid, welke al hare manieren kenmerkte en toch zoo eenvoudig en kinderlijk. Zij stak zoo bekoorlijk af in haar lichtkleurig
+kleed tegen het groen der palmen en azalia&#8217;s, varens en cactusplanten, liefelijk afgebroken door een reeks primula chinensis,
+door haar zelf in bloei gebracht. Hij kon niet laten haar met zeker artistiek genot te beschouwen; en hij dacht er aan welk
+een heerlijk vrouwtje zij zijn zou, juist een, dat ieder hem zou benijden.... Wat zou zij een elegant gastvrouwtje zijn!....
+Hij genoot reeds bij het denkbeeld. Hij hield van weelde en schoonheid en, terwijl hij haar met peinzenden blik volgde, zag
+hij haar in den geest in een keurig salon met mollige divans en zachte fauteuils, achter een theeblad, schitterend van fijn
+porselein en zilver.
+
+</p>
+<p>&#8220;U bent natuurlijk als een echt soldatenkind grootgebracht?&#8221; vroeg hij haar toelachend, <span class="pagenum">[<a id="pb91" href="#pb91">91</a>]</span>in antwoord op hare laatste opmerking.
+
+</p>
+<p>&#8220;Ja.... Papa vertelde er mij reeds vroeg van, altijd oorlogsverhalen. Het mooist vond ik altijd het verhaal van een kleinen
+schildwacht&#8212;kent u dat misschien?&#8212;die trouw op post stond voor de tent van zijn vorst en dapper: &#8220;Werda!&#8221; riep bij het minste
+verdachte gedruisch. Toen zijn aangebeden vorst echter een lafaard bleek te zijn, doorstak hij zich.&#8212;Het is langen tijd mijn
+ideaal geweest met papa in den oorlog te gaan en zijn kleine schildwacht te zijn zooals die jongen.&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;En ook dood te gaan?&#8221; vroeg hij glimlachend.
+
+</p>
+<p>Zij zag ernstig naar hem op.
+
+</p>
+<p>&#8220;Waarom niet? In sommige gevallen schijnt de dood mij veel begeerlijker dan het leven;&#8212;dan een lang bitter, teleurgesteld
+leven zonder doel, bij voorbeeld.&#8221;
+
+</p>
+<p>Hij beschouwde haar, maar sprak niet, verwonderd als hij was over haar ernst. Lang, lang daarna herinnerde hij het zich.
+<span class="pagenum">[<a id="pb92" href="#pb92">92</a>]</span></p>
+<p>&#8220;Hebt u daar dan zoo diep over nagedacht?&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Ja, nogal eens, naar aanleiding van dat verhaal. Ik zou ook niet hebben kunnen verdragen dat papa mij tegenviel. Het zou
+mij gedood hebben, vanzelf geloof ik.&#8221;
+
+</p>
+<p>Hare bruine oogen fonkelden; om hare lippen kwam een harde, vastberaden trek.
+
+</p>
+<p>En weder verwonderde zij hem; zooveel hartstochtelijkheid had hij niet in haar verwacht....
+
+</p>
+<p>&#8220;Een vreemd ideaal voor een meisje!&#8221; ging hij voort. &#8220;Nu zal het al wel op den achtergrond geschoven zijn door andere idealen,
+is &#8217;t niet?&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Neen, het is mij altijd bijgebleven. Het ligt in een vrouw evengoed of liever nog: het ligt juist bijzonder in een vrouw
+zich zoo geheel te wijden, gelooft u niet? In figuurlijken zin kan ik t&ograve;ch nog eenmaal een kleine schildwacht zijn.&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Voor uw man,&#8221; antwoordde hij, vlug hare bedoeling vattend.
+<span class="pagenum">[<a id="pb93" href="#pb93">93</a>]</span></p>
+<p>Zij glimlachte; haar oog zag vol licht naar hem op.
+
+</p>
+<p>&#8220;Ja, voor mijn man. Ook voor hem kan ik dag en nacht waken en &#8220;werda!&#8221; roepen bij ieder naderend gevaar. Dat verlangen ligt
+eenmaal in een vrouw, in iedere vrouw geloof ik.&#8221;
+
+</p>
+<p>Even zweeg hij.
+
+</p>
+<p>&#8220;En als hij u eens teleurstelde?&#8221; vroeg hij langzaam met een zonderlinge ontroering in zijne stem.
+
+</p>
+<p>Zij zag naar hem op. Hare ziel lag in dien blik, vol onwrikbaar geloof. Toen kleurde zij hevig en antwoordde, zacht hoofdschuddend
+op vasten toon: &#8221;<span class="letterspaced">Dat zal hij niet doen.</span>&#8221;
+
+</p>
+<p>Een oogenblik zagen zij elkaar recht in de oogen. Toen sloeg hij de zijne neer, keerde zich om zonder een woord te spreken
+en verliet het huis.
+
+
+
+
+</p>
+</div>
+<div class="div1">
+<h2 class="normal">VIII.</h2>
+<p>De zon scheen warm en koesterend op Hugo Freeze neer, toen hij het huis zijner <span class="pagenum">[<a id="pb94" href="#pb94">94</a>]</span>zuster verliet en door de drukke straten werktuiglijk den weg naar zijne kamers nam; maar evengoed had het kunnen stormen
+en regenen, zonder dat hij het bemerkt zou hebben.
+
+</p>
+<p>Naast hem klonk gelach en gepraat; straatjongens staken vuurwerk af; hier en daar zelfs knalde een pistoolschot in zijne nabijheid
+ter eere van het nieuwe jaar; maar hem ging het alles voorbij als een droom.
+
+</p>
+<p>Hij zag slechts die meisjesgestalte in haar lichtkleurig gewaad, staande in den gloed der zonnestralen; hij zag dat lieve,
+onschuldige gelaat en den blik vol vast vertrouwen; en hij hoorde maar steeds die zachte woorden: &#8220;Dat zal hij niet doen.&#8221;
+
+</p>
+<p>O, die toon vol onwrikbaar geloof! Diep had hij hem in het hart gegrepen. Want die woorden golden h&egrave;m, h&egrave;m alleen, daarvan
+was hij overtuigd. Het was juist iets voor haar oprecht karakter om zich aldus te verraden, hoewel met hooger blos, als zelf
+verschrikt over hare vrijmoedigheid.
+
+</p>
+<p>En nog gisteren was hij in een gesprek <span class="pagenum">[<a id="pb95" href="#pb95">95</a>]</span>met een paar vrienden&#8212;een heel philosophisch gesprek en heel philosophische vrienden&#8212;tot de conclusie gekomen dat een getrouwd
+man.... nu ja, dat hij zich wel eens wat meer vrijheid mag veroorloven dan een getrouwde vrouw. Zij hadden prachtige bewijsgronden
+aangevoerd, onomstootelijke argumenten;&#8212;en nu!.... Deze vielen alle in elkaar als dorre geraamten voor dien &eacute;enen, reinen,
+vertrouwenden blik....
+
+</p>
+<p>In gedachten verzonken bereikte hij zijne kamer, maar zette daar zijn wandeling voort, altijd met gebogen hoofd en starenden
+blik. Hij zag plotseling al de armzaligheid der sophismen van zwakke mannen, nu er het licht op neerstraalde eener smettelooze
+vrouwenziel, en als een openbaring kwam de gedachte tot hem hoe schoon het leven kan zijn voor den mensch, in wiens hart de
+liefde haar gewijden intocht houdt, als dat hart nog onbedorven is. Hij zag het plotseling, als in een visioen, welke machtige,
+heerlijke gewaarwordingen het zijne zouden vervuld hebben, had hij de liefde niet anders <span class="pagenum">[<a id="pb96" href="#pb96">96</a>]</span>gekend dan als deze zachte, heilige aandoening, welke hem door de ziel voer als een gebed....
+
+</p>
+<p>Nu begreep hij Albert&#8217;s woorden: &#8220;Zij weten niet eens het verschil tusschen passie en liefde.&#8221; Nu wist hij het&#8212;voor het eerst.
+
+</p>
+<p>Zijne vuisten balden zich krampachtig, zich samentrekkend in jeugdige, pas ontwaakte geestdrift; zijne borst zwoegde van pijnlijk
+berouw. Iets zeide hem dat, als hij waarlijk liefhad, hij hare wederliefde niet vragen zou, eer hij een ander man geworden
+zou zijn. En wild drukte hij zich de handen tegen het voorhoofd. Titanen worstelden in zijn brein en hij zag sidderend den
+strijd aan. Al wat eenmaal goed en edel in hem geleefd had, als kind, als knaap en als jongeling, ontwaakte opnieuw; en het
+hief zich op, hoog, hoog, als een lang getergd en ten doode gemarteld dier en ving opnieuw de worsteling aan tegen Begeerte,
+Zelfzucht en Zwakheid. Hij zag den strijd aan, langen, langen tijd en.... hielp de laatsten overwinnen.
+<span class="pagenum">[<a id="pb97" href="#pb97">97</a>]</span></p>
+<p>Ja, hij wist het wel, hij was harer niet waardig, maar hij wilde het worden. Hij wilde het verleden afschudden, vergeten;
+het bestond reeds niet meer voor hem, meende hij.... En hij zou haar alles bekennen.... Of alles wel niet, maar toch veel,
+z&oacute;&oacute;veel, dat het hem bevrijden zou van dien drukkenden gedachtenlast, als pleegde hij verraad tegen haar....
+
+</p>
+<p>Ja, met dat verleden zou hij breken, en voortaan slechts voor h&aacute;&aacute;r leven, voor h&aacute;&aacute;r geluk. En deze week nog zou hij haar vragen.
+Morgenavond misschien, als zij weer bij den haard zouden zitten schemeren, want dan zouden zij geheel alleen zijn. Albert
+zou niet v&oacute;&oacute;r Dinsdag terugkomen. En als hij maar eenmaal <span class="corr" id="xd0e1145" title="Bron: Ren&egrave;e&#8217;s">Ren&eacute;e&#8217;s</span> woord had, zou hij Lucie vragen Alberts toestemming te verkrijgen; het was haar toevertrouwd! Wat wist Albert trouwens kwaad
+van hem.... Hij kon wel gissen, maar niet weten, en op gissingen zou hij geen weigering durven gronden.
+
+</p>
+<p>Niet met zijne vrienden wilde hij gaan <span class="pagenum">[<a id="pb98" href="#pb98">98</a>]</span>rijden, neen, hij moest alleen zijn. Zijn gemoed ging open voor de weelde van dezen heerlijken winterdag, die wel een lentedag
+geleek. Hij wilde ver gaan, heel ver, altijd voort, diep ademhalend van geluk, bijna het uitjubelend.... denkende aan haar,
+steeds maar denkende aan haar!
+</p>
+<hr class="tb"><p>
+
+</p>
+<p>&#8220;Zoo alleen op weg?&#8221; vroeg hij eenige uren later aan zijne zuster, die hij hier ver van haar huis ontmoette.
+
+</p>
+<p>&#8220;Ik zou je dezelfde vraag kunnen doen,&#8221; antwoordde zij lachend, terwijl zij zijn vurig paard beschouwde, dat nauwelijks geduld
+had tot stilstaan.
+
+</p>
+<p>&#8220;Ja, ik ga maar alleen vandaag.&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Ga niet te ver, Huug. De lucht betrekt zoo.&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Neen.... Ren&eacute;e thuis gebleven?&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Zij had geen lust.&#8212;Adieu!&#8221;
+
+</p>
+<p>En zij gingen beiden hun weegs, ieder met zijne eigene tevreden gedachten.
+
+</p>
+<p>Lucie&#8217;s poging was gelukt; zij was uitgegaan <span class="pagenum">[<a id="pb99" href="#pb99">99</a>]</span>in de hoop hem te ontmoeten, opdat hij weten zou dat Ren&eacute;e alleen tehuis was. Er was nu zulk een goede gelegenheid voor een
+beslissing, vond zij; Albert van huis, zij uit&#8212;bijna nooit hadden de kinderen zulk een kansje.
+
+</p>
+<p>De slotsom van Hugo&#8217;s gedachtengang voerde hem inderdaad in vollen draf huiswaarts. Snel verwisselde hij zijne rijkleeding
+voor een andere, en spoedde zich toen naar de woning zijner zuster, waar de meid hem mededeelde dat alleen de juffrouw thuis
+was en dat hij haar in de serre zou vinden.
+
+</p>
+<p>Zijn hart klopte wilder, toen hij de kamerdeur zacht opende en sloot, en over het mollig tapijt onhoorbaar naar de serre trad.
+Bij de opengeschoven deur bleef hij staan. Zij zat half van hem afgewend; op haar schoot lag een boek, maar zij las niet;
+haar blik was peinzend op den grond gevestigd. Als gevoelde zij echter zijne tegenwoordigheid, zag zij op, en weer kleurde
+een blos hare wangen, een blos, die van <span class="pagenum">[<a id="pb100" href="#pb100">100</a>]</span>onstuimigen hartslag sprak en Hugo Freeze opeens iedere inleiding overbodig deed achten. Want er zijn oogenblikken in het
+leven, wanneer onze gemoedsaandoeningen ons zoo geheel beheerschen, dat ons alles, wat naar conventioneele vormen zweemt,
+belachelijk schijnt; en iets daarvan gevoelde Hugo Freeze, toen hij met zwoegende borst daar stond en haar blik ontmoette.
+
+</p>
+<p>&#8220;Ren&eacute;e!&#8221;
+
+</p>
+<p>Hij zag haar aan, niet overmoedig als gewoonlijk, maar ernstig, smeekend. En zij begreep dat het oogenblik gekomen was, waarnaar
+zij zoolang had uitgezien. Zij legde haar boek ter zijde en stond op, als aangegrepen door den ernst van dezen stond;&#8212;want
+wat voor den een soms niet meer is dan een &#8220;interessante emotie,&#8221; is voor den ander als een heilige plechtigheid. Ren&eacute;e beefde
+van het hoofd tot de voeten en haar blos week voor een teedere bleekheid.
+
+</p>
+<p>Hij trad nader en vatte hare hand.
+
+</p>
+<p>&#8220;Ren&eacute;e!&#8221;&#8212;en zijne anders zoo klankvolle <span class="pagenum">[<a id="pb101" href="#pb101">101</a>]</span>stem klonk dof van ontroering&#8212;&#8220;ik wilde je vragen of je n&ograve;g niet weet wat ik mij dit jaar als geluk droom.&#8221;
+
+</p>
+<p>Zij zweeg en boog diep het hoofd, als ontbrak haar de moed het zelf in woorden te brengen.
+
+</p>
+<p>&#8220;Mag <span class="letterspaced">ik</span> het zeggen?&#8221;
+
+</p>
+<p>Een nauw hoorbaar ja kwam over hare lippen.
+
+</p>
+<p>&#8220;Ik zou een goed en dapper aanvoerder willen worden,&#8221; zeide hij zacht, &#8220;en ik zal dat worden, als jij mijn kleine schildwacht
+zijn wilt.... Wil je?&#8221;
+
+</p>
+<p>Nu sloeg zij de oogen naar hem op. Een wereld van zaligheid lag in die schuchtere meisjesoogen, een juichend ja, en toen verborg
+zij het gelaat aan zijne borst.
+
+</p>
+<p>En hij wachtte niet meer op antwoord; hij was tevreden en zag teeder neer op het hoofdje, dat zoo gelukkig aan zijn schouder
+lag.... z&oacute;&oacute; gelukkig, dat zij plotseling in tranen uitbarstte.
+
+</p>
+<p>&#8220;Het is niets,&#8221; zeide zij echter dadelijk om hem gerust te stellen, het is alleen <span class="pagenum">[<a id="pb102" href="#pb102">102</a>]</span>van geluk....&#8221; en zij lachte hem toe met stralenden blik en wischte haastig hare tranen weg.
+
+</p>
+<p>&#8220;Ik zal een goed aanvoerder zijn,&#8221; ging hij voort, want juist het bewustzijn zijner zedelijke zwakheid deed hem kracht zoeken
+in beloften. &#8220;Geloof je dat, kind?&#8221; en hij streelde liefkoozend haar lokkig hoofd.
+
+</p>
+<p>&#8220;O, ja!&#8221; antwoordde zij, als vond zij het volkomen overbodig daarvan te spreken.&#8212;&#8220;O Huug, het is zoo heerlijk dat je mij liefhebt!&#8221;
+
+</p>
+<p>Maar hij ging door over hetzelfde onderwerp; hij had zich immers voorgenomen een bekentenis te doen.
+
+</p>
+<p>&#8220;En wil jij dan mijn kleine, trouwe schildwacht zijn.... die mij helpt en....&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Dat beloof ik,&#8221; viel zij hem in de rede; groote tranen welden opnieuw in hare oogen en zij reikte hem met zekere plechtigheid
+de hand, al klonken hare woorden eenvoudig: &#8220;Je zult mij altijd trouw op post vinden, bij nacht en bij dag. Je hebt het immers
+zelf gezegd van morgen: &#8220;Voor <span class="pagenum">[<a id="pb103" href="#pb103">103</a>]</span>een aanvoerder tegen wien een soldaat kan opzien, doet hij alles.&#8221; En tegen jou kan ik opzien, Huug; wat zou ik voor jou niet
+kunnen!&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Maar je moogt niet al te goed van mij denken, kind. Bedenk eens:.... ik ben al twee en dertig en....&#8221;
+
+</p>
+<p>Zij zag hem verwonderd aan; blijkbaar was het haar onmogelijk verband te vinden tusschen zijne eerste en zijne laatste woorden.
+Maar daar ging haar een licht op.
+
+</p>
+<p>....&#8220;O, je meent dat je voor dien leeftijd nog niet ver genoeg ben naar je zin?.... Wees gerust,<span class="corr" id="xd0e1225" title="Niet in bron">&#8221;</span> vervolgde zij met een engelachtigen glimlach, &#8220;je denkt veel te nederig van jezelf, Huug. In ieder geval is de aanvoerder
+zijn klein schildwachtje ver vooruit.&#8221;
+
+</p>
+<p>Zij, die alle mannen beoordeelde naar haar ernstigen, edelen vader en het een eenvoudigen plicht achtte voor ieder mensch
+er naar te streven elken dag beter te zijn dan den vorigen, veronderstelde dat verlangen naar volmaking in anderen ook; <span class="pagenum">[<a id="pb104" href="#pb104">104</a>]</span>en daar zij Hugo Freeze met de oogen der liefde beschouwde, dacht zij dit in de eerste plaats van hem en sprak met z&oacute;&oacute;veel
+overtuiging, dat hij er zelf bijna door overtuigd geraakte. Toch vond hij dat hij nog niet genoeg gezegd had; hij wilde nu
+als het ware biechten om met zijnen aflaatbrief heen te gaan en het verledene voor altijd te vergeten. Dat verleden was harer
+niet waardig, maar zijne toekomst zou dit zijn. Hij <span class="letterspaced">zou</span> en hij <span class="letterspaced">wilde</span>! Nu kon hij begrijpen dat men behoefte kon gevoelen aan een dagboek. Hij ook&#8212;hij zou het willen opschrijven.... of ten minste
+wilde hij het uiten.... als een toekomstigen dwang, dien hij zichzelf oplegde.
+
+</p>
+<p>Maar telkens als hij weer in dat onschuldige gelaat staarde, verstomden hem de woorden op de lippen.... O God, neen, het was
+onmogelijk&#8212;onmogelijk! Hij wilde haar z&oacute;&oacute; behouden, zoo smetteloos en kinderlijk, zoo onwetend van alles wat lag buiten haar
+klein meisjeswereldje van boeken en snuisterijen, en mooie verzen en muziekstukjes <span class="pagenum">[<a id="pb105" href="#pb105">105</a>]</span>en ideaaltjes. Z&oacute;&oacute; juist zou zij hem het beste schild zijn.
+
+</p>
+<p>Dit alles ging in zijn hoofd om, terwijl hij haar stil in de oogen zag, en zij dronk zijn teederen blik in, zwijgend en gelukkig.
+
+</p>
+<p>&#8220;Ik heb bijna wroeging, dat ik mij zoo zalig kan gevoelen, Huug, terwijl papa zoo kort geleden is heengegaan.... Wat zou hij
+veel van je gehouden hebben?&#8221;
+
+</p>
+<p>Een sombere wolk vloog over zijn gelaat; telkens als hij aan dien vader dacht, van wien hij steeds met zeker ontzag had hooren
+spreken, was het hem als plaatste diens schim zich tusschen hem en Ren&eacute;e. Maar hij had geleerd zijne gedachten te verbergen
+en antwoordde schertsend: &#8220;Je moet het in ieder geval maar dadelijk aan Caesar schrijven.&#8221;
+
+</p>
+<p>Zij glimlachte weemoedig.
+
+</p>
+<p>&#8220;Ja, en als wij getrouwd zijn, mag hij komen, niet waar?&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Natuurlijk!&#8221;&#8212;en toen zag hij haar peinzend aan met vergodenden blik.
+
+</p>
+<p>&#8220;Onveranderlijk trouw!&#8221; zeide hij. &#8220;Ik <span class="pagenum">[<a id="pb106" href="#pb106">106</a>]</span>geloof dat ik een goed schildwachtje heb uitgekozen.&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;En ik een heerlijken aanvoerder,&#8221; lachte zij en toen drukte hij in vervoering het ranke kind aan zijne borst, waar zij stil
+bleef rusten, overstelpt door geluk. Want h&aacute;&aacute;r was alles nieuw, iedere liefkoozing, ieder teeder woord, iedere zwevende, vage
+gedachte aan de toekomst, het was voor haar een zaligheid op zichzelf, nooit gekend, nooit begrepen.
+
+</p>
+<p>&#8220;Wat bedoelde je straks toch?&#8221; vroeg zij, opeens het hoofd opheffende. &#8220;Je bent immers niet n&ograve;g eens ge&euml;ngageerd geweest?&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Och, wel neen! Maar.... misschien heb ik wel eens iets gedaan wat je verdriet zou doen, als je &#8217;t wist, en nu wilde ik je
+beloven....&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Neen, doe dat niet!&#8221; bad zij zacht. &#8220;Het ware berouw belooft niet; het handelt. Als er ooit zoo iets gebeurd is, denk er
+dan maar niet meer aan. Je hadt toen immers nog geen verplichtingen aan mij.&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Neen, misschien niet,&#8221; antwoordde hij <span class="pagenum">[<a id="pb107" href="#pb107">107</a>]</span>peinzend; want hij dacht er aan dat toch eigenlijk iedere jonge man, die eenmaal denkt te huwen, verplichtingen heeft tegenover
+het hem nog onbekende jonge schepseltje, dat zich aan hem toevertrouwen zal. En hij gevoelde&#8212;als een ontdekking&#8212;dat hij nu
+zeer zeker verplichtingen aan haar had en dat zij het als niet meer dan natuurlijk beschouwde dat hij die trouw zou nakomen,
+even trouw, met evenveel lust, als zij de hare nakomen zou.
+
+</p>
+<p>&#8220;Maar ik geloof het niet,&#8221; liet zij op eens lachend volgen, &#8220;o, ik weet zeker dat het niet waar is, en ik wil er ook niet
+aan denken.... Maar laten wij niet vergeten dat er ieder oogenblik bezoek komen kan.&#8221;
+
+</p>
+<p>En zij gingen deftig tegenover elkander zitten, ieder aan een kant van de rieten tafel. Zij hadden zooveel, zoo eindeloos
+veel te praten: over het publiek worden van hun engagement, over de toestemming van oom Albert en over hun huwelijk, dat Hugo
+zoo spoedig mogelijk wilde laten voltrekken. Waarop zouden zij wachten?
+<span class="pagenum">[<a id="pb108" href="#pb108">108</a>]</span></p>
+<p>En zij liet hem maar redeneeren. Zij had geen behoefte aan gedachten over iets, wat later komen zou. Zij was reeds tevreden
+met de zoete zekerheid dat zij in zijn hart woonde, dat zij voortaan voor hem leven mocht, dat zij hem nu vrijelijk alles
+mocht zeggen. Het was haar reeds zaligheid genoeg daar stil tegenover hem te zitten en hem in het gelaat te mogen zien, terwijl
+hij sprak, met de gedachte dat hij de hare was; en zij antwoordde slechts nu en dan fluisterend met een teeder woord of met
+de zoete verzekering dat zij niet van hem zou afzien, al verzette oom Albert en de geheele wereld zich tegen hunne vereeniging.
+
+</p>
+<p>Hare vermoeide ziel, die zoo lang zoekende was rondgegaan in die vreemde wereld, had eindelijk de vleugelen dichtgevouwen
+en rustte in zalige, liefelijke rust. Zij had haar tehuis gevonden.
+
+
+
+<span class="pagenum">[<a id="pb109" href="#pb109">109</a>]</span></p>
+</div>
+<div class="div1">
+<h2 class="normal">IX.</h2>
+<p>De paarden draafden lustig voort en Ren&eacute;e liet de schoone wereld aan zich voorbijglijden.
+
+</p>
+<p>Eerst villa&#8217;s met welonderhouden tuinen, vol geurige seringen en levendig getinte tulpenbedden, trotsche hyacinten en rozerooden
+Meidoorn. Dan boerenhofsteden met beplante moestuinen of vriendelijke hutjes met wilden wingerd begroeid; en eindelijk de
+ruime, wijde wereld&#8212;de schoone aarde beneden, de hemel daarboven. Weilanden, aan met bloemen doorwerkte tapijten gelijk, waarboven
+vlinders dartelen en goudgestreepte hommels gonsden; hier en daar doorsneden door een zilveren beekje, waaraan vergeet-mij-nieten
+zich droomend wiegelden.
+
+</p>
+<p>De lauwe lentewind streek liefkoozend langs hare wangen en haar. Telkens gleed een vluchtige boomschaduw over haar heen, om
+dan weer plaats te maken voor onafgebroken licht. Warme geuren stegen op uit verschgeploegde akkers.
+<span class="pagenum">[<a id="pb110" href="#pb110">110</a>]</span></p>
+<p>Hoog in de boomen klonk zacht gekweel, en, als het rijtuig naderde, zag men de kleine zangers met rappen wiekslag wegijlen
+in de lucht, helder bestraald door de zilveren zonnestralen. O, die zonneschijn, dat vogelenlied, die lentegeuren! Die vage
+gedachten van iets verhevens, iets schoons, iets &#8220;ver van de menschen&#8221;; een droom van zaligheid, een dronkenheid van genot.
+Ren&eacute;e sloeg onwillekeurig de oogen op naar de groote witte wolken vol glans, die boven haar zeilden, ver boven haar in de
+blauwe ruimte van eindelooze lucht. Haar hart was als een tempel, waarin altijd zachte orgelmuziek ruischte; maar in deze
+omgeving was haar geluk als verdubbeld en het orgel bruiste en jubelde. Duizend stemmen paarden er zich juichend aan in dankbaar
+lofgezang en zij luisterde....
+
+</p>
+<p>Maar tante sprak zoo luide over ontdekkingen op het meidenkamertje gedaan, en oom en Huug lachten. Zij zagen geen van drie&euml;n
+rond en er was toch zooveel met de oogen te genieten. Over het meidenkamertje <span class="pagenum">[<a id="pb111" href="#pb111">111</a>]</span>kon men thuis ook praten, vond Ren&eacute;e. Moest men daarvoor op een heerlijken Meidag uit rijden gaan!
+
+</p>
+<p>Maar zij liet zich hare stemming niet bederven. Zij vonden haar alleen wat stil; doch glimlachend antwoordde zij dat zij genoot
+en toen waren zij tevreden.
+
+</p>
+<p>En zij mijmerde weer voort.... Straks zou zij met Huug alleen zijn. Wat zouden zij dan weer heerlijk samen praten! Hij had
+den sleutel gevonden tot die gesloten schatkamer, haar hart, en zij toonde hem al hare kostbaarheden.... Niets ging haar boven
+die uren van gedachtenwisseling, waarin zij als het ware in elkanders zielen schouwden, als in tot dusver gesloten boeken.
+Voor lezen was nog niet altijd gelegenheid; dat zou later komen. En zij liet hem vrij bladeren; hij mocht haar zieleboek openslaan,
+waar hij wilde: het was overal blank en onbevlekt. Maar haar minnaar was voorzichtiger en wees haar alleen de minst bezoedelde
+bladzijden aan.
+
+</p>
+<p>Wat konden zij ook tehuis heerlijk zitten <span class="pagenum">[<a id="pb112" href="#pb112">112</a>]</span>redeneeren, het liefst nog over beider levensbeschouwing. Dan sprak hij het meest en zij luisterde&#8212;zij leerde. Zijne denkbeelden
+waren veel minder idealistisch dan die haars vaders, maar er lag toch blijkbaar veel waarheid in. Daarbij sprak hij met zooveel
+overtuiging. Zij vond hem knap en verstandig, heel verstandig. Maar als hij te ver ging met zijn pessimisme, dan bestreed
+zij hem met warmte.
+
+</p>
+<p>Hoe kon hij zoo spreken, hij die toch even gelukkig moest zijn als zij! Hij bedroefde haar. <span class="letterspaced">Was</span> hij dan niet even gelukkig? Of was hij in jarenlang niet gelukkig geweest en was dit misschien nog maar gewoonte van hem
+om zoo te spreken?
+
+</p>
+<p>En dan gaf hij toe dat voor hem alles veranderd was sedert hij haar kende, maar hij sprak van het leven in het algemeen, het
+leven van alle menschen. Zij mochten immers niet alleen naar zichzelf oordeelen!
+
+</p>
+<p>Zij echter kende het leven niet anders dan uit haar eigene, eenvoudige geschiedenis, en ondanks veel weemoed scheen het haar
+<span class="pagenum">[<a id="pb113" href="#pb113">113</a>]</span>een liefelijk Eden vol genot. Zij wilde dat hij het ook zoo vinden zou; langzamerhand zou zij er hem toe brengen, dacht zij.
+Want zij wist niet dat hij roekeloos de bloemen, die langs zijn levensweg groeiden, in den knop had opengebroken, lang eer
+zij zich tot bloem hadden ontplooid, om te rechter tijd zijn pad te verlieflijken.
+
+</p>
+<p>Toch waren er oogenblikken in zijn leven&#8212;neen, uren en dagen wanneer hij aan die mogelijkheid ook geloofde. Eerst had hij
+slechts hare schoonheid liefgehad, hare jeugd, hare onschuld, en hij had haar begeerd juist om die frissche ongereptheid;
+maar nu hij ook nog vrijelijk blikken mocht in hare ziel, even frisch en ongerept als haar lichaam, nu was het hem dikwerf
+als moest hij zich voor haar neerbuigen in het stof. Dan was er deemoed in zijn hart, waarachtige deemoed, omdat hij al zijne
+zwakheid, al zijne zedelijke nietigheid gevoelde. En dan hoopte hij dat van haar z&oacute;&oacute;veel kracht zou uitgaan, dat deze hem
+sterken zou. Dan waren daar vele heerlijke gedachten in hem aan een <span class="pagenum">[<a id="pb114" href="#pb114">114</a>]</span>nieuw en beter leven&#8212;dan was hij <span class="letterspaced">goed</span>.
+
+</p>
+<p>Doch daar waren ook andere oogenblikken, wanneer hij opgewonden door wijn of lectuur of schouwburgbezoek, aanvechtingen kon
+hebben van verlangens, die hij haar nimmer zou hebben durven bekennen; wenschen naar vernieuwing van onedele genietingen,
+welke hem eens bekoord, eens hem geheel in hare macht gehad hadden. En hij riep de oude drogredenen voor zijn geest terug,
+die zijne philosophische vrienden hem hadden voorgezegd, vond dat er toch eigenlijk veel waars in was, heel veel waars&#8212;en
+gaf zich toe.
+
+</p>
+<p>Als dan de opwinding voorbij was en de koele nachtlucht langs zijn verhit gelaat streek, als hij de sterren boven zijn hoofd
+zag vonkelen in stille majesteit, dan ontwaakte hij als het ware. Dan dacht hij aan zijne Ren&eacute;e, zijne schoone lieveling,
+rustig slapend, omgeven door dat waas van onschuld en vertrouwen, dat haar altijd omgaf, in de gezelschapszaal zoowel als
+in zijne armen. Dan verfoeide hij zichzelf en mompelde een: <span class="pagenum">[<a id="pb115" href="#pb115">115</a>]</span>&#8220;Ellendeling!&#8221; uit den grond van zijn hart, maar dat maakte hem harer niet waardig; en den volgenden dag stond hij dan weer
+tegenover haar, glimlachend en zelfingenomen, alleen met een klein weinigje heimelijk berouw, dat echter zijne stemming niet
+bedierf.
+
+</p>
+<p>Na de thee wandelden zij samen weg. Oom en tante hadden kennissen aangetroffen en lieten de jongelui hun gang gaan.
+
+</p>
+<p>Ren&eacute;e wandelde aan Hugo&#8217;s arm door het dorp naar het bosch en samen lieten zij zich door de boeren en boerinnen aangapen,
+of misschien bewonderen. Zij liep als op wolken in een gouden nevel van geluk. Zij had al die menschen wel aan haar hart kunnen
+drukken. Sedert de laatste maanden scheen de aarde haar een paradijs. Overal lachten haar nu geluk en liefde en schoonheid
+toe. Duizend heerlijke beloften scheen het leven haar te doen. Wel was het tegenwoordige reeds vol zaligheid, maar vooral
+toch door dat verschiet van altijd klimmend geluk, zooals een landschap pas <span class="pagenum">[<a id="pb116" href="#pb116">116</a>]</span>zijne schoonheid en volmaking bereikt door een fraaien achtergrond. Vroeger leefde zij niet; neen, dat was een rupsenleven,
+eentonig en werktuiglijk. Maar nu was zij als de vlinder, tallooze schoone bloemen op zijn weg vindend en dartelend in den
+zonneschijn. Nu meende zij niet meer dat een meisje tot een huwelijk komt als een jongen tot een beroep. Welk een heiligschennis!....
+
+</p>
+<p>&#8220;O Huug,&#8221; zeide zij, toen zij het bosch hadden bereikt en zij sloeg hare kleine handen om zijn arm, &#8220;ik zou het wel kunnen
+uitjubelen van geluk!&#8221;
+
+</p>
+<p>Al hare aandoeningen waren zoo echt, zoo natuurlijk, zoo waar; wild opwellend uit het diepst van haar gemoed, niet eerst onbewust
+van buiten geleerd uit de boeken.
+
+</p>
+<p>&#8220;Laten we dan eens zingen.&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Neen, zingen helpt niet of ik moest zelf componiste zijn. Ik kan mij niet herinneren dat &eacute;&eacute;n componist iets gemaakt heeft,
+wat mij nu bevredigen zou. Misschien ook uit zulk een stemming zich het best <span class="pagenum">[<a id="pb117" href="#pb117">117</a>]</span>in een weemoedig lied of.... is er geen uiting voor te vinden.&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Misschien wel, ja.&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Voel jij zoo iets wel eens?&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Wat?&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Zoo iets jubelends. Zoo&#8217;n overstelpend geluk.&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Ja, soms,&#8221; antwoordde hij, denkende aan zijne beste oogenblikken.
+
+</p>
+<p>Zij zag hem even van ter zijde aan, terwijl zij luchtig over de bemoste paden stapten.
+
+</p>
+<p>&#8220;Huug, soms vind ik het net, alsof je niet openhartig met mij ben,&#8221; zeide zij opeens met de haar eigene klakkelooze oprechtheid.
+&#8220;Je bent toch niet boos dat ik dit maar zoo zeg?.... Je geeft mij soms den indruk, niet bepaald alsof je iets voor mij verzwijgt
+of verbergt, dat niet,&#8212;maar toch alsof je mij niet alles zegt, wat je denkt.&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Verbeelding, kind!&#8221; antwoordde hij, met een stokje een hoop bijeengewaaide dorre bladeren van het vorig jaar uiteenslaande.
+<span class="pagenum">[<a id="pb118" href="#pb118">118</a>]</span></p>
+<p>&#8220;Je moet er niet boos om zijn. Ik dacht het maar zoo. En wij moeten elkaar geheel vertrouwen, als we gelukkig willen worden.
+Geloof je dat ook niet?&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Ja, dat is zeker,&#8221; zeide hij flauw, en zijn peinzenden blik verried den tweestrijd in zijne ziel. Hij dacht er aan dat het
+oogenblik voorbij was, toen hij haar alles had <span class="letterspaced">kunnen</span> zeggen; nu had hij slechts in hare tegenwoordigheid te waken over zijne woorden en daden. Want hij vreesde haar te kunnen
+verliezen door een enkel ondoordacht woord, gelijk hij ze vroeger roekeloos bij dozijnen uitte. O, hoe wenschte hij in dit
+oogenblik, nu zij door hare schoonheid en lieftalligheid hem weder tot in het diepst zijner ziel roerde, geen enkel duister
+plekje in zijne herinnering te hebben!
+
+</p>
+<p>Zij hoorde het in zijne stem, zij las het in zijne oogen, dat hij niet zeide wat hij dacht; en plotseling als een bliksemschicht
+op een schoonen zomeravond, viel de argwaan in hare ziel. Voor het eerst sedert den zonnigen dag harer verloving rees iets
+<span class="pagenum">[<a id="pb119" href="#pb119">119</a>]</span>als een twijfel in haar, een vage vrees, een spook, dat haar aangrijnsde, een donkere wolk, die een oogenblik een dreigende
+slagschaduw wierp over de zonnige vlakte van haar geluk.
+
+</p>
+<p>&#8220;Huug!&#8221; zeide zij, plotseling stilstaande en de handen tegen zijne borst vouwend terwijl zij hem recht in het gelaat zag,
+&#8220;je verbergt immers niets voor mij?&#8221;
+
+</p>
+<p>Toen vermande hij zich, zag haar verwijtend aan en zeide op den toon der koelste verontwaardiging: &#8220;Dat je me wantrouwen zoudt,
+had ik niet gedacht.&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;O neen!&#8221; riep zij verschrikt uit, &#8220;ik vraag je duizendmaal vergeving. Je hebt gelijk, het was heel, heel leelijk van me.
+Kom, geef me een zoen, dan is alles weer over, h&egrave;?&#8221;
+
+</p>
+<p>Zij zag hem vol liefde en vertrouwen aan, en hij kuste haar op de oogen. Was het om ze te sluiten?
+
+</p>
+<p>&#8220;Zie je, Huug,&#8221;&#8212;en zij wandelden weer voort,&#8212;&#8220;het kwam maar doordat ik zelf zoo&#8217;n flapuit ben. Alles, wat ik denk, als <span class="pagenum">[<a id="pb120" href="#pb120">120</a>]</span>ik bij je ben, zeg ik ook dadelijk. En ik vond jou soms zoo.... ja ik weet niet hoe. Maar ik begrijp wel dat ik je verkeerd
+beoordeelde. Wij zullen elkaar alles zeggen, vindt je niet? Je weet: het hoogste geluk tusschen man en vrouw kan alleen bestaan
+bij volkomen wederzijdsch vertrouwen.&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Daarvan ben ik overtuigd,&#8221; antwoordde hij met gemaakten ernst, terwijl toch het vurig verlangen in hem rees tegenover dit
+kind, dat hij zoo afgodisch beminde even oprecht te kunnen staan als zij tegenover h&egrave;m stond. &#8220;Wij moeten als twee vrienden
+zijn, niet waar? En als vriendschap en liefde ons tegelijk gelukkig maken, wat zullen wij dan een paar gelukkige menschenkinderen
+zijn.&#8221;
+
+</p>
+<p>En zoo sprak hij voort, terwijl zij zich op een omgewaaiden stam neerzetten; en hij fluisterde zoo zoet, dat de donkere slagschaduw
+als alle slagschaduwen in een oogwenk verdween.
+
+</p>
+<p>Toen zij terugreden, was het reeds bijna donker. En Ren&eacute;e zag naar den witten <span class="pagenum">[<a id="pb121" href="#pb121">121</a>]</span>dauw, die langzaam opsteeg uit de velden, onzichtbaar van nabij, maar ver in het rond zich uitbreidend over de velden, als
+een witte zee. Droomerig rees de gouden sikkel der maan, en trouw kwamen de flonkerende sterren op haar post, een voor een,
+vriendelijk oogwenkend naar de aarde.
+
+</p>
+<p>Ren&eacute;e sloot de oogen. O, altijd z&oacute;&oacute; gelukkig te mogen zijn! Z&oacute;&oacute; gelukkig te blijven als heden,&#8212;levend in zonneschijn en Meigroen,
+onder een blauwen hemel of flonkerende sterren. Zoo maar stil voort te glijden door het leven&#8212;met hem!&#8212;en de menschen te laten
+praten, zooals zij nu oom en tante praten liet, die er over kibbelden of zij morgen naar de komedie zouden gaan of niet! Haar
+mond en haar hart gesloten te houden en haar geluk te verbergen voor de geheele buitenwereld, zooals zij nu mond en hart gesloten
+hield, ofschoon overvloeiend van geluk!
+
+</p>
+<p>&#8221;&#8217;t Kind slaapt zoowaar,&#8221; zeide oom Albert, die tegenover haar zat.
+
+</p>
+<p>&#8220;Zij is zeker moe,&#8221; zeide Huug vergoelijkend <span class="pagenum">[<a id="pb122" href="#pb122">122</a>]</span>van de andere zijde der voorbank.
+
+</p>
+<p>Maar zij sliep niet en lag hem maar stil uit haar donker hoekje aan te staren, genietende van den aanblik van zijn schoon
+gelaat, dat met zijne scherpe trekken en donkere, eigenaardig gevormde wenkbrauwbogen nog duidelijk te onderscheiden was.
+En zij dacht er aan met een zucht van genot hoe lief zij hem had. Zijn leven was met het hare ineengeweven voor altijd. De
+gedachte aan zijn mogelijken dood deed haar het hart ineenkrimpen; dan zou zij nimmermeer den blik naar den schoonen hemel
+durven heffen, dacht zij. En zij herinnerde zich op eens een tekst, lang geleden in de dorpskerk vernomen, dien zij zich in
+het geheugen had gegrift, omdat zij toen daarbij aan haar vader dacht. Het waren de woorden van Ruth: &#8220;Waar gij zult heengaan,
+zal ik ook heengaan; en waar gij zult vernachten, zal ik vernachten; uw volk is mijn volk en uw God is mijn God. Waar gij
+zult sterven, zal ik sterven: aldaar zal ik begraven worden. Alzoo doe mij de Heer en <span class="pagenum">[<a id="pb123" href="#pb123">123</a>]</span>alzoo doe Hij daartoe, zoo niet de dood alleen zal scheiding maken tusschen mij en tusschen u.&#8221;
+
+</p>
+<p>Nu dacht zij daarbij aan Huug. En zij zeide ze zacht voor zich heen, telkens weer, die schoone woorden vol liefde en po&euml;zie:
+&#8220;zoo niet de dood alleen zal scheiding maken tusschen mij en tusschen u.&#8221;
+
+</p>
+<p>Zij was als een kwijnende plant geweest, die vruchteloos de zon zoekt, maar opleeft, zoodra deze haar beschijnt;&#8212;dan zich
+in teedere schoonheid naar die zon keerend, tallooze jonge knoppen ontplooiend, bloem en blad gevend, alles gevend, om het
+kopje te laten hangen, als zij verdwijnt. <span class="letterspaced">Hij</span> was haar zon; was hij weg, dan leefde zij slechts droomend voort; dan kwam het haar vreemd voor dat niemand haar miste, dat
+men geen leegte gevoelde zooals zij;&#8212;keerde hij terug, dan ontwaakte zij en glimlachte en straalde.
+</p>
+<hr class="tb"><p>
+
+</p>
+<p>Even v&oacute;&oacute;r zij de stad inreden, passeerden zij een van die stille buitenstraten, gelijk <span class="pagenum">[<a id="pb124" href="#pb124">124</a>]</span>om elke stad gevonden worden. Ren&eacute;e lag kalm opwaarts te kijken naar de eindelooze reeks gelijkvormige vensters, die rusteloos
+voorbijgleden, als zou er nooit een eind aan komen. Voor &eacute;&eacute;n dier vensters zag zij een vrouwengelaat, dat haar bijzonder trof.
+Het was in het oog vallend schoon met zijne rossig-blonde lokken en lichtblauwe oogen en fraaie kleur, maar tegelijk was het
+wreed, coquet en zinnelijk; trekken, die Ren&eacute;e zag zonder ze te kunnen ontleden, maar die haar toch afkeer inboezemden.
+
+</p>
+<p>Het licht van een straatlantaarn scheen op dat gelaat en... zag Ren&eacute;e goed?.... kwam daar niet plotseling een lach als van
+geheime verstandhouding in die oogen, terwijl zij op den voorbijrollenden landauer neerzagen?.... <span class="letterspaced">Wien</span> gold die blik?
+
+</p>
+<p>Niemand meer was wakker dan Huug; maar nu de lantaarn voorbij was, kon Ren&eacute;e zijn gezicht niet meer onderscheiden.
+
+</p>
+<p>Zij sloot de oogen.... O God, als t&ograve;ch eens....!
+
+</p>
+<p>Maar toen verjoeg zij die gedachte met <span class="pagenum">[<a id="pb125" href="#pb125">125</a>]</span>verontwaardiging uit haar hart. Zij kon&#8212;neen, zij <span class="letterspaced">moest</span> zich vergist hebben. Zij verweet zich haar argwaan, en bij het afscheid kuste zij hem met de innigste liefde goedennacht
+en bad hem nog eens met teedere stem haar te vergeven wat zij dien middag gezegd had.
+
+
+
+
+</p>
+</div>
+<div class="div1">
+<h2 class="normal">X.</h2>
+<p>&#8220;Och kind,&#8221; zeide mevrouw Verhulst en zij zag Ren&eacute;e aan met den beschermenden glimlach, dien een ervaren wereldlinge zich
+veroorloven mag tegenover een pas getrouwd vrouwtje, dat zoo juist met schitterende oogen over de heerlijkheid van het leven
+heeft uitgeweid, &#8220;als men ouder wordt, beschouwt men alles zoo anders. Dan krijgt men een geheel ander kijkje op het leven.&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Maar het huwelijksgeluk....&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Juist dat huwelijksgeluk is zoo hersenschimmig,&#8221; zeide mevrouw Verhulst met <span class="pagenum">[<a id="pb126" href="#pb126">126</a>]</span>de hand wuivend. &#8220;Natuurlijk&#8212;als men jong is, heeft men idealen, dat is bij alle menschen eender. Kijk maar naar de ge&euml;ngageerde
+luidjes, die loopen allemaal met de hoofden naar elkaar gebogen, maar na tien jaar doen ze heel anders. Idealen en hersenschimmen
+behooren bij de jeugd en gaan ook met de jeugd over.&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Maar de liefde kan toch blijven,&#8221; wierp Ren&eacute;e bescheiden tegen, bescheiden alleen om haar verschil in jaren met de spreekster,
+maar met heilige, onwrikbare overtuiging in het hart.
+
+</p>
+<p>&#8220;Och, liefde is ook al een hersenschim, bij de mannen ten minste. Het ego&iuml;sme drijft bij hen altijd weer boven. Ieder klein
+gekkinnetje droomt er van een meester, een meerdere te zullen vinden, tegen wien zij kan opzien; maar hoe anders komt dat
+meestal uit! De vrouwen moeten tegenwoordig als schildwachten staan bij de deugd van hare mannen!&#8221; En zij lachte, maar bitter,
+weemoedig bitter, zoodat Ren&eacute;e heimelijk dacht dat wel een diep <span class="pagenum">[<a id="pb127" href="#pb127">127</a>]</span>leed ten grondslag moest liggen aan zulk een hard oordeel.
+
+</p>
+<p>Hoe gelukkig, hoe trotsch, hoe rijk voelde zij zichzelf! School al eenige waarheid in zulke beweringen, dat alles ging toch
+buiten <span class="letterspaced">haar</span> klein paradijsje om, waar &#8220;de tijdgeest&#8221; niet binnen mocht treden, maar waar slechts geofferd werd op het altaar van het
+eeuwig schoone en goede: liefde en trouw. Zij luisterde wel is waar met huivering naar de voorbeelden, door hare bezoekster
+te berde gebracht, maar twijfelde heimelijk aan de waarheid er van. Wel begreep zij nu het leven en de maatschappij een weinig
+anders dan v&oacute;&oacute;r haar huwelijk; wel dacht zij er soms met weemoed aan hoeveel zonde en schuld in de wereld rondwaarden; doch
+er was geen punt van aanraking tusschen die wereld en haar zonnig huis, haar kleinen tempel van geluk.
+
+</p>
+<p>Daaraan dacht zij, toen zij, alleen gebleven, aan het venster post vatte om naar haar man uit te zien. &#8217;t Was eigenlijk nog
+wel wat vroeg, maar op hem wachten <span class="pagenum">[<a id="pb128" href="#pb128">128</a>]</span>was ook een heerlijke bezigheid. Wat zou zij ook anders doen? Van den morgen tot den avond was haar leven een genieten van
+zijne tegenwoordigheid, een verlangen naar zijn terugkeer.
+
+</p>
+<p>Die arme mevrouw Verhulst, dacht zij. Zou zij ongelukkig gehuwd zijn?.... Haar man zag er niet prettig uit, heel anders dan
+Huug, haar Huug....
+
+</p>
+<p>Hare borst rees en daalde sneller bij de gedachte aan hem.... O, dat was immers juist zoo heerlijk in het leven dat men alleen
+door de liefde tot het huwelijk komen mocht; &#8220;want,&#8221; zoo redeneerde zij heel wijsgeerig, &#8220;immers de liefde alleen geeft ons
+de kracht om onze gebreken te bestrijden en dan veredeld en gelouterd te zamen het leven in te gaan!&#8221;
+
+</p>
+<p>Die arme mevrouw Verhulst! Kon zij haar toch maar overtuigen!.... En andere menschen, die ook al zoo dom praatten.... Maar
+daartoe zou zij eigene gedachten en gewaarwordingen moeten brengen in vreemde harten, en dat ging niet. Misschien <span class="pagenum">[<a id="pb129" href="#pb129">129</a>]</span>ook was niemand ooit zoo gelukkig geweest als zij, en al was zij nu bijna reeds vijf maanden getrouwd, het was alsof dat geluk
+nog dagelijks grooter werd.
+
+</p>
+<p>Nu voelde zij iets aan hare hand; het was Caesar, die zijn kouden neus liefkoozend tusschen hare vingers duwde. En zij streek
+hem teeder over den kop en dacht aan dien heerlijken Augustusdag, toen zij van hun huwelijksreisje thuis kwamen en Huug, de
+deur openend, lachend zeide: &#8220;Treed binnen, mevrouwtje!&#8221; Wie was toen de eerste geweest, die haar verwelkomend te gemoet was
+gesprongen, die met luid geblaf en woeste sprongen gezegd had: &#8220;Ik heb zoo naar je verlangd.&#8221; Niemand anders dan Caesar, die
+lieve, goede Caesar! O, dat gevoel&#8212;zoo lang ontbeerd&#8212;van dien vochtigen snoet en die zachte, warme haren! Tallooze herinneringen
+waren er plotseling mede voor haar geest gerezen; het was als een groet, een zegening voor haar uit het oude huis, juist nu
+zij hare intrede deed in een nieuwe, eigene woning! En toen <span class="pagenum">[<a id="pb130" href="#pb130">130</a>]</span>zij, met hare armen nog om Caesar&#8217;s hals, bij wien zij was neergeknield, den vochtigen blik naar Huug had opgeheven, toen
+had zij aan zijne stralende oogen gezien dat zij niemand anders dan hem deze verrassing te danken had.
+
+</p>
+<p>Weer zag zij naar buiten. De straten waren dik besneeuwd. Nu en dan rinkelde een ar voorbij. Jongens waren aan het sleden,
+en sneeuwballen vlogen van alle zijden door de straat. Maar het was toch geen vroolijk schouwspel, want de lucht hing er zwaar
+en droevig over, geelachtig grauw, als was zij vol nieuwe sneeuw.
+
+</p>
+<p>Maar in Ren&eacute;e&#8217;s hart scheen een warme zomerzon. Zij dacht aan die hooggeplaatste Russische vrouw, van wie zij pas gelezen
+had dat deze haar echtgenoot gevolgd was naar Siberi&euml; en zij dacht dat zij dit zelf ook zou doen. Zij zou hem volgen door
+ontbering en ellende, tot in &#8220;de schaduwen des doods&#8221;. In hare hooge stemming hield zij er van versregels of bekende uitdrukkingen
+uit gewijde literatuur zacht bij <span class="pagenum">[<a id="pb131" href="#pb131">131</a>]</span>zichzelf op te zeggen, uitdrukkingen, die zij zich van vroeger herinnerde, maar waarvan zij nu pas recht al de diepte en schoonheid
+begreep. Alle hadden zij betrekking op Huug, op hare koning, haar afgod! Zoolang zij elkander z&oacute;&oacute; liefhadden, welk leed kon
+hen dan treffen: slechts de dood kon scheiding maken tusschen hem en tusschen haar, gelijk de bijbeltekst zeide. Zoolang dat
+zalige gevoel van vereering haar hart vervulde, zoolang zij met geheel hare ziel dien man aanhing, hem haar leven wijdde,
+een leven van stille, maar diepe vereering, omgaf haar een pantser, dat haar tegen ieder leed beveiligde. Zij was niet godsdienstig
+opgevoed, maar zij begreep nu volkomen het geluk, dat geloof, liefde en vertrouwen in een aangebeden godheid den mensch kunnen
+schenken; zij begreep den drang, die in oude tijden de menschen zich had doen werpen onder de alles verpletterende wielen
+van den wagen des Gods, dien zij liefhadden; zij begreep de doodsverachting der martelaren en de zelfontzegging <span class="pagenum">[<a id="pb132" href="#pb132">132</a>]</span>der kloosterlingen. <span class="letterspaced">Vereering</span>&#8212;zoo heette de sleutel tot al die raadselen, en die zaligmakende kracht was ook in hare ziel gekomen en vervulde er alles
+met gouden glans.
+
+</p>
+<p>Nu was haar ideaal werkelijkheid geworden: zijn kleine schildwacht was zij; van den morgen tot den avond mocht zij waken over
+zijn geluk. Des morgens omgaf zij hem met duizend teedere oplettendheden; niemand mocht ooit die kleine zorgen en bezigheidjes
+van haar overnemen. Des middags ontving zij bezoeken om zijnentwil of legde ze af, bij allerlei vreemde menschen, die haar
+volkomen onverschillig waren, maar aan wie zij door haar stralend gezichtje steeds de overtuiging gaf dat hij &#8220;de beste man
+der wereld&#8221; was, gelijk zij hem werkelijk soms in intiemer kring ook lachend noemde, wanneer de stroom van zoete gedachten
+haar te machtig werd en uit <span class="letterspaced">moest</span> barsten, ondanks haarzelf. En des avonds vulde haar salon zich met bezoekers&#8212;o, zoo vermoeiend soms!&#8212;maar heerlijk toch <span class="pagenum">[<a id="pb133" href="#pb133">133</a>]</span>ook, als zij zag hoe hij genoot; als zijn blik dwaalde langs de smaakvol versierde wanden of op h&aacute;&aacute;r bleef rusten, zooals
+ze daar zat, slank en bevallig, achter haar theegoed, dat zij zoo aardig hanteerde. Nooit, zoolang zijne moeder van hem was
+heengegaan, had hij zich zoo <span class="letterspaced">tehuis</span> gevoeld; nooit was hij omringd geweest van zooveel oplettendheid.
+
+</p>
+<p>En hoe graag ging hij met haar uit! Zij was zoo mooi, dat de menschen op straat bleven stilstaan om haar na te zien; het was
+als straalde er licht van haar af, als omgaf een aureool dat reine, lieve kindergelaat, en menig dof oog verhelderde, menige
+in bitterheid saamgenepen mond ontspande zich tot een glimlach, als zooveel geluk voorbijging.
+
+</p>
+<p>Ha, daar kwam hij! Hunne blikken kruisten elkaar als gouden stralen.
+
+</p>
+<p>Bij de deur wachtte zij hem op. Een lange kus, een wisseling van teedere, zoete woordjes.... zij waren nog even dwaas verliefd
+als in hun kort engagement.
+
+</p>
+<p>&#8220;Wachtte je op me?&#8221; vroeg hij.
+<span class="pagenum">[<a id="pb134" href="#pb134">134</a>]</span></p>
+<p>&#8220;Ja,&#8221; antwoordde zij glimlachend. &#8220;Je weet wel: als je weg ben, wacht ik altijd op je. Dan leef ik maar half.&#8212;Kom, doe nu
+gauw dat vervelende paradepak uit, dan ben je meer op je gemak.&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;En de receptie bij den kolonel dan?&#8221;
+
+</p>
+<p>Een uitdrukking van groote teleurstelling kwam over haar opgewekt gezichtje.
+
+</p>
+<p>&#8220;O, die had ik vergeten.... H&egrave;, hoe saai!&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Ik kwam maar eens even naar je kijken. Ik geloof dat ik ook alweer verlangde,&#8221; en toen glimlachten zij elkaar toe.
+
+</p>
+<p>&#8220;Maar er is niets aan te doen,&#8221; hervatte zij dapper. &#8220;Ga maar gauw. Het kan vlug afloopen, niet?&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Een uur gaat er spoedig mee heen,&#8221; zeide hij haar vertroostend op het voorhoofd kussend.
+
+</p>
+<p>&#8220;Neem een rijtuig, Huug. Kijk, het begint te sneeuwen.&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Ja, wees maar niet bezorgd, kleintje.&#8221;
+
+</p>
+<p>Hij behandelde haar met een teederheid, die een reus voor een kind zou aan den dag leggen, maar het was een eerbiedige <span class="pagenum">[<a id="pb135" href="#pb135">135</a>]</span>teederheid. Hij gevoelde haar louterenden invloed op zijn zieleleven, hoewel dan ook onbewust uitgeoefend, en was er dankbaar
+voor. Hij wist het: wat zij in hem zag, was hij nog niet, maar meer en meer wilde hij het worden. Hij vorderde: hij won krachten
+en de tijd zou komen, wanneer hij haar waardig zou <span class="letterspaced">zijn</span>.
+
+</p>
+<p>Soms, als hij haar toefluisterde hoe lief hij haar had, voelde hij plotseling tranen in zijne oogen wellen&#8212;van overstelpend
+geluk. Want zijne liefde, vroeger zoo vol zelfzucht, had zich gewijzigd tot dat vurig verlangen, alle ware liefde eigen: het
+beminde voorwerp te beschermen en veilig door het leven te doen gaan, geschraagd door zijne kracht, beschut door zijne armen....
+
+</p>
+<p>&#8220;Adieu, lieveling!&#8221;
+
+</p>
+<p>Het laatste, wat hij van haar zag, was haar blozend, lief gezichtje, dat hem achter de groote spiegelruit vriendelijk toelachte,
+tot de sneeuwvlokken haar voor hem onzichtbaar maakten.
+
+
+
+<span class="pagenum">[<a id="pb136" href="#pb136">136</a>]</span></p>
+</div>
+<div class="div1">
+<h2 class="normal">XI.</h2>
+<p>In eenzaamheid bleef zij achter, die liefelijke eenzaamheid van een weelderig salon, waarvan ieder meubeltje slechts zoete
+herinneringen wakker roept, waar een knappend vuur gezelligheid brengt en de droomerige tik der pendule tot aangename overpeinzingen
+stemt.
+
+</p>
+<p>Hugo&#8217;s portret was er ook; dat had zij zoo gewild. En boven in haar boudoirtje hing zijne buste levensgroot, haar glimlachend
+aanziende. Dikwijls in zijne afwezigheid had zij uit verlangen naar dat gelaat haar handwerkje of boek neergelegd en was naar
+boven gesneld om het te beschouwen.
+
+</p>
+<p>In de straat werd het stiller, naarmate de sneeuwvlokken dichter begonnen te vallen. Nu en dan blies een gure windvlaag ze
+tegen het venster, maar zij keek er glimlachend naar met een zalig gevoel van veiligheid. In h&aacute;&aacute;r warm, gezellig nestje, zoo
+zeide zij zacht, kon geen windvlaag of sneeuwvlok doordringen.
+<span class="pagenum">[<a id="pb137" href="#pb137">137</a>]</span></p>
+<p>Maar iets anders kon daar binnenkomen, kouder en verstijvender dan de Noordenwind; iets, wat haar warm bloed verkillen en
+haar warm hart met een ijskorst omgeven zou: iets, wat met &eacute;&eacute;n slag alle jeugdige geluksbloesems zou doen verdorren: het noodlot;&#8212;het
+noodlot, dat de schuld en de zwakheid der mannen wreekt aan jonge, reine, gelukkige schepselen, die zich vertrouwend aan hen
+overgaven. Hugo Freeze, die gemeend had het verleden te kunnen afschudden als het stof van zijne zolen, zou gevoelen dat het
+zich als een slang gekronkeld had om zijn voet en met hem gaan zou, het lange leven door, waar hij ging.
+
+</p>
+<p>En terwijl Ren&eacute;e, mijmerend over haar geluk, als een tevreden kind de reusachtige sneeuwvlokken met het oog volgde of de figuren
+bewonderde, die zij er in kon waarnemen, als zij tegen het glas bleven kleven, naderde het noodlot, stil maar zeker. Reeds
+was het in de naaste straat...., het kwam dichter, altijd dichter.
+<span class="pagenum">[<a id="pb138" href="#pb138">138</a>]</span></p>
+<p>Nu had het haar huis gevonden; het was op haar drempel....
+
+</p>
+<p>De schel klonk door de gang, brutaal en bevelend.
+
+</p>
+<p>&#8220;Mevrouw,&#8221; zeide Frederik de oppasser, &#8220;daar is een vrouw om u te spreken. Zij zegt dat zij niet weg zal gaan, v&oacute;&oacute;r zij u
+gesproken heeft, en.... het is misschien beter dat u maar gaat, dan dat ze.... schandaal maakt,&#8221; voegde hij er zacht bij.
+
+</p>
+<p>Ren&eacute;e rees haastig op.
+
+</p>
+<p>&#8220;Maar ik wil haar immers wel spreken, Frederik&#8221;, antwoordde zij met zacht verwijt. &#8220;Je moogt in deze koude geen enkelen arme
+wegzenden.&#8221;
+
+</p>
+<p>Frederik&#8217;s gezicht had een zeer bekommerde, bijna ontroerde uitdrukking, maar hij zeide niets meer en liet zijne mevrouw voorbijgaan.
+
+</p>
+<p>Rustig ging zij de trap af, die naar het portaal leidde, denkende hoe wreed de winter is voor de armen. Toen echter haar oog
+op de vrouw viel, die haar achter de glazen tochtdeur stond op te wachten, liet <span class="pagenum">[<a id="pb139" href="#pb139">139</a>]</span>zij haastig hare goedgevulde portemonnaie weer in haar zak glijden en bleef, als door den bliksem getroffen, een oogenblik
+roerloos staan. Een rilling ging door al hare leden en zij gevoelde haar gelaat koud worden, als verbleekte zij.
+
+</p>
+<p>Maar snel herwon zij hare zelfbeheersching en trad vooruit.
+
+</p>
+<p>Zij wist nauwkeurig waar zij dat gelaat nog eens gezien had en herinnerde zich den vreeselijken lach, die haar zoozeer gepijnigd
+had. Nu echter lachten die oogen niet; zij fonkelden haar tegen als gloeiende kolen, vol haat wegens meerdere rechten, vol
+afgunst wegens meerderen rijkdom, vol zegepralenden wraaklust wegens teleurgestelde hoop, en vol woede wegens de reine schoonheid,
+de kalme waardigheid, die zij aanschouwden.
+
+</p>
+<p>Een oogenblik stonden zij zwijgend tegenover elkaar, als overstelpt door eigen aandoeningen, die nooit een vrouw machtiger
+overweldigen dan wanneer het hare liefde geldt, en Frederik, die achter zijne mevrouw <span class="pagenum">[<a id="pb140" href="#pb140">140</a>]</span>was aangekomen om naar het sousterrain terug te keeren, zeide later dat het was geweest of er een engel en een duivelin tegenover
+elkander hadden gestaan.
+
+</p>
+<p>Toen klonk Ren&eacute;e&#8217;s bevende stem: &#8220;U wilt mij spreken, juffrouw? Kom even met uwe kindertjes in het spreekkamertje.&#8221;
+
+</p>
+<p>Want de jonge vrouw had twee kinderen bij zich, een knaapje van twee jaar en een kleintje van weinige weken.
+
+</p>
+<p>Ren&eacute;e&#8217;s blik bleef op het gezichtje van het jongentje staren; aan wien herinnerde het haar toch met zijne donkere oogen en
+eigenaardigen wenkbrauwboog?
+
+</p>
+<p>Toen traden zij het spreekkamertje binnen en de deur sloot zich achter hen.&#8212;-
+
+</p>
+<p>Een half uur later trad de vrouw weer naar buiten; een glimlach van voldoening over gestilde hebzucht lag om hare lippen en
+over gestilde wraakzucht tevens; vergeten was zij, maar gewroken ook....!
+
+</p>
+<p>En daar binnen stond Ren&eacute;e, roerloos, versteend. Zij staarde recht voor zich uit, minuten lang, met vaalbleek gelaat en <span class="pagenum">[<a id="pb141" href="#pb141">141</a>]</span>onbeweeglijken blik. Maar in haar hart was een storm, een orkaan, welks koude adem dat gloeiende, hartstochtelijk liefhebbende
+hart tot een klomp ijs verstijfde.
+
+</p>
+<p>In haar stierf langzaam het schoone jonge leven weg; hare liefde, haar geluk, haar verleden, hare toekomstidealen, &eacute;&eacute;n voor
+&eacute;&eacute;n stierven zij weg, als bloemen voor de zeis des maaiers.
+
+</p>
+<p>Met dien starenden blik schouwde zij in een afgrond, waarvan zij nauwelijks het bestaan had vermoed; en op den bodem van dien
+afgrond zag zij haar koning, haar god, zich wentelend in het slijk, hem, dien zij smetteloos gewaand had als zichzelf.
+
+</p>
+<p>Geld had die vrouw gevraagd, geld voor.... o God, voor <span class="letterspaced">zijne</span> kinderen! En de waarheid harer woorden lag die kleinen in het gezicht geschreven. Dat kind van enkele weken&#8212;het was onbewust
+zoo wreed geweest, het had haar de ziel verscheurd.
+
+</p>
+<p>De stem van een der dienstboden in het sousterrain deed haar opschrikken en zij <span class="pagenum">[<a id="pb142" href="#pb142">142</a>]</span>begreep hier niet zoo te kunnen blijven.
+
+</p>
+<p>Was zij nog dezelfde Ren&eacute;e van straks?&#8212;Neen, de kleine, gelukkige Ren&eacute;e, die zich als een koningin gevoeld had in haar huis,
+als een gezegende onder de stervelingen, was dood; zij zou nimmer terugkeeren, nimmer, nimmermeer.
+
+</p>
+<p>Nu sloop daar een vreemde de trap op, een verguisde en bedrogen vrouw, ging de slaapkamer door en verdween in het kleine vertrekje
+daarnaast: haar boudoir.
+
+</p>
+<p>Daar sloot zij de deur, nauwkeurig en schijnbaar kalm, altijd met die starende oogen en dat bleek gelaat; deed toen enkele
+stappen vooruit en bleef staan leunen tegen het hoofdeinde van de rustbank, juist zooals zij beneden gestaan had, bewegingloos,
+gevoelloos.
+
+</p>
+<p>De schaduwen vielen dichter; buiten werd het stiller en stiller; beneden in de eetkamer klonk het bezige gedruisch van het
+tafeldekken. Maar zij bemerkte het niet.
+
+</p>
+<p>Eens klonk het vreemd en hard door het stille vertrekje: &#8220;Hij was slecht, <span class="letterspaced">slecht</span>!&#8221; <span class="pagenum">[<a id="pb143" href="#pb143">143</a>]</span>en toen weer dat vreeselijk staren, dat opgaan in een enkele verpletterende gedachte, waarbij het lichaam niet meer gevoeld
+wordt en de mensch slechts geest is geworden.
+
+</p>
+<p>Op eens ontwelde daar een kermende kreet aan hare lippen; zij wierp zich bij de sofa neer, het gelaat in de handen verbergend,
+het hoofd diep, diep neerdrukkend in de fluweelen kussens. Toch weende zij niet. Zij steunde slechts zacht, zacht en klagend,
+altijd weer hetzelfde geluid.
+
+</p>
+<p>Telkens viel daar weer een andere gedachte in hare ziel, een gedachte als een dolkmes, die haar kermen deed van pijn. Herinneringen,
+ontdekkingen, gevolgtrekkingen.... o, hoeveel begreep zij nu op eens! Hoe zag zij alles in een ander licht; hoe voelde zij
+zich misleid en bedrogen! Duizend kleinigheden, eerst niet door haar opgemerkt of overdacht, voegden zich nu samen tot een
+lange reeks van bewijzen en beschuldigingen.
+
+</p>
+<p>Met krampachtigen greep vatte zij haar <span class="pagenum">[<a id="pb144" href="#pb144">144</a>]</span>hoofd, zoodat de golvende haren losraakten en de sidderende gestalte omhulden; en toen zij het bemerkte, deed het haar goed.
+Zich verbergen, onzichtbaar worden.... voor de meiden, voor hare kennissen, voor de wereld.... Er was iets belachelijks aan
+haar, iets schandelijks!.... De menschen zouden er naar wijzen.... Iets bespottelijks was het en toch iets vreeselijks, en
+alle menschen zouden haar belachen, haar beklagen,.... O weg, weg!
+
+</p>
+<p>Zij sprong op als om te vluchten, toen haar blik op het portret van haar man viel, dat haar glimlachend aanzag.
+
+</p>
+<p>Toen hoorden de meiden beneden, uit het boudoir een wilden lach, een lach, als van een waanzinnige, kort en luid en vreemd,
+die echter spoedig weer door diepe stilte gevolgd werd....
+
+</p>
+<p>Zij staarde op dat fraaie, lachende mannengelaat, waarin zij nu plotseling zwakheid en karakterloosheid las. Hare lippen krulden
+zich minachtend, haar blik nam een uitdrukking van afkeer aan, het jonge gezichtje <span class="pagenum">[<a id="pb145" href="#pb145">145</a>]</span>was op eens dat eener vrouw, eener diep beleedigde vrouw.
+
+</p>
+<p>Langzamerhand werd die blik zachter, maar geen verzoening sprak er uit; medelijden slechts <span class="letterspaced">en</span>.... een lang, een eeuwig vaarwel; een afscheidsgroet tegelijk aan den man, dien zij had bemind, en aan den zwakkeling, dien
+zij niet beminnen, niet meer toebehooren <i>kon</i>; een vrijwillige, eeuwige scheiding van de reine vrouw aan den verachtelijken slaaf zijner lusten. Ach, nog iets anders,
+iets oneindig wreeders dan de dood kon scheiding maken tusschen hem en tusschen haar, maar d&aacute;&aacute;raan had zij nooit gedacht....!
+
+</p>
+<p>&#8220;O, Huug,&#8221; fluisterde zij, dicht voor het portret tredend, &#8220;hoe lief heb ik je gehad! Hoe heb ik je aangebeden! Ik geloofde
+in je.... Ik wist niets van die vuile, walgelijke wereld, waarin de mannen leven. Ik zag het leven, zooals het werkelijk is,
+niet, zooals het door de ellendelingetjes, die zich mannen noemen, is ontheiligd en verlaagd. Je staat daar rechtop tegenover
+mij, netjes <span class="pagenum">[<a id="pb146" href="#pb146">146</a>]</span>aangekleed in je uniform met goudgalon en blinkende knoopen, maar geen mannenhart slaat daarachter. Ik veracht je,.... ik
+<span class="letterspaced">kan</span> niet anders, en dat ik je verachten moet, doodt mij.&#8221;
+
+</p>
+<p>Weer kreunde zij zacht en wendde het gelaat van die eens zoo beminde trekken.
+
+</p>
+<p>Het was haar als bestond zij niet meer; de vroegere Ren&eacute;e was verdwenen; haar geest was reeds gestorven in haar, alleen dat
+rampzalig lichaam stond daar nog, dat maar niet zoo spoedig sterven wilde als de ziel.
+
+</p>
+<p>En weg wilde zij toch, naar lichaam en geest, weg, ver weg, naar een toevluchtsoord, waarheen niemand haar volgen kon en vanwaar
+geen wreede, menschelijke wet de beleedigde vrouw tot terugkeer dwingen kan.
+
+</p>
+<p>En zij dacht er over, kalm, volkomen onverschillig, hoe zij het jonge, sterke leven in haar vernietigen zou.... Dat gehate,
+bloeiende lichaam, dat nergens meer toe diende, het moest weg; dat kloppende, eens zoo gloeiende hart moest dood; het was
+<span class="pagenum">[<a id="pb147" href="#pb147">147</a>]</span>immers toch maar een bedrogen, misleid hart. Als zij nog vier en twintig uren leven moest, zou zij krankzinnig zijn. Misschien
+was zij het reeds; zij wist het zelf niet recht. Het kon haar ook niet schelen.... Als zij maar inslapen kon&#8212;voor altijd!
+
+</p>
+<p>Haar afgod was van zijn voetstuk gevallen en had in zijn val haar hart verbrijzeld. Nimmer, nimmer kon hij weer opgericht
+worden.
+
+</p>
+<p>&#8220;Ha, ha!&#8221; zeide zij overluid en hare eigene stem klonk haar vreemd in de ooren, &#8220;zelf de scherven aaneenlijmen en dan mijzelf
+en anderen wijsmaken dat dit nu weer....!
+
+</p>
+<p>Hare woorden eindigden in een vlijmenden spotlach.
+
+</p>
+<p>Eens had zij gevoeld altijd meer vrouw dan wereldlinge te zullen zijn, en zoo zeide zij nu ook tot zichzelf dat zij niet behoorde
+tot de vrouwen, die kunnen voortleven met een ongeneeslijke wonde in het hart; wier lichaam nog altijd rondloopt en werktuiglijk
+zijne plichten vervult, terwijl de ziel reeds gestorven is in haar, lang geleden reeds, <span class="pagenum">[<a id="pb148" href="#pb148">148</a>]</span>toen haar liefde en vertrouwen gebroken werden, evenals de hare nu. Of ja, misschien zou zij er toe in staat zijn geweest
+ter wille eener moeder of van hulpelooze kinderen, maar.... zij had geen andere schatten, geen anderen rijkdom gehad dan h&egrave;m!
+
+</p>
+<p>Rustig keerde zij zich naar de deur en trad de slaapkamer binnen. Hier opende zij een kast en zag zoekend rond....
+
+</p>
+<p>Ja, daar in den hoek stond wat zij zocht. Hij had haar dikwerf gewaarschuwd het nooit te verzetten, opdat het niet verward
+zou worden met een der fleschjes op de toilettafel.
+
+</p>
+<p>Nu nam zij het in handen en las het opschrift. Enkele druppels waren voldoende om een sterken man den slaap te bezorgen, dien
+hij soms vruchteloos zocht, en met wreed genot mat zij den inhoud met de oogen. Het waren zeker wel honderd droppels.... ja,
+zeker wel honderd! En als een schat drukte zij het kleine voorwerp tegen hare borst, trad er het boudoir mede binnen en sloot
+de deur achter zich.
+</p>
+<hr class="tb"><p>
+<span class="pagenum">[<a id="pb149" href="#pb149">149</a>]</span></p>
+<p>Een kwartier later stak Hugo Freeze den sleutel in zijne huisdeur.
+
+</p>
+<p>Hij kwam fluitend de trap op, verlangend zijn paradepakje uit te doen. Maar eerst wilde hij rondzien naar Ren&eacute;e. Een blik
+in het salon&#8212;neen, zij was daar niet.
+
+</p>
+<p>Toen hij zich omkeerde, om haar elders te zoeken, trad Frederik hem in den weg, sloeg aan met neergeslagen oogen en vroeg
+aarzelend of hij mijnheer even spreken mocht.
+
+</p>
+<p>&#8220;Spreek op!&#8221; klonk het ongeduldig antwoord.
+
+</p>
+<p>Toen daalde Frederik&#8217;s stem tot gefluister en toen hij had uitgesproken, was het gelaat van zijn meester doodsbleek.
+
+</p>
+<p>&#8220;Dank je&#8212;je bent een beste kerel, hoor! Ik zal aan je denken,&#8221; zeide hij ontroerd, hem de hand reikende: en toen, nauwelijks
+in staat zich goed te houden, verdween hij in de slaapkamer.
+
+</p>
+<p>Goddank&#8212;zij was hier niet. Waarschijnlijk was zij in het boudoir. Hij zou zich stilhouden, want haar onder de oogen <span class="pagenum">[<a id="pb150" href="#pb150">150</a>]</span>treden kon hij nog niet. Eerst moest hij zich herstellen en dan wilde hij tot haar gaan en haar vergeving vragen;.... haar
+zeggen hoe lief hij haar toch had, hoe haar invloed reeds een ander, een beter mensch van hem gemaakt had.... Hij zou zichzelf
+beschuldigen en vrijpleiten tegelijk.
+
+</p>
+<p>Maar dan dacht hij weer aan die reine kinderoogen vol geloof en vertrouwen.... en hij deinsde voor een ontmoeting terug....
+
+</p>
+<p>O God, dat dit nu had moeten gebeuren!
+
+</p>
+<p>Hij zat maar roerloos, schrijlings op een stoel neergevallen, de armen over de leuning en het gelaat in de handen geborgen....
+Zou zij in het boudoir zijn?
+
+</p>
+<p>Hij luisterde geruimen tijd.
+
+</p>
+<p>Geen geluid.
+
+</p>
+<p>Hij ging naar de deur, aarzelde weder in zijn bewustzijn van schuld, trad weer nader en moed vattende, zeide hij smeekend:
+&#8220;Ren&eacute;e!&#8221;
+
+</p>
+<p>Maar geen antwoord volgde.
+
+</p>
+<p>Toen opende hij de deur en daar, neergezonken op de rustbank, half verborgen in <span class="pagenum">[<a id="pb151" href="#pb151">151</a>]</span>hare fraaie lokken, lag haar slank meisjesfiguur. Was zij ingesluimerd?
+
+</p>
+<p>In de schemering kon hij haar gelaat slechts flauw onderscheiden, maar hij trad nader en knielde bij haar, zijn gelaat aan
+hare borst verbergend en verwachtende dat zij ontwaken zou.
+
+</p>
+<p>Maar zij bewoog zich niet.
+
+</p>
+<p>&#8220;Ren&eacute;e&#8212;lieveling?&#8221;
+
+</p>
+<p>Hij wilde hare hand vatten.... Maar wat hield zij er mede omklemd?
+
+</p>
+<p>Een kreet onsnapte hem, een ijskoude rilling ging hem van het hoofd tot de voeten.
+
+</p>
+<p>Hij zag haar oplettend aan.... En toen hij in dat doode, welbeminde gelaat zag, toen begreep hij plotseling dat het nooit
+weer in vertrouwende liefde aan zijne borst zou rusten; dat hij nimmer, nimmermeer, ondanks boete en rouw, het zoete: &#8220;Huug,
+ik heb je zoo lief!&#8221; van hare lippen zou hooren; dat een vreeselijk &#8220;te laat!&#8221; op die dierbare trekken geschreven stond.
+
+</p>
+<p>Op eens, als door waanzin bevangen, <span class="pagenum">[<a id="pb152" href="#pb152">152</a>]</span>riep hij op hartverscheurenden toon, die van de diepste zielesmart getuigde:
+
+</p>
+<p>&#8220;Ren&eacute;e, Ren&eacute;e!.... Mijn vrouwtje!.... Word wakker? Geef antwoord!.... Zeg me dat je leeft.... O, spreek toch, spreek toch!&#8221;
+
+</p>
+<p>Maar zijne stem kon haar niet meer bereiken. De kleine schildwacht had haar post verlaten.
+
+
+
+
+
+<span class="pagenum">[<a id="pb153" href="#pb153">153</a>]</span></p>
+</div>
+</div>
+<div class="div0">
+<h2 class="normal">De eerste dag van beterschap</h2><span class="pagenum">[<a id="pb155" href="#pb155">155</a>]</span><p>In de stilte van den sneeuwigen winternacht hoort zij de klokken vijf slaan, tegelijk of na elkaar. Nu reeds?.... Hoe kan
+men toch beweren dat de uren aan een ziekbed lang vallen! Er is zooveel te doen en&#8212;als de handen rusten&#8212;zooveel te denken.
+Voor een moeder althans....
+
+</p>
+<p>Aandachtig slaat zij den kranke gade. Een geheel uur lang ligt hij daar nu reeds in heerlijken, diepen slaap.&#8212;Hoor die ademhaling!
+Het is niet dat schokkende, haastige hijgen, waarnaar zij nu reeds weken lang zoo angstig luisterde. Het is een rustige in-
+en uitademing. En het kleine beminde gezichtje is niet meer rood van koortshitte, maar bleek, akelig bleek. Nu ziet ze eerst
+recht hoe ontzettend vermagerd en ingezonken het is. Zij kan het bijna niet meer vereenzelvigen met de <span class="pagenum">[<a id="pb156" href="#pb156">156</a>]</span>ronde wangen en schitterende oogen, die zij zich van vroeger herinnert.... Maar hij is toch haar dierbare kleine Wim nog....
+
+</p>
+<p>Ach, zooals hij daar nu ligt, ziet hij er uit, als ware hij reeds gestorven. Welk een verschrikkelijk gezicht!
+
+</p>
+<p>Een traan welt haar in de oogen, maar zij wischt dien haastig af en klemt de lippen opeen. Niet schreien! Als het haar weer
+eens overweldigde zooals gisteren, toen de dokter gezegd had dat het kind niet lang meer bestand zou kunnen zijn tegen die
+hevige en voortdurende koorts en die afmattende hoestbuien, welke allen slaap beletten! Toen had, nadat de dokter weggereden
+was, al haar zelfbedwang haar niets meer gebaat, en zij had geschreid, geschreid, tot ze geen tranen meer had. En toen had
+ze hoofdpijn en was verplicht naar bed te gaan en kleinen Wim aan anderen over te laten....
+
+</p>
+<p>O neen, niet meer schreien!
+</p>
+<hr class="tb"><p>
+<span class="pagenum">[<a id="pb157" href="#pb157">157</a>]</span></p>
+<p>Ze heeft grooten Wim om middernacht, nadat zij eenige uren gerust had, naar de logeerkamer gezonden, om daar den slaap te
+genieten, waaraan hij na den vermoeienden arbeid van den dag behoefte heeft, en kan nu ongestoord den kleinen zieke verplegen.
+
+</p>
+<p>Ze staart hem maar altijd aan. Haar hart wordt lichter en lichter. Dit <i>moet</i> beterschap zijn. De laatste hoestaanval ging niet met benauwdheid gepaard, en na dien tijd is hij zoo stil tevreden geweest,
+als gevoelde hij zich zeer welbehaaglijk.
+
+</p>
+<p>Beterschap.... Voor het eerst durft ze er aan denken.
+
+</p>
+<p>Zal ze zijn vroolijken lach, zijn lief gekeuvel weer hooren, waaraan ze zoo menigmaal met smartelijk, wild verlangen heeft
+teruggedacht in deze droeve weken? Zal ze hem weer zien rondloopen in zijn aardig, nieuw pakje, waarop ze gister nog in stomme
+smart haar hoofd heeft neergebogen, toen ze het bij het openen der kast zag liggen? Zal er niets bewaarheid worden van die
+<span class="pagenum">[<a id="pb158" href="#pb158">158</a>]</span>vreeselijke visioenen, welke haar telkens voor oogen zweefden: een kistje, een begrafenisstoet, een graf, een altijd ledig
+stoeltje.... Ja, hoe zonderling dat zij daaraan met, naar het haar toeschijnt, ijzige kalmte, met zoo doffe, wanhopige berusting
+heeft kunnen denken, als ze daar onbeweeglijk in haar stoel zat en doelloos naar de bloemen van het tapijt staarde! Zelfs
+heeft ze overwogen hoe koel zij de advertentie wel zou wenschen, die het doodsbericht van haar lieveling zou bevatten, en
+hoe onbewogen zij schijnen zou in tegenwoordigheid van vrienden en kennissen.
+
+</p>
+<p>Telkens zijn haar de zoogenaamde condoleantievisites in de gedachte gekomen en zij heeft gehuiverd. Hoe, zouden reeds in die
+eerste droeve dagen allerlei menschen in huis komen en met haar willen spreken over hem, wiens naam zij niet zou kunnen noemen
+zonder in tranen uit te barsten? Hare goede vrienden&#8212;zouden zij <span class="letterspaced">d&agrave;t</span> van haar eischen? Zouden zij onnadenkend genoeg zijn om blindelings een gebruik te <span class="pagenum">[<a id="pb159" href="#pb159">159</a>]</span>volgen zonder eerbied voor de zielesmart eener moeder; of ongevoelig genoeg om uit bloote nieuwsgierigheid het huis der droefenis
+binnen te dringen? Men kan immers ook schriftelijk deelneming betuigen!
+
+</p>
+<p>Zij heeft zich herinnerd dat, toen Willem zijne moeder verloren had,&#8212;die goede, lieve, waardige vrouw, aan wie hij met zijne
+gansche ziel hing,&#8212;zij er zich over verwonderde dat er bij iedere betuiging van deelneming iets hards in zijn gelaat kwam,
+terwijl hij de vormelijke condoleantie-phrase niet&#8212;of met een algemeenheid beantwoordde. Nu eerst had ze hem begrepen. Ja,
+ook <i>zij</i> zou haar hart met een pantser omringd en niemand toegestaan hebben de versche wonde daarbinnen te bekijken, te peilen en
+verder open te rijten. De menschen mochten dan zeggen dat zij niet zeer bedroefd scheen, zooals zij het van Willem gezegd
+hadden....
+
+</p>
+<p>Dat alles is herhaaldelijk in haar omgegaan. Maar nu.... <i>Is</i> dit beterschap?
+
+</p>
+<p>Ze kan zich maar niet verzadigen aan <span class="pagenum">[<a id="pb160" href="#pb160">160</a>]</span>het gezicht van haar rustig sluimerend kind. Zonderling, zelf heeft ze in het geheel geen slaap. Ze is te gelukkig. Het is
+haar alsof zij nu pas voor het eerst weer eens rustig denken kan.
+</p>
+<hr class="tb"><p>
+
+</p>
+<p>Allerlei zoete herinneringen komen tot haar.
+
+</p>
+<p>Haar kleine ridder: wat was hij altijd galant! Hoe sprong hij op, als haar vingerhoed viel of haar kluwen wegrolde! Hoe graag
+snelde hij naar huis om hoed of parasol, als in den tuin de zon haar begon te hinderen! En bovenal&#8212;hoe aandoenlijk lief hield
+hij de kleintjes stil, als maatje eens hoofdpijn had! Die vurige vereering zijner moeder&#8212;alleraardigst was ze in het zesjarig
+kereltje.
+
+</p>
+<p>De spiegel zeide haar dikwerf reeds dat hare eerste schoonheid voorbij was; haar voorhoofd werd minder glad, haar <i>teint</i> grover, hare tanden begonnen hunne witheid te verliezen en haar figuurtje zijne gratie. <span class="pagenum">[<a id="pb161" href="#pb161">161</a>]</span>Maar behalve grooten Wim had ze toch altijd nog &eacute;&eacute;n aanbidder: dat was <i>kleine</i> Wim.
+
+</p>
+<p>&#8220;Ik kijk zoo graag naar u. Ik vind u zoo mooi,&#8221; zeide hij soms, haar in stille verrukking aanstarend.
+
+</p>
+<p>Hoe gaarne ook haalde hij zich allerlei ongelukken in het hoofd, om te toonen hoe dapper hij zijn zou om harentwil.
+
+</p>
+<p>&#8220;Als er een beer kwam in de gang,&#8221; zei hij dan met schitterenden blik en gebalde vuistjes, &#8220;dan zouden pa en ik u met de kleintjes
+hier in de kamer sluiten en hem dan gaan doodslaan....<span class="corr" id="xd0e1804" title="Niet in bron">&#8221;</span>
+</p>
+<hr class="tb"><p>
+
+</p>
+<p>Hare oogen beginnen te schemeren van het staren op dat in het kussen weggezonken blonde kopje. Dan heft ze het gebogen hoofd
+op en ziet de kamer rond, gelijk ze reeds duizendmaal deed in de uren aan dit ziekbed doorgebracht.
+
+</p>
+<p>De nachtlamp, ginds op de waschtafel, wordt getemperd door een schermpje, waarop kinderen zijn afgebeeld, die bellen <span class="pagenum">[<a id="pb162" href="#pb162">162</a>]</span>blazen. Dat is het meest verlichte. Dan het bovenvlak der waschtafel met de gebloemde stellen; het breede penant met den spiegel
+en dan&#8212;reeds flauwer verlicht&#8212;de gordijnen voor de vensters aan weerszijden. In dommelige schaduw weggezonken aan den muur
+links het groote ledekant, en daartegenover het bed van hare kleine meisjes. Alles ledig nu. Over de kleintjes ontfermde zich
+een hartelijk vriend, ze aldus behoedende tegen de besmetting van den epidemischen hoest, waardoor Wim is aangetast. Iederen
+dag, klokke halfzes, komen ze voorbijwandelen en haar verkwikken door dien aanblik.
+
+</p>
+<p>De groote tafel, zij zelf en Wim&#8217;s ledekantje, &#8217;t is alles in schemer gehuld....
+
+</p>
+<p>Wat is het stil! Haar horloge tikt ijverig; dat is het eenige geluid in het vertrek. En buiten steekt de wind op, en zachte
+tikjes tegen de ruiten zeggen haar dat het sneeuwt, droge, korrelige sneeuw.
+
+</p>
+<p>Hare oogleden beginnen nu toch ook <span class="pagenum">[<a id="pb163" href="#pb163">163</a>]</span>zwaar te worden. Wim slaapt nog steeds voort....
+
+</p>
+<p>Ze is koud. De kachel is uitgegaan, doordat ze vreesde hem door eenig geraas te wekken.
+
+</p>
+<p>Een verlangende blik gaat naar het groote ledekant, telkens, telkens weer....
+
+</p>
+<p>Zou ze &#8217;t wagen?&#8212;Ze kan immers toch in een oogwenk bij hem zijn. Het is niet die onrustige slaap van anders met half gesloten
+oogleden en telkens wakker schrikken en benauwde hijgende borst....
+
+</p>
+<p>Ze staat onhoorbaar op, verwisselt haar warmen peignoir voor een nachtkleed en strekt zich welbehaaglijk uit in het weeke
+bed.
+
+</p>
+<p>&#8220;Och, een uurtje maar!&#8221; fluistert zij, als capituleerende met zichzelf. Zij schijnt zich zoo zelfzuchtig.
+
+</p>
+<p>En dan rijst de verlangende gedachte: &#8220;Als het eens <i>twee</i> uur was! Als de brievenbesteller eens voorbijging, die altijd zoo hard aanschelt, en de meid zich eens versliep, en Wim niet
+wakker werd!....&#8221;
+<span class="pagenum">[<a id="pb164" href="#pb164">164</a>]</span></p>
+<p>De matte oogleden vallen reeds toe. Zij denkt niet meer. Zij slaapt den vasten slaap van een doodelijk vermoeide.
+</p>
+<hr class="tb"><p>
+
+</p>
+<p>Als ze ontwaakt, slaat ze verwonderd de oogen op. Hoe, reeds volle dag?.... Het moet wel negen uur zijn.
+
+</p>
+<p>Een blik op haar horloge zegt haar dat het reeds over elven is. Zij ontstelt ervan.
+
+</p>
+<p>In een ommezien is zij bij het kleine bed. Daar ligt hij nog juist als dien nacht. Ze weet het: als hij haar ook slechts fluisterend
+geroepen had, ze zou het gehoord hebben.
+
+</p>
+<p>.... Dus ligt hij daar nu reeds.... laat zien: van vier tot elf&#8212;reeds zeven uur in vasten gezonden slaap.
+
+</p>
+<p><span class="corr" id="xd0e1852" title="Bron: &#8220;"></span>O, dit <i>moet</i> wel beterschap zijn!.... Ze zou het kunnen uitjubelen.
+
+</p>
+<p>Haar oog valt op een stukje beschreven papier, dat op de tafel ligt.
+
+
+</p>
+<div class="blockquote">
+<p>&#8220;Lieve vrouw, ik wou je niet wakker maken. Je sliep zoo lekker. En Wim ook. Tot straks.&#8221;</p>
+</div><p>
+
+<span class="pagenum">[<a id="pb165" href="#pb165">165</a>]</span></p>
+<p>Zij glimlacht. Wat zal hij straks zeggen, als hij hoort, dat Wim nog altijd slaapt? Tot elf uur ten minste. Neen, tot kwartier
+<i>over</i> elven....
+
+</p>
+<p>Dus is hij in de kamer geweest. En zij heeft het niet eens gehoord! Misschien heeft ook de meid in huis gestommeld en de brievenbesteller
+hard aangescheld, evenals na hem de melkboer, de bakker, de vleeschhouwer, de groenteboer.
+
+</p>
+<p>Terwijl zij zich kleedt, denkt zij verwonderd over dat alles na. Dan gaat ze in de aangrenzende kamer en trekt aan het schelkoord,
+om straks met nauwelijks bedwongen blijdschap aan de dienstbode het heuglijk nieuws mede te deelen. Ze moet het aan <i>iemand</i> vertellen!
+
+</p>
+<p>Dan geeft ze hare bevelen en blijft alleen.
+
+</p>
+<p>Zij drinkt koffie, telkens even oprijzende om door de deur der slaapkamer te gluren, die op een kier staat. Dan luistert zij.
+Geen geluid; niets dan die geregelde, rustige ademhaling....
+
+</p>
+<p>Gistermorgen heeft de dokter gezegd dat <span class="pagenum">[<a id="pb166" href="#pb166">166</a>]</span>het kind hem iets beter scheen; zij echter heeft hem ongeloovig aangezien. Hoe?&#8212;Beter!&#8212;Ja, de koorts scheen overwonnen, maar
+de pols was nauwlijks waar te nemen en haar arme lieveling bleek te zwak om zelfs maar zijn hoofdje op te tillen.... Wat kon
+hij er eigenlijk over oordeelen, die man, welke het kind slechts eenige minuten daags gadesloeg! Zij, de eigen moeder, vond
+haar jongen veel erger.
+
+</p>
+<p>Maar nu zegt ze tot zichzelf dat de dokter toch goed gezien had, en ze peinst er over, hoe ze &#8217;t heden erkennen zal.
+
+</p>
+<p>&#8220;U hadt toch gelijk, dokter, er <i>was</i> beterschap.&#8221; En ze weet al dat ze zal glimlachen bij die woorden, een zalige glimlach.
+
+</p>
+<p>Daar laat ze een mes vallen. Haar hart klopt voelbaar van schrik.... Ze staat roerloos en luistert, maar alles blijft stil.
+
+</p>
+<p>Ze treedt aan het venster en ziet naar buiten in de straat.
+
+</p>
+<p>Alles wit. Hoe glinstert en fonkelt de sneeuw in de zon! En wat ziet de wereld <span class="pagenum">[<a id="pb167" href="#pb167">167</a>]</span>er vroolijk uit! Het is lente, ondanks de sneeuw. De straatmusschen denken er blijkbaar ook zoo over en verkondigen het al
+tjilpend van de daken.
+
+</p>
+<p>Zij kan de warmte der zon voelen door het glas heen, en koestert er zich in, evenals de hyacinten en narcissen in de vensterbank.
+
+</p>
+<p>Uit het huis harer naaste buren dringt pianospel door. Het herinnert haar hoe ze in de duistere dagen, die voorbij zijn, zich
+er telkens niet zonder bitterheid over verwonderde, hoe zij lust konden hebben in spel en zang, wetende dat niet verre van
+hen een teeder geliefd kind met den dood worstelde. Ze hadden wel dagelijks laten vragen hoe het den kleinen pati&euml;nt ging
+en eens zelfs er bijgevoegd of de piano ook hinderde, maar zij had die laatste vraag naar waarheid ontkennend kunnen beantwoorden.
+Waarom had die muziek haar dan gegriefd?
+
+</p>
+<p>Nu vergeeft ze hun zoo gemakkelijk en luistert met welgevallen naar den vroolijken <span class="pagenum">[<a id="pb168" href="#pb168">168</a>]</span>galop, waarvan de tonen flauw tot haar doordringen.
+
+</p>
+<p>Haar dwalende blik valt op den kalender. Reeds vijf Maart?....
+
+</p>
+<p>Ja zeker, het is de vijfde Maart vandaag. Dat wist ze wel, en toch schijnt het haar vreemd. Toen zij in die andere kamer de
+gordijnen neerliet en de deur sloot om haar kranken lieveling te verplegen, was het nog geen half Februari. En de tijd is
+onmerkbaar voortgegleden. Buiten zijn grachten en slooten tot ijs gestold, hebben vele vroolijke schaatsenrijders gedragen,
+en zijn weer ontdooid; dagen zijn nachten geworden en nachten dagen, maar voor h&aacute;&aacute;r waren de grenzen tusschen die beide uitgewischt.
+Zij leefde niet. Voor haar was het alles te zamen als &eacute;&eacute;n lange, treurige nacht.
+
+</p>
+<p>Het is haar, nu ze daar staat met licht hart en bestraald door de warme lentezon, alsof zij uit een bangen droom is ontwaakt.
+</p>
+<hr class="tb"><p>
+<span class="pagenum">[<a id="pb169" href="#pb169">169</a>]</span></p>
+<p>In ieder rijtuig meent ze het dokterskoetsje te hooren naderen. Maar zij bedenkt dat het Zaterdag is. Hij rijdt heden al zijne
+pati&euml;nten af om morgen iets te genieten wat op rust gelijkt. Het is bij drie&euml;n. Zeker zal hij nu spoedig komen.
+
+</p>
+<p>Nu nadert er weer een rijtuig.... ja, dat is hij nu toch.
+
+</p>
+<p>Zij gaat hem eenige schreden tegemoet, om te voorkomen dat hij als gewoonlijk de slaapkamer binnentreedt.
+
+</p>
+<p>&#8220;Hoe gaat het?&#8221;
+
+</p>
+<p>Weer dezelfde vraag,&#8212;heden misschien reeds vijftigmaal gedaan,&#8212;op gedempten toon geuit, juist als iederen dag. Maar nu&#8212;welk
+een genot het hem te vertellen!
+
+</p>
+<p>Even gaat hij bij den kleinen kranke. Zij zou het hem willen beletten, maar zij durft niet....
+
+</p>
+<p>Gelukkig, Wim ontwaakt er niet door.
+
+</p>
+<p>Als hij terugkeert, ziet ze hem gespannen aan, als wil ze hem in de ziel lezen. Maar hij zegt niet veel; dokters zijn voorzichtig
+met hunne gelukwenschen.
+<span class="pagenum">[<a id="pb170" href="#pb170">170</a>]</span></p>
+<p>&#8220;Heeft hij niet meer gehoest?&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Sedert van nacht niet.&#8212;Hoe vindt u hem?&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Hm! Het gaat goed zoo. Uitstekend. Nu maar voorzichtig met eten.&#8212;Adieu, mevrouw, morgen kom ik nog eens zien.&#8221;
+
+</p>
+<p>Hij is alweer weg.
+
+</p>
+<p>Terwijl zij het portier hoort dichtklappen en luistert naar het doffe geratel der snel wegrollende wielen, herhaalt ze, op
+een stoel bij het venster neergezonken, zijne woorden: &#8220;Het gaat goed zoo. Uitstekend, nu maar voorzichtig met eten.&#8221;
+
+</p>
+<p>Zij weet het: dat is bijna hetzelfde als had hij gezegd: &#8221; Ik wensch u geluk, mevrouw. Uw kind is behouden.&#8221;
+
+</p>
+<p>En telkens fluistert ze weer dat heerlijke woord: &#8221; Uitstekend! Uitstekend!&#8221;
+
+</p>
+<p>Daar zijn ze weer, die waterlanders. Ditmaal laat ze hun vrij spel. Op de eene of andere manier moet ze toch haar vol hart
+lucht geven, juichend of weenend....
+
+</p>
+<p>Ginds komt Willem. Dat is vroeg. Ongetwijfeld heeft hij zich gehaast.
+<span class="pagenum">[<a id="pb171" href="#pb171">171</a>]</span></p>
+<p>Hij ziet niet naar boven. Het is ook in zoo langen tijd niet gebeurd, dat ze hem daar opwachtte.
+
+</p>
+<p>Nu draait hij den sleutel in het slot. Als de tocht de deur maar niet weer toeflapt zooals gisteren!....
+
+</p>
+<p>Neen, Willem is op zijne hoede.
+
+</p>
+<p>Hoor, nu zet hij zijn stok in den standaard en hangt hoed en overjas op den kapstok.
+
+</p>
+<p>Nu komt hij de trap op.
+
+</p>
+<p>Zij staat reeds in de geopende deur, een blos van geluk op het gelaat.
+
+</p>
+<p>Dadelijk vestigt hij, als gewoonlijk, zijn vragenden blik op haar, en ditmaal behoeft zij hem niet vol bekommering te antwoorden.
+
+</p>
+<p>&#8220;O pa, hij slaapt <span class="smallcaps">NOG</span>.&#8221;
+
+</p>
+<p>Die weinige woorden zijn als een juichtoon.
+
+</p>
+<p>&#8220;En de dokter is geweest, en verbeeldt je, hij zei: &#8220;Uitstekend!&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8221; Uitstekend!&#8221; herhaalt hij overgelukkig.
+
+</p>
+<p>Nu hij haar blik ontmoet, merkt hij hare beschreide oogen op.
+<span class="pagenum">[<a id="pb172" href="#pb172">172</a>]</span></p>
+<p>&#8220;Wat, heb je gehuild?&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Ja, och.... even maar. Van blijdschap, zie je.... Och, lach me niet uit.&#8221;
+
+</p>
+<p>Maar hij lacht haar wel uit met teederen lach, en juist wil hij haar eens terdege gaan bespotten, als ze hem wenkt den kleinen
+zieke te bespieden. Terwijl hij gluurt, slaat ze hem gade, gretig den indruk afwachtend, die het schouwspel op hem maken zal.
+
+</p>
+<p>Dan wisselen ze een blik vol zaligheid.
+
+</p>
+<p>&#8220;Je denkt toch ook dat het beterschap is?&#8221;&#8212;Ze kan het niet genoeg hooren uit ieders mond.
+
+</p>
+<p>&#8221;<i>Of</i> ik dat denk!&#8221; antwoordt hij vergenoegd.
+
+</p>
+<p>Intusschen heeft de meid het eten opgedragen. E&eacute;ns heeft ze het ongeluk een schaaltje wat &agrave;l te hard met het komfoor in aanraking
+te brengen, en dadelijk keeren twee hoofden zich naar haar om.
+
+</p>
+<p>&#8220;St!....&#8221;
+
+</p>
+<p>Ze gaan dicht bijeenzitten; (wat is het in lang niet gebeurd dat ze zoo rustig te <span class="pagenum">[<a id="pb173" href="#pb173">173</a>]</span>zamen konden eten!) en ze vertelt hem fluisterend al hare ondervindingen van dien dag.
+
+</p>
+<p>&#8220;Van vier uur af, Wim. Wat zeg je er van? Al meer dan een wijzertje rond.&#8212;Stil, hoor je niets?&#8221;
+
+</p>
+<p>................
+
+</p>
+<p>&#8220;Neen.&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Ik meende het.&#8221;
+
+</p>
+<p>Ten overvloede gaat ze nog even zien, maar keert met een geruststellend hoofdschudden terug.
+
+</p>
+<p>Telkens slaan zij den blik naar de pendule. Alweer een kwartier!
+
+</p>
+<p>&#8220;Zijn de meisjes er al geweest?&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Neen.&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Toe, doe mij dan het genoegen en wandel haar straks eens te gemoet. Het zal zoo goed voor je zijn. Je zit nu al drie weken
+in huis.&#8221;
+
+</p>
+<p>Zij dankt hem met een vriendelijken blik voor zijne bezorgdheid.
+
+</p>
+<p>&#8220;Vindt je toch niet dat het wat lang duurt?&#8221; vraagt ze na een poos.
+<span class="pagenum">[<a id="pb174" href="#pb174">174</a>]</span></p>
+<p>&#8220;Wel neen, niets te lang voor een kind, dat dagen aaneen geen twee uur achter elkaar rust heeft gehad en op alle manieren
+verzwakt is. Het k&agrave;n niet te lang duren, al slaapt hij tot morgen vroeg.&#8212;Ga <i>jij</i> nu opruimen?&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Ja....&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;En je zoudt uitgaan?&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Och, morgen dan. Ik wou.... er zoo graag bij zijn, als hij wakker wordt.&#8221;
+
+</p>
+<p>Hij schudt het hoofd, maar spreekt haar niet meer tegen; en terwijl hij zijne sigaar geniet, ruimt ze onhoorbaar op. De meid
+kan zoo onstuimig zijn, zoo overhaast. Zij denkt aan haar werk, maar Wim&#8217;s moeder denkt aan Wim alleen.
+
+</p>
+<p>&#8220;Stil!&#8221;
+
+</p>
+<p>Ze zeggen het beiden tegelijk. Wim heeft gehoest.
+
+</p>
+<p><i>Zij</i> ziet verschrikt naar haar man; <i>hij</i> staart kalm naar den grond, als iemand, die weet de wijste te moeten zijn. Is het weer een aanval als vroeger? Die vraag
+beklemt beider ziel.
+<span class="pagenum">[<a id="pb175" href="#pb175">175</a>]</span></p>
+<p>Neen, het hoesten houdt niet aan. Hij wordt er niet eens wakker van. Ze stond al aan de deur met een verzachtenden drank,
+maar het is onnoodig. Het kind heeft zich slechts een weinig omgewend en slaapt weer.
+
+</p>
+<p>De avondschaduwen vallen reeds. Ze zitten stil bijeen aan het venster, uitziende naar de &#8220;kleintjes.&#8221;
+
+</p>
+<p>Eindelijk, daar komen ze. Langzaam drentelen ze voorbij aan de hand eener dienstbode, werpen kushandjes naar boven, komen
+terug en wuiven opnieuw hare kleine armpjes moe. Dan verdwijnen ze weer uit het gezicht. O, ze te mogen kussen en pakken naar
+hartelust! Wanneer zal het mogen zijn? Wanneer toch!&#8212;Hoe dom dat ze d&agrave;t niet aan den dokter gevraagd heeft!
+
+</p>
+<p>Zij voelt Willem&#8217;s hand op de hare; hij glimlacht haar bemoedigend toe.
+
+</p>
+<p>&#8220;Het zal nu niet lang meer duren, moedertje!&#8221;
+</p>
+<hr class="tb"><p>
+<span class="pagenum">[<a id="pb176" href="#pb176">176</a>]</span></p>
+<p>Nu hebben zij toch werkelijk iets gehoord.
+
+</p>
+<p>&#8220;Maatje!&#8221;
+
+</p>
+<p>Ze is reeds bij hem.
+
+</p>
+<p>&#8220;Wel, hoe gaat het?&#8221; vraagt zij vroolijk.
+
+</p>
+<p>&#8220;Ik heb honger.&#8221;
+
+</p>
+<p>Welk een muziek!
+
+</p>
+<p>&#8220;Goed, ventje. Een eitje dan?
+
+</p>
+<p>&#8220;Een eitje!&#8221; herhaalt hij minachtend, als stond de omvang van een ei in hoegenaamd geen verhouding tot den omvang van zijn
+eetlust, &#8220;neen, een boterham met....&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Dan zullen we liever beginnen met wat arrowroot, niet waar?&#8212;Kijk, hier is pa. Terwijl pa je gezelschap houdt, zal ik gauw
+wat lekkers voor je maken.&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Hij heeft <i>honger!!</i>&#8221; fluistert ze Willem in het voorbijgaan toe, en al de jubel harer ziel straalt haar uit de oogen.
+
+</p>
+<p>Dan vangt ze den zoeten arbeid aan. Hare handen beven van blijdschap en haast. Wat heeft die slaap hem goedgedaan; hij is
+hetzelfde kind niet meer van gisteren....
+
+</p>
+<p>Uit de slaapkamer dringen welbekende, vroolijke klanken uit een dierbaren kindermond <span class="pagenum">[<a id="pb177" href="#pb177">177</a>]</span>tot haar door, en Willem&#8217;s grove stem, getemperd tot een liefkoozend gekeuvel. Hoor, wat kan hij die bromstem teeder maken!
+
+</p>
+<p>&#8220;Mijn jongen! mijn beste kereltje!&#8221;
+
+</p>
+<p>Ziezoo, het is reeds klaar.
+
+</p>
+<p>Als ze er echter mede naar het bedje komt, vraagt Wim zoo smeekend of hij het in de andere kamer mag opeten, dat zij niet
+vermag te weigeren, vooral nu ze niet tevergeefs in papa&#8217;s oogen bekrachtiging van hare toestemming zoekt.
+
+</p>
+<p>Iederen dag heeft hij even, in dekens gewikkeld, op haar arm gehangen, terwijl de meid het bedje schudde en de kamer luchtte.
+Maar heden leunt haar dierbare last niet mat en lusteloos aan haar schouder. Met gretigen blik ziet hij naar zijn voedsel
+en wacht ongeduldig tot zij hem het eerste hapje toereikt.
+
+</p>
+<p>O, hoe smaakt het hem! Hij wendt er zijne oogen niet af.... En zij slaan hem gade, blikken wisselend vol geheime verstandhouding.
+<span class="pagenum">[<a id="pb178" href="#pb178">178</a>]</span></p>
+<p>Nu willen zij het ook nog uit zijn mond hooren.
+
+</p>
+<p>&#8220;Wel, hoe smaakt het, Wim?&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Lekker, pa,&#8221; antwoordt Wim, zonder de oogen af te wenden van den lepel, die juist weer zijn mond nadert.
+
+</p>
+<p>En dan mama&#8212;na eenige oogenblikken&#8212;plagend: &#8220;Wat heb je n&ograve;g niet genoeg?&#8221;
+
+</p>
+<p>En Wim lacht witjes en zegt: &#8220;Neen, neen!&#8221; en smult maar voort.
+
+</p>
+<p>De meid veroorlooft zich de vrijheid in de porte-bris&eacute;e te verschijnen en met de handen in de zijden en een glimlach om haar
+breeden mond het schouwspel mede te genieten.
+
+</p>
+<p>Zij knikken haar even toe.
+
+</p>
+<p>&#8220;Het gaat er schoontjes in,&#8221; voorspelt zij een paar maal, maar zij heeft het mis. Een klein restje moet zij mede naar de keuken
+nemen. Toch zijn de ouders recht tevreden.
+
+</p>
+<p>&#8220;Nu, Wim, het bedje is weer klaar.&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Maar ik wou nog even naar buiten kijken,&#8221; zegt Wim op bevelenden toon.
+<span class="pagenum">[<a id="pb179" href="#pb179">179</a>]</span></p>
+<p>Ja, ze heeft hem wel wat bedorven in den laatsten tijd; ze heeft gevlogen op zijne wenken, hem iederen wensch van de lippen
+gelezen. Hoe kon ze anders! Meende ze toen niet dat het de laatste teederheden waren, welke ze hem nog zou kunnen bewijzen?
+Zij zal wel spoedig weer den ouden lieven jongen van hem maken. Vandaag mag hij papa en mama nog eens commandeeren, als belooning
+voor zijne aanvankelijke beterschap.
+
+</p>
+<p>&#8220;Ik hoor de jongens,&#8221; gaat Wim met aandrang voort. &#8220;Laat me toch eens kijken, ma!&#8221;
+
+</p>
+<p>Weer slaat ze een vragenden blik op haar man.
+
+</p>
+<p>&#8220;Even dan,&#8221; zegt hij, en zij zet zich verheugd met Wim aan het venster neer, waar hij zien kan hoe zijn juichende vriendjes
+elkaar met sneeuwballen werpen.
+
+</p>
+<p>&#8220;Kijk, daar heb je Piet!&#8221; zegt hij en zijn ingevallen gezichtje wordt verhelderd door een lach van genoegen. &#8220;En Karel en
+Jan.... Nou, <i>die</i> is raak! Zag u &#8217;t pa?&#8221;
+<span class="pagenum">[<a id="pb180" href="#pb180">180</a>]</span></p>
+<p>De meid van de buren aan de overzijde&#8212;ze houdt zooveel van Wim&#8212;is op de stoep aan het werk en ziet verrast naar boven.
+
+</p>
+<p>&#8220;Weer beter?&#8221; vragen duidelijk haar mond en oogen, terwijl ze over haar emmer gebogen staat en haar dweil uitwringt. En daar
+de moeder slechts keuze heeft tusschen ontkennen en bevestigen, doet zij het laatste met een blijden knik.
+
+</p>
+<p>Dan schudt de meid meewarig het hoofd en strijkt zich langs de wangen, hetwelk klaarblijkelijk beteekent: &#8220;Wat is hij bleek!&#8221;
+en gaat dan met een vriendelijken groet in huis.
+
+</p>
+<p>Ja, bleek is hij, zoo bleek als zijn hanssopje. Zijne wangbeenderen steken uit en zijne oogen staan hol, maar het leven, het
+leven is behouden!
+
+</p>
+<p>Zij is zoo dankbaar, zoo gelukkig! In de volheid van haar gemoed slaat zij den blik naar boven, naar die blauwe lucht, waar
+wel geen hemel zijn kan, maar waar het hart dien toch altijd nog zoo gaarne zoekt. <span class="pagenum">[<a id="pb181" href="#pb181">181</a>]</span>Onwillekeurig wordt haar oog&#8212;zoo lang aan de schemering van het ziekvertrek gewoon&#8212;getroffen door de schoonheid van dat reine
+blauw, met de helderwitte wolkstrepen.
+
+</p>
+<p>&#8220;Zie je wel wat een prachtige lucht, Wim?&#8221; vraagt ze, gewoon als zij is hem de natuur te leeren liefhebben.
+
+</p>
+<p>&#8220;Ja,&#8221; antwoordt Wim bewonderend, &#8220;net of er glijbanen in de lucht zijn.&#8221;
+
+</p>
+<p>Ze ziet even met een knipoogje naar &#8220;pa&#8221;, die met vroolijken spot aanmerkt dat Wim reeds diep gevoel voor natuurschoon krijgt
+en dan oprijst om het gas aan te steken.
+
+</p>
+<p>&#8220;Het is te frisch bij het raam,&#8221; waarschuwt hij. Kom nu hier, Wim, dan mag je nog een oogenblik met ons aan de tafel zitten.
+Zullen we eens een prentenboek kijken?&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Neen,&#8221; zegt Wim, &#8220;weet u wat ik wou?....&#8221;
+
+</p>
+<p>Zij hangen aan zijne lippen.
+
+</p>
+<p>&#8220;Dat ik eens een mooie speelgoeddoos had.&#8221;
+<span class="pagenum">[<a id="pb182" href="#pb182">182</a>]</span></p>
+<p>&#8220;Maar je heb er immers wel drie!&#8221;
+
+</p>
+<p>&#8220;Ja, maar een geheel nieuwe, zoo een als ik nog nooit gehad heb.&#8221;
+
+</p>
+<p>Zij wisselen een blik. Beiden berekenen in stilte dat de naaste speelgoedwinkel geen drie minuten ver ligt en dat pa lange
+beenen heeft en dat.... Hij is reeds weg.
+
+</p>
+<p>Wie hem gadeslaat op straat of in den winkel, ziet niets bijzonders aan hem. Met oogenschijnlijke bedaardheid en met zijn
+gewone deftigheid kiest en koopt hij.... maar daar binnen is het zoo wonder licht.
+
+</p>
+<p>Onder de zware overjas klopt zulk een gelukkig hart, vlak tegen de nieuwe doos, die aan zijne borst rust. Met een paar sprongen
+is hij de trap weer op....
+
+</p>
+<p>En drie gelukkige gezichten buigen zich over pa&#8217;s keus: boomen, die omvallen, vuurroode herten, goudgele honden, en jagers
+met hoofden als knikkers, maar Wim is verrukt....
+</p>
+<hr class="tb"><p>
+<span class="pagenum">[<a id="pb183" href="#pb183">183</a>]</span></p>
+<p>&#8220;Nu is het genoeg,&#8221; zegt papa met een blik op zijn horloge, en neemt den lichten last op zijne armen.
+
+</p>
+<p>Eigenlijk hadden ze tegenstand verwacht, maar hij geeft terstond toe.
+
+</p>
+<p>&#8220;Ja, nu ga ik weer slapen,&#8221; zegt hij gewillig en laat zich lijdzaam wegdragen. Blijkbaar is hij vermoeid.
+
+</p>
+<p>Te zamen dekken zij hem toe.
+
+</p>
+<p>Zie, daar vallen zijne oogen reeds dicht; zij drukken hunne laatste kussen op zijn gezichtje, en slaan hem dan gade.
+
+</p>
+<p>Op eens ziet hij hen weer aan.
+
+</p>
+<p>&#8220;Dag maatje! Dag paatje!&#8221;
+
+</p>
+<p>Het is meer een liefkoozing dan een groet.
+
+</p>
+<p>&#8220;Dag jongen! Dag zoete schat!&#8221;
+
+
+
+
+</p>
+</div>
+</div><span class="pagenum">[<a id="pb184" href="#pb184">184</a>]</span><div class="back">
+<div class="div1">
+<h2 class="normal">In VEEN&#8217;s GELE BIBLIOTHEEK<br>
+zijn verschenen:
+</h2>
+<ol class="lsoff">
+<li><span class="smallcaps">Anna de Savornin Lohman</span> <b>Mara-Liefde</b>.
+</li>
+<li><span class="smallcaps">Stijn Streuvels</span> <b>De Oogst</b>. 2<sup>de</sup> druk.
+</li>
+<li><span class="smallcaps">Melati van Java</span> <b>In Extremis</b>.
+</li>
+<li><span class="smallcaps">Louis Couperus</span> <b>Fidessa</b>.
+</li>
+<li><span class="smallcaps">Stijn Streuvels</span> <b>De Werkman</b>.
+</li>
+<li><span class="smallcaps">Elise Soer</span> <b>Tot Hoogen Prijs</b>.
+</li>
+<li><span class="smallcaps">Jeanne Reyneke van Stuwe</span> <b>Het vroolijke leven</b>.
+</li>
+</ol>
+<p><b>Prijs fl. 0.50 gebonden per deeltje</b>.
+
+<span class="pagenum">[<a id="pb185" href="#pb185">185</a>]</span></p>
+</div>
+<div class="div1">
+<h2 class="normal">GUIDO GEZELLE, Dichtwerken,</h2>
+<p><b>10 deelen</b>.
+
+
+</p>
+<p>Prijs ing. &#402;&nbsp;3.75, geb. &#402;&nbsp;5.50, geb. in leer &#402;&nbsp;7.50.
+
+</p>
+<p>De uitgave bevat: Dichtoefeningen&#8212;Kerkhofblommen&#8212;Gedichten, Gezangen en Gebeden, Kleengedichten&#8212;Liederen, Eerdichten en Reliqua&#8212;Tijdkrans
+(2 deelen)&#8212;Rijmsnoer (2 deelen)&#8212;Hiawadha&#8217;s Lied&#8212;Laatste Verzen.
+
+</p>
+<p>Afzonderlijke deelen worden uit deze uitgave niet geleverd.
+
+</p>
+<p>Deze uitgave is nu zoo goedkoop gesteld, dat het voor niemand meer een bezwaar kan zijn, ze aan te schaffen. Vroeger &#402;&nbsp;17.20
+ing. &#402;&nbsp;22.&#8211; geb., <b>thans</b> voor &#402;&nbsp;3.75 ing., &#402;&nbsp;5.50 geb. linnen, &#402;&nbsp;7.50 gebonden leer.
+
+</p>
+<p>In de Belgische Editie zijn nog verkrijgbaar: Dichtoefeningen&#8212;Kerkhofblommen&#8212;Gedichten, Gezangen en Gebeden, Kleengedichtjes&#8212;Liederen,
+Eerdichten et Reliqua &agrave; &#402;&nbsp;1.50 per deel ing., &#402;&nbsp;1.90 gebonden.
+
+</p>
+<p>Tijdkrans&#8212;Rijmsnoer &agrave; &#402;&nbsp;2.50 per deel ing., &#402;&nbsp;2.90 gebonden.
+
+</p>
+<p><b>Verzen</b>, 2<sup>de</sup> druk ing. &#402;&nbsp;3.90, geb. &#402;&nbsp;4.50.
+
+</p>
+<p><b>Gedichten</b>, samengest. door Dr. J. Aleida Nijland, ing. &#402;&nbsp;1.90, geb. &#402;&nbsp;2.50, in leer geb. &#402;&nbsp;3.50.
+
+<span class="pagenum">[<a id="pb186" href="#pb186">186</a>]</span>
+
+
+</p>
+<p><b>Bloemlezing</b>, samengesteld door Dr. J. Aleida Nijland, 5<sup>e</sup> verbeterde druk. ing. &#402;&nbsp;0.90, geb. &#402;&nbsp;1.25
+
+</p>
+<p><b>Motto-Album</b>, met versieringen van Jules de Praetere. Prijs gebonden in linnen of gebatikt &#402;&nbsp;1.50, geb. in <span class="corr" id="xd0e2311" title="Bron: l&ecirc;er">le&ecirc;r</span> &#402;&nbsp;1.90
+
+</p>
+<p><b>Kleengedichtjes</b>, Eerste en Tweede bundel.
+
+</p>
+<div class="table">
+<table>
+<tr valign="top">
+<td valign="top">Prijs per bundel </td>
+<td valign="top" class="alignright">ing. &#402;&nbsp;0.25, geb. &#402;&nbsp;0.50</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top">In &eacute;&eacute;n band linnen of stof </td>
+<td valign="top" class="alignright">geb. &#402;&nbsp;0.90</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top">In &eacute;&eacute;n band pergament </td>
+<td valign="top" class="alignright">geb. &#402;&nbsp;1.25</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top">In &eacute;&eacute;n band leer gewatteerd </td>
+<td valign="top" class="alignright">geb. &#402;&nbsp;1.90</td>
+</tr>
+</table>
+</div><p>
+
+</p>
+<p><b>Laatste Verzen</b>, 3<sup>e</sup> druk geb. &#402;&nbsp;1.90
+
+</p>
+<p><b>Prozawerken</b>,
+
+</p>
+<div class="table">
+<table>
+<tr valign="top">
+<td valign="top">dl. </td>
+<td valign="top" class="alignright">I. </td>
+<td valign="top">Uitstap in de Warande.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" class="&#xA; alignright&#xA; "> </td>
+<td valign="top" class="alignright">II. </td>
+<td valign="top">De Doolaards in Egypte.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" class="&#xA; alignright&#xA; "> </td>
+<td valign="top" class="alignright">III. </td>
+<td valign="top">Van den Kleenen Hertog.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2" class="&#xA; alignright&#xA; "> </td>
+<td valign="top">3 deelen ingenaaid &#402;&nbsp;3.&#8211;</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2" class="&#xA; alignright&#xA; "> </td>
+<td valign="top">3 deelen gebonden &#402;&nbsp;4.50</td>
+</tr>
+</table>
+</div><p>
+
+
+</p>
+<p><b>De Ring van het Kerkelijk Jaar</b>,
+ing. &#402;&nbsp;2.50 geb. &#402;&nbsp;2.90
+
+</p>
+<p><b>Loquela, tot Woordenboek omgewerkt</b>,
+geb. &#402;&nbsp;20.&#8211;
+
+</p>
+<p><b>Kerkhofblommen</b>, School-Editie
+ing. &#402;&nbsp;1.&#8211;
+
+<b>Rijmsnoer&#8212;Tijdkrans</b>, 4<sup>e</sup> druk,
+per deel gebonden &#402;&nbsp;2.50
+
+<span class="pagenum">[<a id="pb187" href="#pb187">187</a>]</span></p>
+</div>
+<div class="div1">
+<h2 class="normal">Nieuwe Serie</h2>
+<h2 class="normal">&#8220;GEWENSCHTE GASTEN&#8221;.</h2>
+<ol class="lsoff">
+<li><b>Marie Corelli</b>, Wereldlijke Macht.
+<br>14<sup>e</sup> tot 20<sup>e</sup> duizend.
+
+</li>
+<li><b>Hall Caine</b>, De verloren zoon.
+<br>11<sup>e</sup> tot 15<sup>e</sup> duizend.
+
+</li>
+<li><b>Hall Caine</b>, De witte Profeet.
+<br>7<sup>e</sup> tot 12<sup>e</sup> duizend.
+
+
+</li>
+<li><b>Prijs &#402;&nbsp;1</b>.&#8212;<b>ingenaaid</b>
+<br><b>&#8221;</b> - <b>1.40 gebonden.</b></li>
+</ol>
+<p>IN KEURIGE PRACHTBANDEN.
+
+<span class="pagenum">[<a id="pb188" href="#pb188">188</a>]</span></p>
+</div>
+<div class="div1">
+<h2 class="normal">Van Stijn Streuvels verscheen:</h2>
+<p></p>
+<div class="table">
+<table>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2"><b>De landsche woning in Vlaanderen,</b>
+</td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;1.&#8211; ing. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;1.50 geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2"><b>De Morgenstond,</b>
+</td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;1.50 ing. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;3.&#8211; en &#402;&nbsp;5.&#8211; geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="3"><b>Het glorierijke licht</b>
+</td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;5.&#8211; geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="3"><b>Oogst</b> (Veen&#8217;s Gele Bibl.)
+</td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;0.50 geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="3"><b>De Werkman</b> (Veen&#8217;s Gele Bibl.)
+</td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;0.50 geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2"><b>De Mourlons</b>, naar het Fransch van Bouch&eacute;.
+</td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;3.25 ing. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;3.90 geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="3"><b>Kleine Verhalen</b>, naar het Noorsch van Bj&ouml;rnson
+</td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;1.90 geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2"><b>Reinaert de Vos</b>,
+</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" class="&#xA; alignright&#xA; "> </td>
+<td valign="top" class="alignright">Velijn papier &#402;&nbsp;32.&#8211;; </td>
+<td valign="top" class="alignright">Holl. &#402;&nbsp;60.&#8211;; </td>
+<td valign="top" class="alignright">Japansch &#402;&nbsp;100.&#8211;</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2"><b>Najaar</b>, 2 bundels &agrave;
+</td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;1.90 ing. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;2.25 geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2"><b>Open Lucht</b>.
+</td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;1.90 ing. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;2.25 geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" class="&#xA; alignright&#xA; "> </td>
+<td valign="top" class="alignright">Idem op Holl. papier </td>
+<td valign="top" class="alignright"> </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;5.&#8211; geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2"><b>Stille Avonden,</b> Tweede druk,
+</td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;1.90 ing. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;2.25 geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2"><b>De Vlaschaard,</b> Vierde Druk,
+</td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;2.50 ing. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;2.90 geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" class="&#xA; alignright&#xA; "> </td>
+<td valign="top" class="alignright">Pracht-Editie </td>
+<td valign="top" class="alignright"> </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;10.&#8211;</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2"><b>Het Uitzicht der Dingen.</b>
+</td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;2.50 ing. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;2.90 geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2"><b>Bloemlezing,</b> (door Mej. Dr. J. Aleida Nijland)
+</td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;1.50 ing. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;1.90 geb.<span class="pagenum">[<a id="pb189" href="#pb189">189</a>]</span></td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2"><b>Dorpsgeheimen</b>, 2 Bundels &agrave;
+</td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;2.50 ing. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;2.90 geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2"><b>Minnehandel</b>, Twee deelen
+</td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;4.90 ing. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;5.50 geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2"><b>Doodendans.</b>
+</td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;2.50 ing. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;2.90 geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2"><b><a href="https://www.gutenberg.org/etext/17539">Dagen</a></b>, Tweede druk
+</td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;1.90 ing. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;2.25 geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2"><b>Lenteleven</b>, Zevende druk
+</td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;1.90 ing. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;2.25 geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" class="&#xA; alignright&#xA; "> </td>
+<td valign="top" class="alignright">Luxe-Editie </td>
+<td valign="top" class="alignright"> </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;25.&#8211;</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" class="&#xA; alignright&#xA; "> </td>
+<td valign="top" class="alignright">Op Holl. papier </td>
+<td valign="top" class="alignright"> </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;5.&#8211; geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2"><b>Langs de wegen</b>, Tweede druk
+</td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;1.90 ing. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;2.25 geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2"><b>Zonnetij</b>, Derde druk
+</td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;1.90 ing. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;2.25 geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2"><b>Zomerland</b>, Derde druk
+</td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;1.90 ing. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;2.25 geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2"><b>Gokkel en Hinkel</b>, met platen
+</td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;0.90 ing. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;1.25 geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2"><b>De Witte Zandweg.</b>
+</td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;0.25 ing.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2"><b>Het Kerstekind.</b>
+</td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;0.90 ing. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;1.25 geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2"><b>Reinaert de Vos</b>, voor kinderen
+</td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;1.50 ing. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;1.90 geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2"><b>Andr&eacute; de Ridder, Stijn Streuvels</b>, met tal van platen.
+</td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;1.50 ing. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;1.90 geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2"><b>Werk</b>
+</td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;2.90 ing.</td>
+</tr>
+</table>
+</div><p>
+
+<span class="pagenum">[<a id="pb190" href="#pb190">190</a>]</span></p>
+</div>
+<div class="div1">
+<h2 class="normal">Van Louis Couperus verscheen:</h2>
+<p></p>
+<div class="table">
+<table>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2"><b>Uit Blanke Steden onder Blauwe Lucht,</b></td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" class="&#xA; alignright&#xA; "> </td>
+<td valign="top">1e bundel </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;4.25 ing. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;4.90 geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" class="&#xA; alignright&#xA; "> </td>
+<td valign="top">Idem 2e bundel </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;4.25 ing. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;4.90 geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2"><b>Herakles</b>
+</td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;4.90 ing. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;5.50 geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2"><b>Fidessa</b> (Veen&#8217;s Gele Bibl.)
+</td>
+<td valign="top" class="alignright"> </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;0.50 geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2"><b>Antieke Verhalen, van Goden en Keizers, van Dichters en Hetaeren</b>.
+</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2" class="&#xA; alignright&#xA; "> </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;2.50 ing. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;2.90 geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2"><b>Van en over mijzelf en anderen</b>.
+</td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;2.50 ing. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;2.90 geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2"><b>Aan den Weg der Vreugde</b>.
+</td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;2.50 ing. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;2.90 geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2"><b>Van Oude Menschen, de dingen die voorbijgaan</b>, 2 dln.
+</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2" class="&#xA; alignright&#xA; "> </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;4.90 ing. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;5.50 geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2"><b>De Berg van Licht</b>, 3 deelen &agrave;
+</td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;2.50 ing. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;2.90 geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2"><b>Dionyzos</b>, Bandteekening van B. W. Wierink.
+</td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;1.50 ing. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;1.90 geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2"><b>God en Goden</b>, Bandteekening van J. Toorop.
+</td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;2.50 ing. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;2.90 geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2"><b>Over Lichtende drempels</b>, Bandteekening van Jules de Praetere.
+</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2" class="&#xA; alignright&#xA; "> </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;2.50 ing. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;2.90 geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2"><b>Majesteit</b>, 5<sup>e</sup> uitgave. Bandteekening van B.W. Wierink.
+</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2" class="&#xA; alignright&#xA; "> </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;1.50 ing. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;1.90 geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2"><b>Wereldvrede</b>, 2<sup>e</sup> uitg.
+</td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;1.50 ing. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;1.90 geb.<span class="pagenum">[<a id="pb191" href="#pb191">191</a>]</span></td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2"><b>Hooge Troeven</b>, Tweede druk. Bandteekening van H. P. Berlage Nzn.
+</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2" class="&#xA; alignright&#xA; "> </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;1.50 ing. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;1.90 geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2"><b>De Boeken der kleine Zielen</b>.
+</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" class="&#xA; alignright&#xA; "> </td>
+<td valign="top">Boek I. De kleine Zielen. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;4.90 ing. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;5.50 geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" class="&#xA; alignright&#xA; "> </td>
+<td valign="top">Boek II. Het late Leven. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;4.25 ing. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;4.90 geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" class="&#xA; alignright&#xA; "> </td>
+<td valign="top">Boek III. Zieleschemering. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;4.25 ing. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;4.90 geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" class="&#xA; alignright&#xA; "> </td>
+<td valign="top">Boek IV. Het Heilige Weten. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;4.90 ing. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;5.50 geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" class="&#xA; alignright&#xA; "> </td>
+<td valign="top">In pergament gebonden, per deel </td>
+<td valign="top" class="alignright"></td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;10.&#8211;</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" class="&#xA; alignright&#xA; "> </td>
+<td valign="top">Bandteekening van Theo Neuhuijs.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2"><b>De Stille Kracht</b>, 2e druk. Bandteekening van B. W. Wierink.
+</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2" class="&#xA; alignright&#xA; "> </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;1.50 ing. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;1.90 geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2"><b>Langs Lijnen van Geleidelijkheid</b>, 2 deelen.
+</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" class="&#xA; alignright&#xA; "> </td>
+<td valign="top">Bandteekening van J. G. van Caspel. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;4.90 ing. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;5.50 geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2"><b>Eene Illuzie</b>, Tweede druk. Bandteekening van K. Sluijterman.
+</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2" class="&#xA; alignright&#xA; "> </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;2.50 ing. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;2.90 geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2"><b>Babel</b>, Bandteekening van Jan Toorop.
+</td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;2.50 ing. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;2.90 geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2"><b>Fidessa</b>, Tweede druk, Pracht-Editie. Met teekening van Jan Toorop.
+</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2" class="&#xA; alignright&#xA; "> </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;2.90 ing. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;3.90 geb.<span class="pagenum">[<a id="pb192" href="#pb192">192</a>]</span></td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2"><b>Psyche</b>, Tweede druk, Pracht-Editie. Met teekening van Jan Toorop
+</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2" class="&#xA; alignright&#xA; "> </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;3.50 ing. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;4.50 geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2"><b>Psyche</b>, 4<sup>e</sup> uitgave (in het gewone formaat) ge&iuml;llustreerd.
+</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" class="&#xA; alignright&#xA; "> </td>
+<td valign="top">Bandteekening van H. P. Berlage Nzn. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;1.50 ing. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;1.90 geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top"><b>Metamorfoze</b>, Met portret van H. J. Haverman.
+</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2" class="&#xA; alignright&#xA; "> </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;1.50 ing. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;1.90 geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" class="&#xA; alignright&#xA; "> </td>
+<td valign="top">Bandteekening van H. P. Berlage Nzn.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2"><b>Extaze</b>, Derde druk
+</td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;1.50 ing. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;1.90 geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" class="&#xA; alignright&#xA; "> </td>
+<td valign="top">Bandteekening van H. P. Berlage Nzn.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2"><b>Noodlot</b>, Derde druk
+</td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;1.50 ing. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;l.90 geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" class="&#xA; alignright&#xA; "> </td>
+<td valign="top">Bandteekening van H. P. Berlage Nzn.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2"><b>Reis-Impressies</b><span class="corr" id="xd0e3133" title="Niet in bron">,</span> Tweede druk.
+</td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;1.90 ing. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;2.50 geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2"><b>Orchidee&euml;n</b>, Tweede druk.
+</td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;1.90 ing. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;2.50 geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" class="&#xA; alignright&#xA; "> </td>
+<td valign="top">Bandteekening van L. W. R. Wenckebach.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2"><b>De Verzoeking van den H. Antonius</b>,
+</td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;1.90 ing. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;2.50 geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2"><b>Een Lent van Vaerzen</b>, Tweede druk. (Gedichten)
+</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" class="&#xA; alignright&#xA; "> </td>
+<td valign="top">Bandteekening van K. Sluijterman. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;1.40 ing. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;1.90 geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" colspan="2"><b>Williswinde</b> (Gedichten)
+</td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;1.40 ing. </td>
+<td valign="top" class="alignright">&#402;&nbsp;1.90 geb.</td>
+</tr>
+<tr valign="top">
+<td valign="top" class="&#xA; alignright&#xA; "> </td>
+<td valign="top">Bandteekening van L. W. R. Wenckebach.</td>
+</tr>
+</table>
+</div><p>
+
+
+
+</p>
+</div>
+<div class="transcribernote">
+<h2>Colofon</h2>
+<h3>Beschikbaarheid</h3>
+<p>Dit eBoek is voor kosteloos gebruik door iedereen overal, met vrijwel geen beperkingen van welke soort dan ook. U mag het
+kopi&euml;ren, weggeven of hergebruiken onder de voorwaarden van de Project Gutenberg Licentie bij dit eBoek of on-line op <a href="https://www.gutenberg.org/">www.gutenberg.org</a>.
+
+</p>
+<p>Dit eBoek is geproduceerd door Jeroen Hellingman en het on-line gedistribueerd correctie team op <a href="https://www.pgdp.net/">www.pgdp.net</a>.
+
+</p>
+<p lang="en">This eBook is for the use of anyone anywhere at no cost and with almost no restrictions whatsoever. You may copy it, give
+it away or re-use it under the terms of the Project Gutenberg License included with this eBook or online at <a href="https://www.gutenberg.org/">www.gutenberg.org</a>.
+
+</p>
+<p lang="en">This eBook is produced by Jeroen Hellingman and the Online Distributed Proofreading Team at <a href="https://www.pgdp.net/">www.pgdp.net</a>.
+
+</p>
+<h3>Codering</h3>
+<p></p>
+<h3>Documentgeschiedenis</h3>
+<ol class="lsoff">
+<li>2008-12-16 Started.
+
+</li>
+</ol>
+<h3>Externe Referenties</h3>
+<p>Dit Project Gutenberg eBoek bevat externe referenties. Het kan zijn dat deze links voor u niet werken.</p>
+<h3>Verbeteringen</h3>
+<p>De volgende verbeteringen zijn aangebracht in de tekst:</p>
+<table width="75%">
+<tr>
+<th>Bladzijde</th>
+<th>Bron</th>
+<th>Verbetering</th>
+</tr>
+<tr>
+<td width="20%"><a class="pageref" href="#xd0e159">11</a></td>
+<td width="40%">bastte</td>
+<td width="40%">barstte</td>
+</tr>
+<tr>
+<td width="20%"><a class="pageref" href="#xd0e177">13</a></td>
+<td width="40%">duizende</td>
+<td width="40%">duizenden</td>
+</tr>
+<tr>
+<td width="20%"><a class="pageref" href="#xd0e269">22</a></td>
+<td width="40%">
+[<i>Niet in bron</i>]
+
+</td>
+<td width="40%">&#8221;</td>
+</tr>
+<tr>
+<td width="20%"><a class="pageref" href="#xd0e377">30</a></td>
+<td width="40%">
+[<i>Niet in bron</i>]
+
+</td>
+<td width="40%">&#8221;</td>
+</tr>
+<tr>
+<td width="20%"><a class="pageref" href="#xd0e502">42</a></td>
+<td width="40%">voostellen</td>
+<td width="40%">voorstellen</td>
+</tr>
+<tr>
+<td width="20%"><a class="pageref" href="#xd0e568">47</a></td>
+<td width="40%">&#8221;</td>
+<td width="40%">
+[<i>Verwijderd</i>]
+
+</td>
+</tr>
+<tr>
+<td width="20%"><a class="pageref" href="#xd0e637">53</a></td>
+<td width="40%">antwoorde</td>
+<td width="40%">antwoordde</td>
+</tr>
+<tr>
+<td width="20%"><a class="pageref" href="#xd0e660">55</a></td>
+<td width="40%">eenigzins</td>
+<td width="40%">eenigszins</td>
+</tr>
+<tr>
+<td width="20%"><a class="pageref" href="#xd0e820">70</a></td>
+<td width="40%">antwoorde</td>
+<td width="40%">antwoordde</td>
+</tr>
+<tr>
+<td width="20%"><a class="pageref" href="#xd0e967">81</a></td>
+<td width="40%">Ren&egrave;e</td>
+<td width="40%">Ren&eacute;e</td>
+</tr>
+<tr>
+<td width="20%"><a class="pageref" href="#xd0e975">82</a></td>
+<td width="40%">
+[<i>Niet in bron</i>]
+
+</td>
+<td width="40%">&#8221;</td>
+</tr>
+<tr>
+<td width="20%"><a class="pageref" href="#xd0e1000">84</a></td>
+<td width="40%">&#8220;</td>
+<td width="40%">
+[<i>Verwijderd</i>]
+
+</td>
+</tr>
+<tr>
+<td width="20%"><a class="pageref" href="#xd0e1005">84</a></td>
+<td width="40%">&#8220;</td>
+<td width="40%">
+[<i>Verwijderd</i>]
+
+</td>
+</tr>
+<tr>
+<td width="20%"><a class="pageref" href="#xd0e1145">97</a></td>
+<td width="40%">Ren&egrave;e&#8217;s</td>
+<td width="40%">Ren&eacute;e&#8217;s</td>
+</tr>
+<tr>
+<td width="20%"><a class="pageref" href="#xd0e1225">103</a></td>
+<td width="40%">
+[<i>Niet in bron</i>]
+
+</td>
+<td width="40%">&#8221;</td>
+</tr>
+<tr>
+<td width="20%"><a class="pageref" href="#xd0e1804">161</a></td>
+<td width="40%">
+[<i>Niet in bron</i>]
+
+</td>
+<td width="40%">&#8221;</td>
+</tr>
+<tr>
+<td width="20%"><a class="pageref" href="#xd0e1852">164</a></td>
+<td width="40%">&#8220;</td>
+<td width="40%">
+[<i>Verwijderd</i>]
+
+</td>
+</tr>
+<tr>
+<td width="20%"><a class="pageref" href="#xd0e2311">186</a></td>
+<td width="40%">l&ecirc;er</td>
+<td width="40%">le&ecirc;r</td>
+</tr>
+<tr>
+<td width="20%"><a class="pageref" href="#xd0e3133">192</a></td>
+<td width="40%">
+[<i>Niet in bron</i>]
+
+</td>
+<td width="40%">,</td>
+</tr>
+</table>
+</div>
+</div>
+
+
+
+
+
+
+
+<pre>
+
+
+
+
+
+End of the Project Gutenberg EBook of Een verlaten post, by Johanna van Woude
+
+*** END OF THIS PROJECT GUTENBERG EBOOK EEN VERLATEN POST ***
+
+***** This file should be named 27555-h.htm or 27555-h.zip *****
+This and all associated files of various formats will be found in:
+        https://www.gutenberg.org/2/7/5/5/27555/
+
+Produced by Jeroen Hellingman and the Online Distributed
+Proofreading Team at https://www.pgdp.net/
+
+
+Updated editions will replace the previous one--the old editions
+will be renamed.
+
+Creating the works from public domain print editions means that no
+one owns a United States copyright in these works, so the Foundation
+(and you!) can copy and distribute it in the United States without
+permission and without paying copyright royalties.  Special rules,
+set forth in the General Terms of Use part of this license, apply to
+copying and distributing Project Gutenberg-tm electronic works to
+protect the PROJECT GUTENBERG-tm concept and trademark.  Project
+Gutenberg is a registered trademark, and may not be used if you
+charge for the eBooks, unless you receive specific permission.  If you
+do not charge anything for copies of this eBook, complying with the
+rules is very easy.  You may use this eBook for nearly any purpose
+such as creation of derivative works, reports, performances and
+research.  They may be modified and printed and given away--you may do
+practically ANYTHING with public domain eBooks.  Redistribution is
+subject to the trademark license, especially commercial
+redistribution.
+
+
+
+*** START: FULL LICENSE ***
+
+THE FULL PROJECT GUTENBERG LICENSE
+PLEASE READ THIS BEFORE YOU DISTRIBUTE OR USE THIS WORK
+
+To protect the Project Gutenberg-tm mission of promoting the free
+distribution of electronic works, by using or distributing this work
+(or any other work associated in any way with the phrase "Project
+Gutenberg"), you agree to comply with all the terms of the Full Project
+Gutenberg-tm License (available with this file or online at
+https://gutenberg.org/license).
+
+
+Section 1.  General Terms of Use and Redistributing Project Gutenberg-tm
+electronic works
+
+1.A.  By reading or using any part of this Project Gutenberg-tm
+electronic work, you indicate that you have read, understand, agree to
+and accept all the terms of this license and intellectual property
+(trademark/copyright) agreement.  If you do not agree to abide by all
+the terms of this agreement, you must cease using and return or destroy
+all copies of Project Gutenberg-tm electronic works in your possession.
+If you paid a fee for obtaining a copy of or access to a Project
+Gutenberg-tm electronic work and you do not agree to be bound by the
+terms of this agreement, you may obtain a refund from the person or
+entity to whom you paid the fee as set forth in paragraph 1.E.8.
+
+1.B.  "Project Gutenberg" is a registered trademark.  It may only be
+used on or associated in any way with an electronic work by people who
+agree to be bound by the terms of this agreement.  There are a few
+things that you can do with most Project Gutenberg-tm electronic works
+even without complying with the full terms of this agreement.  See
+paragraph 1.C below.  There are a lot of things you can do with Project
+Gutenberg-tm electronic works if you follow the terms of this agreement
+and help preserve free future access to Project Gutenberg-tm electronic
+works.  See paragraph 1.E below.
+
+1.C.  The Project Gutenberg Literary Archive Foundation ("the Foundation"
+or PGLAF), owns a compilation copyright in the collection of Project
+Gutenberg-tm electronic works.  Nearly all the individual works in the
+collection are in the public domain in the United States.  If an
+individual work is in the public domain in the United States and you are
+located in the United States, we do not claim a right to prevent you from
+copying, distributing, performing, displaying or creating derivative
+works based on the work as long as all references to Project Gutenberg
+are removed.  Of course, we hope that you will support the Project
+Gutenberg-tm mission of promoting free access to electronic works by
+freely sharing Project Gutenberg-tm works in compliance with the terms of
+this agreement for keeping the Project Gutenberg-tm name associated with
+the work.  You can easily comply with the terms of this agreement by
+keeping this work in the same format with its attached full Project
+Gutenberg-tm License when you share it without charge with others.
+
+1.D.  The copyright laws of the place where you are located also govern
+what you can do with this work.  Copyright laws in most countries are in
+a constant state of change.  If you are outside the United States, check
+the laws of your country in addition to the terms of this agreement
+before downloading, copying, displaying, performing, distributing or
+creating derivative works based on this work or any other Project
+Gutenberg-tm work.  The Foundation makes no representations concerning
+the copyright status of any work in any country outside the United
+States.
+
+1.E.  Unless you have removed all references to Project Gutenberg:
+
+1.E.1.  The following sentence, with active links to, or other immediate
+access to, the full Project Gutenberg-tm License must appear prominently
+whenever any copy of a Project Gutenberg-tm work (any work on which the
+phrase "Project Gutenberg" appears, or with which the phrase "Project
+Gutenberg" is associated) is accessed, displayed, performed, viewed,
+copied or distributed:
+
+This eBook is for the use of anyone anywhere at no cost and with
+almost no restrictions whatsoever.  You may copy it, give it away or
+re-use it under the terms of the Project Gutenberg License included
+with this eBook or online at www.gutenberg.org
+
+1.E.2.  If an individual Project Gutenberg-tm electronic work is derived
+from the public domain (does not contain a notice indicating that it is
+posted with permission of the copyright holder), the work can be copied
+and distributed to anyone in the United States without paying any fees
+or charges.  If you are redistributing or providing access to a work
+with the phrase "Project Gutenberg" associated with or appearing on the
+work, you must comply either with the requirements of paragraphs 1.E.1
+through 1.E.7 or obtain permission for the use of the work and the
+Project Gutenberg-tm trademark as set forth in paragraphs 1.E.8 or
+1.E.9.
+
+1.E.3.  If an individual Project Gutenberg-tm electronic work is posted
+with the permission of the copyright holder, your use and distribution
+must comply with both paragraphs 1.E.1 through 1.E.7 and any additional
+terms imposed by the copyright holder.  Additional terms will be linked
+to the Project Gutenberg-tm License for all works posted with the
+permission of the copyright holder found at the beginning of this work.
+
+1.E.4.  Do not unlink or detach or remove the full Project Gutenberg-tm
+License terms from this work, or any files containing a part of this
+work or any other work associated with Project Gutenberg-tm.
+
+1.E.5.  Do not copy, display, perform, distribute or redistribute this
+electronic work, or any part of this electronic work, without
+prominently displaying the sentence set forth in paragraph 1.E.1 with
+active links or immediate access to the full terms of the Project
+Gutenberg-tm License.
+
+1.E.6.  You may convert to and distribute this work in any binary,
+compressed, marked up, nonproprietary or proprietary form, including any
+word processing or hypertext form.  However, if you provide access to or
+distribute copies of a Project Gutenberg-tm work in a format other than
+"Plain Vanilla ASCII" or other format used in the official version
+posted on the official Project Gutenberg-tm web site (www.gutenberg.org),
+you must, at no additional cost, fee or expense to the user, provide a
+copy, a means of exporting a copy, or a means of obtaining a copy upon
+request, of the work in its original "Plain Vanilla ASCII" or other
+form.  Any alternate format must include the full Project Gutenberg-tm
+License as specified in paragraph 1.E.1.
+
+1.E.7.  Do not charge a fee for access to, viewing, displaying,
+performing, copying or distributing any Project Gutenberg-tm works
+unless you comply with paragraph 1.E.8 or 1.E.9.
+
+1.E.8.  You may charge a reasonable fee for copies of or providing
+access to or distributing Project Gutenberg-tm electronic works provided
+that
+
+- You pay a royalty fee of 20% of the gross profits you derive from
+     the use of Project Gutenberg-tm works calculated using the method
+     you already use to calculate your applicable taxes.  The fee is
+     owed to the owner of the Project Gutenberg-tm trademark, but he
+     has agreed to donate royalties under this paragraph to the
+     Project Gutenberg Literary Archive Foundation.  Royalty payments
+     must be paid within 60 days following each date on which you
+     prepare (or are legally required to prepare) your periodic tax
+     returns.  Royalty payments should be clearly marked as such and
+     sent to the Project Gutenberg Literary Archive Foundation at the
+     address specified in Section 4, "Information about donations to
+     the Project Gutenberg Literary Archive Foundation."
+
+- You provide a full refund of any money paid by a user who notifies
+     you in writing (or by e-mail) within 30 days of receipt that s/he
+     does not agree to the terms of the full Project Gutenberg-tm
+     License.  You must require such a user to return or
+     destroy all copies of the works possessed in a physical medium
+     and discontinue all use of and all access to other copies of
+     Project Gutenberg-tm works.
+
+- You provide, in accordance with paragraph 1.F.3, a full refund of any
+     money paid for a work or a replacement copy, if a defect in the
+     electronic work is discovered and reported to you within 90 days
+     of receipt of the work.
+
+- You comply with all other terms of this agreement for free
+     distribution of Project Gutenberg-tm works.
+
+1.E.9.  If you wish to charge a fee or distribute a Project Gutenberg-tm
+electronic work or group of works on different terms than are set
+forth in this agreement, you must obtain permission in writing from
+both the Project Gutenberg Literary Archive Foundation and Michael
+Hart, the owner of the Project Gutenberg-tm trademark.  Contact the
+Foundation as set forth in Section 3 below.
+
+1.F.
+
+1.F.1.  Project Gutenberg volunteers and employees expend considerable
+effort to identify, do copyright research on, transcribe and proofread
+public domain works in creating the Project Gutenberg-tm
+collection.  Despite these efforts, Project Gutenberg-tm electronic
+works, and the medium on which they may be stored, may contain
+"Defects," such as, but not limited to, incomplete, inaccurate or
+corrupt data, transcription errors, a copyright or other intellectual
+property infringement, a defective or damaged disk or other medium, a
+computer virus, or computer codes that damage or cannot be read by
+your equipment.
+
+1.F.2.  LIMITED WARRANTY, DISCLAIMER OF DAMAGES - Except for the "Right
+of Replacement or Refund" described in paragraph 1.F.3, the Project
+Gutenberg Literary Archive Foundation, the owner of the Project
+Gutenberg-tm trademark, and any other party distributing a Project
+Gutenberg-tm electronic work under this agreement, disclaim all
+liability to you for damages, costs and expenses, including legal
+fees.  YOU AGREE THAT YOU HAVE NO REMEDIES FOR NEGLIGENCE, STRICT
+LIABILITY, BREACH OF WARRANTY OR BREACH OF CONTRACT EXCEPT THOSE
+PROVIDED IN PARAGRAPH F3.  YOU AGREE THAT THE FOUNDATION, THE
+TRADEMARK OWNER, AND ANY DISTRIBUTOR UNDER THIS AGREEMENT WILL NOT BE
+LIABLE TO YOU FOR ACTUAL, DIRECT, INDIRECT, CONSEQUENTIAL, PUNITIVE OR
+INCIDENTAL DAMAGES EVEN IF YOU GIVE NOTICE OF THE POSSIBILITY OF SUCH
+DAMAGE.
+
+1.F.3.  LIMITED RIGHT OF REPLACEMENT OR REFUND - If you discover a
+defect in this electronic work within 90 days of receiving it, you can
+receive a refund of the money (if any) you paid for it by sending a
+written explanation to the person you received the work from.  If you
+received the work on a physical medium, you must return the medium with
+your written explanation.  The person or entity that provided you with
+the defective work may elect to provide a replacement copy in lieu of a
+refund.  If you received the work electronically, the person or entity
+providing it to you may choose to give you a second opportunity to
+receive the work electronically in lieu of a refund.  If the second copy
+is also defective, you may demand a refund in writing without further
+opportunities to fix the problem.
+
+1.F.4.  Except for the limited right of replacement or refund set forth
+in paragraph 1.F.3, this work is provided to you 'AS-IS' WITH NO OTHER
+WARRANTIES OF ANY KIND, EXPRESS OR IMPLIED, INCLUDING BUT NOT LIMITED TO
+WARRANTIES OF MERCHANTIBILITY OR FITNESS FOR ANY PURPOSE.
+
+1.F.5.  Some states do not allow disclaimers of certain implied
+warranties or the exclusion or limitation of certain types of damages.
+If any disclaimer or limitation set forth in this agreement violates the
+law of the state applicable to this agreement, the agreement shall be
+interpreted to make the maximum disclaimer or limitation permitted by
+the applicable state law.  The invalidity or unenforceability of any
+provision of this agreement shall not void the remaining provisions.
+
+1.F.6.  INDEMNITY - You agree to indemnify and hold the Foundation, the
+trademark owner, any agent or employee of the Foundation, anyone
+providing copies of Project Gutenberg-tm electronic works in accordance
+with this agreement, and any volunteers associated with the production,
+promotion and distribution of Project Gutenberg-tm electronic works,
+harmless from all liability, costs and expenses, including legal fees,
+that arise directly or indirectly from any of the following which you do
+or cause to occur: (a) distribution of this or any Project Gutenberg-tm
+work, (b) alteration, modification, or additions or deletions to any
+Project Gutenberg-tm work, and (c) any Defect you cause.
+
+
+Section  2.  Information about the Mission of Project Gutenberg-tm
+
+Project Gutenberg-tm is synonymous with the free distribution of
+electronic works in formats readable by the widest variety of computers
+including obsolete, old, middle-aged and new computers.  It exists
+because of the efforts of hundreds of volunteers and donations from
+people in all walks of life.
+
+Volunteers and financial support to provide volunteers with the
+assistance they need, is critical to reaching Project Gutenberg-tm's
+goals and ensuring that the Project Gutenberg-tm collection will
+remain freely available for generations to come.  In 2001, the Project
+Gutenberg Literary Archive Foundation was created to provide a secure
+and permanent future for Project Gutenberg-tm and future generations.
+To learn more about the Project Gutenberg Literary Archive Foundation
+and how your efforts and donations can help, see Sections 3 and 4
+and the Foundation web page at https://www.pglaf.org.
+
+
+Section 3.  Information about the Project Gutenberg Literary Archive
+Foundation
+
+The Project Gutenberg Literary Archive Foundation is a non profit
+501(c)(3) educational corporation organized under the laws of the
+state of Mississippi and granted tax exempt status by the Internal
+Revenue Service.  The Foundation's EIN or federal tax identification
+number is 64-6221541.  Its 501(c)(3) letter is posted at
+https://pglaf.org/fundraising.  Contributions to the Project Gutenberg
+Literary Archive Foundation are tax deductible to the full extent
+permitted by U.S. federal laws and your state's laws.
+
+The Foundation's principal office is located at 4557 Melan Dr. S.
+Fairbanks, AK, 99712., but its volunteers and employees are scattered
+throughout numerous locations.  Its business office is located at
+809 North 1500 West, Salt Lake City, UT 84116, (801) 596-1887, email
+business@pglaf.org.  Email contact links and up to date contact
+information can be found at the Foundation's web site and official
+page at https://pglaf.org
+
+For additional contact information:
+     Dr. Gregory B. Newby
+     Chief Executive and Director
+     gbnewby@pglaf.org
+
+
+Section 4.  Information about Donations to the Project Gutenberg
+Literary Archive Foundation
+
+Project Gutenberg-tm depends upon and cannot survive without wide
+spread public support and donations to carry out its mission of
+increasing the number of public domain and licensed works that can be
+freely distributed in machine readable form accessible by the widest
+array of equipment including outdated equipment.  Many small donations
+($1 to $5,000) are particularly important to maintaining tax exempt
+status with the IRS.
+
+The Foundation is committed to complying with the laws regulating
+charities and charitable donations in all 50 states of the United
+States.  Compliance requirements are not uniform and it takes a
+considerable effort, much paperwork and many fees to meet and keep up
+with these requirements.  We do not solicit donations in locations
+where we have not received written confirmation of compliance.  To
+SEND DONATIONS or determine the status of compliance for any
+particular state visit https://pglaf.org
+
+While we cannot and do not solicit contributions from states where we
+have not met the solicitation requirements, we know of no prohibition
+against accepting unsolicited donations from donors in such states who
+approach us with offers to donate.
+
+International donations are gratefully accepted, but we cannot make
+any statements concerning tax treatment of donations received from
+outside the United States.  U.S. laws alone swamp our small staff.
+
+Please check the Project Gutenberg Web pages for current donation
+methods and addresses.  Donations are accepted in a number of other
+ways including including checks, online payments and credit card
+donations.  To donate, please visit: https://pglaf.org/donate
+
+
+Section 5.  General Information About Project Gutenberg-tm electronic
+works.
+
+Professor Michael S. Hart was the originator of the Project Gutenberg-tm
+concept of a library of electronic works that could be freely shared
+with anyone.  For thirty years, he produced and distributed Project
+Gutenberg-tm eBooks with only a loose network of volunteer support.
+
+
+Project Gutenberg-tm eBooks are often created from several printed
+editions, all of which are confirmed as Public Domain in the U.S.
+unless a copyright notice is included.  Thus, we do not necessarily
+keep eBooks in compliance with any particular paper edition.
+
+
+Most people start at our Web site which has the main PG search facility:
+
+     https://www.gutenberg.org
+
+This Web site includes information about Project Gutenberg-tm,
+including how to make donations to the Project Gutenberg Literary
+Archive Foundation, how to help produce our new eBooks, and how to
+subscribe to our email newsletter to hear about new eBooks.
+
+
+</pre>
+
+</body>
+</html>
diff --git a/27555-page-images/f0001.png b/27555-page-images/f0001.png
new file mode 100644
index 0000000..3d8fc70
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/f0001.png
diff --git a/27555-page-images/f0002.png b/27555-page-images/f0002.png
new file mode 100644
index 0000000..f9a23c0
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/f0002.png
diff --git a/27555-page-images/p0005.png b/27555-page-images/p0005.png
new file mode 100644
index 0000000..02a4705
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0005.png
diff --git a/27555-page-images/p0006.png b/27555-page-images/p0006.png
new file mode 100644
index 0000000..0899f59
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0006.png
diff --git a/27555-page-images/p0007.png b/27555-page-images/p0007.png
new file mode 100644
index 0000000..68914f4
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0007.png
diff --git a/27555-page-images/p0008.png b/27555-page-images/p0008.png
new file mode 100644
index 0000000..bf7aeaa
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0008.png
diff --git a/27555-page-images/p0009.png b/27555-page-images/p0009.png
new file mode 100644
index 0000000..2e1f1c8
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0009.png
diff --git a/27555-page-images/p0010.png b/27555-page-images/p0010.png
new file mode 100644
index 0000000..6e994f3
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0010.png
diff --git a/27555-page-images/p0011.png b/27555-page-images/p0011.png
new file mode 100644
index 0000000..7266b81
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0011.png
diff --git a/27555-page-images/p0012.png b/27555-page-images/p0012.png
new file mode 100644
index 0000000..3476fd1
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0012.png
diff --git a/27555-page-images/p0013.png b/27555-page-images/p0013.png
new file mode 100644
index 0000000..96e00f7
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0013.png
diff --git a/27555-page-images/p0014.png b/27555-page-images/p0014.png
new file mode 100644
index 0000000..7c1700e
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0014.png
diff --git a/27555-page-images/p0015.png b/27555-page-images/p0015.png
new file mode 100644
index 0000000..9eb094c
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0015.png
diff --git a/27555-page-images/p0016.png b/27555-page-images/p0016.png
new file mode 100644
index 0000000..01d639e
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0016.png
diff --git a/27555-page-images/p0017.png b/27555-page-images/p0017.png
new file mode 100644
index 0000000..442dd6f
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0017.png
diff --git a/27555-page-images/p0018.png b/27555-page-images/p0018.png
new file mode 100644
index 0000000..af237d8
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0018.png
diff --git a/27555-page-images/p0019.png b/27555-page-images/p0019.png
new file mode 100644
index 0000000..0f4dbc1
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0019.png
diff --git a/27555-page-images/p0020.png b/27555-page-images/p0020.png
new file mode 100644
index 0000000..f3cdc74
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0020.png
diff --git a/27555-page-images/p0021.png b/27555-page-images/p0021.png
new file mode 100644
index 0000000..0d1a1a5
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0021.png
diff --git a/27555-page-images/p0022.png b/27555-page-images/p0022.png
new file mode 100644
index 0000000..813e183
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0022.png
diff --git a/27555-page-images/p0023.png b/27555-page-images/p0023.png
new file mode 100644
index 0000000..690a1a9
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0023.png
diff --git a/27555-page-images/p0024.png b/27555-page-images/p0024.png
new file mode 100644
index 0000000..2012fca
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0024.png
diff --git a/27555-page-images/p0025.png b/27555-page-images/p0025.png
new file mode 100644
index 0000000..89460c7
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0025.png
diff --git a/27555-page-images/p0026.png b/27555-page-images/p0026.png
new file mode 100644
index 0000000..fa0e9b8
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0026.png
diff --git a/27555-page-images/p0027.png b/27555-page-images/p0027.png
new file mode 100644
index 0000000..c48cc8b
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0027.png
diff --git a/27555-page-images/p0028.png b/27555-page-images/p0028.png
new file mode 100644
index 0000000..80f7364
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0028.png
diff --git a/27555-page-images/p0029.png b/27555-page-images/p0029.png
new file mode 100644
index 0000000..45d2d8c
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0029.png
diff --git a/27555-page-images/p0030.png b/27555-page-images/p0030.png
new file mode 100644
index 0000000..fd60bbd
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0030.png
diff --git a/27555-page-images/p0031.png b/27555-page-images/p0031.png
new file mode 100644
index 0000000..d8479ae
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0031.png
diff --git a/27555-page-images/p0032.png b/27555-page-images/p0032.png
new file mode 100644
index 0000000..1c06e36
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0032.png
diff --git a/27555-page-images/p0033.png b/27555-page-images/p0033.png
new file mode 100644
index 0000000..0143221
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0033.png
diff --git a/27555-page-images/p0034.png b/27555-page-images/p0034.png
new file mode 100644
index 0000000..61fd8bd
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0034.png
diff --git a/27555-page-images/p0035.png b/27555-page-images/p0035.png
new file mode 100644
index 0000000..2158240
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0035.png
diff --git a/27555-page-images/p0036.png b/27555-page-images/p0036.png
new file mode 100644
index 0000000..f8cb4d6
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0036.png
diff --git a/27555-page-images/p0037.png b/27555-page-images/p0037.png
new file mode 100644
index 0000000..97b4c1f
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0037.png
diff --git a/27555-page-images/p0038.png b/27555-page-images/p0038.png
new file mode 100644
index 0000000..4359914
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0038.png
diff --git a/27555-page-images/p0039.png b/27555-page-images/p0039.png
new file mode 100644
index 0000000..95bf485
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0039.png
diff --git a/27555-page-images/p0040.png b/27555-page-images/p0040.png
new file mode 100644
index 0000000..45fbb9e
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0040.png
diff --git a/27555-page-images/p0041.png b/27555-page-images/p0041.png
new file mode 100644
index 0000000..dd0e321
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0041.png
diff --git a/27555-page-images/p0042.png b/27555-page-images/p0042.png
new file mode 100644
index 0000000..73fbfa8
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0042.png
diff --git a/27555-page-images/p0043.png b/27555-page-images/p0043.png
new file mode 100644
index 0000000..a4e5c6b
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0043.png
diff --git a/27555-page-images/p0044.png b/27555-page-images/p0044.png
new file mode 100644
index 0000000..659112a
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0044.png
diff --git a/27555-page-images/p0045.png b/27555-page-images/p0045.png
new file mode 100644
index 0000000..11a2220
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0045.png
diff --git a/27555-page-images/p0046.png b/27555-page-images/p0046.png
new file mode 100644
index 0000000..d2703b9
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0046.png
diff --git a/27555-page-images/p0047.png b/27555-page-images/p0047.png
new file mode 100644
index 0000000..339706b
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0047.png
diff --git a/27555-page-images/p0048.png b/27555-page-images/p0048.png
new file mode 100644
index 0000000..9746c45
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0048.png
diff --git a/27555-page-images/p0049.png b/27555-page-images/p0049.png
new file mode 100644
index 0000000..e4ec772
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0049.png
diff --git a/27555-page-images/p0050.png b/27555-page-images/p0050.png
new file mode 100644
index 0000000..78a7140
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0050.png
diff --git a/27555-page-images/p0051.png b/27555-page-images/p0051.png
new file mode 100644
index 0000000..bca1a99
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0051.png
diff --git a/27555-page-images/p0052.png b/27555-page-images/p0052.png
new file mode 100644
index 0000000..f7c8dcb
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0052.png
diff --git a/27555-page-images/p0053.png b/27555-page-images/p0053.png
new file mode 100644
index 0000000..1d40907
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0053.png
diff --git a/27555-page-images/p0054.png b/27555-page-images/p0054.png
new file mode 100644
index 0000000..174c9c6
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0054.png
diff --git a/27555-page-images/p0055.png b/27555-page-images/p0055.png
new file mode 100644
index 0000000..49d1694
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0055.png
diff --git a/27555-page-images/p0056.png b/27555-page-images/p0056.png
new file mode 100644
index 0000000..bdfa849
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0056.png
diff --git a/27555-page-images/p0057.png b/27555-page-images/p0057.png
new file mode 100644
index 0000000..eb7687f
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0057.png
diff --git a/27555-page-images/p0058.png b/27555-page-images/p0058.png
new file mode 100644
index 0000000..51ee282
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0058.png
diff --git a/27555-page-images/p0059.png b/27555-page-images/p0059.png
new file mode 100644
index 0000000..b2e792e
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0059.png
diff --git a/27555-page-images/p0060.png b/27555-page-images/p0060.png
new file mode 100644
index 0000000..7a2fe0c
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0060.png
diff --git a/27555-page-images/p0061.png b/27555-page-images/p0061.png
new file mode 100644
index 0000000..2d12a38
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0061.png
diff --git a/27555-page-images/p0062.png b/27555-page-images/p0062.png
new file mode 100644
index 0000000..daf3527
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0062.png
diff --git a/27555-page-images/p0063.png b/27555-page-images/p0063.png
new file mode 100644
index 0000000..616f94b
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0063.png
diff --git a/27555-page-images/p0064.png b/27555-page-images/p0064.png
new file mode 100644
index 0000000..d8bc3c1
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0064.png
diff --git a/27555-page-images/p0065.png b/27555-page-images/p0065.png
new file mode 100644
index 0000000..753475b
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0065.png
diff --git a/27555-page-images/p0066.png b/27555-page-images/p0066.png
new file mode 100644
index 0000000..9b44084
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0066.png
diff --git a/27555-page-images/p0067.png b/27555-page-images/p0067.png
new file mode 100644
index 0000000..496ded8
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0067.png
diff --git a/27555-page-images/p0068.png b/27555-page-images/p0068.png
new file mode 100644
index 0000000..7174169
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0068.png
diff --git a/27555-page-images/p0069.png b/27555-page-images/p0069.png
new file mode 100644
index 0000000..8a25c8e
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0069.png
diff --git a/27555-page-images/p0070.png b/27555-page-images/p0070.png
new file mode 100644
index 0000000..8c10e9f
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0070.png
diff --git a/27555-page-images/p0071.png b/27555-page-images/p0071.png
new file mode 100644
index 0000000..82632f7
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0071.png
diff --git a/27555-page-images/p0072.png b/27555-page-images/p0072.png
new file mode 100644
index 0000000..23f3ede
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0072.png
diff --git a/27555-page-images/p0073.png b/27555-page-images/p0073.png
new file mode 100644
index 0000000..1e46c05
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0073.png
diff --git a/27555-page-images/p0074.png b/27555-page-images/p0074.png
new file mode 100644
index 0000000..1bb01ab
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0074.png
diff --git a/27555-page-images/p0075.png b/27555-page-images/p0075.png
new file mode 100644
index 0000000..f00de69
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0075.png
diff --git a/27555-page-images/p0076.png b/27555-page-images/p0076.png
new file mode 100644
index 0000000..e06ebb1
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0076.png
diff --git a/27555-page-images/p0077.png b/27555-page-images/p0077.png
new file mode 100644
index 0000000..e8121eb
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0077.png
diff --git a/27555-page-images/p0078.png b/27555-page-images/p0078.png
new file mode 100644
index 0000000..bdedac1
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0078.png
diff --git a/27555-page-images/p0079.png b/27555-page-images/p0079.png
new file mode 100644
index 0000000..3acdb5a
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0079.png
diff --git a/27555-page-images/p0080.png b/27555-page-images/p0080.png
new file mode 100644
index 0000000..6c91667
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0080.png
diff --git a/27555-page-images/p0081.png b/27555-page-images/p0081.png
new file mode 100644
index 0000000..a0cf182
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0081.png
diff --git a/27555-page-images/p0082.png b/27555-page-images/p0082.png
new file mode 100644
index 0000000..c8f6a45
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0082.png
diff --git a/27555-page-images/p0083.png b/27555-page-images/p0083.png
new file mode 100644
index 0000000..8e20fbf
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0083.png
diff --git a/27555-page-images/p0084.png b/27555-page-images/p0084.png
new file mode 100644
index 0000000..b3e916c
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0084.png
diff --git a/27555-page-images/p0085.png b/27555-page-images/p0085.png
new file mode 100644
index 0000000..b528d1c
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0085.png
diff --git a/27555-page-images/p0086.png b/27555-page-images/p0086.png
new file mode 100644
index 0000000..57876ba
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0086.png
diff --git a/27555-page-images/p0087.png b/27555-page-images/p0087.png
new file mode 100644
index 0000000..bac4fd9
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0087.png
diff --git a/27555-page-images/p0088.png b/27555-page-images/p0088.png
new file mode 100644
index 0000000..8bf5ded
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0088.png
diff --git a/27555-page-images/p0089.png b/27555-page-images/p0089.png
new file mode 100644
index 0000000..237624e
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0089.png
diff --git a/27555-page-images/p0090.png b/27555-page-images/p0090.png
new file mode 100644
index 0000000..ac48b33
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0090.png
diff --git a/27555-page-images/p0091.png b/27555-page-images/p0091.png
new file mode 100644
index 0000000..29d0e1f
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0091.png
diff --git a/27555-page-images/p0092.png b/27555-page-images/p0092.png
new file mode 100644
index 0000000..05e2377
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0092.png
diff --git a/27555-page-images/p0093.png b/27555-page-images/p0093.png
new file mode 100644
index 0000000..3555686
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0093.png
diff --git a/27555-page-images/p0094.png b/27555-page-images/p0094.png
new file mode 100644
index 0000000..ccb29cd
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0094.png
diff --git a/27555-page-images/p0095.png b/27555-page-images/p0095.png
new file mode 100644
index 0000000..122b3c2
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0095.png
diff --git a/27555-page-images/p0096.png b/27555-page-images/p0096.png
new file mode 100644
index 0000000..ae55cd6
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0096.png
diff --git a/27555-page-images/p0097.png b/27555-page-images/p0097.png
new file mode 100644
index 0000000..bd9cf3d
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0097.png
diff --git a/27555-page-images/p0098.png b/27555-page-images/p0098.png
new file mode 100644
index 0000000..d7fe0be
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0098.png
diff --git a/27555-page-images/p0099.png b/27555-page-images/p0099.png
new file mode 100644
index 0000000..19c3ce2
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0099.png
diff --git a/27555-page-images/p0100.png b/27555-page-images/p0100.png
new file mode 100644
index 0000000..310c19a
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0100.png
diff --git a/27555-page-images/p0101.png b/27555-page-images/p0101.png
new file mode 100644
index 0000000..e7d2402
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0101.png
diff --git a/27555-page-images/p0102.png b/27555-page-images/p0102.png
new file mode 100644
index 0000000..d23839f
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0102.png
diff --git a/27555-page-images/p0103.png b/27555-page-images/p0103.png
new file mode 100644
index 0000000..5f0ec25
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0103.png
diff --git a/27555-page-images/p0104.png b/27555-page-images/p0104.png
new file mode 100644
index 0000000..997d763
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0104.png
diff --git a/27555-page-images/p0105.png b/27555-page-images/p0105.png
new file mode 100644
index 0000000..07fdff8
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0105.png
diff --git a/27555-page-images/p0106.png b/27555-page-images/p0106.png
new file mode 100644
index 0000000..2d85016
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0106.png
diff --git a/27555-page-images/p0107.png b/27555-page-images/p0107.png
new file mode 100644
index 0000000..8e4915d
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0107.png
diff --git a/27555-page-images/p0108.png b/27555-page-images/p0108.png
new file mode 100644
index 0000000..31967af
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0108.png
diff --git a/27555-page-images/p0109.png b/27555-page-images/p0109.png
new file mode 100644
index 0000000..d798acc
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0109.png
diff --git a/27555-page-images/p0110.png b/27555-page-images/p0110.png
new file mode 100644
index 0000000..db6a041
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0110.png
diff --git a/27555-page-images/p0111.png b/27555-page-images/p0111.png
new file mode 100644
index 0000000..3e1edc1
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0111.png
diff --git a/27555-page-images/p0112.png b/27555-page-images/p0112.png
new file mode 100644
index 0000000..de72144
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0112.png
diff --git a/27555-page-images/p0113.png b/27555-page-images/p0113.png
new file mode 100644
index 0000000..4b568f4
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0113.png
diff --git a/27555-page-images/p0114.png b/27555-page-images/p0114.png
new file mode 100644
index 0000000..24d1cbd
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0114.png
diff --git a/27555-page-images/p0115.png b/27555-page-images/p0115.png
new file mode 100644
index 0000000..8ba9a17
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0115.png
diff --git a/27555-page-images/p0116.png b/27555-page-images/p0116.png
new file mode 100644
index 0000000..0b36e2d
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0116.png
diff --git a/27555-page-images/p0117.png b/27555-page-images/p0117.png
new file mode 100644
index 0000000..93c2aa2
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0117.png
diff --git a/27555-page-images/p0118.png b/27555-page-images/p0118.png
new file mode 100644
index 0000000..575adf8
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0118.png
diff --git a/27555-page-images/p0119.png b/27555-page-images/p0119.png
new file mode 100644
index 0000000..4535f44
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0119.png
diff --git a/27555-page-images/p0120.png b/27555-page-images/p0120.png
new file mode 100644
index 0000000..34ddedf
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0120.png
diff --git a/27555-page-images/p0121.png b/27555-page-images/p0121.png
new file mode 100644
index 0000000..f7b8333
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0121.png
diff --git a/27555-page-images/p0122.png b/27555-page-images/p0122.png
new file mode 100644
index 0000000..5de10c0
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0122.png
diff --git a/27555-page-images/p0123.png b/27555-page-images/p0123.png
new file mode 100644
index 0000000..9314cb5
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0123.png
diff --git a/27555-page-images/p0124.png b/27555-page-images/p0124.png
new file mode 100644
index 0000000..a7c3f0c
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0124.png
diff --git a/27555-page-images/p0125.png b/27555-page-images/p0125.png
new file mode 100644
index 0000000..08cc24c
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0125.png
diff --git a/27555-page-images/p0126.png b/27555-page-images/p0126.png
new file mode 100644
index 0000000..bd3e249
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0126.png
diff --git a/27555-page-images/p0127.png b/27555-page-images/p0127.png
new file mode 100644
index 0000000..5d401a0
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0127.png
diff --git a/27555-page-images/p0128.png b/27555-page-images/p0128.png
new file mode 100644
index 0000000..7103934
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0128.png
diff --git a/27555-page-images/p0129.png b/27555-page-images/p0129.png
new file mode 100644
index 0000000..1ae3e73
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0129.png
diff --git a/27555-page-images/p0130.png b/27555-page-images/p0130.png
new file mode 100644
index 0000000..750e3cd
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0130.png
diff --git a/27555-page-images/p0131.png b/27555-page-images/p0131.png
new file mode 100644
index 0000000..447433e
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0131.png
diff --git a/27555-page-images/p0132.png b/27555-page-images/p0132.png
new file mode 100644
index 0000000..0a7fd39
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0132.png
diff --git a/27555-page-images/p0133.png b/27555-page-images/p0133.png
new file mode 100644
index 0000000..89653a1
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0133.png
diff --git a/27555-page-images/p0134.png b/27555-page-images/p0134.png
new file mode 100644
index 0000000..8c297fd
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0134.png
diff --git a/27555-page-images/p0135.png b/27555-page-images/p0135.png
new file mode 100644
index 0000000..175a1b8
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0135.png
diff --git a/27555-page-images/p0136.png b/27555-page-images/p0136.png
new file mode 100644
index 0000000..d593f65
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0136.png
diff --git a/27555-page-images/p0137.png b/27555-page-images/p0137.png
new file mode 100644
index 0000000..eabb846
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0137.png
diff --git a/27555-page-images/p0138.png b/27555-page-images/p0138.png
new file mode 100644
index 0000000..d128379
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0138.png
diff --git a/27555-page-images/p0139.png b/27555-page-images/p0139.png
new file mode 100644
index 0000000..bc19e03
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0139.png
diff --git a/27555-page-images/p0140.png b/27555-page-images/p0140.png
new file mode 100644
index 0000000..18372af
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0140.png
diff --git a/27555-page-images/p0141.png b/27555-page-images/p0141.png
new file mode 100644
index 0000000..dfe5ee2
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0141.png
diff --git a/27555-page-images/p0142.png b/27555-page-images/p0142.png
new file mode 100644
index 0000000..2f88cba
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0142.png
diff --git a/27555-page-images/p0143.png b/27555-page-images/p0143.png
new file mode 100644
index 0000000..4301941
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0143.png
diff --git a/27555-page-images/p0144.png b/27555-page-images/p0144.png
new file mode 100644
index 0000000..8c49297
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0144.png
diff --git a/27555-page-images/p0145.png b/27555-page-images/p0145.png
new file mode 100644
index 0000000..f09f65a
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0145.png
diff --git a/27555-page-images/p0146.png b/27555-page-images/p0146.png
new file mode 100644
index 0000000..3bdb626
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0146.png
diff --git a/27555-page-images/p0147.png b/27555-page-images/p0147.png
new file mode 100644
index 0000000..521b696
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0147.png
diff --git a/27555-page-images/p0148.png b/27555-page-images/p0148.png
new file mode 100644
index 0000000..a3f07ac
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0148.png
diff --git a/27555-page-images/p0149.png b/27555-page-images/p0149.png
new file mode 100644
index 0000000..f9b0322
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0149.png
diff --git a/27555-page-images/p0150.png b/27555-page-images/p0150.png
new file mode 100644
index 0000000..c160e31
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0150.png
diff --git a/27555-page-images/p0151.png b/27555-page-images/p0151.png
new file mode 100644
index 0000000..5fa3177
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0151.png
diff --git a/27555-page-images/p0152.png b/27555-page-images/p0152.png
new file mode 100644
index 0000000..86f2692
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0152.png
diff --git a/27555-page-images/p0153.png b/27555-page-images/p0153.png
new file mode 100644
index 0000000..c134996
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0153.png
diff --git a/27555-page-images/p0155.png b/27555-page-images/p0155.png
new file mode 100644
index 0000000..98d6563
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0155.png
diff --git a/27555-page-images/p0156.png b/27555-page-images/p0156.png
new file mode 100644
index 0000000..dedcc9c
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0156.png
diff --git a/27555-page-images/p0157.png b/27555-page-images/p0157.png
new file mode 100644
index 0000000..5d351e9
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0157.png
diff --git a/27555-page-images/p0158.png b/27555-page-images/p0158.png
new file mode 100644
index 0000000..7546b7a
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0158.png
diff --git a/27555-page-images/p0159.png b/27555-page-images/p0159.png
new file mode 100644
index 0000000..b4254b3
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0159.png
diff --git a/27555-page-images/p0160.png b/27555-page-images/p0160.png
new file mode 100644
index 0000000..6762a63
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0160.png
diff --git a/27555-page-images/p0161.png b/27555-page-images/p0161.png
new file mode 100644
index 0000000..6b66db2
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0161.png
diff --git a/27555-page-images/p0162.png b/27555-page-images/p0162.png
new file mode 100644
index 0000000..38b0876
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0162.png
diff --git a/27555-page-images/p0163.png b/27555-page-images/p0163.png
new file mode 100644
index 0000000..caa778b
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0163.png
diff --git a/27555-page-images/p0164.png b/27555-page-images/p0164.png
new file mode 100644
index 0000000..a902534
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0164.png
diff --git a/27555-page-images/p0165.png b/27555-page-images/p0165.png
new file mode 100644
index 0000000..b4a1351
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0165.png
diff --git a/27555-page-images/p0166.png b/27555-page-images/p0166.png
new file mode 100644
index 0000000..a2c84e9
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0166.png
diff --git a/27555-page-images/p0167.png b/27555-page-images/p0167.png
new file mode 100644
index 0000000..e7b1dc0
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0167.png
diff --git a/27555-page-images/p0168.png b/27555-page-images/p0168.png
new file mode 100644
index 0000000..29bc8a5
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0168.png
diff --git a/27555-page-images/p0169.png b/27555-page-images/p0169.png
new file mode 100644
index 0000000..39a289b
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0169.png
diff --git a/27555-page-images/p0170.png b/27555-page-images/p0170.png
new file mode 100644
index 0000000..cfc2d84
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0170.png
diff --git a/27555-page-images/p0171.png b/27555-page-images/p0171.png
new file mode 100644
index 0000000..fe75384
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0171.png
diff --git a/27555-page-images/p0172.png b/27555-page-images/p0172.png
new file mode 100644
index 0000000..5c9b7fe
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0172.png
diff --git a/27555-page-images/p0173.png b/27555-page-images/p0173.png
new file mode 100644
index 0000000..b674e4f
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0173.png
diff --git a/27555-page-images/p0174.png b/27555-page-images/p0174.png
new file mode 100644
index 0000000..4e73fd3
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0174.png
diff --git a/27555-page-images/p0175.png b/27555-page-images/p0175.png
new file mode 100644
index 0000000..8287f31
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0175.png
diff --git a/27555-page-images/p0176.png b/27555-page-images/p0176.png
new file mode 100644
index 0000000..4761c1b
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0176.png
diff --git a/27555-page-images/p0177.png b/27555-page-images/p0177.png
new file mode 100644
index 0000000..d51db00
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0177.png
diff --git a/27555-page-images/p0178.png b/27555-page-images/p0178.png
new file mode 100644
index 0000000..a3af06c
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0178.png
diff --git a/27555-page-images/p0179.png b/27555-page-images/p0179.png
new file mode 100644
index 0000000..339efc6
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0179.png
diff --git a/27555-page-images/p0180.png b/27555-page-images/p0180.png
new file mode 100644
index 0000000..fa19c26
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0180.png
diff --git a/27555-page-images/p0181.png b/27555-page-images/p0181.png
new file mode 100644
index 0000000..72c9de3
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0181.png
diff --git a/27555-page-images/p0182.png b/27555-page-images/p0182.png
new file mode 100644
index 0000000..ad8b5eb
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0182.png
diff --git a/27555-page-images/p0183.png b/27555-page-images/p0183.png
new file mode 100644
index 0000000..cdb7d94
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/p0183.png
diff --git a/27555-page-images/q0001.png b/27555-page-images/q0001.png
new file mode 100644
index 0000000..e409623
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/q0001.png
diff --git a/27555-page-images/r0001.png b/27555-page-images/r0001.png
new file mode 100644
index 0000000..f2f71c7
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/r0001.png
diff --git a/27555-page-images/r0002.png b/27555-page-images/r0002.png
new file mode 100644
index 0000000..4ddbd97
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/r0002.png
diff --git a/27555-page-images/r0003.png b/27555-page-images/r0003.png
new file mode 100644
index 0000000..24111bf
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/r0003.png
diff --git a/27555-page-images/r0004.png b/27555-page-images/r0004.png
new file mode 100644
index 0000000..e9ea1c5
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/r0004.png
diff --git a/27555-page-images/r0005.png b/27555-page-images/r0005.png
new file mode 100644
index 0000000..27df79c
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/r0005.png
diff --git a/27555-page-images/r0006.png b/27555-page-images/r0006.png
new file mode 100644
index 0000000..13899b5
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/r0006.png
diff --git a/27555-page-images/r0007.png b/27555-page-images/r0007.png
new file mode 100644
index 0000000..38a53d1
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/r0007.png
diff --git a/27555-page-images/r0008.png b/27555-page-images/r0008.png
new file mode 100644
index 0000000..2e222ca
--- /dev/null
+++ b/27555-page-images/r0008.png
diff --git a/LICENSE.txt b/LICENSE.txt
new file mode 100644
index 0000000..6312041
--- /dev/null
+++ b/LICENSE.txt
@@ -0,0 +1,11 @@
+This eBook, including all associated images, markup, improvements,
+metadata, and any other content or labor, has been confirmed to be
+in the PUBLIC DOMAIN IN THE UNITED STATES.
+
+Procedures for determining public domain status are described in
+the "Copyright How-To" at https://www.gutenberg.org.
+
+No investigation has been made concerning possible copyrights in
+jurisdictions other than the United States. Anyone seeking to utilize
+this eBook outside of the United States should confirm copyright
+status under the laws that apply to them.
diff --git a/README.md b/README.md
new file mode 100644
index 0000000..f776ff5
--- /dev/null
+++ b/README.md
@@ -0,0 +1,2 @@
+Project Gutenberg (https://www.gutenberg.org) public repository for
+eBook #27555 (https://www.gutenberg.org/ebooks/27555)